Είναι πραγματικά θέμα των ημερών η οποιουδήποτε είδους παρενόχληση ή απλά τώρα βρήκαμε χρόνο/όρεξη/αποδείξεις και ονόματα, για να προχωρήσουμε σε περεταίρω συζητήσεις και ενέργειες;
Η απάντηση είναι προφανής, το ερώτημα καθαρά ρητορικό και οι σκέψεις μας ξεδιπλώνονται χωρίς να έχουμε ξεκινήσει ακόμα τον διάλογο…
Έναν διάλογο που μοιάζει σήμερα με μονόλογο, ο οποίος μας πήρε από τα μούτρα -αυτά που είχαμε το θράσος να διαθέτουμε τόσο καιρό- και εκφράστηκε με τρόπο τέτοιο που μόνο κάποιος που ήταν από καιρό φιμωμένος θα το έκανε… Ήταν λες και μόλις πήρε την πρώτη ανάσα, πήρε μαζί και την κατάλληλη φόρα…και δεν σταματά πουθενά!
Ήταν όμως φιμωμένος και κατά καιρούς φιμώνεται ξανά και ξανά από διάφορες αιτίες, όπως ο καθωσπρεπισμός, η “αξιοπρέπεια”, η ντροπή, η ανάγκη, κ.α. Μεγαλύτερη αιτία όμως είναι η ανασφάλεια, αυτή που τροφοδοτεί ταυτόχρονα τους θύτες και τα θύματα, εμποτίζοντας την κοινωνία με μικρά τερατουργήματα τα οποία όσο μεγαλώνουν σπείρουν μια αδυσώπητη κατάρα…
Κατάρα που περνά από γενιά σε γενιά, ότι είσαι αδύναμος/δυνατός, ανίσχυρος/πανίσχυρος, μόνος/όλα-είναι-με-το-μέρος-σου… Αυτή η κατάρα με το διπλό πρόσωπο που ούτε η οχιά η διμούτσουνη δεν μπορεί να την ανταγωνιστεί! Τρώει τα σπλάχνα της κοινωνίας και ανατρέφει τα ζόμπι της αβίαστα, λες και είναι στην φύση μας να αποδεχόμαστε την οποιαδήποτε υπερβολή.
Δεν είναι μανιφέστο αυτό που ζούμε, δεν είναι πανικός, ούτε μικρός Τιτανικός…Είναι ένα θαύμα της αποκάλυψης! Αποκαλύψαμε πια την μαύρη αυτή κατάρα και ψάχνουμε να βρούμε το μαγικό ξόρκι που θα την διώξει…
Ας μην αναρωτηθούμε το γιατί τώρα αλλά το γιατί μας πήρε τόσο να το εμπεδώσουμε!! Νοήμονα όντα είμαστε, ζούμε σε κοινωνίες οργανωμένες, βιώνουμε την εξελικτική μας ανάπτυξη και παρόλα αυτά τα πιο αυτονόητα δεν ήταν δεδομένα!
Δεν ήταν δεδομένο το δικαίωμα του ανθρώπου για αυτοδιάθεση, το δικαίωμα στη ζωή, στη σωματική και ψυχική ακεραιότητα, το δικαίωμα στην ελευθερία και την ατομική ασφάλεια. Γιατί αν ήταν όλα αυτά δεδομένα, τότε η πλειοψηφία θα υποστήριζε τους ανθρώπους που διεκδικούν την δικαιοσύνη για την οιανδήποτε παρέμβαση των άλλων ως προς αυτά.
Οποιοδήποτε είδος παρενόχλησης αποτελεί παραβίαση του δικαιώματος κάποιου ανθρώπου. Σημαίνει ότι κάποιος καταχράται τις πληροφορίες που διαθέτει και καταπατά την οντότητα κάποιου άλλου…
Πολύ βαριά ακούγονται όλα αυτά, έτσι; Είναι όμως ακόμα βαρύτερα στην πραγματικότητα!
