Η Marguerite Annie Johnson γεννήθηκε στο St. Louis του Missouri, στις 4 Απριλίου 1928 και ήταν το δεύτερο παιδί του Bailey Johnson και της Vivian Johnson.
Το όνομα Maya, με το οποίο έγινε ευρέως γνωστή στο κοινό, το οφείλει στον μεγαλύτερο αδερφό της, Bailey Jr, ο οποίος την αποκαλούσε Mya Sister.
Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, ειδικά από την στιγμή που οι γονείς της χώρισαν. Ήταν μόλις τριών ετών και ο αδερφός της τεσσάρων όταν ο πατέρας τους αποφάσισε να τους στείλει μόνους τους με το τρένο στο Stamps του Arkansas, για να τους αναλάβει η μητέρα του και γιαγιά τους, Annie Henderson.
Εκεί έμειναν για 4 χρόνια, μέχρι που αποφάσισε ο πατέρας τους να τους επιστρέψει στην μητέρα τους στο St. Louis.
Παρόλο που τα οικονομικά των Αφροαμερικανών εκείνης της εποχής ήταν αρκετά περιορισμένα, η γιαγιά της είχε αποκτήσει οικονομική ευημερία κατά την Μεγάλη Ύφεση και αργότερα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεδομένου ότι το κατάστημα που διηύθυνε πωλούσε τα αναγκαία προϊόντα και η ίδια έκανε “σοφές επενδύσεις”.
Από την ενδοοικογενειακή κρίση στην κακοποίηση.
Σε ηλικία 8 ετών κι ενώ έμενε με την μητέρα της, η Marguerite κακοποίηθηκε σεξουαλικά από τον Freeman, φίλο της μητέρας της, συμβάν που εμπιστευτικά εκμυστηρεύτηκε στον αδερφό της, ο οποίος το διέδωσε στην υπόλοιπη οικογένεια.
Ο Freeman καταδικάστηκε ως ένοχος αλλά μπήκε στην φυλακή για μόλις μια ημέρα. Τέσσερις ημέρες μετά την αποφυλάκισή του, δολοφονήθηκε. Όπως αναφέρουν διάφορες πηγές το πιο πιθανό είναι ότι οι θείοι της, επιδιώκοντας εκδίκηση, προχώρησαν στην διενέργεια της δολοφονίας του.
Η Marguerite από το σοκ έχασε την φωνή της και έμεινε σε αυτή την κατάσταση για σχεδόν 5 χρόνια.
Πίστευε ότι ήταν υπεύθυνη για την δολοφονία του επειδή είπε το όνομά του και όσα της είχε κάνει. Στην ιδέα ότι εάν ξαναμιλήσει για οποιονδήποτε, μπορεί να επιβληθεί ένα τέλος στη ζωή του, έπαψε να μιλά.
Σύμφωνα με την Marcia Ann Gillespie και τους συνεργάτες της, οι οποίοι έγραψαν μια βιογραφία της, κατά την διάρκεια εκείνης την περιόδου η Marguerite ανέπτυξε εξαιρετική μνήμη και παρατηρητικότητα ενώ αγάπησε τα βιβλία και την λογοτεχνία.
Λίγο μετά την δολοφονία του Freeman, εκείνη και ο αδερφός της στάλθηκαν και πάλι πίσω στην γιαγιά τους.
Η ανάκαμψη
Η Marguerite κατάφερε να ξαναμιλήσει με την βοήθεια της Bertha Flowers, δασκάλα και φίλη της οικογένειάς της. Χάρις σε εκείνη γνώρισε έργα σπουδαίων συγγραφέων όπως οι Charles Dickens, Jessie Fauset, William Shakespeare, Frances Harper, Edgar Allan Poe, Anne Spencer, Douglas Johnson και James Weldon Johnson. Έργα και γραφές που εντέλει επηρέασαν βαθιά την ζωή και την καριέρα της.
Σε ηλικία 14 ετών, ξαναμετακόμισαν στην μητέρα τους, η οποία διέμενε στο Oakland της California.
O Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, βρήκε τη Marguerite στο San Francisco, με υποτροφία για σπουδές χορού στο Labor School της California, ενώ λίγο καιρό πριν την αποφοίτησή της, αποφάσισε να εργαστεί ως οδηγός τρόλεϊ, γεγονός που την έκανε την πρώτη μαύρη γυναίκα οδηγό. Η πεποίθησή της για να το επιχειρήσει ξεκίνησε από τον θαυμασμό της για την δουλειά και τις στολές των οδηγών και με την ενθάρρυνση της μητέρας της έκανε αίτηση και έγινε δεκτή.
Μόλις 3 εβδομάδες μετά την αποφοίτησή της, σε ηλικία 17 ετών, γέννησε τον γιο της Clyde (ο οποίος αργότερα άλλαξε το όνομά του σε Guy Johnson). Μετά την γένησή του, η Marguerite δούλεψε σε πολλές και διαφορετικές θέσεις για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό της και το παιδί της.
Τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα
Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, η Marguerite παρακολούθησε μαθήματα σύγχρονου χορού κατά τα οποία συνάντησε τους χορευτές και χορογράφους Alvin Ailey και Ruth Beckford.
Εκείνη και ο Ailey εξελίχθηκαν σε χορευτικό ζευγάρι, το οποίο αποκαλούνταν Al and Rita, και μαζί έκαναν εμφανίσεις μοντέρνου χορού σε διάφορα μέρη σε όλο το San Francisco, χωρίς ωστόσο να γίνουν ποτέ διάσημοι.
Το 1951 παντρεύτηκε τον Έλληνα, πρώην ναυτικό και μουσικό, Thomas J. Angelos, παρά την καταδίκη των διαφυλετικών σχέσεων και την αποδοκιμασία της μητέρας της. Οι δυο τους και ο γιος της μετακόμισαν στην New York ώστε να μπορέσει να σπουδάσει αφρικανικό χορό με τον χορευτή Pearl Primus και επέστρεψαν στο San Francisco έναν χρόνο μετά.
Ο γάμος της ωστόσο δεν ήταν ευτυχής και το 1954 το ζευγάρι πήρε χωριστούς δρόμους με την Marguerite να ξεκινά την επαγγελματική της σταδιοδρομία επίσημα ως χορεύτρια. Άρχισε να κάνει εμφανίσεις σε διάφορα κλαμπ του San Francisco, συμπεριλαμβανομένου του Purple Onion, όπου τραγουδούσε και χόρευε ταυτόχρονα.
Εκείνη την περίοδο αποφάσισε να αλλάξει το όνομά της από Marguerite (Rita) Johnson, σε Maya Angelou, μετά την παρατροπή των μάνατζέρ της.
Από το 1954 έως το 1955, η Maya έκανε περιοδεία στην Ευρώπη με την παραγωγή της όπερας Porgy and Bess και ξεκίνησε να μαθαίνει την γλώσσα της κάθε χώρας που επισκεπτόταν, καταφέρνοντας μέσα σε ελάχιστα χρόνια να αποκτήσει άριστη γνώση αρκετών εξ αυτών.
Το 1957 ηχογράφησε το πρώτο της άλμπουμ, Miss Calypso, το οποίο κυκλοφόρησε σε CD 41 χρόνια μετά!
Η αρχή της λογοτεχνικής έκφρασης και του ακτιβισμού
Tο 1959 η Maya συνάντησε τον μυθιστοριογράφο John Oliver Killens και κατόπιν παρότρυνσής του, μετακόμισε στην New York για να επικεντρωθεί στην συγγραφική καριέρα της. Εκεί, έγινε μέλος του Harlem Writers Guild, όπου συνάντησε αρκετούς σημαντικούς αφροαμερικανούς συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένων των John Henrik Clarke, Rosa Guy, Paule Marshall και Julian Mayfield, και εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα.
Το 1960, αφού συνάντησε τον Martin Luther King Jr. και άκουσε μια ομιλία του, η ίδια και ο Killens οργάνωσαν το θρυλικό Cabaret for Freedom προκειμένου να ενισχύσουν το Southern Christian Leadership Conference (SCLC), στο οποίο ορίστηκε συντονίστρια.
