Συνήθως οι serial killers είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια, είχαν βιώσει βιασμούς, κακοποίηση ή αδιαφορία από τους γονείς τους. Οπότε από θύματα γίνονται θύτες.
Ο δολοφόνος για τον οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, που είναι στο top10 των πιο creepy δολοφόνων παγκοσμίως, δεν βίωσε κανένα παιδικό τραύμα! Αντιθέτως, μεγάλωσε σε μια υγιή, πλούσια οικογένεια με τις καλές και τις κακές στιγμές της.
Ο πατέρας του ήταν χημικός. Όμως ο ίδιος ήταν μοναχικός και αντικοινωνικός, έβγαινε σπάνια και είχε έντονες φαντασιώσεις. Από μικρή ηλικία έδειξε σημάδια βίαιης συμπεριφοράς, αρά μιλάμε για έναν δολοφόνο…εκ γενετής!
Σας παρουσιάζω τον… Jeffrey Dahmer.
Γεννήθηκε στις 21 Μαΐου του 1960 στο Μιλγουόκι των ΗΠΑ. Από τα 18 του χρόνια μέχρι τα 31 που συνελήφθη, βίασε, σκότωσε, έφαγε, ακρωτηρίασε και διατήρησε ταριχευμένα μέλη από τα θύματά του, 17 άντρες και νεαρά αγόρια, μένοντας στα εγκληματολογικά χρονικά ως Κανίβαλος του Μιλγουόκι.
Χωρίς καμία αμφιβολία, ήταν η ενσάρκωση του κακού και του διαβολικού. Το πρώτο πράγμα που αντίκρισε η αστυνομία μπαίνοντας στο σπίτι του ήταν ένα ανθρώπινο χέρι μέσα στο ψυγείο. Τα πτώματα είχαν εξαφανιστεί εντελώς, κανένας δεν μπορούσε να μαντέψει τι είχε στο μυαλό του…
Την νύχτα της 22ης Ιουλίου σε ένα διαμέρισμα στο Μίλγουοκι η αστυνομία ανακάλυψε ένα κελί θανάτου. Η αποκάλυψή του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τάραξε όποιον είχε κάποιον αγνοούμενο στην οικογένεια και στη συνέχεια όλο τον κόσμο!
Μόνο ένας κατάφερε να αποδράσει για να μπορέσει να περιγράψει τι συνέβαινε εκεί μέσα, ο 32χρονος Τρέισι Έντουαρντς! Ο οποίος 6 μήνες μετά την απόδρασή του από το σπίτι του Τζέφρι Ντάμερ, στη δίκη του, αναγκάζεται να ξαναθυμηθεί και να περιγράψει την βραδιά τρόμου που βίωσε στα χέρια του.
Το απόγευμα της 22 Ιουλίου ο Ντάμερ τον πλησίασε την ώρα που έτρωγε με τους φίλους του σε ένα εμπορικό κέντρο, του είπε ότι είναι φωτογράφος και ότι πλήρωνε 100 δολάρια για φωτογραφίες, του ζήτησε να ποζάρει γυμνός στο σπίτι του. Εκείνος δίστασε, αλλά χρειαζόταν τα χρήματα, οπότε δέχτηκε.
«Όταν μπήκαμε μέσα, έκλεισε τους συναγερμούς, υπήρχε μια περίεργη οσμή, δεν καταλάβαινα τι ήταν. Μου είπε ότι έσπασε η αποχέτευση και ότι θα την έφτιαχνε. Υπήρχαν κάμερες και ένα πολύπλοκο σύστημα συναγερμού, είπε ότι πρέπει να προστατεύσει την περιουσία του. Ήταν όμορφο σπίτι με ωραία διακόσμηση (serial killer με γούστο). Καθίσαμε στον καναπέ, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα υποψιαστεί τίποτα, νόμιζα ότι ήμουν επίσκεψη σε έναν κανονικό, καθημερινό άνθρωπο για να συζητήσουμε. Με ρώτησε αν με ενδιέφερε να κάνω τελικά την φωτογράφηση και του είπα ότι ακόμη το σκέφτομαι. Μου πρόσφερε μια μπύρα και ένα ρούμι-κόλα κι εκείνος έπινε τη δική του μπύρα. Δεν πίνω αλκόολ, οπότε δεν ήπια παραπάνω από μια γουλιά.»
