Ο Δημήτριος Χολέβας γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 1907 στην Τσούκα Φθιώτιδας και πέρασε όλη την παιδική του ηλικία στην Μακρακώμη, όπου και τελείωσε το σχολείο.

Ακολούθησε σπουδές φιλολογίας και αρχαιολογίας, αρχικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ύστερα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ωστόσο εντέλει αποφάσισε να ακολουθήσει άλλη πορεία στην ζωή του. Το 1938 βρέθηκε ξανά στην ιδιαίτερη πατρίδα του, νυμφεύθηκε και χειροτονήθηκε ιερέας.

Η επιλογή της ζωής του πρωτοπρεσβύτερου δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι γίνεται να συνδυαστεί με όσα ακολούθησαν. Σε όποιον τόπο βρέθηκε ο παπαΧολέβας, άφησε έργο και έγραψε ιστορία.

Έχοντας βιώσει από μικρό παιδί τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τους δύο Βαλκανικούς, δεν μπόρεσε να μείνει αμέτοχος στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου. Το 1942 εντάχθηκε στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ), έγινε στρατιωτικός ιερέας της 13ης Μεραρχίας στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ) και αργότερα έλαβε τη θέση συμβούλου στην Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ).

Ήταν από τα πιο μαχητικά ένοπλα στελέχη του ΕΛΑΣ, σε αντίθεση με πολλούς άλλους ιερείς.

Από ιερωμένος έγινε μαχητής πρώτης γραμμής πολεμώντας τους Γερμανούς με το ψευδώνυμο Παπαφλέσσας. Έπαιξε πραγματικά πολύ ζωτικό ρόλο στην οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης συμμετέχοντας σε στρατιωτικές δράσεις, όπως π.χ. η ανατίναξη του τραίνου και της γέφυρας στο Δεριλί, και σώζοντας πλήθος κόσμου από την πείνα και το θάνατο.

Το 1943 ανέλαβε την οργάνωση του συνεδρίου ιερέων στην Σπερχειάδα Φθιώτιδος, όπου συγκρότησε την Παγκληρική Ένωση Ορθοδόξου κλήρου με 4.000 μέλη, από σχεδόν όλες τι ελεύθερες περιοχές, και εξελέγη Γενικός Γραμματέας της. Από αυτή τη θέση μπόρεσε να συντάξει το καταστατικό της, το οποίο περιείχε πρόγραμμα αλλαγής στην οργάνωση της Εκκλησίας καθώς επίσης και την επιταγή συμμετοχής της στους λαϊκούς αγώνες, για λόγους υψίστης σημασίας.

Το 1945, με την λήξη του πολέμου, το Συνοδικό Δικαστήριο τον καταδικάζει σε τριετή αργία. Κατά την τριετία αυτή υπέστη διώξεις, κατατρεγμούς και φυσικά εξορία, όπως συνέβη σχεδόν σε όλους τους αγωνιστές του ΕΑΜ.

Όταν πέρασε η τριετία, διορίσθηκε ως καθηγητής πια στο Λαύριο και στη συνέχεια μετετέθη στη Λέρο. Από εκεί πήρε εκ νέου μετάθεση για τον Αρχάγγελο Ρόδου και κατέληξε, κατόπιν επιλογής του, στο Νυχτερινό Γυμνάσιο Νίκαιας Πειραιώς, απ’ όπου και απολύθηκε το 1973, υπό τις διαταγές του καθεστώτος της χούντας. 

Με δική του πρωτοβουλία και με τη συμπαράσταση του τότε Δημάρχου Τουντουλίδη έγινε το Νυχτερινό Γυμνάσιο Νίκαιας, γι’ αυτό έγινε Διευθυντής του, αρκετά χρόνια μέχρι την αποχώρησή του.

Μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ενεργός πολίτης με αξιοσημείωτη δραστηριότητα σε πολλούς τομείς και υπήρξε μέλος διαφόρων οργανισμών, όπως η Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση, η Κίνηση για την Ειρήνη και Εθνική Ανεξαρτησία, το Εθνικό Συμβούλιο Ειρήνης, ενώ ήταν μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) και εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος Αγίων Αναργύρων. Σημαντική ήταν επίσης η συμμετοχή του στην επιτροπή παλινόστησης πολιτικών προσφύγων.

Στα τέλη του 2000 του απονεμήθηκε από την Ιερά Σύνοδο, με παράδοση από το μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, ο Χρυσός Σταυρός του Αποστόλου Παύλου και Ευεργετήριον Γράμμα, σε αναγνώριση των δράσεων και των υπηρεσιών του για την πατρίδα.

Απεβίωσε πλήρης ημερών, μόλις λίγους μήνες μετά, στις 16 Ιουλίου 2001 ενώ η κηδεία του πραγματοποιήθηκε μετά από 4 μέρες στη Μακρακώμη Φθιώτιδας. Στην πρώτη μνημόσυνη δέηση, εκτός από συγγενείς και συγχωριανούς του, ήταν παρόντες πολλοί φίλοι και συναγωνιστές από την περίοδο της Αντίστασης, που θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμής.


Ο παπαΧολέβας, όπως συνηθίζεται να τον αναφέρουν, ήταν ένας άνθρωπος που εκτός από αγάπη για την γνώση και τον πνευματισμό, είχε έντονο το αίσθημα της πατριωτικής ευθύνης. Παραμερίζοντας αρκετές από τις περιοριστικές δικλίδες τόσο του ρόλου του όσο και των συνθηκών, επενέβη και όρισε εξελίξεις στο όνομα της προάσπισης του εθνικού συμφέροντος.

Η μετέπειτα πορεία του ανέδειξε ότι η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο είναι ατομική ευθύνη, την οποία μετά χαράς ανέλαβε πολλάκις από διάφορες θέσεις και με διάφορους τρόπους. Γεγονός που εξυψώνει ακόμα περισσότερο την συνεισφορά του στην ελληνική κοινωνία, η οποία ήταν εξίσου σημαντική κι εκτός των πεδίων μάχης.

Κοινοποιήστε
Διαμαντούλα Χατζηαντωνίου
Απόφοιτη ΙΕΚ Οικονομίας & Διοίκησης και πιστοποιημένη Δημοσιογράφος διαδικτύου, με συμμετοχές σε πολλά σεμινάρια ποικίλου ενδιαφέροντος και κατευθύνσεως. Έχει λάβει το πρώτο βραβείο ποίησης στην Θεσσαλία, σε μαθητικό διαγωνισμό. Δραστηριοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, ως ραδιοφωνική παραγωγός, αρθρογράφος καλλιτεχνικών ειδήσεων και ερασιτέχνης ηθοποιός. Θρέφει μεγάλη αγάπη για τις τέχνες, την φύση, την φιλοσοφία και την ψυχολογία ενώ αφιερώνει αρκετό χρόνο σε θέματα κοινωνικής και ιστορικής φύσεως. Αγαπημένη της ερώτηση: Γιατί; Αγαπημένο μότο: Αξίζει να βρίσκεις λόγους να γελάς