Κάπως έτσι ξεκίνησε τον ακτιβισμό και η συνεισφορά της στα πολιτικά δικαιώματα απεδείχθη πετυχημένη και αρκετά αποτελεσματική.
Το 1961 η Αγγέλου συμμετείχε στην παράσταση του Jean Genet, The Blacks, μαζί με τους Abbey Lincoln, Roscoe Lee Brown, James Earl Jones, Louis Gossett, Godfrey Cambridge και Cicely Tyson.
Η ζωή στην Αφρική
Το ίδιο έτος γνώρισε τον βορειοαφρικανό Vusumzi Make με τον οποίο έγιναν ζευγάρι αλλά δεν παντρεύτηκαν ποτέ επίσημα. Η ίδια, ο γιος της και ο Make μετακόμισαν στο Cairo, όπου η Maya εργάστηκε ως εκδότρια στην εβδομαδιαία αγγλική εφημερίδα The Arab Observer.
Μόλις έναν χρόνο μετά, η σχέση της με τον Make έληξε και μετακόμισε στην Ghana ώστε ο γιος της να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο. Ένα σοβαρό ατύχημα του γιου της σε τροχαίο, την κράτησε στην Ghana λίγο περισσότερο απ’όσο η ίδια φανταζόταν. Αποφάσισε να τον βοηθήσει με την ανάρρωσή του και τελικά έμεινε μέχρι το 1965.
Κατά την τριετία αυτή, έγινε διευθύντρια στο Πανεπιστήμιο της Ghana και ήταν ενεργό μέλος στην αφροαμερικανική κοινότητά της. Ήταν επίσης εκδότρια και συντάκτης στην εφημερίδα The African Review, περιοδική συγγραφέας στην εφημερίδα Ghanaian Times, έκανε εκπομπές στο Radio Ghana ενώ παράλληλα εργάστηκε και στο Εθνικό Θέατρο της Ghana.
Η επιστροφή στις ΗΠΑ και οι μοιραίες εξελίξεις
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, γνώρισε τον Malcolm X στην Ghana και έγιναν στενοί φίλοι κατά την διάρκεια της επίσκεψής του. Έτσι, η Maya αποφάσισε να επιστρέψει στις ΗΠΑ το 1965 για να τον βοηθήσει να δημιουργήσει έναν οργανισμό για τα πολιτικά δικαιώματα, την Organization of Afro-American Unity. Λίγο καιρό μετά όμως, ο Malcolm X δολοφονήθηκε.
Καταρρακωμένη, επισκέφτηκε τον αδερφό της στην Hawai, όπου και επιχείρησε να κάνει καριέρα στο τραγούδι αλλά σύντομα επέστρεψε στο Los Angeles για να συνεχίσει την συγγραφική πορεία της. Έγραψε θεατρικά έργα, στα οποία πρωταγωνίστησε, και επέστρεψε στην New York το 1967.
Το 1968 ο Martin Luther King Jr ζήτησε από εκείνη να διοργανώσει μια πορεία, την οποία εντέλει ανέβαλλε και απέφευγε επανειλημμένως μέχρι που δολοφονήθηκε ανήμερα των 40ων γενεθλίων της. Καταρρακωμένη και πάλι,βυθίζεται στην κατάθλιψη και μόνο ο φίλος της, James Baldwin, μπόρεσε να την συνεφέρει.
Η επάνοδος και η καταξίωση
Αφότου συνήλθε και παρόλο που δεν είχε εμπειρία, έγραψε, έκανε την παραγωγή και αφηγήθηκε το Blacks, Blues, Black!, μια σειρά ντοκιμαντέρ με 10 επεισόδια που είχαν ως θέμα την σύνδεση μεταξύ της Blues μουσικής και της αφρικανικής κληρονομιάς των αφροαμερικανών.
Έγραψε επίσης και αφηγήθηκε την σειρά ντοκιμαντέρ Africanisms still current in the U.S. για την Εθνική Εκπαιδευτική Τηλεόραση, τον προάγγελο του PBS.