Η αποστροφή του στο ποτό τον έσωσε, καθώς ο Ντάμερ είχε ρίξει στο ποτό ναρκωτική ουσία. Ήταν ο τρόπος που υπερίσχυε στα θύματά του.
Ο Τρέισι άρχισε να μην νιώθει καλά και αποφάσισε να φύγει.
«Είχα αρχίσει να νιώθω πολύ άβολα, κυρίως από την οσμή, του το είπα και εκείνος άλλαξε συζήτηση λέγοντας μου κάτι για το ενυδρείο που είχε, γύρισα να το κοιτάξω και μου έβαλε χειροπέδα στο αριστερό χέρι και μαχαίρι στα πλευρά. Έπαθα σοκ. Ξαφνικά από ένας καλός τύπος μετατράπηκε σε αγρίμι που βγάζει μαχαίρι! Εκείνη τη στιγμή μου είπε πως αν δεν κάνω ό,τι λέει, θα με σκοτώσει (θα σε σκότωνε ούτως ή άλλως!). Μου είπε ότι το κλειδί είναι στην κρεβατοκάμαρα και με το μαχαίρι στην πλάτη με οδήγησε μέχρι εκεί.»
Μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα ο Τρέισι είδε ένα μεγάλο μπλε δοχείο, αλλά δεν ρώτησε τι ήταν (εε λογικά φέτα θα είχε μέσα). Κάθισαν στο κρεβάτι, ενώ ο Τρέισι ήταν ακόμα με τη χειροπέδα, και είδαν μαζί την ταινία «Εξορκιστής», που ήταν η αγαπημένη του Ντάμερ (χμμμ κι εγώ που πίστευα ότι η αγαπημένη ταινία του θα ήταν το Pretty Woman που είχε βγει εκείνη την εποχή!). Κατά τη διάρκεια της ταινίας ο Ντάμερ ήταν αμήχανος, έπινε και μουρμούριζε.
«Μόλις τελείωσε η ταινία μου ζήτησε να βάλω τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου αλλά του είπα ότι μπορεί να με εμπιστευτεί και προσπαθούσα να τον ηρεμώ. Ηρεμούσε για λίγο αλλά μετά από λίγο μου ζήτησε πάλι να ξαπλώσω κάτω και να βάλω τα χέρια στην πλάτη, είχε γίνει πάλι επιθετικός. Ξάπλωσε πάνω μου ενώ είχε το μαχαίρι στη βουβωνική χώρα και προσπαθούσε να ακούσει την καρδιά μου και τότε μου είπε ότι θα φάει την καρδιά μου! Ήξερα ότι κάτι θα συμβεί άμεσα, οπότε του ζήτησα να πάω στην τουαλέτα, με άφησε να πάω και έδειχνε πιο ήρεμος. Είχα σκοπό να πηδήξω από το παράθυρο ή να σπάσω την πόρτα. Ξεκούμπωσα το πουκάμισό μου για να τον κάνω να νιώσει άνετα («Κάτω από το πουκάμισό μου η καρδιά μου σβήνει», συγγνώμη δεν κρατήθηκα!) και έκατσα στον καναπέ. Τότε ηρέμησε πάλι και σταμάτησε να μου δίνει σημασία.»
Εκείνη τη στιγμή ο Τρέισι βρήκε τη μεγάλη ευκαιρία, χτύπησε τον Ντάμερ και το έσκασε από την πόρτα. Άρχισε να τρέχει στο δρόμο μέχρι που βρήκε ένα περιπολικό, τους είπε όσο πιο σύντομα γινόταν τι είχε συμβεί και τους οδήγησε στο σπίτι του Ντάμερ, ο οποίος απλά περίμενε εκεί!
Ρίχνοντας μια πρώτη ματιά στο σπίτι βρήκαν φωτογραφίες από νεαρούς άνδρες σε διάφορα στάδια διαμελισμού, ανθρώπινα μέλη, κρανία και πολλά ακόμη. Καθώς αντιλήφθηκαν το μέγεθος των εγκλημάτων συνέλαβαν τον Ντάμερ και σφράγισαν το διαμέρισμα.
