Ο Χρήστος Παπάζογλου γεννήθηκε στο Βόλο του 1979. Είναι απόφοιτος της σχολής Μηχανολόγων-Μηχανικών, με μεταπτυχιακό στην ανάπτυξη και καινοτομία προϊόντων του πανεπιστημίου του Brighton. Από τον Σεπτέμβριο του 2003, που επέστρεψε στην Ελλάδα, έγινε μέλος της Πολυφωνικής Χορωδίας Δήμου Βόλου, στην οποία συνεχίζει έως σήμερα με εμφανίσεις στην Ελλάδα αλλά και εξωτερικό, και ως σολίστ.
Από τις προβλήτες λοιπόν του Brighton και την Μηχανολογία, βρίσκεται στις μουσικές σκηνές του Βόλου, στην πολυφωνική χορωδία του δήμου Βόλου και την ιδρυτική ομάδα του Ωδείου Ρυθμός.
Ο Χρήστος Παπάζογλου μας συστήνεται και μας διηγείται τη καλλιτεχνική του διαδρομή.
_______________________________
Χρήστο, πες μας, πως μπήκε η μουσική στη ζωή σου;
Η σχέση μου με τη μουσική ήταν και πάντα θα είναι γεμάτη καρμικές συμπτώσεις. Η όλη ενασχόληση μου με τη μουσική ξεκινάει από ένα τραπεζικό λάθος, χάρη στο οποίο αγοράζω την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα. Δεν είχα ιδέα ούτε πως να την κρατήσω, πόσο δε μάλλον να παίξω και να βγάλω ήχο. Με πολύ πείσμα και λίγη βοήθεια κατάφερα να βγάλω ήχο και να παίξω τα πρώτα μου τραγούδια, ελληνικού κυρίως ρεπερτορίου, στις φοιτητικές μας βραδιές και συναντήσεις.
Η κιθάρα και ο ήχος έγιναν η παρέα μου, ανάμεσα στις ατελείωτες ώρες μελέτης και εργασιών για το πανεπιστήμιο. Τότε είναι που διαπιστώνω πως τελικά αυτό που κερδίζει περισσότερο στην πάλη της μουσικής μου έκφρασης είναι η συνοδεία της φωνής μου έναντι του παιξίματος μου. Το πάθος μου για το τραγούδι ήταν ήδη ριζωμένο μέσα μου, αλλά κρυμμένο και η συνοδεία της κιθάρας το ανέβασε στην επιφάνεια.
Έτσι λοιπόν βρίσκομαι μετά τις σπουδές μου στο Brighton, στη γενέτειρα μου τον Βόλο, να αναζητώ τρόπους να εκφραστώ μουσικά. Ο μεγάλος μου αδερφός Ιορδάνης και μέντορας των περισσότερων μουσικών μου ακουσμάτων ως νέος, είναι ήδη για χρόνια μέλος της Πολυφωνικής χορωδίας του Δήμου Βόλου με μαέστρο τον Γιάννη Καρκάλα και με πείθει να ξεκινήσω και εγώ. Από το 2004 έως σήμερα είμαι περήφανος για την υπέροχη αυτή οικογένεια ανθρώπων που έχω στη ζωή μου, το μοναδικό αυτό Μουσικό Σχολείο και τις ατελείωτες συγκινήσεις, πρόβες και συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδας.
Πως παίρνεις την απόφαση να δημιουργήσεις το ωδείο «Ρυθμός»; Ήταν κάτι που υπήρχε πάντα στο μυαλό σου;
Το ωδείο Βόλου Ρυθμός ιδρύθηκε το έτος 2005 και συγκεκριμένα το έτος μετά την επιστροφή μου στο Βόλο και ένα χρόνο μετά την ενασχόληση μου με την Πολυφωνική Χορωδία. Εκεί η γνωριμία μου με την μετέπειτα δασκάλα μου στο κλασσικό τραγούδι Φανή Καρκάλα, οδήγησε σε μια σχέση οικογενειακή και συνεργατικά επαγγελματική παράλληλα, που κρατάει έως σήμερα.
