Η φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με έχει συντροφεύσει στις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου… αλλά και στις λιγότερο σημαντικές. Κάθε φορά που ακούω τη φωνή της ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, στα καλοκαιρινά βράδια όταν ήμουν παιδί, που έπαιζε η κασέτα τραγούδια με την “Οπισθοδρομική Κομπανία”. Στα εφηβικά μου χρόνια με αφιερώσεις σε έρωτες “Θέλω να σε δω” και φίλες “Αναστασία”. Στα φοιτητικά μας πάρτι που μας έβρισκε ο ήλιος να χορεύουμε το “Κόκκινο φουστάνι”…
Με καταγωγή από την Ικαρία και τη Πάρο, ξεκινάει τα πρώτα της μουσικά βήματα ένα καλοκαίρι στη Σκόπελο. Άνθρωπος ήπιων τόνων, χαλαρή, αέρινη πάνω στη σκηνή μπορεί να σου μεταφέρει όλα όσα νιώθει τη στιγμή που τραγουδάει και να σε παρασύρει στο μουσικό ταξίδι που εκείνη έχει επιλέξει.
To χειμώνα που μας πέρασε συναντιέται με τη Ελεωνόρα Ζουγανέλη και “Μαζί” ενώνουν τις δυνάμεις τους και το ταλέντο τους για να μας δώσουν αυτό που έχουμε ανάγκη σε μια συναυλία! Τη σωστή και πολύπλευρη διασκέδαση, τα πλούσια συναισθήματα, τη συγκίνηση αλλά και το πάθος τους, την ενέργεια τους και την εκτόνωση μας!
Το κοινό της Μαγνησίας θα απολαύσει την Παρασκευή 14 Ιουλίου, δυο θαυμάσιες φωνές, δυο εξαιρετικές ερμηνεύτριες σε ένα πρόγραμμα γεμάτο αγαπημένα τραγούδια, υπέροχη ενέργεια, συγκίνηση, χαρά και πάνω απ’ όλα σεβασμό και αγάπη για το καλό τραγούδι!
Ελευθερία & Ελεωνόρα λοιπόν ΜAZI και το καλοκαίρι με τραγούδια που σε ταξιδεύουν στο παρελθόν, αλλά και άλλα πρόσφατα που μπλέκονται με τον πιο εύστοχο τρόπο.
_________________________________
Τα πρώτα σας μουσικά βήματα κάνατε με την Οπισθοδρομική Κομπανία, μία παρέα φοιτητών που έμελλε να είναι η αρχή της καριέρας σας. Ήταν τότε που μπαίνει η μουσική στη ζωή σας και η ιδέα να ασχοληθείτε με το τραγούδι;
H γνωριμία με τα παιδιά της Οπισθοδρομικής Κομπανίας έγινε σε καλοκαιρινές διακοπές στην Σκόπελο. Όλο αυτό ξεκίνησε σαν μια ωραία τρέλα όταν αποδέχθηκα την πρότασή τους να παίξουμε στην παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου τον επόμενο χειμώνα. Είχα «άγνοια κινδύνου» τότε κι όλα ξεκίνησαν με μια χαλαρότητα κι έναν ενθουσιασμό παράλληλα. Περάσανε σαράντα και πλέον χρόνια από τότε κι εδώ είμαστε τώρα.
Ποιες αλλαγές παρατηρείτε στο κοινό του τότε με το κοινό του σήμερα;
Είναι ένα εντελώς άλλο τοπίο. Όταν ξεκίνησα τις εμφανίσεις παίζαμε κάθε βράδυ με ρεπό μια φορά την εβδομάδα. Ο κόσμος έβγαινε πολύ, διασκέδαζε, ήταν άλλα τα δεδομένα. Μετά περάσαμε στο να κάνουμε εμφανίσεις τέσσερα βράδια την εβδομάδα και τώρα έχουμε φτάσει στο μία ή δύο φορές την εβδομάδα, και όχι σεζόν τύπου Οκτώβρης με Πάσχα όπως ήταν παλιότερα.
Ο κόσμος βγαίνει λιγότερο, υπάρχει στένεμα στην τσέπη, αλλά και στην διάθεση, οπότε μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο στην διασκέδαση – άρα και στις δυνατότητες βιοπορισμού των καλλιτεχνών. Λιγότερες εμφανίσεις σημαίνουν και λιγότερα έσοδα.
Για το κοινό τι να πω. Όταν παθιάζεται, παθιάζεται. Έτσι ήταν πάντα. Μια αλλαγή που νιώθω είναι ότι πλέον η πρόσβαση στα ακούσματα και τα θεάματα είναι τόσο ευρεία, που ο κόσμος δεν προλαβαίνει να ταυτιστεί με το τραγούδι που ακούει, με το βιβλίο που διαβάζει όπως γίνονταν στο παρελθόν. Εναλλάσσονται οι πληροφορίες, τα ακούσματα και τα ερεθίσματα με μεγάλη ταχύτητα και σε ακολουθεί το φανατικό κοινό σου πιστά – αν έχεις – ενώ μια γενικότερη διείσδυση είναι μάλλον άπιαστο όνειρο.
