Ο Στάθης Λιώτης είναι ένας άνθρωπος με πολλή αγάπη για τις τέχνες. Η αλήθεια είναι πως από την ανάγνωση του βιογραφικού του, εντόπισα ότι έχουμε πολλά κοινά και του το είπα κατ’επανάληψη καθ’όλη την διάρκεια της συζήτησής μας!
Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση και τη λογοτεχνία από τα εφηβικά του χρόνια και έχει βραβευθεί δύο φορές για την ποίησή του, στον πρώτο διαγωνισμό ποίησης του δήμου Αμαρουσίου το 1994 καθώς και το 1995 σε διαγωνισμό ποίησης του δήμου Αθηναίων.
Είναι απόφοιτος του τμήματος Μουσικοπαιδαγωγικής εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, διπλωματούχος μονωδίας με άριστα και απόφοιτος θεατρικών σπουδών, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση.
Και παρότι τον κέρδισε η διδασκαλία εδώ και 8 χρόνια, εμείς συναντηθήκαμε με αφορμή την παρουσίαση της ποιητικής του συλλογής, Στην καρδιά μου γράφει Ελλάδα, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το Μάιο του 2021 και έχει ήδη ταξιδέψει πολλούς αναγνώστες.
Μέρος αυτής της συζήτησης, που επεκτάθηκε σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα, μοιράζομαι μαζί σας σήμερα, ώστε μαζί με εμένα να τον γνωρίσετε κι εσείς!
Βλέποντας το βιογραφικό σας, διακρίνω ότι υπάρχει ευρεία επαφή με την τέχνη γενικότερα. Υπήρχε ανέκαθεν η τέχνη στην ζωή σας ή προέκυψε στην πορεία σαν προσωπικό ενδιαφέρον και ερέθισμα; Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την τέχνη;
Υπήρχε από πολύ πολύ παλιά. Από όταν ήμουν στο δημοτικό, θυμάμαι, έκανα πως τραγουδούσα όπερα. Έπαιρνα τις πόζες μπροστά στον καθρέφτη όπως τις έβλεπα στην τηλεόραση.
Επίσης, μου άρεσε πολύ το θέατρο. Έβλεπα θέατρο από μικρός και θυμάμαι, χαρακτηριστικά, που είχα πάει με τον πατέρα μου στην τελευταία παράσταση του Αλέξη Μινωτή το 1990 στο έργο του Βιντσέντζου Κορνάρου, Θυσία του Αβραάμ. Ακόμα έχω την φωνή του στα αφτιά μου.
Άφησα την όπερα και άρχισα να στήνω κάποιες αυτοσχέδιες παραστάσεις με τις ξαδέρφες μου, στις οποίες ήμουν πάντα ο πρωταγωνιστής. Μάλιστα, είχα πάρει την Μαντάμ Σουσού και την είχα αντιστρέψει ώστε να μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής άνδρας και παίζαμε αυτή την παράσταση σε συγγενείς και φίλους.
Μετά τα παράτησα τα θεατρικά και άρχισα να γράφω στίχους σε ηλικία 16 ετών. Το πρώτο μου ποίημα το έχω συμπεριλάβει στο βιβλίο και έχει τίτλο Αναπόληση. Είναι εντελώς πρωτόλειο, είναι άτεχνο ως ποιητική σύνθεση αλλά ως νόημα έχει κάτι να δώσει, και το έχουμε βάλει για συναισθηματικούς λόγους.
Στην πορεία ενώ έγραφα κι άλλα ποιήματα, ως φοιτητής πια, ξεκίνησα μαθήματα ορθοφωνίας στο Δημοτικό Ωδείο Βόλου με δασκάλα μου την Ιουλία Τρούσσα. Αφού τελείωσα με τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο και το ωδείο, πήγα στην Αθήνα για μια τετραετία όπου σπούδασα υποκριτική στην σχολή της Μιμής Ντενίση.
Αμέσως μετά γύρισα στον Βόλο, όπου εδώ και 8 χρόνια ασχολούμαι με την διδασκαλία θεάτρου και τραγουδιού, σε παιδιά και ενήλικες.
Τι σας έκανε να μην ακολουθήσετε μια πορεία στο σανίδι και ασχοληθήκατε με την διδασκαλία;
Δεν ήθελα να μπλέξω γιατί ήταν δύσκολος ο χώρος. Εκάνα κάποιες παραστάσεις, συμμετείχα και σε μιούζικαλ και σε όπερα, αλλά αποφάσισα πως μου ταιριάζει περισσότερο η διδασκαλία. Παρότι μου αρέσει η σκηνή, είναι δύσκολος ο τομέας αυτός.