Τα βιώματα μου ήδη από τον πρώτο χρόνο στο μουσικό στερέωμα του Βόλου, μου έδειξαν πως η ενασχόληση μου με τη μουσική είναι μονόδρομος. Πόσο δε μάλλον η προοπτική να βρίσκομαι σε μια μουσική φωλιά όπως ένα ωδείο, γεμάτη μουσικούς και ήχους και αγαπημένους συνεργάτες. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι ήταν απόφαση να δημιουργήσω το ωδείο, ήταν περισσότερο ψυχική ανάγκη και εσωτερική συναισθηματική απαίτηση.
Το ωδείο Βόλου Ρυθμός είναι ένα σχολείο που διδάσκει αγάπη για τη μουσική. Γνώμονας της διεύθυνσης και του εκπαιδευτικού μας προσωπικού είναι να αναβαθμίσουμε τη μουσική παιδεία της πόλης μας και κυρίως να θέσουμε τα θεμέλια στους μαθητές μας ώστε να αγαπήσουν τον ήχο και τη μουσική με κάθε τρόπο, είτε ερμηνευτικά, είτε ακουστικά, είτε θεωρητικά.
Είναι δεδομένο ότι δεν βγαίνουν όλοι οι σπουδαστές των ωδείων επαγγελματίες, για το λόγο αυτό η επιδίωξη μας στο Ρυθμό είναι να βγουν καλύτεροι άνθρωποι έχοντας ως όπλο και στήριγμα και διέξοδο τη μουσική στη ζωή τους. Πιστεύουμε πώς η έκθεση ενός μαθητή μέσα από συναυλίες και εμφανίσεις από μικρή κιόλας ηλικία, χτίζει την αυτοπεποίθηση, δημιουργεί δικλείδες ασφαλείας κατά του άγχους και προάγει την εξωστρέφεια, εργαλεία που μπορεί να χρησιμοποιήσει σε κάθε φάση της ζωής του στο μέλλον.
Στο ωδείο Ρυθμός διδάσκονται όλα τα μουσικά όργανα, κλασικής ορχήστρας, παραδοσιακά όργανα και βυζαντινή μουσική, θεωρητικά και ανώτερα θεωρητικά μαθήματα, φωνητική και τραγούδι. Λειτουργούν επίσης τμήματα KIDS Music για ηλικίες από 2,5 ετών, παιδική χορωδία και μουσικά σύνολα υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια των εξαίρετων καθηγητών μας.
Εκτός από το τραγούδι ασχολείσαι με τον στίχο. Γράφεις στίχους για να συνοδευόσουν μελωδίες άλλων μουσικών, αλλά έχεις ζητήσει και εσύ να σου προσφέρουν την μουσική τους για να πάρει μορφή ο στίχος σου…
Παράλληλα με την ερμηνευτική σολιστική μου δράση, είχε ξεκινήσει να ωριμάζει και να ανθίζει μέσα μου, το δεύτερο μεγάλο πάθος, που σαν καταλύτης άρχισε να ανοίγει νέους ορίζοντες στις συνεργασίες μου, κυρίως όμως στην μουσική δημιουργία… η στιχουργική.
Ο πρώτος μου στίχος έχει ρίζες το 2003, ενώ από το 2004 έχω γράψει στίχους για περισσότερο από 100 τραγούδια εκ των οποίων 48 που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και 9 ήδη δισκογραφημένα. Στίχους μου έχουν μελοποιήσει κυρίως οι αγαπημένοι μου Αλέξανδρος Καρκάλας, Νίκος Χιώτογλου, Γιώργος Φανάρας, Σοφία Νάσσιου και πολλοί άλλοι. Στο κανάλι μου στο Youtube [PAPAZOGLOU CHRISTOS] είναι ευπρόσδεκτος οποιοσδήποτε θέλει να εξερευνήσει και να ακούσει τα τραγούδια, τους στίχους ή και να δει τις καλλιτεχνικές μου συνεργασίες ερμηνευτικά.