Από τότε μέχρι σήμερα τι θα λέγατε ότι έχει αλλάξει στην Ελευθερία, αλλά και τι στη δισκογραφία;
Ως προς την δισκογραφία, το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή και τις ψηφιακές πλατφόρμες και την άυλη διακίνηση της μουσικής έχει αλλάξει το τοπίο στην δισκογραφία. CDs δεν πωλούνται πια και τα βινύλια για τα οποία ακούτε ότι επανέρχονται στο προσκήνιο δίνουν πολύ χαμηλά νούμερα πωλήσεων. Παλιότερα ήταν 50.000 δίσκοι ο χρυσός και 100.000 δίσκοι ο πλατινένιος, τώρα τα νούμερα είναι αλήθεια αστεία και μιλάμε για streams. Έτσι και οι δισκογραφικές δύσκολα επενδύουν πια σε νέους καλλιτέχνες, οι οποίοι ως επί το πλείστον στηρίζουν μόνοι τους τις παραγωγές τους. Θα μπορούσα να αναλύω για ώρες την κατάσταση, αλλά θα είναι κουραστικό.
Η Ελευθερία του σήμερα εξακολουθεί να ονειρεύεται μουσικά ταξίδια και ωραίες συνεργασίες, αλλά είναι σίγουρα λιγότερο απαιτητική από τον εαυτό της, με μεγαλύτερη σοφία και ηρεμία. Que sera, sera. Της αρκεί να προσπαθεί και πιστέψτε το κάνει με πάθος.
Τα τελευταία χρόνια η τραπ έχει εισβάλει στη μουσική βιομηχανία και είναι αρκετά δημοφιλής στη νέα γενιά. Kυρία Αρβανιτάκη, μπορούν να μπουν όρια στη μουσική; Πιστεύετε ότι πρέπει να μπαίνουν όρια;
Έχω ξαναπεί για την τραπ ότι με βρίσκει αντίθετη, κυρίως ιδεολογικά. Άλλο η ραπ και ο στίχος με έναν κοινωνικό προβληματισμό που επίσης ανθεί – θυμηθείτε πχ. την επιτυχία του ΛΕΞ ή συγκροτημάτων όπως οι Social Waste που έχουν και μια έντονα πολιτική ταυτότητα – κι άλλο η τραπ που μιλάει για έναν τρόπο ζωής με φλεξάρισμα, ουσίες, υποβιβασμό της γυναίκας κλπ. Είναι επικίνδυνα πράγματα αυτά και με βρίσκουν αντίθετη.
Στην τέχνη δεν μπαίνουν όρια από την μία, γιατί αυτό εμποδίζει την ελευθερία της έκφρασης. και σε τι δρόμο να πορευόμαστε.
Με την πορεία που έχει πάρει η ελληνική́ μουσική́ βιομηχανία στις μέρες μας τι πρέπει να έχει ένας νέος καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει και να αναδείξει το ταλέντο του;
Επιμονή, πίστη και να προσέχει πολύ το ρεπερτόριο. Χωρίς ρεπερτόριο δεν γίνεται τίποτα.
Τον χειμώνα που μας πέρασε συναντηθήκατε με την Ελεονόρα Ζουγανέλη, μια συνεργασία που χαρακτηρίστηκε ως η συνεργασία της χρονιάς. Πως προέκυψε αυτή η συνύπαρξη και πως ήταν η συνεργασία σας; Μιλήστε μου για τις sold out βραδιές σας στο VOX.
Την Ελεωνόρα την παρακολουθώ από τα πρώτα της βήματα. Είναι μια εξαιρετική καλλιτέχνιδα που ήδη έχει ένα πλούσιο ρεπερτόριο και μια κεντρική παρουσία στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Όπως ξέρετε, αγαπώ τις συνεργασίες κι έτσι και φέτος στην σκέψη μου για ένα ωραίο «μαζί» επί σκηνής ήρθε το να κάνω πρόταση στην Ελεωνόρα. Την πρόταση την αποδέχθηκε με χαρά.
Νομίζω το στοίχημα κερδήθηκε με το παραπάνω, γιατί ξέρετε όλες οι συνεργασίες κρίνονται από το αποτέλεσμα. Το ότι γέμιζε ο χώρος κάθε βράδυ και ότι ο κόσμος τραγούδαγε μαζί μας και διασκέδαζε από την αρχή ως το τέλος κι έφευγε με μια αίσθηση ευδαιμονίας, αυτό είναι το καλύτερο βαρόμετρο, αν θέλετε. Αυτό κάνει μια συνεργασία “συνεργασία της χρονιάς”: το μοίρασμα επί σκηνής, αλλά και το μοίρασμα με τον κόσμο που έφευγε από την αίθουσα χαμογελαστός και πλήρης. Πολύ την χαίρομαι αυτή την συνεργασία.