Στις έρευνες που ακολούθησαν βρέθηκαν στο σπίτι κρανία, μια ανθρώπινη καρδιά και ένας σκελετός στην κατάψυξη, διάφορα σωματικά μέλη, κατσαρόλες γεμάτες με κρανία, χέρια και ανδρικά όργανα, έναν ολόκληρο σκελετό στην κρεβατοκάμαρα, το μπλε δοχείο που περιείχε 3 σκελετούς και πολλά χημικά! Ξεκίνησαν να κάνουν απογραφή για να καταλάβουν πόσα ήταν τα θύματα, καθώς έπρεπε να ενώσουν, κυριολεκτικά, τα κομμάτια αυτού του εγκλήματος.
Όταν ταυτοποιήθηκαν τα θύματα και έγινε ο απολογισμός, οι οικογένειες των θυμάτων έπρεπε να μάθουν πως πέθαναν οι δικοί τους άνθρωποι. Τότε ήρθαν αντιμέτωποι με κάτι που δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους. Τα παιδιά τους είχαν δολοφονηθεί, βιαστεί μετά θάνατον, διαμελιστεί, λοβοτομηθεί και φαγωθεί από τον Ντάμερ!! Από κάποια θύματα δεν είχε μείνει τίποτα που να αποδεικνύει ότι πέρασαν από εκεί, αν ο Ντάμερ δεν ομολογούσε στη συνέχεια για όλα αυτά και πολλά ακόμη!
«Ο Ντάμερ λίγες ώρες μετά τη σύλληψη ζήτησε να ομολογήσει, ήταν δική του απόφαση, βοήθησε την αστυνομία να λύσει υποθέσεις που δεν γνώριζε καν την ύπαρξή τους. Ήθελε να τα πει για να ηρεμήσει.» δήλωσε ο συνήγορος του.
17 φόνοι!
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι περισσότεροι δολοφόνοι ξεκινάνε τα εγκλήματα τους βασανίζοντας ζώα, είναι κάτι σαν «εκπαίδευση» για αυτούς, είναι τα πρώτα δείγματα ότι τους αρέσει να σκοτώνουν.
Σύμφωνα με την ομολογία του Ντάμερ, όταν ήταν μικρός είχε μανία με την ανατομία (αλλά αντί για ιατροδικαστής, έγινε δολοφόνος. Legit). Για την ακρίβεια, μάζευε νεκρά ζώα με σκοπό να τα εξετάσει. Την περίοδο εκείνη είχε και την πρώτη του ομοφυλοφιλική επαφή με έναν φίλο του που έμενε στην περιοχή. Ο ψυχίατρος που τον εξέτασε είπε «δεν είχε σχέση το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος, αν δεν ήταν θα είχε εξελιχθεί και πάλι σε δολοφόνο, απλώς τα θύματα του θα ήταν γυναίκες».
Μια φαντασίωση του έφηβου Ντάμερ ήταν με δικά του λόγια: «Μου άρεσε ένας αθλητής. Μου άρεσε η ιδέα να τον χτυπήσω στο κεφάλι και να κάνουμε σεξ». Είχε προσπαθήσει να υλοποιήσει την φαντασίωσή του, αλλά ο αθλητής, για καλή του τύχη, ακύρωσε το ραντεβού τους.
Ο Δρ. Ντιτζ, που πέρασε πολλές ώρες με τον Ντάμερ, πίστευε ότι είχε συνδυάσει την ερωτική διέγερση με την βία, τον ακρωτηριασμό ζώων και τον έλεγχο των ανθρώπων. Το παράξενο είναι ότι μισούσε τους φόνους, έπρεπε να πιει για να σκοτώσει και να ξαναμεθύσει για να τους τεμαχίσει.
Δεν του άρεσε που σκότωνε, απλώς λόγω της αντικοινωνικής του φύσης, ήταν ο μόνος τρόπος να έχει σεξουαλικό ταίρι. Αυτό που ζητούσε ήταν κάποιον να αγκαλιάζει και να περνάει χρόνο μαζί του, αλλά να μην έχει απαιτήσεις για σοδομισμό (googlαρε το, είναι ο πιο σικ τρόπος να το πει κανείς)! Δεν είχε την κοινωνική ικανότητα για να βρει κάποιον που θα ζητάει κάτι αντίστοιχο, οπότε κατέληξε να σκοτώνει (να δεις που θα τον λυπηθούμε στο τέλος).