Το τραγούδι “Ποδηλάτισσα” που ερμηνεύει η Σοφία Νάσσιου και έχεις γράψει τους στίχους, διακρίθηκε στο πανελλήνιο διαγωνισμό της ΕΡΤ Yourband.
Ενδεικτικά η «Ποδηλάτισσα», με την ερμηνεία της Σοφίας Νάσσιου και τους Brandy Σουαρέ, διακρίθηκε πολύ σωστά σε πανελλήνιο διαγωνισμό της ΕΡΤ, ανάμεσα σε 400 διαγωνιζόμενες μπάντες. Η Σοφία Νάσσιου υπογράφει στο τραγούδι αυτό τη μουσική και εγώ τον στίχο σε συνεργασία με τις στιχουργικές πινελιές του Κώστα Χαλάτση. Είναι ένα υπέροχο τραγούδι, ωδή στην άνοιξη και την ελευθερία, την ανεμελιά και την νεανική αθωότητα. Κοινώς ένα μουσικό, νεανικό διαμαντάκι, γεννημένο από ταλέντο και σεβασμό μεταξύ αγαπημένων φίλων.
Έχω την εντύπωση ότι οι συνεργάτες σου είναι πάνω από όλα φίλοι σου. Πρώτα δημιουργήθηκαν οι ανθρώπινες σχέσεις και έπειτα ήρθαν οι επαγγελματικές, ή κάνω λάθος;
Οι συνεργασίες μου τόσο ερμηνευτικά και στιχουργικά όσο και επαγγελματικά στο ωδείο, κατά βάση ορίζονται από τη φιλία και τον αμοιβαίο σεβασμό. Επιδιώκω να έχω δίπλα μου ανθρώπους αληθινούς και χαμογελαστούς. Έτσι κερδίζω από τους συνεργάτες μου και με τον ίδιο τρόπο ανταποδίδω τα συναισθήματα μου.
Είναι δεδομένο ότι η επιλογή συνεργατών έχει αυστηρά κριτήρια, αλλά το ίδιο ισχύει και στην επιλογή των φίλων. Όταν λοιπόν τα κριτήρια αυτά σου δίνουν την επιλογή να έχεις τους φίλους σου συνεργάτες και τους συνεργάτες φίλους, τότε η καθημερινότητα σου γίνεται αμοιβαία ομορφότερη.
Ενδεικτικά θα αναφέρω το έντεχνο-ροκ τρίφωνο γκρουπ των Πας a tempo με τους Νίκο Παναγιωτίδη και Κασσιανή Αμυγδαλίτση, με συναυλίες και live σε όλες σχεδόν τις μουσικές σκηνές της πόλης αλλά και εκτός, σε μία μουσική πορεία από το 2006 έως την προCovid περίοδο, κερδίζοντας επάξια ένα πολύ μεγάλο μέρος του μουσικόφιλου κοινού της έντεχνης και ροκ ελληνικής μουσικής. Φίλοι αδερφικοί και συνεργάτες!
Έχεις ένα πλούσιο βιογραφικό και πολύ σημαντικές συνεργασίες. Ποια ξεχωρίζεις; Υπάρχει ίσως κάποια που θα ήθελες να ξεχάσεις;
Νιώθω ευλογημένος, τυχερός και περήφανος που στο ξεκίνημα μου είχα τις πιο μεγάλες μου και σημαντικές συνεργασίες, τόσο ατομικά όσο και ως σολίστ της Πολυφωνικής Χορωδίας του Δήμου Βόλου με μαέστρο τον Γιάννη Καρκάλα. Συνεπώς απαντώντας και στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, το μόνο που θέλω να ξεχάσω είναι, ότι δεν κατάφερα ή δεν είχα το χρόνο να πραγματώσω αυτό το καλλιτεχνικό σαράκι που σε τρώει και μιλάει μέσα σου λέγοντας ‘’γιατί να μην είμαι εκεί’’.
