Ζούμε σε μια εποχή, η οποία μαστίζεται από την αποξένωση. Ανθρώπινες σχέσεις ακατάπαυστα φθηνότερες, εφάπτονται ή ξεπερνούν όρια του κίβδηλου.
Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, ίδιο μοτίβο, πενιχρό με κάθε ματιά. Γύρω μας λοιπόν, αλλά προφανώς και μέσα μας. Αβίαστα έτσι γεννάται το ερώτημα: είμαι δημιούργημα του κόσμου ή εγώ του δίνω μορφή;
Ας εστιάσουμε όμως σε όσα πηγάζουν από εμάς τους ίδιους. Δεν πρέπει στο κάτω κάτω ποτέ να ξεχνάμε πως δίνουμε σχήμα σε ό,τι περιμένει να σχηματιστεί. Τα ανέφικτα στέκονται βουβά μέχρι να τραπούν σε εφικτά.
Όλα περιμένουν την επιλογή για δημιουργία, αλλαγή ή ακόμα και συντήρηση.
Με τον ίδιο τρόπο που επιλέγουμε ανθρώπους, ως μέρος της ζωής μας, έχουμε τη δυνατότητα να τους κρατάμε σε απόσταση. Αν και πρόκειται για μια επιλογή που λαμβάνεται κατά το ήμισυ, αυτομάτως διαθέτει αρκετή ισχύ για να αποτρέψει μια οποιουδήποτε είδους ανθρώπινη σχέση. Και αυτό γιατί οι τελευταίες βασίζονται στην συναίνεση και των δύο πλευρών.
Το κατά πόσο είμαστε ανοιχτοί σε όσα μας περιτριγυρίζουν έγκειται στις διαθέσεις μας και μόνο. Από εκεί και έπειτα, εισερχόμαστε σε πιο σύνθετα μονοπάτια, τα οποία χαράσσονται διαφορετικά από τον καθένα μας.
Ας αναλογιστούμε μονάχα πόσοι έχουν χτυπήσει την πόρτα μας. Ανοίξαμε σε όλους άραγε; Δεν είναι σε καμία περίπτωση ζήτημα σωστού ή λάθους. Πρέπει ωστόσο να δεχτούμε πως ο εαυτός μας, υποδεικνύει πράξεις και συμπεριφορές οι οποίες ταυτίζονται με τα «θέλω» και τις βαθύτερες επιδιώξεις μας. Πολλές φορές στοιβαγμένες στο περιθώριο, σχεδόν αόρατες. Δεν παύουν βέβαια να ζητούν διέξοδο, γεγονός που σε πολλές περιπτώσεις προκαλεί εσωτερική σύγχυση, μία κενή διπολικότητα.
Αναγκαία λοιπόν χρίζεται η βαθιά γνώση και ουσιαστική σχέση με τον εαυτό μας.
Η μοναξιά για το σύγχρονο άνθρωπο είναι συνώνυμο της σιγουριάς, της συναισθηματικής ακεραιότητας και της ασφάλειας. Σχέσεις οι οποίες υπερβαίνουν τα όρια της τυπικότητας φαντάζουν για πολλούς αδιανόητες. Ο λόγος ύπαρξης τους δεν συνάδει με το πνεύμα που ακολουθεί μια ολόκληρη εποχή, το οποίο θα έβρισκε έκφραση μέσα από το μότο «ζήσε για εσένα». Φράση δισυπόστατη, που συσκοτίζει το νου που αφιερώνεται στην καθολική ασάφεια νοημάτων και δομών. Η τροπή του σε: «ζήσε μονάχα για εσένα, αφού μόνο εσένα έχεις» δεν φαντάζει ούτε μακρινή ούτε απίθανη, αντ’ αυτού διέπεται από την «λογική» αλληλουχία-συστατικό του σήμερα.
Το ζήτημα λοιπόν, μεταφέρεται αυτομάτως στο κατά πόσο μπορεί κάποιος να απέχει ολοκληρωτικά ή έστω να επιδιώξει την ελάχιστη δυνατή επαφή με όσα τον περιτριγυρίζουν.
Όποιος αναζητά ανταγωνιστές ή εχθρούς στις μέρες μας είναι βέβαιο πως θα κατορθώσει με άνεση να βρει. Δρώντας ως ζώο σε μια ζούγκλα που οικοδομήθηκε με θεμέλιο τα ανθρώπινα μέτρα καλείται να υψώσει τείχη και ασπίδες που θα τον κρατήσουν σώο και αβλαβή. Χώρος για συμμάχους δυστυχώς δεν υπάρχει, γιατί ο καθένας υπακούει σε όσα το προσωπικό συμφέρον του υπαγορεύει. Η επιβίωση στο κάτω κάτω είναι ατομικό μέλημα του καθενός. Δυστυχώς τέτοιες πληροφορίες δεν αργούν να γίνουν θέσεις και έπειτα τρόπος ζωής.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως ο φόβος και η μειωμένη αυτοπεποίθηση διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο σε όλα όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω. Το γνωστό μοιάζει πάντοτε ασφαλέστερο, σταθερότερο.
Είναι βέβαια λίγο παράδοξο, αλλά σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο αρκετοί είναι εκείνοι που επιζητούν την εσωτερική ακινησία.
Η αυτοπεριθωριοποίηση ή η υπέρμετρη θωράκιση αποτελούν λύσεις με αυξημένα ποσοστά επιτυχίας στην περίπτωση μας. Σημασία βέβαια έχει κάθε φορά πως ορίζουμε οι ίδιοι την επιτυχία.
Σκοπός είναι να γνωρίζουμε κάθε φορά τι επιδιώκουμε, ποια είναι τα εμπόδια αλλά και τα βαθύτερα κίνητρά μας.
Η μοναξιά δεν παρουσιάζει δυστυχώς μόνο ένα πρόσωπο. Περιτριγυρισμένοι από πλήθη ή εξόριστοι είναι εξίσου δυνατόν να τη βιώσουμε. Ας αφεθούμε λοιπόν, στην αναζήτηση της ουσίας με γνώμονα πάντα την γνώση και την ειλικρίνεια, εντός και εκτός των τειχών…
