Καλοκαιράκι μου, σε λατρεύω, σου έχω αδυναμία και το ξέρεις!
Γνωρίζεις πολύ καλά πως με τον χειμώνα η σχέση μου είναι σαν τον ανελκυστήρα, μια πάνω μια κάτω. Mε το φθινόπωρο το χάσμα είναι αγεφύρωτο, αφού με οδηγεί κατευθείαν στο ντιβάνι του Σίγκμουντ Φρόυντ και δεν την αντέχω τόση μουντάδα! Από την άλλη, η άνοιξη δεν με απωθεί, ίσα ίσα που με ανακουφίζει, καθώς γνωρίζω ότι μετά από εκείνη ακολουθείς εσύ.
Φέτος θα ήθελα να μου εκπληρώσεις μια επιθυμία, να μου κάνεις μια χάρη! Για σένα είναι απλό και μην το αρνηθείς, διότι δεν θα σε πιστέψω.
Ζητώ λοιπόν να καθυστερήσεις την έναρξή σου!
Ιδανικό θα ήταν να σκάσεις μύτη γύρω στα μέσα του Ιουλίου και να δανειστείς μέρες από Σεπτέμβρη και Οκτώβρη! Κοίτα να πείσεις και τον ήλιο να ρυθμιστεί και την θάλασσα να είναι σε θερμοκρασία ανάλογη του Αυγούστου.
Εντάξει, κατανοώ πως η φύση θα αλλάξει τα σχέδιά της, μα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου (τουλάχιστον για μένα και για έναν σεβαστό αριθμό θηλυκών στη χώρα).
Η αιτία αυτής της παράκλησης, ικεσίας, απαίτησης -όπως θέλεις χαρακτήρισέ την- ακούει στο όνομα: ΑΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΗ!
Ναι, όπως το ακούς, φίλτατο καλοκαιράκι, δεν είμαι προετοιμασμένη για την επικείμενη άφιξή σου.
Έλα τώρα που δεν πάει ο νους σου σε τι αναφέρομαι!
Ψυχολογικά είμαι πανέτοιμη, όχι για ένα μα για δύο καλοκαίρια και βάλε.
Μετά χαράς να τσουρουφλιστώ στις παραλίες σαν κοτοπουλάκι στο γκριλ και να κάνω την γρανίτα προέκταση του χεριού μου. Με περίσσεια άνεση να “θυσιαστώ” για την τέχνη και να ανεβάσω αμέτρητες selfie τύπου πορτρέτο (με χρήση φίλτρου παρακαλώ, γιατί ή είμαστε επαγγελματίες ή δεν είμαστε). Το μέσα μου λοιπόν δηλώνει έτοιμο. Το έξω μου όμως κραυγάζει: δώστε χρόνο, βρεεε!
Είναι ποτέ δυνατόν να εμφανιστείς εσύ κι εγώ να μην χωράω ακόμη στο μπικίνι μου;
Θα μου πεις αγόρασε καινούργιο ή φόρα μπούρκα.
Μα θέλω να το παλέψω,να τα καταφέρω!
Ναι, προηγήθηκαν τόσοι μήνες κατά την διάρκεια των οποίων όφειλα να γίνω συλφίς ζώντας αποκλειστικά και μόνο με αέρα, νερό και γιαουρτάκι. Άντε στο τσακίρ κέφι κι ένα κομματάκι σοκολάτας στο μέγεθος του μικρού νυχιού, κι αυτό μια φορά το δίμηνο!
Ναι, ήμουν υποχρεωμένη να “μελετήσω” τις ασκήσεις της Πετρουλάκη λες και θα έδινα εξετάσεις εισαγωγής στα ΤΕΦΑΑ.
Θα συμφωνήσω πως αντί να πασαλείβομαι με αρωματικές λοσιόν μπορούσα να κάνω σπα μέσα σε αδυνατιστικές κρέμες κι ας βρωμοκοπούσα μετά σαν ληγμένη αντιβίωση σε ρευστή μορφή.
Φυσικά κι έπρεπε να φροντίσω τις σκασμένες φτέρνες μου κι όχι να χρειάζομαι τώρα μηχάνημα σοβατίσματος για να απαλλαγώ από την αντιαισθητική εικόνα που παρουσιάζουν.
Ομολογώ ότι και τα μαλλιά μου ήθελαν την περιποίησή τους ώστε να μην είμαι υποχρεωμένη τώρα να αγκαζάρω τον Ψαλιδοχέρη αυτοπροσώπως για να διώξει μια και καλή την ψαλίδα.
Στο δια ταύτα λοιπόν:
Καλοκαιράκι μου συνεννοήσου με την υπόλοιπη παρέα σου και δώσε επιτέλους ένα τέρμα στην αγωνία μου.
Μέχρι να μου απαντήσεις όμως, ας φάω ένα κομμάτι τούρτα για να μου φύγει το άγχος που μου δημιουργεί η αναμονή… ?