Θυμάσαι να μας περιγράψεις την πρώτη σου δημόσια εμφάνιση;
Η πρώτη μου λοιπόν δημόσια εμφάνιση στο τραγούδι είναι στο στρατό πριν την ορκωμοσία και συγκεκριμένα, στο κέντρο εκπαίδευσης στη Σπάρτη το 2003, την βραδιά του οπλίτη. Όλος τυχαίως και καρμικά όπως πάντα μοιραία, η κανονισμένη εμφάνιση για τη βραδιά του ονόματος ακυρώνεται, και εγώ με την κιθάρα στον ώμο βρίσκομαι να κάνω πρόβες από το πρωί μέχρι το βράδυ, έως την βραδιά του Live με μια αυτοσχέδια ορχήστρα από νεοσύλλεκτους. Ένα live εκπληκτικό, πορωμένο από όλους και προσωπικά συγκλονιστικό καθώς έπρεπε να διαχειριστώ όλο μου το άγχος και την ένταση της πρώτης φοράς μπροστά σε τεράστιο κοινό. Ανεκτίμητο!
Αυτά που σίγουρα και ανεξίτηλα θυμάμαι επίσης είναι: Τον Απρίλιο του 2008 που βρέθηκα επί σκηνής για πρώτη φορά με την Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Βόλου, ως σολίστ δίπλα στη καταξιωμένη ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη, με μαέστρο τον Ιωακείμ Μπαλτσαβιά, υπό την καλλιτεχνική δ/νση του Δημήτρη Μαραγκόπουλου, ερμηνεύοντας αποσπάσματα από το έργο “Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗΣ” του Μάνου Χατζιδάκι.
Το επόμενο έτος και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2009 συνεργάστηκα εκ νέου με την Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Βόλου με μαέστρο τον Ιωακείμ Μπαλτσαβιά, ως σολίστ δίπλα στην Δήμητρα Γαλάνη, ερμηνεύοντας τραγούδια από τον κύκλο “ΡΩΜΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ” του Μάνου Χατζιδάκι.
Το 2016 συμμετείχα με τον Κώστα Μακεδόνα και το “ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΡΥΘΜΟΣ” σε συναυλίες στο Βόλο και τη Λάρισα και το επόμενο έτος 2017 συνεχίζοντας την περιοδεία στη Λαμία και την Λειβαδιά, δίπλα σε εξαίρετους μουσικούς.
Το ίδιο έτος 2017 εμφανίστηκα με τον Γιάννη Κότσιρα και το Μουσικό Σύνολο Ρυθμός στο Βόλο και σε περιοδεία εμφανίσεων το καλοκαίρι του 2018 στην Ακρόπολη Φαρσάλων, τη Θεσσαλονίκη την Αλεξάνδρεια και τη Λειβαδιά. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους συμμετείχα με το μουσικό σύνολο Ρυθμός σε συναυλία με τον μοναδικό τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου.
Ερμηνευτικά έχω συνεργαστεί με διάφορα μουσικά σχήματα και σύνολα όπως την την παραδοσιακή ορχήστρα Ιωνία, την ορχήστρα νυκτών εγχόρδων VIVE LA MANDOLIN όπως και το μουσικό σύνολο ΡΥΘΜΟΣ, του οποίου αποτέλεσα ιδρυτικό μέλος το 2012, με μαέστρο και καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νικόλαο Χιώτογλου, έχοντας στο ενεργητικό τους επιτυχημένες εμφανίσεις τόσο στην πόλη του Βόλου όσο και εκτός, όπως τον Σεπτέμβρη του 2013 που πλαισιώσαμε την EUROPE ART ORCHESTRA σε φεστιβάλ, που διεξήχθη στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ στην πόλη LEMAN της Γαλλίας αποσπώντας άψογες κριτικές.
