Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής κάτι: Δεν βρίσκομαι στο κελί γνωστού αστυνομικού τμήματος επειδή σκότωσα κάποιον. Με λίγα λόγια, δεν είμαι εγκληματίας!
Ονομάζομαι Στέλλα κι έκλεισα τον σύζυγό μου, Ανέστη, ημίγυμνο στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου με απώτερο σκοπό να τον πετάξω στα κρύα νερά κοντινής λίμνης. Σίγουρα δεν θα πνιγόταν, αφού είναι δάσκαλος κολύμβησης, οπωσδήποτε όμως θα έπαιρνε ένα καλό μάθημα!
Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…
Πέμπτη
Ο καιρός δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας καθώς βροχή, ήλιος και χαλάζι εναλλάσσονται διαρκώς. Η διάθεση μου όμως είναι ανεβασμένη κι ενώ όλοι γύρω μου κατσαδιάζουν τον ουρανό και τα καμώματά του, εγώ σφυρίζω έναν ξεχασμένο σκοπό παλιού χολυγουντιανού μιούζικαλ.
Αχ, η ζωή είναι ωραία! Θέλω να αγκαλιάσω τους πάντες. Ακόμη και τον γκαβό τον περιπτερά, που πάντα μου δίνει λάθος ρέστα. Υπάρχει φυσικά αιτία για όλο αυτό το αισιόδοξο που κουβαλάω μέσα μου, για όλη αυτή την γλύκα που στάζουν τα συνήθως φαρμακερά μου χείλη.
Το Σάββατο έχω επέτειο γάμου και δίχως να το επιδιώκω έχω αντιληφθεί πως ο καλός μου έχει μπει σε έξοδα μεγάλα για μένα! Η αλήθεια είναι πως δεν με έχει συνηθίσει σε κάτι τέτοια και τα καβούρια είχαν βγάλει εισιτήριο διαρκείας μέσα στις τσέπες του παντελονιού του.
Η ξαφνική μου «έφοδος» στον χώρο που χρησιμοποιεί για να γράφει, συγγραφέας γαρ, «μίλησε». Απόδειξη από κοσμηματοπωλείο, μια κόκκινη υφασμάτινη τσάντα με περιεχόμενο από ακριβό μαγαζί με εσώρουχα και δυο αεροπορικά εισιτήρια για Ρώμη, παρακαλώ! Ο γλυκός μου ξέχασε να κλειδώσει κι έτσι εγώ βρήκα την ευκαιρία να ρίξω μια κλεφτή ματιά στο νέο του δημιούργημα, που μάλλον θα είναι αστυνομική περιπέτεια.
Δεν με έχει χαλάσει καθόλου το γεγονός ότι ανακάλυψα τα δώρα που θέλει να μου προσφέρει το Σάββατο. Νιώθω μάλιστα πολύ χαρούμενη (#evlogimeni)! Όχι, δεν θα του το αναφέρω, θα παίξω την ανήξερη!
Παρασκευή
Ο ήλιος λάμπει, μαζί μ’αυτόν και τα μαλλιά μου! Είπα να τα βάψω ξανθά, αφού ξέρω ότι ο Ανέστης κατά βάθος λατρεύει το πλατινέ, άλλο αν «ανέχεται» το πρόσφατο καροτί μου! Το λευκό φόρεμα που εντοπίζω σε συνοικιακή μπουτίκ καλύπτει απόλυτα το γούστο μου κι ελπίζω και το δικό του. Όσο πρέπει αποκαλυπτικό αφήνοντας στην φαντασία πολλά περιθώρια για…εικασίες.
Νυχάκια σε χρώμα ρουμπινί -νομίζω πως ταιριάζουν στην περίσταση- ενώ δεν παραλείπω να κάνω και μια καλή αποτρίχωση, όχι από εκείνες που η τρίχα σκάει μύτη από σημεία που ούτε καν γνώριζες ότι υπήρχαν. Το βράδυ του Σαββάτου προβλέπεται καυτό και θέλω να είμαι έτοιμη σε όλα!
Μια ματιά στο πορτοφόλι μου δίνει το δικαίωμα να ανοιχτώ. Του Ανέστη του αξίζουν τα καλύτερα κι έτσι του αγοράζω ένα πανάκριβο άρωμα συνοδευόμενο από χρυσή πένα γνωστής εταιρείας. Μια γερή δόση ευτυχίας κάνει μικρές εκρήξεις στο στομάχι μου. Ανυπομονώ γι’ αυτά που με περιμένουν αύριο. Ποιός ξέρει, ίσως υπάρξουν κι άλλες ωραίες εκπλήξεις!
Σάββατο
Με περιμένουν εκπλήξεις, αλλά όχι αυτές που φαντάζομαι! Του έχω πει πως θα πάω να φέρω την τούρτα για την επέτειο και πως θα αργήσω μάλλον. Τελικά ξεμπερδεύω μια ολόκληρη ώρα νωρίτερα απ’ όσο υπολόγιζα κι επιστρέφω περιχαρής με την τούρτα στο σπίτι.
To φρεσκοβαμμένο μάτι μου εντοπίζει γνωστά ανδρικά οπίσθια κι άγνωστα γεμάτα κυτταρίτιδα γυναικεία. Τον τσακώνω με την εκδότριά του, η οποία έχει βάλει στην τσάντα της τα δώρα που νόμιζα ότι προορίζονταν για μένα. Με συνοπτικές διαδικασίες διώχνω την πλαδαρή εκδότρια τσίτσιδη από το σπίτι κρατώντας φυσικά τα δώρα. Την αφήνω να χτυπιέται επί μισή ώρα έξω από την πόρτα, ώσπου τα τύμπανά μου επαναστατούν και τις πετάω τα ρούχα της (που ήταν σίγουρα από την λαϊκή)!
Όταν πλέον έχει φύγει, επιτρέπω στον Ανέστη, τον οποίο απειλώ με ελβετικό σουγιά που βρήκα εκείνη την στιγμή πρόχειρο σε κάποιο συρτάρι, να φορέσει το σλιπάκι του. Όπως όπως τον οδηγώ στο αυτοκίνητό μου και τον αναγκάζω να μπει στο πορτ-μπαγκάζ. Δεν είναι εύκολο, μα τον απειλώ ότι θα στείλω το πρώτο κεφάλαιο του έργου που ετοιμάζει σε ανταγωνιστή που ίσως του το «κλέψει».
Η λίμνη δεν απέχει πολύ… Δυστυχώς πέφτω πάνω σε αστυνομικό έλεγχο… ο Ανέστης κοπανάει την οροφή του πορτ-μπαγκάζ… οδηγούμαι στο τμήμα…