Άραγε πόσες φορές σου έχει τύχει να κάνεις σχέδια για κάτι και οι συγκυρίες τελικά να αλλάζουν όλα όσα προγραμμάτιζες; (Η απάντηση είναι γνωστή)
Ναι, η ζωή έτσι είναι και αυτή είναι η μαγεία της, το απρόσμενο, το απρογραμμάτιστο, το μη δεδομένο. Κι όμως εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε να την βάζουμε σε καλούπια, σε χρονοδιαγράμματα, βάζουμε πρέπει και θέλω στην σειρά και ορίζουμε την πορεία της. Αλλά δεν είναι έτσι ο ρους των γεγονότων!
Πόσες φορές αυτά τα «θα κάνω, θα ράνω» κατέληξαν να μην γίνουν ποτέ ή έστω όχι στην ώρα που λογάριαζες πως θα συμβεί;
Μάλλον ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και το πως τα χειριζόμαστε. Εφόσον υπάρχουν υποχρεώσεις και δεσμεύσεις σε ορισμένες συνθήκες και σχεδιάζουμε οτιδήποτε άλλο γύρω από αυτές, είμαστε εξαρτώμενοι από το δικό τους μικροσύστημα και σε αυτό συμβαίνουν πράγματα που δεν γνωρίζουμε, κι όταν τα μαθαίνουμε αποδιοργανωνόμαστε…
Υπάρχει μια άτυπη, και τυπική συνάμα, προτεραιότητα στα πράγματα που ο καθένας την φτιάχνει μόνος του με βάση την δική του πραγματικότητα και ό,τι αυτή περιλαμβάνει. Με αυτή πορεύεται και αυτή ακολουθεί.
Παρόλα αυτά, κι ενώ όλοι γνωρίζουμε την αλήθεια, είμαστε ιδιαιτέρως αισιόδοξοι (ή φαντασιόπληκτοι, κατά περίπτωση) όταν σκεφτόμαστε κάτι και το βάζουμε σε πρόγραμμα. Κι όχι μόνο αυτό, το πιστεύουμε κιόλας πως θα γίνει όπως το σκεφτήκαμε! (κλαίω)
Ωραία και η φάση του «μπορώ να τα κάνω όλα, θα τα καταφέρω» αλλά εδώ η κατάσταση ξεφεύγει. Απογοήτευση, άγχος, πίεση, κι άλλα τέτοια συναισθήματα προκύπτουν κάθε φορά που βλέπεις ότι τελικά δεν μπορείς να τα καταφέρεις, σήμερα.
Έχουμε ζωστεί με την ιδέα ότι εφόσον υπάρχει πρόθεση αυτή τη στιγμή, θα γίνει και η πράξη. (Αμ δε!)
Κι όσο γράφω μερικές λέξεις για όλα αυτά, σκέφτομαι τα δικά μου θα…Πόσα έγιναν, πόσα θα γίνουν, πότε και γιατί…Και απλά συμπεραίνω πως το καθένα από αυτά ήταν κάτι που υπήρχε πρόθεση να γίνει και δεν έγινε γιατί δεν το επέτρεψαν οι συγκυρίες, προέκυψαν εμπόδια, ανατροπές, αλλαγές ζωής…
Το καλό της υπόθεσης είναι πως, παρά το γεγονός ότι δεν έγιναν, μπορείς να διατηρήσεις την αίσθηση, ότι έχεις την δυνατότητα να προσπαθήσεις ξανά, και δεν το βάζεις κάτω. Αυτό είναι το πιο σημαντικό τελικά, το να μπορείς να προσπαθείς.
Γι’αυτό την επόμενη φορά που θα προκύψει αυτό το «κάτι που υπήρχε πρόθεση να γίνει» και δεν συνέβη ποτέ, χαμογέλα. (Κανονικά όμως όχι σαν την Μόνα Λίζα)
Χαμογέλα και πες ότι θα προσπαθήσεις ξανά. Υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν αυτή την ευκαιρία.
Όσο την έχεις, να χαμογελάς και να χαίρεσαι. Κανείς δεν κέρδισε δίχως να παίξει.
Παίξε κι ας τα παίξεις, αλλά παίξε την ώρα που μπορείς.
Είναι υπέροχο το γεγονός ότι θες να κάνεις πολλά πράγματα γιατί η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια περίεργη νωχελικότητα που κάθε δραστήριος άνθρωπος φαντάζει σαν μάγος που παίρνει μια πραγματικότητα και την κάνει ότι θέλει, αλλά δεν είσαι μάγος που με ένα ξόρκι σου θα έρθουν και θα γίνουν όλα με την μια.
Πάντα θα βρίσκεται ένα «κάτι που υπήρχε πρόθεση να γίνει» μπροστά σου, γι’αυτό να χαμογελάς και να προσαρμόζεσαι. Δεν είναι δα και το χειρότερο πράγμα που σου συνέβη το ότι δεν έγινε σήμερα, αλλά θα είναι το χείριστο αν το παρατήσεις αύριο.
Μπορείς να προσπαθήσεις ξανά.
Προσπάθησε. Ξανά.