Ακόμα, λαμβάνοντας έμπνευση κατά την διάρκεια ενός δείπνου με τον φίλο της Baldwin και το ζεύγος Judy και Jules Feiffer, και μετά την προτροπή του εκδότη Robert Loomis, έγραψε την πρώτη της αυτοβιογραφία, I Know Why the Caged Bird Sings, η οποία δημοσιεύτηκε το 1969 και της απέφερε διεθνή αναγνώριση και διάκριση.
To ίδιο έτος κυκλοφόρησε και τον δίσκο The Poetry οf Maya Angelou, με απαγγελίες ποιημάτων της.
Ακολούθησε το 1972 η κυκλοφορία του έργου της Georgia, Georgia, σε παραγωγή μιας σουηδικής εταιρείας κινηματογράφου και με τα γυρίσματα να γίνονταν στην Σουηδία. Εκτός από το σενάριο, έγραψε επίσης το τραγούδι τίτλων της ταινίας.
Ήταν το πρώτο σενάριο που γράφτηκε και παρουσιάστηκε από μια μαύρη γυναίκα.
Το 1973, παντρεύτηκε τον Paul du Feu, με τον οποίο έμειναν μαζί μέχρι το 1981.
Οι μεγάλες επιτυχίες
Τα επόμενα δέκα χρόνια, έκανε περισσότερα πράγματα από όσα ήλπιζαν οι περισσότεροι καλλιτέχνες να πετύχουν σε όλη την διάρκεια της ζωής τους. Έλαβε πληθώρα βραβείων κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 30 τιμητικών διακρίσεων από κολέγια και πανεπιστήμια όλου του κόσμου.
Ήταν υποψήφια για βραβείο Tony το 1973 για τον ρόλο της στην ταινία Look Away.
Έγραφε στίχους για την τραγουδίστρια Roberta Flack και αναλάμβανε την μουσική επένδυση ταινιών. Παράλληλα έγραφε άρθρα, μικρές ιστορίες, σενάρια για την τηλεόραση, ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφίες και ποίηση. Επίσης, έκανε την παραγωγή σε θεατρικά έργα και υπήρξε φιλοξενούμενη καθηγήτρια σε αρκετά κολέγια και πανεπιστήμια.
Το 1977 εμφανίστηκε στην τηλεοπτική μίνι-σειρά Roots.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, συνάντησε την Oprah Winfrey, η οποία εργαζόταν στην τηλεόραση της Baltimore. Οι δυο τους ανέπτυξαν δεσμούς φιλίας και η Maya εξελίχθηκε σε μέντοράς της.
Παρότι δεν κατείχε κάποιο πτυχίο, το 1981 δέχτηκε την θέση της καθηγήτριας στο Τμήμα Αμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Wake Forest στο Winston-Salem της North Carolina, όπου ήταν από τους ελάχιστους καθηγητές πλήρους απασχόλησης. Δίδαξε μια ποικιλία μαθημάτων τα οποία αντανακλούσαν τα ενδιαφέροντά της: φιλοσοφία, ηθική, θεολογία, επιστήμη, θέατρο και συγγραφή.
Το 1988, ανέλαβε να ανεβάσει το έργο του Errol John Moon on a Rainbow Shawl ως θεατρική σκηνοθέτης, στο θέατρο Almeida του London.
Το τελευταίο μάθημα που δίδαξε στο Πανεπιστήμιοήταν το 2011 αλλά σχεδίαζε να διδάξει ακόμα μια φορά στα τέλη του 2014, ένα σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε αφού η τελευταία της εμφάνιση ως καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο ήταν στα τέλη του 2013.
Το προτελευταίο κεφάλαιο μιας λαμπρής ιστορίας
Ξεκινώντας από την δεκαετία του ’90, η Angelou συμμετείχε ενεργά σε διαλέξεις υπό την μορφή ξεναγήσεων μέχρι και την ηλικία των 80 ετών.
Το 1993 αφηγήθηκε το ποίημα On the Pulse of Morning στην ορκωμοσία του Προέδρου Bill Clinton και έγινε η πρώτη ποιήτρια που αφηγήθηκε ποίημά της σε τελετή ορκωμοσίας μετά τον Robert Frost στην ορκωμοσία του Προέδρου John F. Kennedy το 1961.