Έχετε συνεργαστεί με σπουδαίους ανθρώπους, όπως ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ο Αντώνης Μιτζέλος, ο Βαγγέλης Γερμανός, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης… Με τι κριτήρια επιλέγετε τις συνεργασίες σας;
Το μοναδικό κριτήριο είναι το ένστικτό μου. Αν κάτι μιλήσει στο μέσα μου, αν κάτι νιώσω ότι θέλω να το πω, τότε θα το κάνω. Ό,τι έχω κάνει είμαι εγώ. Βεβαίως οι συνεργάτες μου μου προτείνουν πράγματα, αλλά τον τελικό λόγο τον έχω πάντα εγώ. Έχω ευτυχήσει να έχω κάνει διαλεχτές συνεργασίες και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό.
Ποια θεωρείτε σημαντικότερη συνεργασία στη καριέρα σας και ποιά έχει μείνει χαραγμένη στη καρδία σας;
Δεν θα ήθελα να δώσω κανένα προβάδισμα μέσα μου, γιατί από όλες έχω κερδίσει πράγματα, όλες έχουν παίξει ένα ρόλο στην πορεία μου. Ας δώσω ένα μικρό «μπόνους» στον Διονύση Σαββόπουλο, γιατί ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα και γιατί μαζί του ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι στον κόσμο της μουσικής.
Τα τραγούδια σας έχουν υπάρξει μουσικό χαλί σε πολλές στιγμές της ζωής μου και κάθε φορά που ακούω τη φωνή σας ταξιδεύω σε αυτές. Ποιο είναι το δικό σας μουσικό ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια, τι ταξιδεύει εσάς;
Δεν είναι μόνο ένα. Υπάρχουν πολλά αγαπημένα soundtrack που έχω ταυτίσει με διάφορες περιόδους της ζωής μου. Πάντα θα αγαπώ τα ρεμπέτικα, τον Τσιτσάνη και τη Νίνου. Πάντα θα συγκινούμαι από τον Χατζιδάκη, πάντα θα θυμάμαι απ’ έξω το έργο του Σαββόπουλου. Πάντα θα νιώθω μέσα μου έναν ενθουσιασμό όταν ακούω την Patty Smith και τους Rolling Stones. Πάντα θα φτερουγίζει η καρδιά μου και θα θέλω να χορέψω όταν ακούω τον Καριώτικο. Κι αφήνω τόσους και τόσα απέξω.
Τι είναι αυτό που αγαπάτε ιδιαίτερα στη δουλεία σας και τι σας απογοητεύει;
Αγαπώ τις εναλλαγές και τις αναζητήσεις μέσα από τις συνεργασίες. Τις αγωνίες για το καλύτερο αποτέλεσμα. Τις ομάδες που δημιουργούνται κάθε φορά. Αγαπώ το να ταξιδεύω για να παίξω την μουσική μου, το ωραίο συναίσθημα μιας επιτυχημένης συναυλίας στην οποία έχουμε ανταλλάξει συναισθήματα κι ενέργεια, την χαρά του κόσμου που μας στηρίζει όταν ανταλάσουμε βλέμματα. Όλα αυτά είναι ανεκτίμητα.
Δεν μ’ αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, τα φινάλε δηλαδή ή μάλλον αυτό που ακολουθεί μετά. Δεν έχω κάτι να με απογοητεύει στην δουλειά αυτή, θα έλεγα ότι γνωρίζω ότι έχει κι αυτή μια ημερομηνία λήξης κι αυτό όσο κι αν είναι στενάχωρο, έχω αποδεχθεί ότι κάποια στιγμή θα γίνει.
Ακόμα ένα υπέροχο καλοκαιρινό ταξίδι έχει ξεκινήσει φέτος το καλοκαίρι… Τι είναι αυτό που απολαμβάνετε περισσότερο στις συναυλίες σας;
Όλα όσα σας είπα παραπάνω και να προσθέσω ότι έχουμε την χαρά να έχουμε μια εξαιρετική μπάντα φτιαγμένη από συνεργάτες και των δυο μας και περνάμε όλοι πολύ καλά μαζί. Είναι υπέροχη η ενέργεια.
Θα ήθελα τον επίλογο της συνέντευξης να τον δώσετε εσείς… Καμία ερώτηση από εμένα, μόνο μία δική σας σκέψη…
Είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω ζήσει σε όλο αυτό το συναρπαστικό ταξίδι μες στην μουσική. Είμαι ευγνώμων και για τις δυσκολίες που συνάντησα και στην μουσική και στην ζωή γενικότερα. Είμαι ευγνώμων για τα δύο υπέροχα παιδιά που έχω και που τα καμαρώνω τώρα που κάνουν τα δικά τους βήματα. Η ζωή είναι ένα θαύμα. Ζήστε την.