Κι όταν σκοντάφτω στη διαδρομή της ζωής μου, άλλοτε από δική μου απροσεξία, άλλοτε από δόκανα με τόση μαεστρία καλυμμένα κι άλλοτε από απότομο σταμάτημα της πυξίδας μου, σκέφτομαι όλα όσα μου είχες κάποτε πει. Τότε που νόμιζες πως ίσως δεν τα καταλαβαίνω ακόμη λόγω ηλικίας.
Το διέκρινα στο βλέμμα σου ότι αναρωτιόσουν αν ο «χάρτης» που είχες σκοπό να μου δώσεις θα ήταν ευανάγνωστος για μένα.
Ξαφνιαζόσουν ευχάριστα μόλις με άκουγες να σου εξηγώ επακριβώς το τι και πως, μόλις επαναλάμβανα σωστά αυτά που έπρεπε, μόλις χάραζα στο νου μου το σωστό μονοπάτι.
Όπως ήταν αναμενόμενο τον έχασα τον δρόμο ουκ ολίγες φορές. Σταματημό δεν είχε το κατρακύλημά μου σε κακοτράχαλες κατηφοριές.
Δεν θα σου πω ψέματα, τις περισσότερες φορές αμέλησα να κάνω χρήση του πολύτιμου «χάρτη» σου. Πίστεψα πως μου ήταν άχρηστος και μη λειτουργικός.
Κι εκεί που έγερνα το κεφάλι μου να ακουμπήσει όλο απελπισία στο πιο κοντινό, έστω και πρόσκαιρο δοκάρι, μου έγνεφες χαμογελώντας με νόημα. «Τον χάρτη παιδί μου, μην ξεχνάς τον χάρτη», σε άκουγα να λες και σηκωνόμουν ξανά όρθια έχοντας πάλι βρει την δύναμη και τον προσανατολισμό μου.
Κι όταν σκοντάφτω στις συχνά αιχμηρές γωνίες της φαντασίας μου, που ηθελημένα ή μη με γεμίζουν φοβίες και λάθος εκτιμήσεις, θυμάμαι αυτά που μου είχες εκμυστηρευτεί σε μια στιγμή απρόσμενη.
Μου είχες επισημάνει ότι με τα χρόνια η φαντασία τείνει να πέφτει σε ύπνο βαθύ. Μα σαν ξυπνήσει, οι διαστάσεις της ίσως και να ξεφύγουν από τα επιτρεπτά τους όρια.
Μου μίλησες για κάποιες τεχνικές που την δαμάζουν και για άλλες που αποκομίζουν από εκείνη την δημιουργικότητα, την έμπνευση. «Φαντασία και φόβος εύκολα παντρεύονται», μου τόνισες, «κι από το σμίξιμό τους οι εμμονές γεννιούνται».
Σίγουρα την άφησα συχνά «αδέσποτη» να με κατευθύνει με μια φρενήρη ταχύτητα οδηγώντας με ως τον γκρεμό. Κι εκεί που προσπαθούσα να γιατρέψω τις πληγές από την άσχημη πτώση μου, μου φώναζες: «Σιγά μην πτοηθείς από κάτι τέτοιο! Αψήφησε τα τερτίπια της φαντασίας και χρησιμοποίησέ την προς όφελός σου!»
Κι όταν σκοντάφτω από τρικλοποδιές της αδικίας, η μνήμη μου ανατρέχει σε λόγια σου σοφά και μέσα από την εμπειρία σου βγαλμένα.
Η αδικία δεν εξαλείφεται εύκολα ίσως και ποτέ.
Σαν την Λερναία Ύδρα κεφάλια της θα ξεφυτρώνουν από παντού.
Μην θλίβεσαι που δεν θα καταφέρεις να τα καυτηριάσεις στην ρίζα, ώστε να μην υπάρξουν άλλα. Πάλεψε όμως να την περιορίσεις κι αν αυτό δεν γίνει εφικτό, προχώρα με χαμόγελο κι απλά αγνόησέ την. Μην της επιτρέψεις να παραγκωνίσει την αξία σου!
Έκλαψα εξαιτίας της, χτυπήθηκα στα πατώματα. Έστυψα το μυαλουδάκι μου να βρω το γιατί. Αγανάκτησα, κατέθεσα τα όπλα, ηττήθηκα. Κι εκεί που μέσα σε κουκούλι της απόλυτης μοναξιάς γύρευα να χωθώ, με κοίταξες από ψηλά με εκείνο το γνωστό σου ύφος σαν να μου θύμιζες «Τι είπαμε; Σήκω και προχώρα!»
Κι όταν σκοντάφτω στα δάκρυα μου, που σαν πλημμύρα παρασέρνουν όλες αυτές τις λέξεις που δεν πρόλαβα να σου πω, αφού «έφυγες» νωρίς, μπαμπά, άσε με να σου αφιερώσω απλά ένα…
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ…