Ο Αμερικανός Lawrence, ή για τους φίλους “Larry”, Singleton ήταν ένας μισογύνης serial killer, που έγινε κυρίως γνωστός για την απαγωγή και φρικτή κακοποίηση της έφηβης Mary Vincent.
Ένας διαταραγμένος γέρος που δεν τιμωρήθηκε τελικά ποτέ και ένα θύμα που επέζησε σχεδόν από θαύμα είναι η σημερινή μας υπόθεση. Μια ιστορία για όσα μπορούν να πάνε λάθος όταν η λογική και ο αυτοέλεγχος ξεχνιούνται σε μια αθέατη άκρη του μυαλού…
______________________________________
Όλα ξεκίνησαν στην Καλιφόρνια στις 29 Σεπτεμβρίου του 1978.
Η 15χρονη Mary Vincent θέλοντας να δηλώσει την αντίδρασή της στο πρόσφατο διαζύγιο των γονιών της, αποφάσισε να το σκάσει από το σπίτι της και να πάει στο Los Angeles. Με την εφηβική της ανεμελιά και επιπολαιότητα σκέφτηκε ότι ο καλύτερος τρόπος θα ήταν να κάνει οτοστόπ.
Η Mary ήταν ένα παιδί, που συνήθιζε τις «επαναστατικές» και αντιδραστικές συμπεριφορές για να προκαλέσει την οικογένειά της.
Είχε σταματήσει το σχολείο, φορούσε make up (που για την ηλικία της και την εποχή ήταν too much) και είχε ξαναφύγει από το σπίτι της στο παρελθόν για να μείνει ένα διάστημα με το αμφιβόλου ποιότητας αγόρι της σε ένα αμάξι.
Κατά τα άλλα, αγαπούσε τον χορό και ήταν ήδη μια πολλά υποσχόμενη χορεύτρια, που σκόπευε να ακολουθήσει αυτή την καριέρα σύντομα στη ζωή της.
Το οτοστόπ του τρόμου
Στον αυτοκινητόδρομο της Καλιφόρνια λοιπόν, το πρώτο αυτοκίνητο που σταμάτησε στο σινιάλο της Mary Vincent ήταν ένα μπλε βαν με οδηγό τον 50χρονο και φαινομενικά υπεράνω υποψίας Larry Singleton.
Ο Singleton λοιπόν συμφώνησε να μεταφέρει την Mary μέχρι το σημείο που εκείνη του όρισε και η κούρσα τους ξεκίνησε χωρίς τίποτα να προμηνύει ότι κάτι δεν πάει καλά. (τι μπορεί να πάει στραβά άλλωστε σε ένα οτοστόπ με έναν άγνωστο στη μέση του πουθενά; Oh wait…)
Η Mary ήταν τόσο σίγουρη για την ασφάλειά της στο βανάκι του Singleton, που επέλεξε να κοιμηθεί για λίγο (ευφυέστατη επιλογή, νο2). Όταν ξύπνησε, συνειδητοποίησε ότι το αμάξι πήγαινε στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που έπρεπε και τότε άρχισε (επιτέλους) να ανησυχεί.
Αρπάζοντας μια μυτερή ράβδο που βρήκε δίπλα στο κάθισμά της, σημάδεψε προς τον Singleton και τον πρόσταξε να τη γυρίσει πίσω. Εκείνος γύρισε ήρεμα και της ζήτησε συγνώμη λέγοντάς της ότι είναι ένας τίμιος άνθρωπος και δεν θέλει να της κάνει κακό. Και η Mary τον πίστεψε…
Πίσω από την όψη ενός συνηθισμένου μεσήλικα με μπυροκοιλιά, ο Lawrence Singleton δεν ήταν και η καλύτερη περίπτωση ανθρώπου. Είχε παντρευτεί και χωρίσει δύο φορές και είχε και μια κόρη, με την οποία δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά.
Όσοι τον γνώριζαν, τον χαρακτήριζαν ως μεγάλο μ@@α. Αντιμετώπιζε πρόβλημα αλκοολισμού και ενώ όταν ήταν νηφάλιος, φαινόταν ήρεμος και φυσιολογικός, όταν έπινε, η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο επιθετική.
Ήταν γνωστός για την αρκετά οξύθυμη συμπεριφορά του, καθώς και για το μίσος που έτρεφε για τις γυναίκες.
Λίγο αργότερα ο Singleton σταματάει σε ένα απόμερο σημείο του δρόμου και κατεβαίνει για την φυσική του ανάγκη. Περιμένοντάς τον η Mary παρατηρεί ότι τα κορδόνια των παπουτσιών της ήταν λυμένα και κατεβαίνει και αυτή από το βαν για να τα δέσει.
Ο Larry βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία μόλις η κοπέλα έσκυψε στα παπούτσια της και την χτύπησε δυνατά με ένα σφυρί στο κεφάλι αφήνοντάς την αναίσθητη.
Στη συνέχεια τη μετέφερε στο πίσω μέρος του βαν, της έδεσε τα χέρια και τη βίασε επανειλημμένα με κάθε δυνατό τρόπο. Όταν η Mary συνήλθε από το χτύπημα και συνειδητοποίησε τι συμβαίνει, άρχισε να κλαίει και να τον παρακαλάει να την αφήσει να φύγει. Εκείνος συνέχιζε ακάθεκτος το «έργο» του απειλώντας την ότι αν βάλει τις φωνές, θα την σκοτώσει.
Όσο ο Singleton επιδιδόταν στις αηδιαστικές του πράξεις, έπινε ταυτόχρονα ένα αλκοολούχο ποτό από ένα πλαστικό μπουκάλι. Κάποια στιγμή έλυσε τα χέρια της Mary και την ανάγκασε να πιει κι εκείνη. Συνέχισε να ασελγεί πάνω της δίνοντάς της ταυτόχρονα να πίνει από το μπουκάλι που έπινε κι αυτός, ώσπου η 15χρονη έπεσε ξανά αναίσθητη.
Όταν ξαναβρήκε τις αισθήσεις της, ο Singleton την τράβηξε έξω από το βαν και την έβαλε να ξαπλώσει στην άκρη του δρόμου λέγοντάς της: «Θέλεις να σε αφήσω ελεύθερη; Θα σε αφήσω τότε ελεύθερη».
Το μαρτύριο της άτυχης έφηβης όμως δεν έμελλε να τελειώσει ακόμα.
Ο Singleton πήρε από το αμάξι του ένα τσεκούρι και έκοψε με μανία και τα δύο χέρια της! Μετά έριξε το γυμνό και ματωμένο σώμα της μέσα σε έναν τσιμεντένιο αγωγό νερού στο φαράγγι του Del Puerto. «Οκ, τώρα είσαι ελεύθερη», της είπε.
Και την άφησε εκεί σίγουρος ότι δεν θα αργούσε να υποκύψει στα φρικτά τραύματά της και ότι κανένας δεν θα έβρισκε εκεί το πτώμα της. (κάποιοι υποθέτουν ότι της έκοψε τα χέρια, ώστε αν τελικά βρεθεί το πτώμα να μην υπάρχουν δακτυλικά αποτυπώματα)
Η Mary όμως τελικά δεν πέθανε. Με κάποιο τρόπο κατάφερε να συγκεντρώσει όση δύναμη της είχε απομείνει και βουτώντας τα χέρια της μέσα στη λάσπη για να μειώσει την ακατάσχετη αιμορραγία, κατάφερε μετά από ώρες να σκαρφαλώσει τον γκρεμό και να βγει στο δρόμο.
Εξουθενωμένη, βουτηγμένη στο αίμα και με δύο κομμένα χέρια η Mary περπατάει λίγα χιλιόμετρα στην εθνική, ώσπου ένα ζευγάρι ταξιδιωτών σταμάτησε να τη βοηθήσει. Την τύλιξαν με πετσέτες και την μετέφεραν σε ένα κοντινό αεροδρόμιο, όπου κάλεσαν ασθενοφόρο.