Ενδεικτικά, αν ασχοληθεί κανείς με την όπερα, είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι και γυρνάς συνεχώς τον κόσμο. Πρέπει να κάνεις θυσίες, να προσέχεις την διατροφή σου, την σιλουέτα σου…
Εγώ είμαι large άνθρωπος! Δεν μπορώ να περιορίσω την ζωή μου, θέλω να είναι φυσιολογική.
Μου αρέσει όμως να μεταλαμπαδεύω αυτά που έχω μάθει! Τώρα, αν μου τύχει κάποια στιγμή, πολύ ευχαρίστως να ανέβω ξανά στην σκηνή!
Ναι, φυσικά! Είναι πολύ ωραία αυτή η επαφή με τους ανθρώπους και είναι πολύ σπουδαίο!
Είναι ώραίο να στηρίζεις άλλους ανθρώπους και ειδικά αυτούς που έχουν μια φλόγα. Όταν βλέπω παιδιά με φλόγα, μου αρέσει να τους δίνω ώθηση για να φτάσουν εκεί που θέλουν. Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που απαιτεί ο άλλος να τον κάνεις πρωταγωνιστή. Εκεί θα πω “δεν γίνεται, αν θες ξεκινάμε από το μηδέν και αν είσαι για πρωταγωνιστής θα το κερδίσεις με την αξία σου”.
Όταν όμως βλέπω παιδιά 15-20 χρονών που θέλουν να ακούσουν και να μάθουν, ε θα κάνω ό,τι μπορώ να βοηθήσω αυτό το παιδί και στο τραγούδι και στο θέατρο και στην μουσική, παντού!
Βλέπετε να υπάρχει ενδιαφέρον στο κλασικό είδος και στην όπερα;
Όχι, όχι, καθόλου! Μα ακόμα και όταν εγώ σπούδαζα, ήμουν ο μοναδικός βαρύτονος στο Δημοτικό Ωδείο του Βόλου πριν 20 χρόνια.
Ερχόμενος από την Αθήνα στο Βόλο για σπουδές και κάνοντας από το Ωδείο Αθηνών μετάβαση στο Ωδείο Βόλου, κάναμε αμάν και πώς για ενταχθώ ως βαρύτονος.
Υπάρχει ενδιαφέρον για το τραγούδι το ελαφρύ, το λαϊκό, αλλά γενικά η όπερα δεν είναι διαδεδομένη.
Νομίζω ότι υπάρχει η εικόνα πως πρέπει να έχεις κάποιες βασικές γνώσεις για να μπορέσει να εξελιχθεί η φωνή ενός ανθρώπου και να μπορεί να ανταποκριθεί στο επίπεδο της όπερας.
Πρώτα πρώτα, πρέπει να έχεις φωνή. Αυτό είναι το Α και το Ω, μετά χτίζεται!
Έρχονται πολλά παιδιά και με ρωτάνε τι πρέπει να κάνουν για να γίνουν τραγουδιστές, σε οποιοδήποτε είδος τους ενδιαφέρει. Ένα πράγμα είναι σημαντικό, να υπάρχει αυτό το ταλέντο, να έχουν φωνή. Αλλιώς, όσο και να το προσπαθείς δεν γίνεσαι τραγουδιστής.
Η τεχνική μαθαίνεται, τη φωνή όμως ή την έχεις ή δεν την έχεις. Αυτή είναι η αλήθεια, δεν μπορούν να γίνουν όλοι τραγουδιστές!
Σας έχουν τύχει περιπτώσεις που να σας έχουν φέρει σε δύσκολη θέση άνθρωποι οι οποίοι επιμένουν ότι έχουν το ταλέντο και θέλουν να το αποδείξουν;
Σε δύσκολη θέση δεν έχω έρθει γιατί είμαι ωμός και μιλάω ευθέως, με ευγένεια πάντα. Τους κατευθύνω σε κάτι άλλο στο οποίο μπορεί να έχουν κλίση. Μπορεί να ακούγεται παράλλογο αλλά για εμένα προέχει η αλήθεια.
Υπάρχουν καθηγητές παντού που ενώ βλέπουν ότι κάποια παιδιά δεν έχουν κάποιο ταλέντο, δεν ασχολούνται, τους παίρνουν τα χρήματα και τους λένε ό,τι θέλουν να ακούσουν.
Κι εγώ από αυτό ζω, δεν είμαι πλούσιος, αλλά δεν το σηκώνει το φιλότιμό μου να του παίρνω τα χρήματα, να τον εκμεταλλεύομαι και να τον εκθέσω στο τέλος, όταν θα εμφανιστεί κάπου και θα γίνει ρεζίλι. Προτιμώ να του πω “κάνε κάτι άλλο”.
