Ένιωσα μια εσωτερική ανάγκη να γράψω αυτό το άρθρο, ύστερα από την συναναστροφή μου με κάποιους “φιλόδοξους” ανθρώπους. Έβαλα την λέξη φιλόδοξους σε εισαγωγικά διότι η λέξη αυτή έχει χάσει πλέον την θετική της έννοια.
Όπως είχε πει και ο Κοϊντιλιανός: «Η φιλοδοξία είναι ένα πάθος που μπορεί να παράγει αρετή». Δυστυχώς πλέον η φιλοδοξία έχει γίνει συνώνυμο της έπαρσης και της μικροπρέπειας.
Κάποιοι άνθρωποι, ευτυχώς όχι όλοι, στην υπέρμετρη προσπάθεια τους να χαράξουν τον δικό τους δρόμο προς της κορυφή, σε κάποιο σημείο άρχισαν να χάνουν το πιο σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης, την ψυχή τους.
Επιδιώκοντας να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη, θεώρησαν αναγκαίο να πατήσουν επί πτωμάτων, άνετα θα πάταγαν και το δικό τους πτώμα αν μπορούσαν, να αδικήσουν και, όπως λαϊκά λέμε μεταξύ μας, δεν διστάζουν να πουλήσουν και την ψυχή τους στον διάολο.
Στις μέρες μας, έχει γίνει μάστιγα αυτή η κατηγορία ανθρώπων. Όλο και πιο συχνά συναντάμε ανθρώπους που απροκάλυπτα εξαπατούν, κοροϊδεύουν, υπονομεύουν και στο τέλος “αφανίζουν” τις αγνές ψυχές.
Προσωπικά θεωρώ, ότι έχουν χάσει και τα όποια συναισθήματα μπορεί να είχαν μέσα τους και δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν κανέναν άνθρωπο πέραν του εαυτού τους.
Καταλαμβάνονται από μια αδικαιολόγητη έπαρση και αφήνουν την φιλοδοξία τους να τους παραπλανά.
Αισθάνονται ότι απειλούνται ακόμα και από την ίδια τους την σκιά και κάθε μέρα αντιμετωπίζουν και λογοδοτούν στους προσωπικούς τους δαίμονες.
Όπως είπε και ο Χαλίλ Γκιμπράν: «Ο πιο αξιολύπητος από όλους τους ανθρώπους είναι αυτός που μετατρέπει την φιλοδοξία και τα όνειρα του σε ασήμι και χρυσό».
Σε καμία περίπτωση δεν λέω να μην κυνηγάμε τα όνειρα μας ούτε να μην θέτουμε στόχους. Απλά προτείνω, στην διάρκεια της προσπάθειας μας να μην χάνουμε την συνείδηση μας, την ανθρωπιά μας και την ψυχή μας.
Δεν δέχομαι όμως την δικαιολογία ότι με τον σταυρό στο χέρι δεν πήγε κανείς μπροστά. Κι όμως, κάποιοι πήγαν πολύ παραπάνω από όσο είχαν φανταστεί και κοιμόντουσαν και ήσυχοι τα βράδια. Επιπλέον, δεν θα συμβιβαστώ ποτέ με την αντίληψη ότι επειδή διανύουμε δύσκολους καιρούς, αναγκαζόμαστε να κάνουμε άσχημα πράγματα για να επιβιώσουμε.
Προτιμώ να ασπαστώ και να πορευτώ με τα λόγια του Μοντεσκιέ: «Για να κάνεις μεγάλα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είσαι ιδιοφυΐα. Για να είσαι πραγματικά ανώτερος άνθρωπος δεν πρέπει να είσαι πάνω από τους άλλους. Πρέπει να είσαι μαζί τους».
Και να θυμάστε, ότι όλα μα όλα στην ζωή μας, είναι δούναι και λαβείν. Να προσέχετε, λοιπόν, τι δίνετε γιατί κάποια στιγμή αυτό θα πάρετε πίσω. Προτιμήστε να δώσετε αγάπη, να διδάξετε ήθος, αξιοπρέπεια και κυρίως να είστε ταπεινοί.
Εις το επανιδείν,
Με αγάπη, maria