Τελευταία εμφάνιση μου επί σκηνής, τον Απρίλιο του 2022 ως σολίστ για πρώτη φορά με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Τασούδη Βασιλείου, στη συναυλία ΎΜΝΟΙ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ στο Πολιτιστικό κέντρο Νέας Ιωνίας Βόλου.
Από που αντλείς την έμπνευσή σου, Χρήστο;
Ερμηνευτικά αντλώ σίγουρα την έμπνευση μου από τον στίχο και την ιστορία ή την εποχή του τραγουδιού που καλούμαι να τραγουδήσω. Στιχουργικά τολμώ να πω πως εμπνέομαι από μία λέξη ή μια εικόνα του συνθέτη, καθώς είναι αρκετή για να μου δημιουργήσει ένα ολόκληρο κόσμο από λέξεις και εικόνες αντίστοιχα.
Πάντα ζητάω από τον συνθέτη να μου μιλήσει για τη σύνθεση του και επιδιώκω να του αποσπάσω μια λέξη ή μια εικόνα που να μετουσιώνει την ολότητα της έμπνευσης του. Αν ένα κομμάτι δεν με αγγίξει από την αρχή δεν θα το καταφέρει ούτε μετά από χίλιες ακροάσεις. Συνεπώς δεν αναλώνομαι και δεν παλεύω να γράψω ούτε λέξη. Φροντίζω να φυλάω τις σκέψεις μου για εκεί που πραγματικά ανήκουν. Εξού και το μότο μου από το απόφθεγμα του Ισοκράτη, “Δαπανώμενος εφ’ α μη δει, ολίγος έση εφ’ α δει” (Ξοδεύοντας τον εαυτό σου σ’ αυτά που δεν χρειάζεται, δεν επαρκείς γι’ αυτά που πρέπει).
Παράλληλα όμως μπορεί από το πουθενά να εμπνευστώ από το τίποτα, από μια άδεια μουσική σκηνή όσο περιμένω το live, ή από μια φράση, εικόνα σε μια σειρά στην τηλεόραση. Υπάρχουν στιγμές που έχω κρατήσει σημειώσεις στο κινητό για ένα στιχάκι που μου ήρθε στον ύπνο μου. Ως λοιπόν αυθεντικός innovator, συνδέοντας και τον μεταπτυχιακό μου τίτλο, εμπνέομαι πιθανώς από παντού αλλά και από πουθενά.
Από την γέννηση του γιού μου Γιάννη, είναι πολλές οι φορές που καθοδηγούμαι από την αντίδραση του σε αυτό που του ζητάω να ακούσει. Είναι υπέροχες αυτές οι εκφράσεις στον άγνωστο κόσμο της σκέψης των παιδιών… σε κρίνουν αθώα αλλά κατάμουτρα χωρίς καμία ενοχή και αυτό που με μπερδεύει μου δίνει τροφή για σκέψη.
Τα τελευταία δύο χρόνια στο πλαίσιο των μέτρων για τη προστασία κατά του covid, οι μουσικές σκηνές και οι χώροι διασκέδασης βίωσαν μια τραγωδία σε σχέση με τους κανόνες χωρητικότητας, αλλά και με την υποχρεωτική λειτουργεία τους αποκλειστικά με καθήμενους. Μίλησε μου για αυτή τα περίοδο, πως το βίωσες εσύ ως μουσικός;
Για μένα όπως και για πολλούς φίλους μουσικούς ήταν μια περίοδος απραξίας, αλλά καλλιτεχνικής ανασυγκρότησης. Θα έλεγα πως ήταν η ευκαιρία για μια βουτιά στο παρελθόν, αρχειοθέτηση ιδεών και στίχων… ακρόασης και πειραματισμού στη μουσική μου ταυτότητα. Αποτέλεσμα για παράδειγμα της αρχειοθέτησης των στίχων μου ήταν να εντοπίσω πολύ αγαπημένα μου στιχάκια, που δυστυχώς έμειναν στο συρτάρι, είτε γιατί έμειναν κάποτε λειψά, είτε γιατί δεν βρέθηκε η κατάλληλη μουσική για να ολοκληρωθούν σε τραγούδια.
