Με αφορμή όσα γίνονται στο όνομα της προσφοράς σε μια οικογένεια που πραγματικά χρειάζεται την στήριξή μας, προσπάθησα με πολλή εγκράτεια να δω τα πράγματα αντικειμενικά.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων θέτω απλά τις σκέψεις μου προς προβληματισμό και σύνεση, εφόσον κριθεί σωστό, των ατόμων που θα αναφερθούν.

Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε αλληλέγγυοι, γι’αυτό είναι οι κοινωνίες, έτσι επιβιώνουν και έτσι εξελίσσονται. Αν ο καθένας κοιτούσε αποκλειστικά την πάρτη του, δεν θα ήμασταν εδώ που είμαστε σήμερα ή έστω θα ήμασταν σε χειρότερη κοινωνική κατάσταση.

Είναι επίσης σημαντικό όμως να είμαστε και ταπεινοί. Αν γίνεσαι αλληλέγγυος για να αποκτήσεις θαυμασμό και για να χτυπήσεις φλέβα, με επίκληση στο συναίσθημα, τότε εκεί χάνεται η ουσία. Είναι σαν να φοράς κάθε φορά τη μάσκα που γουστάρει ο κόσμος ώστε να αποδεικνύεις πως είσαι ένας από αυτούς, ενώ δεν είσαι.

Ωραίες οι κινήσεις προσφοράς, αλλά αυτή η υπερπροβολή θα έπρεπε να μας ανησυχεί κι όχι να την επευφημούμε. Ειδικά και εφόσον στο επίκεντρο του θέματος είναι άνθρωποι σε αδύναμη θέση, πόσο μάλλον μικρά παιδιά…

Αναρωτηθήκατε άραγε γιατί τόσοι και τόσοι αυτοπροβάλουν συστηματικά και τακτικά (μέχρι να φύγει το τρεντ) ότι συμμετέχουν και συνδράμουν στην προσπάθεια επίτευξης ενός στόχου που κοινωνικά είναι μεγίστης σημασίας;

Ειλικρινά, χωρίς να θέλω να μειώσω ή να φανώ κακεντρεχής προς τρίτους, αυτή η τάση να δημοσιοποιούνται όλες οι πράξεις προσφοράς, ειδικά από επιχειρήσεις, ε δεν είναι και τόσο ηθική.

Πόσο πιο όμορφο θα ήταν να μαθαίναμε εκ των υστέρων ότι πχ. τα έσοδα της προηγούμενης ημέρας δόθηκαν για έναν πολύ καλό σκοπό; Πόσο πιο ηθικό θα ήταν αν δεν μας ανακοινώνανε δημοσίως ότι υπάρχουν κουμπαράδες της εκάστοτε περίπτωσης στο μαγαζί τους; Πόσο πιο κοινωνικά αποδεκτό και συναρπαστικό θα ήταν αν αυτή η κίνηση ανθρωπιάς έμενε μεταξύ επιχείρησης και πελάτη με ένα ωραίο ευχαριστώ σε ιδιωτική σφαίρα;

Πόσο πιο ηθικό και ώριμο θα ήταν να επικροτούμε τέτοιες πράξεις κι όχι το αντίστροφο;

Υπάρχει γενικά η τάση να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης η ώρα ανάγκης κάποιου. Υπάρχει η τάση να κανιβαλίζουμε, να χρησιμοποιούμε την αδυναμία του άλλου…

Και ναι, δεν είναι όλα κακοπροαίρετα αλλά λυπάμαι που θα βάψω γκρι μερικά ροζ συννεφάκια, κάποιοι απλά θέλουν να έχουν καλό προφίλ, κάποιοι βρήκαν τρόπο να προσεγγίσουν νέους πελάτες και να προκαλέσουν συγκινησιακές συνθήκες για να τους δεσμεύσουν με το προϊόν τους.

Σύμφωνα με την ψυχολογία της διαφήμισης και διάφορες μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί, οι άνθρωποι καταναλώνουν πιο εύκολα και πολύ περισσότερο όταν έχουν δεχθεί ψυχολογικά μηνύματα σε αντίθεση με μηνύματα λογικής. Οι διαφημίσεις (γιατί για διαφήμιση πρόκειται) έχουν ως στόχο να πείσουν το κοινό να προβεί σε κάποια ενέργεια, η οποία εξαρτάται απόλυτα από τις στάσεις/απόψεις του.

Από την στιγμή λοιπόν που η κοινή γνώμη και η κοινή λογική προστάζει να προσφέρουμε την ενίσχυσή μας σε κάποιον που την χρειάζεται, οποιοσδήποτε φαίνεται υπέρμαχος αυτής της στάσης μας γίνεται πιο συμπαθής και πιο έμπιστος.

Με άλλα λόγια ο βομβαρδισμός με τα χιλιάδες ποστ καθημερινά από διάφορες επιχειρήσεις που μας προτρέπουν εκ των προτέρων να συμβάλλουμε στην δική τους καλή πράξη, αγοράζοντας το προϊόν τους ή βάζοντας λεφτά στον κουμπαρά τους, για μένα είναι από τα μεγαλύτερα φάουλ της προσφοράς από τον επιχειρηματικό κόσμο.

Γιατί δυστυχώς δεν μπορώ να διακρίνω αν όντως έχουν καλές προθέσεις με το να μου επιβάλλουν το πώς θα συμμετέχω σε κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να διακρίνω αν έχουν τον παραμικρό σεβασμό στην οικογένεια ή αν την εκμετελλεύονται με αυτό που κάνουν. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω γιατί πρέπει να τραβάνε αυτοί τα φώτα του κόσμου αντί για τον πραγματικό πρωταγωνιστή της εκάστοτε ιστορίας.

Είναι διαφορετικό να διοργανώνεται μια εκδήλωση ή μια εκστρατεία -που φυσικό είναι να την προμοτάρεις- κι είναι τελείως διαφορετικό να προσφέρεις αυτοβούλως και αυθόρμητα, όπως υποτίθεται ότι συμβαίνει τώρα.

Με κάθε ειλικρίνεια, εκτίμηση και σεβασμό προς όλους, εκθέτω την άποψή μου γιατί πολύ θα ήθελα να το σκεφτούμε όλοι καλύτερα την επόμενη φορά, να είμαστε πιο ανθρώπινοι στον χειρισμό της αδύναμης κατάστασης κάποιου και να αντιμετωπίζουμε πιο λακωνικά τέτοια θέματα.

Η υπερπροβολή μας σε τέτοιες συνθήκες δείχνει τάση κοινωνικού κανιβαλισμού και όχι κοινωνικής προσφοράς.

Κοινοποιήστε
Διαμαντούλα Χατζηαντωνίου
Απόφοιτη ΙΕΚ Οικονομίας & Διοίκησης και πιστοποιημένη Δημοσιογράφος διαδικτύου, με συμμετοχές σε πολλά σεμινάρια ποικίλου ενδιαφέροντος και κατευθύνσεως. Έχει λάβει το πρώτο βραβείο ποίησης στην Θεσσαλία, σε μαθητικό διαγωνισμό. Δραστηριοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, ως ραδιοφωνική παραγωγός, αρθρογράφος καλλιτεχνικών ειδήσεων και ερασιτέχνης ηθοποιός. Θρέφει μεγάλη αγάπη για τις τέχνες, την φύση, την φιλοσοφία και την ψυχολογία ενώ αφιερώνει αρκετό χρόνο σε θέματα κοινωνικής και ιστορικής φύσεως. Αγαπημένη της ερώτηση: Γιατί; Αγαπημένο μότο: Αξίζει να βρίσκεις λόγους να γελάς