Όσοι αγαπούν αυτόν τον τόπο έχουν ακούσει πολλές ιστορίες για τις θεωρίες ότι το Πήλιο θα φιλοξενούσε εναέρια βαγόνια (τελεφερίκ) και θα έφερνε σε επαφή, πραγματικά σε χρόνο dt, βουνό και θάλασσα. Μια ιδέα που έμεινε στο ράφι και δεν κατέβηκε ακόμα από εκεί παρόλο που υπάρχουν θερμοί υποστηρικτές…

Μια από τις πολλές ιστορίες ξεκινάει την δεκαετία του ’60, την περίοδο που κατασκευάστηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί το Ξενία Τσαγκαράδας.

Η περιοχή άρχισε να έχει μεγάλη κινητικότητα, με τον Μυλοπόταμο να ασφυκτιά από οχήματα και τους επισκέπτες να δυσανασχετούν που δεν μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση στην παραλία, αφού όχι μόνο έπρεπε να κατεβούν τα σκαλιά για να την προσεγγίσουν αλλά έπρεπε να αφήσουν και το αμάξι τους σε μεγάλη απόσταση από αυτήν, κάνοντας το μέρος κάπως δυσπρόσιτο για μερικούς.

Κάπως έτσι έπεσε πρόταση στο τραπέζι που ένωνε την Τσαγκαράδα με το έτερόν της ήμισυ, τον Μυλοπόταμο, με την χρήση τελεφερίκ.

Η πρόταση όχι μόνο θα μπορούσε να στηρίξει τουριστικά την ευρύτερη περιοχή αλλά να ενισχύσει οικονομικά και το χωριό της Τσαγκαράδας, αφού οι επισκέπτες που σκόπευαν να επισκεφθούν την παραλία θα έκαναν αναγκαστική στάση εκεί!

 

Παρόλο που παρουσιάστηκε μια ολοκληρωμένη πρόταση, βασισμένη σε ευρωπαϊκά πρότυπα, η πρόταση από το τραπέζι κατέληξε στο ράφι!

Το γεγονός ότι η διαχείριση του έργου για μερικές δεκαετίες θα ήταν στα χέρια ξένων εταιρειών, με μικρή ανταπόδοση στην τοπική κοινότητα, σε συνδυασμό με την αύξηση της ζήτησης οικοπέδων έφερε αντιδράσεις. Κι ενώ η πρόταση σημείωνε ότι μετά το πέρας των ετών θα περνούσε στην κοινότητα το σύνολο της διαχείρισης και των εσόδων, δεν φάνηκε να δελεάζει και πολύ τους τότε τοπικούς παράγοντες να συναινέσουν στην εγκατάστασή του.

Και κάπως έτσι, όλα αυτά τα χρόνια η πρόταση του τελεφερίκ πέρασε μια βόλτα από διάφορα χωριά και περιοχές. 

Έκανε τον γύρο του Πηλίου και έριξε μια ματιά στην Μακρινίτσα με τελικό προορισμό την πόλη, είπε μήπως ξεκινήσει από τα Χάνια και καταλήξει στην Γορίτσα, σκέφτηκε ακόμα και τον συνδυασμό Μηλιές – Καλά Νερά ή Μπόυφα (Κορώπη), δίχως να κάνει στάση κάπου τελικά.

Είτε από συμφέροντα ιδιωτών και κοινοτήτων είτε ακόμα και από αντιρρήσεις υπηρεσιών, το έργο έμεινε στα λόγια και την φαντασία των οραματιστών, και σαν άλλος Κένταυρος έφτιαξε τον δικό του μύθο.

Εδώ και χρόνια όλα αυτά έμειναν εκεί στο ίδιο ράφι ξεχασμένα, όμως από την στιγμή που επιτέλους ανακοινώθηκε ότι θα ξεκινήσουν διαδικασίες δημοπρασίας για την μίσθωση του Ξενία Τσαγκαράδας, που εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία φημολογείται, ξεκίνησαν να ξεσκονίζονται τα ράφια για την υποδοχή των επενδυτών.

Στο ξεσκόνισμα πάνω λοιπόν, βρέθηκε και πάλι στο προσκήνιο η πρόταση που οι προηγούμενες γενιές εγκατέλειψαν και οι ελπίδες των νέων οραματιστών θέλουν μαζί με την αναγέννηση του Ξενία να πάρει σάρκα και οστά η ιδέα.

Το θετικό της ιστορίας είναι ότι οι παρόντες διαχειριστές της φιλοξενίας και του επισιτιστικού τομέα της περιοχής μας έχουν ανοίξει ήδη νέους ορίζοντες βελτιώνοντας σε μεγάλο βαθμό τις υπηρεσίες που παρέχουν, κάτι που αναδεικνύει σε γενικό πλάνο τις ανάγκες για περαιτέρω βελτίωση των έξτρα παροχών.

Η διοργάνωση φεστιβάλ και δράσεων που δίνουν μοναδικό χρώμα και χαρακτήρα στο εκάστοτε χωριό, δίνουν και την εντύπωση ότι το Πήλιο έχει πολλά να προσφέρει στον επισκέπτη.


Με αυτά τα εχέγγυα η υλοποίηση της πρωτοποριακής πρότασης του ‘60 είναι δεδομένη! Απ’ότι φαίνεται ήρθε επιτέλους η ώρα να βρει το πρόσφορο έδαφος που αναζητά!

Κοινοποιήστε
Διαμαντούλα Χατζηαντωνίου
Απόφοιτη ΙΕΚ Οικονομίας & Διοίκησης και πιστοποιημένη Δημοσιογράφος διαδικτύου, με συμμετοχές σε πολλά σεμινάρια ποικίλου ενδιαφέροντος και κατευθύνσεως. Έχει λάβει το πρώτο βραβείο ποίησης στην Θεσσαλία, σε μαθητικό διαγωνισμό. Δραστηριοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, ως ραδιοφωνική παραγωγός, αρθρογράφος καλλιτεχνικών ειδήσεων και ερασιτέχνης ηθοποιός. Θρέφει μεγάλη αγάπη για τις τέχνες, την φύση, την φιλοσοφία και την ψυχολογία ενώ αφιερώνει αρκετό χρόνο σε θέματα κοινωνικής και ιστορικής φύσεως. Αγαπημένη της ερώτηση: Γιατί; Αγαπημένο μότο: Αξίζει να βρίσκεις λόγους να γελάς