Ο Ελβετός Ερρίκος Ντυνάν υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ουμανιστές που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ενεργώντας έχοντας πάντα ως πυξίδα του την αλληλεγγύη, την ευσπλαχνία και την συμπαράσταση προς τον συνάνθρωπό του αποτελεί μέχρι σήμερα ένα αξεπέραστο πρότυπο ανθρωπιάς.

__________________________________

Από νωρίς φιλάνθρωπος

Γεννήθηκε το 1828 από γονείς που ασπάζονταν τον Καλβινισμό, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η παντοδύναμη κυριαρχία του Θεού και η ικανότητά του να επεμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων. Ο Ντυνάν είχε μάθει από μικρός να μοιράζεται πράγματα και να βοηθάει αυτούς που το είχαν ανάγκη, καθώς η φιλανθρωπία ήταν τρόπος ζωής για την οικογένειά του.

Ο πατέρας του Ζαν Ζακ Ντυνάν, που ήταν επιχειρηματίας σεβαστός στην τοπική κοινωνία, και η μητέρα του Αντουανέτ Κολαντόν είχαν αφοσιωθεί στο να του εμφυσήσουν την τεράστια σημασία της φιλανθρωπίας. Στην ηλικία μάλιστα των 19 ετών, μαζί με μια παρέα φίλων του, ίδρυσαν ένα είδος συλλόγου που προσέφερε βοήθεια σε φτωχούς και αποφυλακισμένους, δηλαδή σε άτομα άκρως περιθωριοποιημένα.

Σαν μαθητής οι επιδόσεις του ήταν κάτω του μετρίου, κάτι που τον οδήγησε στην μη ολοκλήρωση των σπουδών του στο Γυμνάσιο. Σύντομα αποφάσισε λοιπόν να ακολουθήσει μια άλλη πορεία στην ζωή του κι έτσι εκπαιδεύτηκε σε μια Ελβετική τράπεζα.

Σολφερίνο, η μάχη-σταθμός για τον Ντυνάν

Το 1853 ο Ερρίκος Ντυνάν έχει επιχειρηματικές βλέψεις και για τον λόγο αυτό θα βρεθεί στην Αλγερία, αφού εκεί υπήρχαν ελβετικές και γαλλικές αποικίες, κάτι που κατά την άποψή του ήταν άκρως ευνοϊκό για εκείνον. Δυστυχώς όμως διαψεύστηκε.

Ο αλευρόμυλος που είχε κατασκευάσει δεν βρήκε “ανοικτές πόρτες” με μεγαλύτερο από όλα τα εμπόδια εκείνο της γραφειοκρατίας. Επέστρεψε λοιπόν στην Γενεύη, όπου έψαξε τρόπο να λύσει το πρόβλημά του κι αυτή η λύση άκουγε στο όνομα Ναπολέοντας ο Τρίτος. Ο Ντυνάν πίστευε ότι ο αυτοκράτορας θα του εξασφάλιζε τα απαραίτητα έγγραφα που του έλειπαν.

Ο αυτοκράτορας όμως απουσίαζε στην Βόρεια Ιταλία, όπου και επέβλεπε τους Γαλλό-Σαρδηνίους στρατιώτες του που μάχονταν τους Αυστριακούς. Η μοίρα λοιπόν τα έφερε έτσι και ο Ερρίκος έγινε άθελά του το 1859 αυτόπτης μάρτυρας της μάχης του Σολφερίνο στην Λομβαρδία.

Η μάχη ήταν σκληρή με αυξητικό αριθμό θυμάτων. Ο Ντυνάν δεν ήταν γιατρός, δεν ήξερε τι σημαίνει γάζα και κομπρέσα, ωστόσο λειτούργησε σαν άρτιος επιστήμονας. Ο αλτρουιστής που κουβαλούσε πάντα μέσα του οδήγησαν μυαλό και χέρια κι έτσι ο Ντυνάν βοήθησε στην περίθαλψη τραυματιών και από τα δύο στρατόπεδα.