Ευτυχώς από το διάστημα αυτό και μετά, τροποποιήθηκε και ολοκληρώθηκε, ότι ήταν να ολοκληρωθεί και έκτοτε μου μπήκε το δαιμόνιο να γράψω μουσική εγώ στα στιχάκια μου, που συνεχίζω επιτυχώς έως σήμερα, με μεγάλη αγάπη και προσήλωση, σε σχέση με τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτω. Οι χώροι διασκέδασης όπως και οι μουσικοί λογικό είναι να βίωσαν μια τραγωδία όλο εκείνο το διάστημα που νομίζω πώς ακόμα δεν έχουν πλήρως ξεπεράσει. Βλέπεις η περίοδος covid ήταν μία συνέχεια σε ένα μεταβαλλόμενο και δύσκολο τοπίο που καταπίεζε την ομαλή λειτουργία τους χρόνια πριν. Ειδικότερα οι μουσικές σκηνές στην πόλη μας τουλάχιστον, έχουν πληγεί πολύ από την κατάσταση αυτή, αφήνοντας διψασμένο το μουσικόφιλο κοινό. Είναι παράλληλα τόσο οι κανόνες χωρητικότητας, όσο και ο φόβος του κόσμου στην έκθεση σε εσωτερικούς χώρους, που ακόμα και σήμερα βαραίνουν την ψυχολογία τόσο των ιδιοκτητών και μουσικών όσο και των ακροατών. Θεωρώ όμως πως η κανονικότητα δείχνει τα σημάδια της από το καλοκαίρι του 2022 και μετά.
Πιστεύεις ότι άφησε “κουσούρι” αυτή η κατάσταση στην τέχνη;
Η τέχνη δεν αναπαύεται και δεν καταπιέζεται πιστεύω. Είναι σαν το τρεχούμενο νερό που του έκλεισε κάποιος, κάποτε το δρόμο. Το νερό όμως με την ορμή του δεν ορίζει φραγμούς και από όπου μπορεί να βρει πέρασμα θα το τολμήσει και θα ξεσπάσει ξανά για να επέλθει η ισορροπία. Βιώσαμε όλοι εναλλακτικούς τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης κυρίως ψηφιακά από το διαδίκτυο. Ήρθαμε πιο κοντά σε ανθρώπινο, προσωπικό επίπεδο και αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε εκ νέου καλλιτεχνικά δεσίματα, ας ήταν και κόμποι. Διότι ακόμα και οι κόμποι αν είναι χαλαροί λύνονται και συνεχίζουν το κουβάρι.
Όταν ήμασταν έφηβοι η μουσική είχε ενεργό ρόλο στη ζωή μας. Με αυτήν ερωτευόμασταν, αγαπούσαμε, χωρίζαμε, δημιουργούνταν συναισθήματα ακούγοντας ένα τραγούδι, αφιερώναμε τραγούδια στους φίλους και στις σχέσεις μας, νιώθαμε τον στίχο… Πιστεύεις ότι υπάρχει ακόμα αυτό στη νεολαία και είναι ο σημερινός στίχος ικανός να δημιουργήσει τέτοια συναισθήματα;
Θα πω μόνο ότι η μουσική δεν εκφράζεται από έναν και ένας μόνο δεν μπορεί να εκφράσει την ολότητα της μουσικής, είτε στο κομμάτι της σύνθεσης, είτε του στίχου είτε της ερμηνείας. Για μένα υπάρχει καλή και κακή μουσική σε κάθε έκφανση της, από το δημοτικό και το λαϊκό τραγούδι έως την όπερα, την rock, heavy metal, την rap, trap ή whatever. H μουσική έμπνευση και η καλλιτεχνική δημιουργία ούτε θα ρωτήσει ούτε θα πάρει την άδεια κανενός όταν προσδιοριστεί και εκτεθεί στο κοινό.
