Ο Άγγελος Κριτσιώτης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον έκανε να ποδηλατίσει όλη τη Θεσσαλία, να φτάσει μέχρι την Αθήνα αλλά να βγει και εκτός συνόρων. Μεγαλωμένος με αρχές και αξίες από την οικογένεια του έχει καταφέρει μέσα από τον αθλητισμό να προφέρει απλόχερα αγάπη, χαρά και ελπίδα σε όποιον την χρειάζεται.
Διαφέρει από τους συνομήλικούς του, αφού προτιμάει από το να περνάει τις ώρες του μπροστά από ένα κινητό, να κάνει διαδρομές με το ποδήλατό του ώστε να επιτυγχάνει τους στόχους που βάζει. Με πολύωρες προπονήσεις, σωστή διατροφή και καλή ψυχολογία έχει καταφέρει να ποδηλατήσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη.
Παρόλα αυτά, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ίδιος, δεν στερείται κάτι:
Προσπαθώ να συνδυάσω και τη διαδρομή μου και τη ζωή μου, είμαι από τους ανθρώπους που και θα βγω και θα πιώ και θα φάω, απλά όταν έχω να κάνω κάποια διαδρομή είμαι λίγο πιο προσεκτικός.
Τον Άγγελο τον χαρακτηρίζει η ανιδιοτέλεια, η ταπεινότητα και η καλή του η καρδιά. Όνειρό του είναι να κάνει τους ανθρώπους να χαμογελάνε και τον κόσμο λίγο καλύτερο…
Άγγελε, πότε μπαίνει το ποδήλατο στη ζωή σου;
Στις αρχές της πρώτης καραντίνας προσπαθώντας να διαχειριστώ και εγώ όλο αυτό που μας συνέβαινε, ξεκίνησα να κάνω βόλτες με το ποδήλατο μου. Έτσι λοιπόν, παρέα με τους φίλους μου άρχισαν οι πρώτες διαδρομές, λίγα χιλιόμετρα στην αρχή και περισσότερα στη συνέχεια. Μέρα με τη μέρα οι διαδρομές γινόντουσαν μεγαλύτερες συνειδητοποιώντας ότι μπορούσα να καλύψω αρκετά χιλιόμετρα και μεγαλύτερες αποστάσεις, ανακαλύπτοντας έναν άλλον εαυτό, έναν άλλον Άγγελο που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζα.
Με τον αθλητισμό ασχολούμουν από μικρό παιδί. Προπονήσεις στο γυμναστήριο, τρέξιμο, πολεμικές τέχνες, αλλά με το ποδήλατο σε τέτοιο βαθμό είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι. Οι φίλοι μου, που ποδηλατούσαμε παρέα, στην αρχή πίστευαν ότι θα τα παρατήσω, ότι ήταν μια τρελά που θα μου περνούσε.
Εμένα, όμως, όχι μόνο δεν μου πέρασε αλλά έγινε μεγαλύτερο και με πιο πολύ πάθος και όρεξη. Ολοκλήρωνα κάθε διαδρομή που έκανα, ξεπερνούσα κάθε στόχο μου και ο επόμενος που έβαζα ήταν μακρύτερος. Τους φίλους μου προσπάθησα να τους βάλω μαζί μου σε όλο αυτό αλλά δεν το κατάφερα. Φυσικά, είναι όλοι δίπλα μου και με στηρίζουν ο καθένας με το τρόπο του και με περιμένουν κάθε φορά στο τερματισμό.
Ποια ήταν η πρώτη σου διαδρομή; Φοβήθηκες κάτι;
Βόλος – Αθήνα. Είναι μια διαδρομή που πάντα θα θυμάμαι. Δεν μπορώ να πω ότι φοβάμαι! Τη στιγμή που βρίσκομαι πάνω στο ποδήλατο, το μυαλό μου ταξιδεύει στο στόχο και έτσι βγαίνει η διαδρομή. Στη πρώτη μου διαδρομή συνάντησα αρκετές δυσκολίες αλλά βρήκα τον τρόπο να τις προσπεράσω και τελικά να φτάσω στην Αθήνα.
Όταν ένας άνθρωπος πιστεύει στο στόχο του θα το καταφέρει.
