Το συγκεκριμένο θέμα έχει έρθει πολλές φορές στο μυαλό μου και αφού κανείς δεν το αναφέρει, είπα να μιλήσω εγώ γι’ αυτό. Αφορά κυρίως τις νεότερες ηλικίες και ειδικότερα τους εφήβους.
Οι σχέσεις λοιπόν των νέων ανθρώπων σήμερα είναι πολύπλοκες και ανιαρές θα μπορούσα να πω. Ποτέ δεν κατάλαβα τις σχέσεις της μιας βδομάδας, καθώς δεν προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτα. Έχουν χαθεί τα πραγματικά συναισθήματα, να θέλεις δηλαδή πραγματικά τον άλλο και όχι απλά να κάνεις σχέση μαζί του για να έχεις μια σχέση, για να μην είσαι μόνος ή το μπακούρι της παρέας. Η γοητεία του να κερδίσεις, να κατακτήσεις τον άλλον έχει πια χαθεί.
Είμαι σίγουρη ότι πολλοί από εσάς θα το έχετε σκεφτεί επίσης. Πιθανότατα πολλοί να φοβούνται να δεθούν με τους άλλους ή να μην θέλουν καν να επενδύσουν συναισθηματικά σε μια σχέση. Αλλά αν είναι έτσι από την άλλη πλευρά γιατί να μπεις στον κόπο να ξεκινήσεις μια σχέση με αυτό το σκεπτικό;
Στη ζωή ο μόνος σκοπός μας δεν είναι να είμαστε με άλλους ανθρώπους, αλλά να μπορούμε πρώτα να ζήσουμε και μόνοι μας. Να μάθουμε τον εαυτό μας, να τον αποδεχτούμε και ύστερα να συμπεριλάβουμε κι άλλα άτομα στη ζωή μας.
Να ξέρουμε ότι μπορούμε να δώσουμε πράγματα σε μια σχέση οποιουδήποτε είδους. Όχι μόνο ερωτικής φύσεως. Να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γι’ αυτούς που πραγματικά νοιαζόμαστε, με λίγα λόγια, να μην είμαστε εγωιστές. Να μπορούμε να προσφέρουμε και να συνεισφέρουμε σε μία σχέση. Όχι τόσο υλικά, αλλά περισσότερο συναισθηματικά.
Αναρωτιέμαι «γιατί να κυνηγάμε το ελάχιστο, το εφήμερο, όταν μπορούμε να βρούμε το μόνιμο και το παντοτινό;». Είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα διαφωνήσουν με αυτά που γράφω και ίσως να έχουν να αποτυπώσουν κάτι πολύ καλύτερο από τις δικές μου σκέψεις. Όμως ο καθένας μας είναι τόσο διαφορετικός και μπορούν να υπάρξουν τόσες πολλές γνώμες και απόψεις όσοι οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Αναφέρθηκα προηγουμένως στους έφηβους, αφού αυτή είναι συνήθως η ηλικία που αρχίζουμε να αναζητούμε πράγματα πέρα από τα συνηθισμένα, το comfort zone μας ας το πούμε και που ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας περαιτέρω. Καμία αντίρρηση πάνω σε αυτό. Ίσα ίσα είναι το επόμενο φυσιολογικό βήμα των εμπειριών στη ζωή μας.
Το μόνο πρόβλημα, πάντα κατά την άποψή μου, είναι ότι πολλές φορές βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, βιαζόμαστε να αποκτήσουμε αυτές τις περίφημες εμπειρίες και καταλήγουμε να χάνουμε άλλες εμπειρίες που ίσως να ταιριάζουν περισσότερο σε μια κάποια ηλικία και είναι εξίσου σημαντικές.
Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε παιδιά να παίζουν σε γειτονιές και όχι να είναι κολλημένα στα κινητά τους; Που φυσικά από μικρή ηλικία τους τα παρέχουν οι γονείς τους και όλο αυτό τα οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στον κόσμο της πρόωρης ενηλικίωσης.
Αλλά ας επιστρέψω στο θέμα μου γιατί παρεκκλίνω λιγάκι. Φοβόμαστε πάρα πολύ τη δέσμευση και ότι αυτή συνεπάγεται, καταλήγω. Θα χαιρόμουν όσοι τύχει να διαβάσετε το άρθρο αυτό να σκεφτείτε όσα αναφέρω και να προβληματιστείτε. Να αναλογιστείτε τι ισχύει για εσάς από όλα αυτά και τι όχι. Και να δείτε τελικά αν και πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τα βασικά, τα απαραίτητα της ζωής αυτής και όχι τη “φασαρία” που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε, που στην πραγματικότητα ίσως να είναι αυτή που πρέπει να “ελαττώσουμε” και να αποφύγουμε στην καθημερινότητά μας.