Το να είσαι άνθρωπος στη σημερινή εποχή είναι προνόμιο, αλλά και κατάρα. Το να είσαι άνθρωπος με αρχές είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Σε μια κοινωνία ρατσιστική, αντικοινωνική και απρόσωπη, ένας άνθρωπος πιο φιλελεύθερος αντιμετωπίζεται ως κάτι ξένο, απρόσιτο, περίεργο και παράταιρο. Στις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να λύσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που κυριαρχούν ως κορόνες στα κεφάλια μας λαμβάνοντας μέτρα δυσανάλογα ως προς την πρόληψη του προβλήματος.
Ξεκινώντας λοιπόν από το σήμερα θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως ο όρος “ρατσισμός” έχει διαγραφεί παντελώς από το ανθρώπινο λεξιλόγιο, ωστόσο τα γεγονότα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο, μιας και αυτός ο πολυπόθητος όρος ανθίζει και μεγαλώνει ραγδαία.
Υποκινητές εμείς, τα ανθρώπινα όντα, τα οποία έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να εξελιχθούμε και να σταματήσουμε να επιδιώκουμε την αυτοκαταστροφή μας. Κυνηγάμε το διαφορετικό με μίσος, αποστροφή και απέχθεια, χωρίς να αντιληφθούμε το αποτέλεσμα των πράξεων μας. Αντιμετωπίζουμε τον συνάνθρωπό μας με βάση τα εξωτερικά του γνωρίσματα και αδιαφορούμε για τα συναισθήματά του κατοχυρώνοντάς τον ως έναν ιό και εμάς ως ειδικούς που ψάχνουμε το αντίδοτο.
Μέσα σε μια τόσο εξελισσόμενη κοινωνία δεν θα έπρεπε εμείς ως άνθρωποι να ζυγίζουμε τα πράγματα δυο φορές και παραπάνω; Δεν θα έπρεπε να σταματήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα μονοδιάστατα και να λάβουμε δράση ως προς την εξουδετέρωση αυτού του φονικού φαινομένου; Στο κάτω-κάτω τι είναι αυτό που ορίζουμε εμείς ως μια γραμμή, ένα όριο; Εμείς δεν είμαστε κυρίαρχοι του εαυτού μας; Εμείς δεν πρέπει να δεχόμαστε και να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό;
Δεν χρειάζεται να ακολουθείς τον δρόμο που χαράσσουν πολλοί, να γίνεσαι ένα με όλους και να αναλώνεσαι. Να θέτεις δικούς σου όρους και αρχές στη ζωή σου, να είσαι περήφανος για τις επιλογές σου και να αποδέχεσαι εσένα.
Το να αποδεχθείς εσένα ως άτομο είναι ένα βήμα αποδοχής του συνάνθρωπού σου. Η διαφορετικότητα πηγάζει από όλους μας, αρκεί να την αγκαλιάσουμε με τρυφερότητα, γιατί και αυτή έχει την ομορφιά της.
Απευθύνομαι σε σένα, αγαπητέ αναγνώστη, και θέλω να σου θέσω το εξής: έχεις άραγε αντιμετωπιστεί ποτέ ως κάτι ξένο, έχεις δεχτεί διακρίσεις επειδή είσαι εσύ; Ίσως θα μας ευνοούσε να ερωτευτούμε τη διαφορετικότητα, έτσι ίσως αλλάζαμε τη στάση μας και που και που μπαίναμε στη θέση κάποιου άλλου που αντιμετωπίζεται ως “ιός”.