Στο νοσοκομείο πλέον η Mary δέχθηκε τη φροντίδα των γιατρών και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια την εικόνα του απαγωγέα της. Το σκίτσο που έφτιαξε η αστυνομία για τον καταζητούμενο ήταν τόσο πετυχημένο, που ένας γείτονας του Singleston τον αναγνώρισε αμέσως και τον κατέδωσε.
Έγκλημα χωρίς τιμωρία
Όταν ο Singleton βρέθηκε στα χέρια της αστυνομίας, υποστήριξε πως η Mary ήταν μια «πόρνη των 10 δολαρίων την ώρα» και ότι δεν της έκανε τίποτα αυτός, αλλά κάποιος άλλος που ήταν στο αυτοκίνητο μαζί τους.
Τους είπε επίσης ότι εκείνη τον είχε απειλήσει ότι αν δεν την πάει στον προορισμό που ήθελε, θα πήγαινε στην αστυνομία και θα τον κατηγορούσε ότι τη βίασε. Φυσικά δεν έπεισε καμία από τις (τόσο αντρίκιες) δικαιολογίες του.
Στη δίκη του Larry Singleton παρευρέθηκε η Mary, το θύμα του, έχοντας πλέον δύο πρόσθετα μηχανικά χέρια, τα οποία με δυσκολία μπορούσε ακόμα να χειριστεί. O Larry Singleton ήταν ατάραχος και χωρίς ίχνος μεταμέλειας.
Η δίκη θεωρήθηκε μια απογοητευτική αποτυχία φέρνοντας στην επιφάνεια για άλλη μια φορά το απαράδεκτα επιεικές δικαστικό σύστημα της Αμερικής τότε.
Κατηγορούμενος για απαγωγή, βιασμό, σοδομισμό, βιαιότητα και απόπειρα δολοφονίας ο Singleton καταδικάστηκε σε μόλις 14 χρόνια φυλάκιση, που ήταν τότε η μέγιστη διαθέσιμη ποινή. Παρόλο που έπρεπε επίσης να πληρώσει ένα μεγάλο ποσό στη Mary ως μέρος της καταδίκης του, λόγω του ότι ήταν άνεργος, της πλήρωσε μόνο 200 δολάρια!
Παρά τις ειδεχθείς του πράξεις και το βεβαρημένο παρελθόν και προφίλ του, ο Singleton υποτίθεται πως έδειξε υποδειγματική συμπεριφορά φυλακισμένου και επέμενε συνεχώς για την αθωότητά του. Εξέτισε μόλις 8 χρόνια και 4 μήνες από την ποινή του και αφέθηκε ελεύθερος!
Ένα ακόμα παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ο ψυχολόγος που τον παρακολουθούσε, έγραψε στην τελευταία του αξιολόγηση:
«Η εχθρότητα και ο θυμός που τον χαρακτηρίζουν είναι τόσο εκτός ελέγχου, που παραμένει ιδιαίτερα επικίνδυνος τόσο μέσα όσο και έξω από τη φυλακή».
Όσοι είχαν ασχοληθεί με την υπόθεσή του αναγνώριζαν πως ήταν ένας εμφανώς προβληματικός άνθρωπος που είχε φτιάξει μια δική του πραγματικότητα, δεν ένιωσε ποτέ ένοχος και δικαιολογούσε τον εαυτό του για όσα έκανε. Συνεπώς υπήρχε τεράστια πιθανότητα να επαναλάβει τις πράξεις του. Εντούτοις αφέθηκε ελεύθερος χωρίς πραγματικά να έχει τιμωρηθεί ποτέ για τίποτα!
Επιστροφή στα γνωστά λημέρια
Καμία πόλη δεν ανεχόταν να δεχθεί την παρουσία του σε αυτή και διάφορες ομάδες εξαγριωμένων πολιτών απειλούσαν να τον σκοτώσουν οι ίδιοι αν βρισκόταν μπροστά τους. Έτσι ο Singleton έμενε για ένα χρόνο σε ένα τροχόσπιτο και μετά επέστρεψε στην γενέτειρά του, τη Φλόριντα. Εκεί βρέθηκε μερικές ακόμα φορές πίσω από τα κάγκελα της φυλακής για διάφορες κλοπές που έκανε ανά διαστήματα.