Είναι, όμως, δύσκολο με τα παιδιά γιατί υπάρχει το όνειρο και η προσδοκία…
Είναι, αλλά όταν βλέπεις ένα παιδί και δεν “το έχει” , θα το αφήσεις στο όνειρό του και στην πλάνη του, μέχρι να βγει στην σκηνή και να γκαρίζει, να φτάσει σε κριτικές αρνητικές, έως και προσβλητικές, που για πολλούς έχουμε ακούσει τέτοιες; Τι θα του πεις μετά αυτού του παιδιού;
Δεν διαφωνούμε, απλά εστιάζουμε στην διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης.
Είναι δύσκολο, ναι! Αλλά θα το πεις με τρόπο.
Έχει τύχει να έρθετε σε σύγκρουση με κάποιον γονέα για μια τέτοια περίπτωση;
Όχι, δεν μου έχει τύχει αλλά έχει προκύψει σε άλλους συναδέλφους.
Είχατε μέχρι τώρα κάποιον μαθητή που ήθελε να συμμετέχει σε talent show;
Έχω προετοιμάσει κάποιους μαθητές για να πάνε σε ένα συγκεκριμένο. Τους παρότρυνα να περιμένουν το επόμενο και δεν ήθελαν. Οπότε, αν και τους προετοίμασα δεν προχώρησαν.
Ενδεικτικά, όμως, θα σας πω ότι ενώ πρότεινα σε ένα άτομο να πει κάποιο τραγούδι, επέλεξε ένα άλλο. Αυτό το τραγούδι δεν του ταίριαζε και δεν ήταν καλό το αποτέλεσμα, οπότε απορρίφθηκε.
Βέβαια, αυτό είναι μια εμπειρία, ένα μάθημα και βίωμα για κάποιον!
Ναι, σίγουρα! Δεν ήταν έτοιμοι και τους το είχα πει, αλλά στο συγκεκριμένο που συμμετείχαν δεν συμφωνούσα και λόγω της κριτικής επιτροπής. Σε κάποια talent shows έχουν άτομα στην επιτροπή τα οποία δεν είναι σχετικά με το αντικείμενο. Η κριτική πρέπει να γίνεται από άτομα με γνώσεις και εμπειρίες.
Παρόλα αυτά, η προβολή είναι χρήσιμη! Μπορεί να σε εντοπίσει κάποιος και να προχωρήσεις!
Παρόλα αυτά, έχουν γίνει πολλά talent show και από αυτά, λίγα άτομα έχουν κάνει καριέρα. Βέβαια, έχει “πεθάνει” και η δισκογραφία με τον τρόπο που την γνωρίζαμε…Ενδεχομένως, υπάρχει κορεσμός στον τομέα αυτό;
Έχουμε γεμίσει από τραγουδιστές και τραγουδίστριες, είναι μια αλήθεια αυτό.
Εσείς που έχετε ασχοληθεί και με άλλες τέχνες, τι πιστεύετε ότι ευθύνεται στο γεγονός ότι τα talent shows στην πλειοψηφία τους ασχολούνται με το τραγούδι, ελάχιστα με τον χορό και έχει γίνει ένα, πριν πολλά χρόνια, με αντικείμενο την υποκριτική;
Το θέατρο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όχι, βέβαια, ότι το τραγούδι είναι εύκολο! Θέλει να έχεις σωστή αναπνοή και καλό στήσιμο. Το να τραγουδάς και να περπατάς δεν είναι καθόλου εύκολο, θέλει πολλή δουλειά! Έχει όμως την εύκολη λάμψη!
Γενικότερα, η τέχνη και ο πολιτισμός έχει δεχθεί πολλά χτυπήματα τα τελευταία χρόνια.
Έχει δοθεί βάση στις θετικές και τεχνολογικές επιστήμες. Έχουμε “ρομποτοποιήσει” την ζωή μας και γίνεται κατάχρηση τεχνολογίας. Έχουμε χάσει κι εμείς οι ίδιοι την ανθρώπινη επαφή πώς να μην έχουμε χάσει την τέχνη; Αν δεν πας στο θέατρο να δεις μια παράσταση και την βλέπεις από το σπίτι σου σε video δεν είναι θέατρο, είναι κινηματογράφος.
Όμως, μέσω της τεχνολογίας υπάρχει η συμπερίληψη ατόμων που μέχρι τώρα δεν είχαν την δυνατότητα να συμμετέχουν ενώ βοηθάει στην ενασχόληση όλων μας με κάτι ουσιώδες, ακόμα και σε στιγμές που δεν είμαστε σε θέση να παρευρεθούμε κάπου.
Συμφωνούμε, αλλά σαν το δια ζώσης δεν συγκρίνεται!