Η αφήγησή της οδήγησε σε μεγαλύτερη φήμη και αναγνώριση του προηγούμενου έργου της και επέκτεινε τα ενδιαφέροντά της πέρα από φυλετικά, οικονομικά και εκπαιδευτικά όρια. Η ηχογράφηση του ποιήματος της χάρισε ένα βραβείο Grammy.
Τον Ιούνιο του 1995, κυκλοφόρησε το A Brave and Startling Truth, το οποίο μνημόνευε την 50η επέτειο των Ηνωμένων Εθνών.
Tο 1996 σκηνοθέτησε την ταινία Down in the Delta, στην οποία συμμετείχαν οι ηθοποιοί Alfre Woodard και Wesley Snipes. Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε επίσης με τους Ashford & Simpson στα επτά από τα έντεκα κομμάτια του άλμπουμ τους Been Found. Το άλμπουμ αυτό της χάρισε 3 εμφανίσεις στο Billboard.
Το 2000 δημιούργησε μια πετυχημένη συλλογή προϊόντων για την Hallmark, συμπεριλαμβανομένων των ευχετήριων καρτών και διακοσμητικών αντικειμένων για το σπίτι. Δύο χρόνια μετά ξεκίνησε να γράφει την ιστορία της ζωής της και ολοκλήρωσε την έκτη αυτοβιογραφία της A Song Flung Up to Heaven.
Τα τελευταία βήματα
Το 2005, συνέθεσε, το ποίημα Amazing Peace για την τελετή φωταγώγησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου του Λευκού Οίκου και το 2008 οργάνωσε μια από τις εκστρατείες του Δημοκρατικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές, δίνοντας δημόσια υποστήριξη στην Hillary Clinton.
Στο πρώτο ντιμπέιτ, η εκστρατεία της Clinton περιλάμβανε διαφημίσεις όπου φιγουράριζε ένα απόσπασμα της Angelou. Οι διαφημίσεις αυτές αποτελούσαν μέρος της προσπάθειας της Clinton να υποστηρίξει την μαύρη κοινότητα, ωστόσο ο Ομπάμα κέρδισε, λαμβάνοντας περί το 80% των ψήφων των μαύρων.
Όταν η εκστρατεία της Clinton ολοκληρώθηκε, η Angelou υποστήριξε τον Barack Obama, ο οποίος κέρδισε στις εκλογές και έγινε ο πρώτος αφροαμερικανός πρόεδρος των ΗΠΑ.
Στα τέλη του 2010, η Αγγέλου δώρισε προσωπικά της έγγραφα και αναμνηστικά της καριέρας της στο Schomburg Center for Research in Black Culture του Harlem.
Δόθηκαν περισσότερα από 340 κουτιά με έγγραφα και χειρόγραφες σημειώσεις για το βιβλίο I Know Why the Caged Bird Sings, ένα τηλεγράφημα του 1982 από την Coretta Scott King, μηνύματα θαυμαστών όπως και έγγραφα της προσωπικής και επαγγελματικής αλληλογραφίας.
Δείτε επίσης: Coretta Scott King: Η εμβληματική ακτιβίστρια για τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων
Το 2013, σε ηλικία 85 ετών, κυκλοφόρησε την έβδομη αυτοβιογραφία της, με τίτλο Mom & Me & Mom, η οποία επικεντρώνεται στην σχέση με την μητέρα της και τo 2014, κυκλοφόρησε ένα μουσικό αφιέρωμα στην ποίησή της, με τίτλο Caged Bird Songs.
Μπορείτε να το ακούσετε εδω: cagedbirdsongs.com
Παρόλο που είχε δημοσιοποιήσει την άσχημη κατάσταση της υγείας της και είχε ακυρώσει προγραμματισμένες εμφανίσεις της στις αρχές του 2014, εργαζόταν πάνω σε ένα καινούριο βιβλίο, μια αυτοβιογραφία με θέμα τις εμπειρίες της με τους εθνικούς και παγκόσμιους ηγέτες.