Παρενόχληση σημαίνει εκμετάλλευση! Εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι ντύνεσαι προκλητικά και σε αγγίζω χωρίς να έχω πάρει την παραμικρή έγκριση από εσένα. Εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι έχεις ανάγκη περισσότερα χρήματα και σου ζητώ να κάνεις πράγματα που μέχρι τώρα δεν έκανες. Εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι νιώθεις αδύναμος και σου μιλώ με μειονεκτικό ύφος για να μπορώ να ασκήσω ακόμα μεγαλύτερη επιρροή/εξουσία πάνω σου….
Η παρενόχληση δεν είναι μακριά από άλλου είδους παραπτώματα, είναι ουσιαστικά ο προπομπός τους, μια δοκιμαστική φάση για να μπορεί ο θύτης να αναγνωρίσει αν μπορεί να κάνει ακόμα περισσότερα…
Δεν είναι αγένεια, ούτε ντροπή, ούτε σνομπισμός το να αντιδράσεις, να αντισταθείς και να επισημάνεις τα όρια!
Τα στερεοτυπικά πρότυπα που μας δίδαξαν να τηρούμε σιωπή χρυσή, να καθόμαστε στα αυγά μας και να μην ανακατευόμαστε με τα πίτουρα, είναι αυτά που μας έκαναν κότες! Δεν είμαστε όμως κότες! Οι μόνες όρνιθες που αρμόζουν στο ανθρώπινο γένος είναι αυτές του Αριστοφάνη…
Και δεν ήταν ποτέ μόδα το να είσαι κότα. Δεν μας τα δίδαξαν αυτά γιατί αυτό ήταν τότε της μόδας, ήταν κατάλοιπα μιας εποχής που ο φόβος ήταν μεγάλος και οι ανάγκες επιβίωσης τεράστιες. Κι όχι πως τώρα δεν ζούμε με παρόμοιες συνθήκες, αλλά είμαστε σε θέση πια να ξέρουμε πως είναι να μην φοβάσαι για τα πάντα.
Δεν έχουμε περάσει πόλεμο και -δόξα στο σύμπαν!- οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, αν και δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές, μας βοήθησαν να ζήσουμε εποχές όπου οι καλοκαιρινές διακοπές, οι πανεπιστημιακές σπουδές, η εύκολη πρόσβαση στην τεχνολογία και την πληροφορία, οι παράλληλες δραστηριότητες (χόμπι), είναι έννοιες που οι προηγούμενες γενιές δεν είχαν δεδομένες.
Μαζί με αυτές λοιπόν τις έννοιες, έρχονται τα κεκτημένα και μαζί τους αυτά φέρνουν άλλες έγνοιες, αυτές που μας βοηθούν να υποστηρίξουμε όλες αυτές τις φωνές που άρχισαν να μιλούν και να εκθέτουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Και να είμαστε ευγνώμονες για αυτό, διότι μιλάμε για την πάταξη της παρενόχλησης, δηλαδή τα σπάργανα της κακοποίησης…
Άρα, αφήνουμε τον διάλογο ανοιχτό διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα. Πράγματα που είναι βαθιά ριζωμένα και ήθελαν κόπο και χρόνο για να αρχίζουν να μαραζώνουν.
Δεν είναι, λοιπόν, θέμα των ημερών η παρενόχληση!
Θέμα των ημερών είναι και ΘΑ΄ΠΡΕΠΕ να είναι η σαφής οριοθέτηση των ελευθεριών, η ενδυνάμωση των φωνών μέσω του εξορκισμού της κατάρας-ανασφάλειας και, πάνω απ΄ όλα, η προσπάθεια για την βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας….
Κι αυτή εξαρτάται από τις ενέργειες όλων. Γι’αυτό ας λάβουμε ενεργή θέση στα πράγματα, έστω με την τοποθέτησή μας υπερ πάντων. Και οι πάντες δεν είναι μόνο οι γύρω μας, είναι και οι πολίτες του αύριο….Αυτούς πρέπει να κάνουμε περήφανους με τις ενέργειές μας, ας μην τους απογοητεύσουμε…κι άλλο!