Πότε ξεκίνησε η συνεργασία σας με τη Φλόγα ;
Ένα πρωί, ένας φίλος μου διηγήθηκε την ιστορία του και τη σχέση που είχε με τη Φλόγα. Ακούγοντάς τον λοιπόν μου γεννήθηκε η επιθυμία να κάνω μία διαδρομή φιλανθρωπικού χαρακτήρα για τα σύλλογο και έτσι ήρθαμε σε επαφή.
Η πρώτη μου διαδρομή για τη Φλόγα ήταν ο γύρος της Θεσσαλίας, που έγινε μέσα σε δύο μέρες. Η επόμενη διαδρομή που σχεδιάζαμε ήταν να φτάσω στην Αθήνα, στα κεντρικά της Φλόγας, δυστυχώς όμως μας πρόλαβε ο κοβιντ και δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την ιδέα αυτή. Σεβόμενος τα μέτρα και βάζοντας πάνω από όλα την υγεία των παιδιών, παγώσαμε την διαδρομή με την ελπίδα να έρθουν σύντομα οι συνθήκες έτσι ώστε να καταφέρουμε να τη πραγματοποιήσουμε.
Πως έγινε η γνωριμία σου με τον μικρό Γιώργο Μάνη;
Όταν έκανα το γύρο της Θεσσαλίας, φτάνοντας στα Τρίκαλα, στη πλατεία, με υποδέχτηκε αρκετός κόσμος, αναμεσά τους ήταν και ο Γιωργάκης. Με το που με είδε με πήρε αγκαλιά… Ο Γιωργάκης είναι ένα αξιολάτρευτο παιδί, δεν μιλάει πολύ αλλά τα μάτια του και η αγκαλιά του λένε όσα δεν μπορούν να πουν τα χείλη του.
Την επόμενη μέρα, βγαίνοντας από το ξενοδοχείο που διανυκτέρευσα, είδα το Γιωργάκη μαζί με τους γονείς του να με περιμένουν στην είσοδο για να πάρουμε μαζί πρωινό. Ο Γιωργάκης, όπως ανέφερα και νωρίτερα, δεν μιλάει πολύ όμως βρήκαμε αμέσως κώδικες επικοινωνίας, δεθήκαμε και δημιουργήθηκε κάτι μαγικό, μια σχέση λες και γνωριζόμασταν χρόνια.
Με τον δικό του τρόπο λοιπόν, μου είπε ότι θέλει και αυτός να κάνει ποδήλατο- κάτι που δεν ειχε κάνει μέχρι τότε. Του υποσχέθηκα ότι θα βρω τον τρόπο και θα επιστέψω στα Τρίκαλα να τον πάρω για να ποδηλατήσουμε παρέα. Εκείνη την στιγμή μπήκε ο επόμενός μου στόχος, βρήκα την επόμενή μου διαδρομή.
Με το που επέστρεψα στο Βόλο ξεκίνησα να ψάχνω τρόπους για να υλοποιήσω το όνειρο του Γιωργάκη. Δεν είχε γίνει κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα και έπρεπε να ψάξω να βρω την άκρη μόνος μου. Έπρεπε το αμαξίδιο να πληροί όλες τις προδιαγραφές για να είναι ασφαλής ο Γιώργος, να είναι άνετος στη θέση του, να υπολογίσω το βάρος του και να ξεπεράσουμε όποια δυσκολία θα βρίσκαμε μπροστά μας.
Τελικά, το αμαξίδιο βρέθηκε στην Ολλανδία και έγινε ειδική παραγγελία για τον Γιώργο! Είμαι πολύ περήφανος για όλο αυτό, είναι από τις σημαντικότερές μου διαδρομές.
Όταν του είπες τα ευχάριστα νέα πως αντέδρασε;
Απερίγραπτη η χαρά του. Τα μάτια του λάμπανε και εκεί έβλεπα όλα του τα συναισθήματα, όλα όσα ένιωθε και ήθελε να πει. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μιλούσαμε κάθε μέρα με βιντεοκλήση, του έδειχνα το αμαξίδιό του -το δικό του ποδήλατο- ερχόταν Βόλο για να κάνουμε προπόνηση, ήθελε πολύ δουλειά και προετοιμασία όλο αυτό, δεν ήταν κάτι εύκολο.