Επιστρέφοντας στην Γενεύη με την εμπειρία αυτή να έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη του θα γράψει το βιβλίο “Μια ανάμνηση από το Σολφερίνο”, στο οποίο εκτός από τις περιγραφές που κάνει, προτείνει να δημιουργηθούν σε όλες τις χώρες εθελοντικές οργανώσεις περίθαλψης που θα προσφέρουν βοήθεια τόσο εν καιρώ ειρήνης όσο και εν καιρώ πολέμου σε όλους τους ανθρώπους.

Ο Ερυθρός Σταυρός

Το βιβλίο του Ντυνάν άγγιξε ευαίσθητες χορδές κι έτσι το 1863 οργανώθηκε διεθνής διάσκεψη στην Γενεύη για την σύναψη διεθνούς σύμβασης για την περίθαλψη τραυματιών.

Έναν χρόνο μετά ιδρύεται ο Ερυθρός Σταυρός που υιοθέτησε το σύμβολο του κόκκινου σταυρού σε λευκό φόντο προς τιμήν της Ελβετίας αντιστρέφοντας στη ουσία τα χρώματα της σημαίας της. Ο Ντυνάν έγινε γνωστός και όλοι μιλούσαν πλέον για τον εμπνευστή του πιο σημαντικού ανθρωπιστικού κινήματος.

Στην χώρα μας ο Ερυθρός Σταυρός αποτελεί από το 1877 την πιο δραστήρια εθελοντική οργάνωση. Σε μουσουλμανικές χώρες, αντί του χριστιανικού σταυρού, συναντάμε την Ερυθρά Ημισέληνο, ενώ το Ισραήλ προτίμησε το Ερυθρό Άστρο του Δαυίδ.

Δείτε επίσης: Όταν ο πόλεμος γίνεται αφορμή για ένα παγκόσμιο κίνημα αγάπης

Το τέλος

Αν και γραμματέας του Ερυθρού Σταυρού με μεγάλο κύρος ο Ντυνάν δεν αποφεύγει την οικονομική του κατολίσθηση. Η προβληματική επιχείρηση στην Αλγερία κυρίως τον οδηγεί το 1867 σε πτώχευση και παραίτηση από την θέση του.

Κι ενώ καταφεύγει στο Παρίσι, όπου κοιμάται πλέον στα παγκάκια, η αυτοκράτειρα Ευγενία τον συμβουλεύεται για την επέκταση της Συνθήκης της Γενεύης. Το 1901 θα τιμηθεί και με το πρώτο Νόμπελ Ειρήνης.

Τις τελευταίες μέρες της ζωής του τις περνάει στο γηροκομείο του Ελβετικού χωριού Χέυντεν. Στις 30 Οκτωβρίου 1910 ο Ντυνάν πεθαίνει στο γηροκομείο, που σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο.

Το έργο του Ντυνάν παραμένει ως σήμερα αξεπέραστο και αποτελεί φάρο ελπίδας σε έναν κόσμο, όπου αξίες όπως ανθρωπιά και συμπαράσταση μοιάζουν να χάνονται…
Κοινοποιήστε
Χριστίνα Καρρά
Καθηγήτρια Γερμανικών, κειμενογράφος και συγγραφέας με τρία βιβλία στο ενεργητικό της: " Η κόρη του Ναζί", "Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος " και το πιο πρόσφατο "Γιατί το λεμονάκι δεν ήθελε να γίνει ποτέ πεπονάκι" από τις εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη. Έχει έναν γιο και θεωρεί ότι η ευτυχία κρύβεται στα μικρά πράγματα που συνήθως προσπερνάμε. Αγαπημένη της ρήση: "Για να ανέβεις στην κορυφή, επιβάλλεται να ξεκινήσεις από την βάση."