Το φίλτρο είμαστε εμείς οι ακροατές “δέκτες” και οι δυνητικά “πομποί” μουσικοί που θα επαναλαμβάνουμε το καλό ή το κακό σήμα.
Αν με ρωτάς για το αν υπάρχει ευγενική ή αγενής μουσική μέσα από τα τραγούδια, εκεί θα απαντήσω αυστηρά πως ναι… απλή ανάγνωση του στίχου απαιτεί για να το δούμε. Το ζητούμενο όμως δεν είναι πώς βιώσαμε εμείς συναισθηματικά την εποχή μας το τραγούδι. Είναι πως έχει ανάγκη να το βιώσει ο σημερινός νέος και η σημερινή νέα και πώς θέλει να εκφραστεί μέσα από αυτό. Μήπως η εποχή η δική μας δεν είχε τα ίδια αρνητικά ερεθίσματα όπως σήμερα; Όπως και η εποχή των γονιών μας είχε μεγαλύτερη αθωότητα, ανεμελιά και ερωτισμό στα τραγούδια της.
Δεν φταίει ο εκφραστής μιας άοσμης και άρρωστης κατάστασης, η κατάσταση φταίει που δεν του δίνει ερεθίσματα ευωδιαστά και υγιή. Η επιλογή και το φίλτρο είμαστε εμείς, για εμάς και κυρίως για τα παιδιά μας.
Γιατί υπάρχει ο διαχωρισμός ποιοτικό ή όχι ποιοτικό τραγούδι; Ποιος ορίζει τη ποιότητα στη μουσική; Με τι κριτήρια μπαίνει η ταμπέλα του έντεχνου τραγουδιού δεδομένου ότι η μουσική είναι τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή;
Διαχωρισμός υπάρχει σε αυτούς που το διαχωρίζουν, όπως και ο ρατσισμός υπάρχει σε αυτούς που πολεμάνε το διαφορετικό. Ρατσισμός της τέχνης είναι κατά τον ορισμό μου αυτή η καραμέλα για το έντεχνο ή τα λοιπά είδη τραγουδιών. Υπάρχει μουσική, στίχος, τραγούδια, ποίηση και γενικά τέχνη για όλους. Δεν χρειάζεται να ταιριάζουν οι απόψεις και τα γούστα μας. Σεβασμό θέλει και απαιτεί η τέχνη από όλους προς όλους. Ειδικά με τα ψηφιακά μέσα που μπορούμε να διαχειριστούμε στην εποχή μας, είναι από λάθος έως απαράδεκτο να βάζουμε ταμπέλες ποιότητας στη μουσική. Άκου και εκφράσου όπως θέλεις αρκεί να μην προσβάλεις την τέχνη και την ηθική του άλλου.
Το πιο σωστό ερώτημα πιστεύω πως είναι, αν υπάρχει εμπορική και μη εμπορική μουσική και επιπλέον η εμπορική μουσική πόσο εμπορεύσιμη είναι, σε τι κοινό απευθύνεται, πόσο ξοδεύει αυτό το κοινό και για πόσο μπορεί να απευθύνεται χρονικά. Κοινώς μιλάμε για ένα πλάνο μάρκετινγκ, παγκόσμιας εμβέλειας και τεράστιας εμπορευματικής αξίας, πολύ συνηθισμένο σε κάθε τι που πουλάει στον αιώνα μας. Για μένα, η διαχρονικότητα και η ουσία της πρωτογέννεσης παίζει ρόλο στη μουσική. Αυτό θα εμπνεύσει τον μουσικό που θα επαναλάβει το κομμάτι σαν δικό του και τον τραγουδιστή που θα το ερμηνεύσει ως δικό του βίωμα. Αυτό που κάνουμε μουσικά να έχει κάτι να πει ακόμα και αν κρύβει κάτι άλλο από πίσω που απαιτεί λίγο περισσότερο χρόνο να κατανοηθεί.
