Με αφορμή την βάναυση και απάνθρωπη δολοφονία του αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ, κατά την διάρκεια της βίαιης προσαγωγής του από αστυνομικούς στην Μινεάπολη των Η.Π.Α., ένιωσα την ανάγκη μέσα μου να γράψω όσα σκέφτομαι για την ανθρωπιά και τον ρατσισμό.
Εν έτη 2020 όλα μοιάζουν ιδανικά, καθώς ο κόσμος έχει προοδεύσει και δημιουργείται το αίσθημα πως και τα πιο κλειστά μυαλά έχουν “ανοίξει” πρεσβεύοντας την ανθρωπιά και αποβάλλοντας τον ρατσισμό και την βία. Και μετά βλέπεις να αφαιρείται άδικα η ζωή ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή είναι έγχρωμος, και τότε συνειδητοποιείς ότι είμαστε ακόμη στο μηδέν και πως έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία.
Ναι, μη σας κάνει εντύπωση, έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία και σαν είδος! Έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία, όταν από την στιγμή που ενώ έχουν δοθεί αγώνες ενάντια στη βία και στο ρατσισμό, συνεχίζουμε να γινόμαστε μάρτυρες ρατσιστικής βίας. Έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία από την στιγμή που ενώ έχουν χαθεί ζωές στο όνομα της ισότητας, συνεχίζουμε και διαχωρίζουμε τους ανθρώπους βάσει της καταγωγής τους και του χρώματος τους.
Αλλά κυρίως έχουμε αποτύχει, γιατί δεν πιστεύουμε και δεν πρεσβεύουμε την ανθρωπιά!
Και θα μου κάποιος, “Φάνη, γιατί χρησιμοποιείς πληθυντικό;”, και θα απαντήσω ευθύς αμέσως…
Αγαπημένοι μου, η απλή πίστη στην ισότητα και την ανθρωπιά, δεν αρκεί… Πρέπει επί του πρακτέου κάθε μέρα να αγωνιζόμαστε ενάντια στις ανισότητες, τις διακρίσεις και τη βία. Πρέπει κάθε μέρα να διασπείρουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Επίσης, δεν αρκεί να πιστεύει στην ισότητα, την ελευθερία και την αξία της ανθρώπινης ζωής μονάχα μια μερίδα του κόσμου, γιατί τότε τα φαινόμενα ρατσισμού, διακρίσεων και βίας θα συνεχίσουν να υφίστανται. Γι’ αυτό πρέπει όλοι, απανταχού στον κόσμο, να πρεσβεύουμε την ανθρωπιά και την ισότητα. Πρέπει να αποβάλλουμε και να πολεμήσουμε τις διάφορες διακρίσεις. Πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως το χρώμα, η καταγωγή, το σχήμα των ματιών, οι σεξουαλικές προτιμήσεις κ.τ.λ. δεν μας κάνουν διαφορετικούς! Είμαστε όλοι ίσοι! Είμαστε όλοι άνθρωποι!
Και όσο η ανθρωπότητα δεν είναι ένα σώμα απέναντι στον ρατσισμό και τις διακρίσεις, τότε όλοι είμαστε αποτυχημένοι σαν είδος και σαν κοινωνία. Μόνο όταν όλοι σύσσωμοι και ενωμένοι υπηρετήσουμε την ισότητα και την ανθρωπιά, θα είμαστε πετυχημένοι σαν κοινωνικό σύνολο.
Πραγματικά, θα μπορούσα να γράφω για ώρα και σελίδες ολόκληρες γι΄αυτό, αλλά αυτό με λυπεί… Με λυπεί που εν έτη 2020 παλεύουμε ακόμη για την ισότητα των ανθρώπων. Με λυπεί που χάνονται με αθώες ζωές για να αφυπνιστούμε και να μιλήσουμε για ανθρωπιά. Με λυπεί γιατί ο άνθρωπος πολεμάει τον άνθρωπο.
Και αν μπορώ να πω κάτι σαν ένας νέος που έχει την φιλοδοξία και το όνειρο να δει τον κόσμο να αλλάζει και να γίνεται καλύτερος, είναι πως η ανθρωπιά δεν έχει ιδεολογία. Είναι κληρονομιά από τους παλαιότερους. Και αυτή την κληρονομιά εμείς πρέπει να την δυναμώσουμε και την παραδώσουμε στους επόμενους από εμάς, με την ελπίδα πως στον κόσμο μας θα ανατείλει ο ήλιος της ανθρωπιάς διώχνοντας το σκοτάδι του ρατσισμού!
Και δεν μπορώ να κλείσω αυτό το άρθρο με άλλο τρόπο, παρά μόνο με λίγα λόγια του ανθρώπου που σε όλη του την ζωή πολέμησε τις ανισότητες και τις διακρίσεις, τον Νέλσον Μαντέλα.