Το βιβλίο αυτό δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει και έζησε το τελευταίο ξημέρωμα της ζωής της στις 28 Μαΐου 2014.
Άνθρωποι των τεχνών, των γραμμάτων και της πολιτικής έσπευσαν να εκφράσουν τα συλλυπητήρια μηνύματά τους και την επόμενη ημέρα η εκκλησία Mount Zion Baptist στο Winston-Salem πραγματοποίησε δημόσιο μνημόσυνο για να την τιμήσει.
Την πρώτη εβδομάδα μετά τον θάνατό, το βιβλίο I Know Why the Caged Bird Sings ανέβηκε στο νούμερο 1 στην λίστα με τα best seller στο Amazon.com
Στις 7 Ιουνίου 2014, ένα ιδιωτικό μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε στο Παρεκκλήσι Wait Chapel στην πανεπιστημιούπολη του Wake Forest University. Το μνημόσυνο ήταν σε ζωντανή μετάδοση στους τοπικούς σταθμούς του Winston-Salem και προβλήθηκε ζωντανά στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου. Στην τελετή, ομιλία έβγαλαν ο γιος της, η Oprah Winfrey, η Michelle Obama και ο Bill Clinton.
Στις 15 Ιουνίου 2014, τέλεσε επιμνημόσυνη δέηση η εκκλησία Glide Memorial του San Francisco.
Διακρίσεις, έργα και τιμές
- Το 2000 έλαβε, για τη συνολική προσφορά της στην ποίηση το National Medal of Arts.
- Το 2010 έλαβε από τον πρόεδρο Obama το Presidential Medal of Freedom, την ύψιστη πολιτική διάκριση που προβλέπεται από το αμερικανικό κράτος.
- Το 2014 έλαβε το βραβείο επίτευξης εφ ‘όρου ζωής Women Who Move the Nation από ένα Συνέδριο των Αξιωματούχων Μεταφορέων Μειονότητας.
- Της απονεμήθηκε 3 φορές το Βραβείο Grammy για Μη Μουσικό Άλμπουμ – Προφορικού Λόγου.
- Είχε ανακηρυχτεί, κατά τη διάρκεια της ζωής της, “επίτιμη διδάκτωρ” πάνω από 50 φορές.
- Έγραψε συνολικά 7 αυτοβιογραφίες.
- Ο τόμος Just Give Me a Cool Drink of Water ‘fore I Diiie ήταν υποψήφιος για βραβείο Pulitzer.
H Maya Angelou σήμερα μνημονεύεται και αναφέρεται ως μια σπουδαία συγγραφέας, με αστείρευτη σοφία λόγου και μεγάλο ταλέντο στην ενθαρρυντική υποκίνηση. Αρκετά από τα λόγια της και τα γραφόμενά της αναπαράγονται μέχρι σήμερα σε Quotes που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και γίνονται Viral προκαλώντας συναισθήματα και σκέψεις.
Ήταν όμως εκτός από καλλιτέχνης, πρωτοπόρος και τολμηρή ύπαρξη που με τις πράξεις της πρώτα προκάλεσε την αλλαγή στην κοινωνία. Έχοντας βιώσει φυλετικές διακρίσεις και ρατσισμό, κατόρθωσε να υψώσει ανάστημα και να γίνει πρώτη των πρώτων ενεργώντας.
Η Maya Angelou ήταν από τις περιπτώσεις που όντως μίλησε πρώτα η στάση ζωής της και μετά τα έργα της. Ίσως γι’αυτό είναι από εκείνες τις προσωπικότητες που εμπνέουν και προκαλούν όχι μόνο θαυμασμό αλλά εκτίμηση και μιμητισμό.
Τα λόγια της αποτελούν μήνυμα, που ηχεί στις σκέψεις του αναγνώστη των συγγραμάτων της ή του ακροατή των τραγουδιών της, ως ο αντίλαλος των ενεργειών της και αποτελεί συνονθύλευμα μιας φιλοσοφικής εμπειρικής ματιάς στην ζωή, το οποίο είναι ικανό να φτάσει στην καρδιά του παραλήπτη.