Έπρεπε να υπολογίσω το βάρος του Γιώργου, να βρω τη πιο ομαλή διαδρομή- δεν μπορούσα να πάω από κακοτράχαλους δρόμους- κάθε πόσα χιλιόμετρα θα κάναμε στάση για να ξεκουράζεται το παιδί. Ο Γιωργάκης από την άλλη το απολάμβανε όλο αυτό, έλεγε στη μαμά του κάθε μέρα ότι ήθελε και άλλη προπόνηση.
Και επιτέλους φτάσαμε στις 18 Αυγούστου… Η διαδρομή μας ήταν πολύ ευχάριστη, με αρκετή ζέστη βέβαια αλλά όσο έβλεπα τη χαρά του Γιωργάκη δεν με ένοιαζε τίποτα. Φτάνοντας στην είσοδο του Βόλου, μετά απο εφτά ώρες, μας περίμεναν και άλλοι ποδηλάτες και ήρθαμε συνοδεία μέχρι το τερματισμό.
Καθώς διασχίζαμε τη παραλία ο κόσμος που καθόταν στις καφετέριες σηκώθηκε όρθιος και χειροκροτούσε, έβγαζε φωτογραφίες, τραβούσε βίντεο…. Η χαρά του Γιώργου δεν περιγράφεται! Όταν φτάσαμε στο τέρμα και κατέβηκε από το ποδήλατό του χειροκροτούσε, χόρευε, χάζευε τα πυροτεχνήματα…. Χαιρόταν με τη καρδιά του.
Εκείνη τη στιγμή ξέχασα όλη τη κούραση, όλο το άγχος και οποιαδήποτε ταλαιπωρία μπορεί να πέρασα… Η χαρά του Γιώργου κάλυπτε τα πάντα και αυτό είναι το μόνο που έχω να θυμάμαι!
Άγγελε, τι σου άφησε αυτή η διαδρομή;
Ότι πρέπει να συνεχίσω αυτό το ταξίδι που ξεκίνησα με το Γιωργάκη. Η επόμενη διαδρομή που σχεδιάζουμε με τον Γιώργο είναι να φτάσουμε στη Ζυρίχη. Εγώ με το ποδήλατό μου, εκείνος με το αεροπλάνο και θα συναντηθούμε έξω από το νοσοκομείο.
Είναι ακόμα ένα μεγάλο όνειρο και πιστεύω πως -όπως τα προηγούμενα όνειρα πραγματοποιήθηκαν- έτσι θα πραγματοποιηθεί και αυτό, είμαι σίγουρος!
Ποιες είναι οι δυσκολίες και ποιες οι απολαύσεις κάθε διαδρομής;
Από κάθε διαδρομή θυμάμαι μόνο τα καλά, αυτά κρατάω, δεν θυμάμαι τα άσχημα. Στην πρώτη μου διαδρομή ήμουν είκοσι έξι ώρες άυπνος, από τις οποίες οι είκοσι δύο ήταν πάνω στο ποδήλατο και τέσσερις ήταν τα διαλείμματά μου, για φαγητό, νερό, ηλεκτρολύτες, για τα βασικά αγαθά.
Απόλαυση είναι ο κάθε τερματισμός! όταν φτάνεις στο στόχο σου ,όταν καταφέρνεις αυτό που έχεις ονειρευτεί, είναι το πιο όμορφο πράγμα, το πιο όμορφο συναίσθημα.
Ειδικά όταν η διαδρομή είναι διαδρομή προσφοράς! Όταν προφέρεις τα ξεχνάς όλα, ξεχνάς την κούραση, τα προβλήματα, τα εμπόδια, ξεχνάς όλες τις δυσκολίες… Το μόνο συναίσθημα που σου μένει είναι η περηφάνεια της προσφοράς.
Μίλησέ μου για τη διαδρομή σου Ελλάδα- Κωνσταντινούπολη.