Μάζευε αναμνηστικά από τα θύματά του και έτρωγε το μυαλό και την καρδιά τους για να τους κρατάει για πάντα μέσα του (πιο creepy και από την ανθρώπινη στολή του Ed Gein)!
Επειδή μισούσε τους φόνους, δοκίμασε να λοβοτομήσει τα θύματα, έκανε τρύπα στο κρανίο τους και έριχνε οξύ σε μικρές ποσότητες, με σκοπό να τα κάνει άβουλα όντα, σαν αντικείμενα.
Ο πρώτος φόνος
Πάμε να δούμε και τον πρώτο φόνο που διέπραξε ο Ντάμερ στα 18 του. Ένας νεαρός που έκανε ωτοστόπ, ο Στήβεν Χίκς, είχε την ατυχία να σταματήσει ο Ντάμερ και να τον πάρει. Κατέληξαν στο σπίτι του να πίνουν μπύρες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε σκοπό να τον σκοτώσει, όμως ο Στήβεν αποφάσισε να φύγει και ο Ντάμερ δεν ήθελε να μείνει μόνος του.
Τον χτύπησε με μια μπάρα βαρών στο κεφάλι και τον στραγγάλισε. Πήγε το πτώμα στο υπόγειο, το διαμέλισε και το έβαλε στο αυτοκίνητο με σκοπό να το πετάξει.
Στο δρόμο όμως τον σταμάτησε ένας αστυνομικός για τυπικό έλεγχο, τον ρώτησε για τις σακούλες και ο Ντάμερ με ψυχραιμία απάντησε ότι ήταν σκουπίδια που πήγαινε να πετάξει. Έτσι ο αστυνομικός τον άφησε να φύγει (Μπράβο!). Ο Ντάμερ τρόμαξε και γύρισε με το πτώμα σπίτι του.
Εκεί, θρυμμάτισε τα κόκαλα με σφυρί μέχρι να γίνουν σκόνη και τα σκόρπισε στο δάσος λιώνοντας μετά τη σάρκα του σε οξύ. Ο Στήβεν είχε εξαφανιστεί εντελώς! Αν ο ίδιος δεν είχε ομολογήσει, 13 χρόνια μετά, δεν θα μαθαίναμε ποτέ τι είχε απογίνει!
Αυτός ο φόνος ήταν ορόσημο στη ζωή του, άρχισε το ποτό και πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Μπήκε στο πανεπιστήμιο, αλλά τον έδιωξαν λίγο καιρό μετά επειδή ήταν αλκοολικός. Ο πατέρας του, μη γνωρίζοντας πως θα βοηθήσει το γιό του, τον έστειλε να καταταγεί στο στρατό, όμως απολύθηκε λόγω του ποτού. Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε πολλές φορές στο μέλλον, ο Ντάμερ απολύεται λόγω την εξάρτησής του στο αλκοόλ!
Λίγα χρόνια πριν την φρικιαστική αποκάλυψη, ο Ντάμερ είχε συλληφθεί για σεξουαλική επίθεση, η ποινή του ήταν 1 χρόνος φυλάκιση με έργα με τον όρο να κάνει θεραπεία για την εξάρτηση με το ποτό. Όμως, η μέρα της αποφυλάκισης έφτασε και η απεξάρτηση δεν είχε γίνει.
Ο πατέρας του τότε έστειλε ένα γράμμα που ζητούσε από τον δικαστή να μην τον αφήσουν ελεύθερο αν δεν απεξαρτηθεί, παρακαλούσε να βοηθήσουν το παιδί του, που αγαπούσε πολύ, για να προλάβουν τα χειρότερα! Χαρακτηριστικά είπε «Ίσως αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι που θα έχει διάρκεια», όμως την επόμενη μέρα ο Ντάμερ αποφυλακίστηκε!
Εδώ να σας πω ότι δεν θα γράψω αναλυτικά όλους τους φόνους του Ντάμερ, εκτός από το γεγονός ότι θα χρειάζεται 3ωρη ανάγνωση, θεωρώ ότι είναι τόσο φρικιαστικοί που δεν χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες.