Έχεις ένα γιο τεσσάρων ετών. Ασχολείται με τη μουσική; Θα ήθελες να ακολουθήσει τα βήματα του μπαμπά του; Πως πιστεύεις ότι επιδρά η μουσική στην ανατροφή ενός παιδιού και τι αντίκτυπο έχει στην ψυχή του;
Ο Γιαννάκης μου είναι τώρα 4,5 ετών. Αντιλαμβάνομαι ξεκάθαρα τον ρυθμό μέσα του σε μεγάλο βαθμό, όταν προσπαθεί να το προσδιορίσει με τον τρόπο του, είτε στο χορό, είτε στο τραγούδι, είτε όταν δοκιμάζεται στα μουσικά όργανα στο ωδείο. Για το λόγο αυτό καταλαβαίνω την ανάγκη του να δοκιμάζει κυρίως τα κρουστά. Θα ήθελα πολύ να γνωρίσει τον κόσμο της μουσικής και να τον κάνει βίωμα του, να τον έχει πάντα κάπου στην ψυχή του και να μπορεί να εκφράζεται μέσα του, είτε μέσα από ένα μουσικό όργανο, είτε με τη φωνή του ή είτε με την ακρόαση. Αυτή είναι η επιδίωξη μου για τους μαθητές του ωδείου Ρυθμός, αυτή είναι και για το δικό μου παιδί.
Αν έχεις σύντροφο τη μουσική κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο θα την αναζητήσεις, γιατί θα ξέρεις το δρόμο και τον τρόπο. Άλλωστε η μουσική είναι ο μόνος κόσμος που δεν κινδυνεύεις ούτε σωματικά ούτε ψυχικά και εκεί θέλω να βρίσκει και ο γιός μου καταφύγιο στα δύσκολα, όπως και ο μπαμπάς του.
Κάποια σχέδια και όνειρά σου για το μέλλον;
Μέσα στο έτος 2022 θα βγει το νέο μου τραγούδι, πέμπτο κατά σειρά, σε μουσική και στίχο, με επίσης δική μου ερμηνεία. Από τον Ιανουάριο του 2022 ξεκίνησα να γράφω μουσική σε αγαπημένους μου στίχους, που κυκλοφορούν στην προσωπική μου σελίδα στο Youtube [CHRISTOS PAPAZOGLOU]. Έχουν ανέβει ήδη τρία τραγούδια σε μουσική-στίχο- ερμηνεία δική μου «Μούσα, Πάει καιρός, Σαν παραμύθι», όπως και το τέταρτο κατά σειρά τραγούδι «Ο Βαλές» σε μουσική και στίχο μου και ερμηνεία της Σοφίας Νάσσιου.
Την ενορχήστρωση/προγραμματισμό των τραγουδιών σε όλα μου τα τραγούδια υπογράφει ο εξαίρετος φίλος και συνεργάτης Απόστολος Τσιάρκας, ενώ τη μίξη και το mastering υπογράφει ο Απόστολος Μόσιος. Τα σχέδια λοιπόν και τα όνειρα αφορούν, όμορφες και γεμάτες συνεργασίες επί σκηνής – οσονούπω με τους λατρεμένους μου Πας a tempo, Νίκο και Κασσιανή – ιδιαίτερα και εμπνευσμένα τραγούδια, σε στίχο, μουσική είτε και τα δύο όπως και μία ήρεμη και ουσιαστική καλλιτεχνική χρονιά για τους όλους του σπουδαστές μουσικής και κυρίως του ωδείου Ρυθμός.
Πάντα να ανταμώνουμε με υγεία και να ξεφαντώνουμε καλλιτεχνικά κοινώς!