Την άνοιξη του 1997 ένας γείτονάς του κάλεσε την αστυνομία, καθώς άκουσε τις κραυγές μιας γυναίκας μέσα από το σπίτι του Singleton.
Η αστυνομία βρήκε τον Singleton (ναι, αυτόν με την υποδειγματική συμπεριφορά) λουσμένο στο αίμα και μια γυναίκα νεκρή στον καναπέ του.
Η 31χρονη Roxanne Hayes ήταν μητέρα τριών παιδιών, που δούλευε ως ιερόδουλη για να συντηρήσει την οικογένειά της. Ο Singleton την έφερε σπίτι του υποτίθεται για το ερωτικό τους «ραντεβού» και την μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.
Στη νέα δίκη του Singleton κλήθηκε ξανά και η Mary Vincent και αναγκάστηκε να περιγράψει ξανά την εμπειρία, που μπορεί να μην της στέρησε τη ζωή, αλλά της άφησε τεράστιο ψυχολογικό και σωματικό κόστος.
Αυτή τη φορά ο Singleton καταδικάστηκε σε θάνατο, αν και για κάποιο λόγο και αυτή η ποινή δεν εκτελέστηκε ποτέ.
Τελικά πέθανε από καρκίνο το 2001 στο νοσοκομείο των φυλακών της Φλόριντα. Αμετανόητος και έχοντας πείσει τον εαυτό του ότι δεν έχει καμία ευθύνη για τις αισχρές του πράξεις.
Να σας πω κάπου εδώ ότι μετά την δεύτερη καταδίκη του, προσπάθησε να κινηθεί νομικά εναντίον της Mary, γιατί «ένιωθε θύμα»…! Υποστήριξε ότι αυτή τον απήγαγε με σκοπό να τον ληστέψει. Δήλωσε επίσης ότι έχει ψάξει τη συνείδησή του και ξέρει ότι δεν θα ήταν ποτέ ικανός για τόσο κακές πράξεις…
Προσπαθούσε να πείσει τους γύρω του ότι όταν σκεφτόταν αυτά για τα οποία τον κατηγορούσαν, αρρώσταινε και έκανε εμετούς. Δεν έπεισε όμως κανέναν. (ευτυχώς κιόλας)
_______________________________________
Τι απέγινε η Mary Vincent;
Μετά την τραγική της συνάντηση με τον Larry Singleton και έχοντας πλέον δύο πρόσθετα μέλη, η Mary δυσκολεύτηκε πολύ να ξεπεράσει αυτό που της συνέβη.
Υπέφερε για πολλά χρόνια από κατάθλιψη, δεν ήθελε να έχει επαφή με ανθρώπους, δεν ήθελε να πηγαίνει σχολείο και οι σχέσεις με τους γονείς της χάλασαν τελείως.
Η πρώτη της προσπάθεια να παντρευτεί απέτυχε, καθώς η ψυχολογική της κατάσταση ήταν ακόμα διαταραγμένη. Τελικά όμως αργότερα παντρεύτηκε ξανά και αυτή τη φορά τα πράγματα άρχισαν επιτέλους να βελτιώνονται για εκείνη.
Έγινε μητέρα δύο παιδιών και αφοσιώθηκε στη νέα της οικογένεια, που είναι πλέον όλη της η ζωή.
Μπορεί το όνειρο που είχε μικρή να γίνει χορεύτρια να καταστράφηκε μαζί με τα τρυφερά χρόνια της εφηβείας της, όμως στην πορεία ανακάλυψε μια άλλη της κλίση, τη ζωγραφική. Έγινε το επάγγελμά της και η διέξοδός της προς τη χαρά. Κυρίως όμως είναι χαρούμενη, γιατί κατάφερε τελικά να αφήσει πίσω την φρικτή της εμπειρία, παρόλο που είναι πάντα εκεί να της τη θυμίζουν τα δύο μηχανικά της χέρια…
«Οι περισσότεροι άνθρωποι με γνωρίζουν γι’ αυτό που είμαι πλέον, όχι για το τι μου συνέβη. Υποθέτουν απλά ότι έτσι γεννήθηκα…»
_______________________________