Η δίκη
Πάμε στη δίκη του, η οποία έγινε με μια αλεξίσφαιρη ασπίδα που χώριζε τους θεατές από τα μέλη. Tο κοινό ήταν κυρίως συγγενείς των θυμάτων. Εκεί ήταν και ο πατέρας του Ντάμερ με τη σύζυγό του. Ο Ντάμερ δεν κατέθεσε στη δική, καθώς είχε ήδη δηλώσει ένοχος. Η δίκη έγινε μόνο για να αποφασιστεί η ποινή του.
Το δικαστήριο έπρεπε να αποφασίσει αν θα τον δικάσουν σαν ψυχοπαθή που χρειάζεται εγκλεισμό σε ψυχιατρείο ή αν θα δικαστεί σαν ένας άνθρωπος που έχει σώας τας φρένας. Τελικά, δεν έγινε δεκτό ότι δεν του αρμόζει καταλογισμός, λόγω του γεγονότος ότι είχε πλήρη συνείδηση των πράξεων του, όπως δήλωσε και ο ίδιος. Γι’ αυτό το λόγο έπρεπε κιόλας να πίνει για να σκοτώσει.
Το περίεργο είναι ότι ο ίδιος δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί και όπως δήλωσε ο ψυχίατρος του «θεωρεί ότι του αξίζει η χειρότερη ποινή και ότι δεν πρέπει να αφεθεί ποτέ ελεύθερος, ξέρει ότι αυτά που έκανε ήταν λάθος και για αυτό είχε αδιαπέραστο σύστημα ασφαλείας στο σπίτι του».
Όταν ανακοινώθηκε η ποινή του και ότι δικάζεται έχοντας σώας τας φρένας, όλο το κοινό και οι συγγενείς που περίμεναν στο δικαστήριο, σηκώθηκαν και χειροκροτούσαν. Μετά σηκώθηκαν όλοι και μίλησαν για τον αντίκτυπο που είχαν τα εγκλήματά του στις ζωές τους και στην κοινωνία.
Μόλις ολοκληρώθηκε η διαδικασία ο Ντάμερ, που μίλησε για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της δικής, είπε «Ξέρω τι κακό έκανα. Προσπάθησα για το καλύτερο μετά τη σύλληψη, αλλά ό,τι και να έκανα δεν μπορώ να πάρω τίποτα πίσω. Η προσπάθεια μου στην αναγνώριση των πτωμάτων ήταν ό,τι μπορούσα να κάνω και αυτό είναι πολύ λίγο. Ξέρω ότι οι οικογένειες δεν θα με συγχωρέσουν ποτέ, είδα τα δάκρυά τους κι αν μπορούσα να δώσω τη ζωή μου για να φέρω πίσω τα αγαπημένα τους πρόσωπα, θα το έκανα. Λυπάμαι πολύ.»
Η ποινή του ήταν η ανώτερη για το κάθε έγκλημα, δηλαδή 17 φορές ισόβια.
Το σπίτι του γκρεμίστηκε από τους κατοίκους της περιοχής και ο ίδιος δολοφονήθηκε από συγκρατούμενό του το 1994!
_____________
Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, είναι αδύνατον να χωρέσει ο ανθρώπινος νους αυτά που έκανε!
Νόμιζα ότι μετά την υπόθεση της προηγούμενης εβδομάδας ό,τι και να έγραφα σήμερα θα σας φαινόταν πολύ χαλαρό, αλλά ήρθε αυτή η υπόθεση να με διαψεύσει. Το παράξενο είναι ότι ο Ντάμερ κατά τη διάρκεια της δίκης ήταν τόσο ήρεμος και συνεργάσιμος που σχεδόν τον λυπήθηκα, που είχε μετατραπεί σε ένα τέρας χώρις να το ελέγχει!
Ηθικό δίδαγμα: Μην πηγαίνεις σε σπίτια αγνώστων, γιατί μπορεί να καταλήξεις να βράζεις στην κατσαρόλα μαζί με πράσα και σέλινο!
Αποσπάσματα και δηλώσεις από το αυθεντικό βίντεο της δίκης του Jeffrey Dahmer, που μπορείτε να δείτε εδώ.
Και ένα animated video της ιστορίας του Jeffrey Dahmer (για όσους θέλουν λίγο ακόμα) εδώ.