Η διαδρομή αυτή ήταν δική μου, την έκανα καθαρά για μένα. Η υπόθεση με τη Αγία Σοφιά ήταν κάτι που με επηρέασε πάρα πολύ, με έπνιγε, δεν αντιδρούσε κανείς για όλο αυτό και ήθελα να κάνω κάτι εγώ, να αντιδράσω να διαμαρτυρηθώ.
Έτσι λοιπόν στις 18 Αυγούστου του 2020 ξεκινάω από το Βόλο με το ποδήλατό μου με τελικό προορισμό την Αγία Σοφιά. Δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση, δεν είχα βοήθεια από κανέναν και δεν έπρεπε να μαθευτεί τι ετοιμαζόμουν να κάνω. Τα πράγματα με τη Τουρκία ήταν πολύ δύσκολα, υπήρχε ο φόβος ότι θα δημιουργηθεί θερμό επεισόδιο, υπήρχε άγχος γιατί δεν ήξερα με ποιο τρόπο θα περνούσα τα σύνορα, οι οικογένειά μου προσπαθούσε να με αποτρέψει, αλλά κάτι μέσα μου έλεγε ότι πρέπει να το κάνω και δεν το μετάνιωσα στιγμή, είναι μια διαδρομή που θα θυμάμαι για πάντα.
Το μόνο που σε στενοχώρησε τότε ήταν ότι δεν μπόρεσα να μοιραστώ τη χαρά μου με κάποιον Έλληνα, ήταν πολύ αυστηρά τα μέτρα και υπήρχε αρκετός φόβος, η κατάσταση με την Τουρκία ήταν τεταμένη και δεν ήθελα να βάλω σε κίνδυνο κάποιον φίλο μου.
Τα σύνορα με βοήθησε να τα περάσω ένας πομάκος και αυτόν είχα δίπλα μου όταν έφτασα στην Αγία Σοφιά. Ήταν μια διαδρομή που κράτησε τρεις μέρες, με δυσκολίες, με εμπόδια, με φόβο και άγχος αλλά με πολλή θέληση και πίστη. Όταν πάτησα το πόδι μου έξω από την Αγία Σοφιά ανατρίχιασα, δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό το συναίσθημα, ήταν πολύ δυνατό. Ειμαι περήφανος που είμαι Έλληνας και αν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία θα ξανάκανα την ίδια διαδρομή!
Σχέδια και όνειρα για το μέλλον;
Δεν έχω προσωπικά σχέδια για το μέλλον, αυτό που θα ήθελα είναι να κάνουν και άλλοι αθλητές κάτι για τα παιδιά μας, όποιος μπορεί και ότι μπορεί.
Στόχος μου είναι να γίνει παράδοση η φιλανθρωπική ποδηλασία. Να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα προσωπικά μας συμφέροντα και να προσφέρουμε όπου μας χρειάζονται. Όταν βοηθάς τους ανθρώπους, όταν κάνεις κάτι για κάποιον που πραγματικά το έχει ανάγκη, όταν προσφέρεις ένα χαμόγελο σε ένα παιδί, νιώθεις γεμάτος από ότιδηποτε άλλο κάνεις στη ζωή σου. Ειναι ωραίο να κάνεις τους συνανθρώπους σου να χαμογελάνε- πόσο μάλλον ένα παιδί.
Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας αθλητής, ούτε πληρώνομαι από αυτό που κάνω ούτε έχω προσωπικό όφελος, είμαι αθλητής της καρδιάς. Έχω τη δουλειά μου, έχω την οικογένειά μου -δόξα τω Θεώ- έχω και την υγεία μου, δεν έχω ζητήσει βοήθεια από κανέναν πολιτικό πρόσωπο, δεν έχω βοήθεια από πουθενά ό,τι κάνω το κάνω και το δημιουργώ μόνος μου.
Υπάρχουν φυσικά οι χορηγοί που με στηρίζουν με όλη τους την καρδιά και με όλη τους τη καλή πρόθεση και οι φίλοι μου που ήταν δίπλα μου από τη πρώτη μου διαδρομή. Αυτό που θέλω να μείνει απο αυτή τη συνέντευξη είναι το εξής:
Ολοι μπορούμε να βοηθήσουμε αν το θέλουμε. Σήμερα τα κατάφερα εγω αύριο θα τα καταφέρετε εσεις.
