Προ Χριστού ή καλύτερα προ στοιχημάτων τα πράγματα στο ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικά. Παίκτες που πραγματικά έπαιζαν για την φανέλα, παράγοντες που αγαπούσαν την ομάδα τους στον χωμάτινο, και μερικές φορές γεμάτο λάσπη λόγω βροχής, αγωνιστικό χώρο και οπαδοί που καθόντουσαν παρέα τρώγοντας πασατέμπο, κάνοντας «καλαμπούρι» και πίνοντας καφέ. Κατάμεστα γήπεδα και καταστάσεις που θύμιζαν… Αγγλία!
Αξέχαστη θα μείνει η δήλωση του Νίκου Αναστόπουλου: “Μου πετούσαν πορτοκαλάδες για να μου ρίξουν το ηθικό και εγώ τις έπινα”.
Το μόνο που έβλεπες μετά το σφύριγμα της λήξης του αγώνα ήταν χαρούμενα πρόσωπα να φεύγουν παρεΐτσα από το γήπεδο και ο ιδρώτας, το αίμα και μερικά κομμάτια μπλούζας ή πάνινων τότε παπουτσιών, να μένουν στο χώμα ως αποτύπωμα της «καλτ» εκείνης εποχής.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν όμως κατά πολύ από τις εποχές του 90′ και μετά. Ο τζόγος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πανδημίας και τα λεγόμενα “ΠΡΟ-ΠΟ” τότε, έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων, ως ένας δίαυλος εύκολης απολαβής χρημάτων. Και όταν υπάρχει ζήτηση στο λεγόμενο ποντάρισμα χρημάτων, τότε θα υπάρχει και… εξέλιξη του τομέα αυτού!
Σιγά σιγά τα είδη στοιχημάτων άρχισαν να ποικίλουν. Διαδικτυακά, σε αθλήματα είτε ομαδικά είτε ατομικά, αλλά και σε άλλα είδη, όπως αυτοκινητιστικούς αγώνες ή ακόμη και σε αγώνες με ζώα, όπως κυνοδρομίες (αν λέγεται έτσι δηλαδή η καταπόνηση ενός ζώου με απώτερο σκοπό τα χρήματα).
Όσο περνούσαν και περνούσαν τα χρόνια, το χώμα σιγά σιγά αντικαταστάθηκε από την οσμή του γκαζόν, ακόμη και πλαστικού ανάλογα τις περιστάσεις. Οι απλές μονόχρωμες φανέλες με μοναδικό αποτύπωμα τον αριθμό του ποδοσφαιριστή έδωσαν την θέση τους σε φανέλες γεμάτες από πάνω μέχρι κάτω με αναγραφόμενες χορηγίες και ακριβοπληρωμένες εταιρείες ένδυσης. Τα πολύ φθηνά εισιτήρια αντικαταστάθηκαν από τιμές υψηλού ραφιού, και φυσικά οι ομάδες έγιναν ΠΑΕ, εταιρείες δηλαδή με υπαλλήλους, με συμβόλαια και ρήτρες ποδοσφαιριστών. Η “μετά χωμάτινη εποχή” είχε μπει για τα καλά στις ζωές μας.
Το λεγόμενο “παίζω για την φανέλα” μόνο σε σοκάκια και γειτονιές παιδιών περί τα 15-16 χρόνων θα το ακούσει κανείς τώρα, βλέποντας κάπως μία μικρογραφία του τι γινόταν κάποτε.
Δηλαδή;
Αυτό το αίσθημα του να παίζει κάθε ομάδα για να κερδίσει και μόνο, χωρίς χρηματικά έπαθλα και συμβόλαια, χρέη και εταιρείες να παραμονεύουν από πίσω. Όπου μπλέκει το χρήμα, εμφανίζεται και η καταστροφή, όπως έχω ξαναπεί.
Χρέη και μεγάλες ομάδες που αυτοκαταστρέφονται ελέω οφειλών. “Ριψάσπιδες” πρόεδροι που αφήνουν την ομάδα στα κρύα του λουτρού, εγκαταλείποντας το διοικητικό τους πόστο ως μαγαζί γωνία. Διότι πως να εξοφλήσεις ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο, με μανατζεριλίκι ξένων ποδοσφαιριστών; Πως να κρατήσεις ζωντανή μία τόσο ακριβή εταιρεία, πόσο να αντέξει αυτό το πήγαινε-έλα των παικτών και των αποζημιώσεων; Λες και δεν υπάρχουν Ελληνόπουλα πιο ταλαντούχα από κάποιον που έρχεται από το εξωτερικό. Κουβέντες περί ανέμων και υδάτων, αλλά ας υπάρχει γραμμένο εδώ.
Ίσως με πείτε οπισθοδρομικό και ότι οι εποχές άλλαξαν και πρέπει να “το χωνέψω”. Δεν είμαι του “εμπρός για πίσω”, γιατί θεωρώ ότι πρέπει να εναρμονιζόμαστε και να συμβιβαζόμαστε με το σήμερα.