Σίγουρα, γιατί η ενέργεια που υπάρχει δεν μεταφέρεται! Ειδικά όταν είσαι πάνω!
Είναι μαγεία και άγχος μαζί! Όσες φορές έχω δώσει συναυλία έλεγα ότι θα είναι η τελευταία φορά που το κάνω. Αλλά δεν ήταν, χαχαχα! Όταν βλέπω τον κόσμο, εμπνεόμαι!
Μου έτυχε να παω να κάνω πρόβες σε άδειο θέατρο και έκανα σαρδάμ, τα μπέρδευα, δεν μπορούσα να συντονιστώ. Την άλλη μέρα με γεμάτο θέατρο, τα είπα όλα σαν να τα είχα ξαναπεί 100 φορές!
Πιστεύω ότι ακόμα και κομπάρσος να είσαι, αυτή η ενέργεια όντως δεν συγκρίνεται!
Ναι, 1000% έτσι είναι! Μόνο τα φώτα που σε φωτίζουν εκείνη την ώρα, αρκούν για να καταλάβεις την διαφορά! Δεν θες κάτι άλλο!
Πόσο καιρό έχετε να ανέβει στην σκηνή;
Έχω 10 χρόνια, τουλάχιστον.
Ο λόγος που δεν έγινε κάτι μέσα σε αυτά τα χρόνια είναι καθαρή επιλογή;
Ναι, αφοσιώθηκα στην διδασκαλία! Ήταν καθαρή επιλογή και δεν το επιδίωξα, ενώ όσες προτάσεις έγιναν δεν με συγκίνησαν. Πλέον είμαι και πατέρας, οπότε έχω άλλες προτεραιότητες. Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις, παρόλα αυτά!
Η ποίηση πώς αναδείχθηκε μέσα από όλα αυτά; Είναι λίγο πιο εσωτερική η ποίηση καθώς εξωτερικεύεις την δική σου σκέψη, δεν ερμηνεύεις τις σκέψεις κάποιου άλλου. Πώς, λοιπόν, από τα εξωστρεφή και διαδραστικά είδη τέχνης, έγινε μετάβαση στην ποίηση;
Ως άνθρωπος είμαι αρκετά εσωστρεφής, μπορώ να πω έως μοναχικός! Μου αρέσει πολλές φορές η μοναξιά αλλά τα 2 βάσανα της ζωής μου, η σύζυγός μου και ο γιός μου, δεν μου αφήνουν λίγο χώρο! Κάθομαι και στοχάζομαι, όταν κοιμούνται όλοι οι άλλοι, χαχαχα!
Ξεκίνησα όμως από νωρίς να διαβάζω ποίηση, όπως Παλαμά και Καρυωτάκη. Μπορεί να μην τα καταλάβαινα τότε όπως τώρα, αλλά με είχαν εμπνεύσει και έγραφα ποιήματα τα οποία οι καθηγητές μου έλεγαν ότι είναι σε καλό επίπεδο.
Έγραφα διάφορα και τα άφηνα στο συρτάρι, καθώς μου είχαν πει ότι η ποίηση “δεν πουλάει” και ότι θα ήταν καλύτερο να ασχοληθώ με τα διηγήματα.
Απευθύνθηκα κάποια στιγμή στον Βασίλη Βασιλικό, τον οποίο έτυχε να τον γνωρίσω, ο οποίος είδε τα διηγήματά μου και μου είπε ότι έχω ταλέντο και να συνεχίσω τη γραφή.
Μετά από αυτό πήρα την ενθάρρυνση να συνεχίσω και εξέδωσα τα διηγηματά μου το 2001, με τίτλο Και στο θάνατο, ζωή.
Το βιβλίο αυτό δεν είχε την ανάλογη υποστήριξη, τουλάχιστον όχι όπως ήθελα. Έκανα κάποιες παρουσιάσεις και πλέον το δίνω από χέρι σε χέρι. Το αγαπώ αυτό το βιβλίο και στεναχωρέθηκα που δεν “περπάτησε”. Κάποια στιγμή μπορεί να κάνω κάποια επανέκδοση.
Πριν 4 χρόνια περίπου, γνώρισα μια κυρία η οποία μου είπε ότι είναι πολύ ωραία τα ποιήματά μου και πήγα στην Ε.ΛΟ.ΣΥ.Λ. (Ένωση Λογοτεχνών Συγγραφέων Λάρισας). Εκεί, η πρόεδρος, η κα Μπαρδάρη, τα είδε και μου είπε ότι είναι αξιόλογα.
Με αφορμή και την δική της ανατροφοδότηση, πήρα το ρίσκο να τα εκδώσω και εδώ είμαστε! Μάλιστα, εξαντλήθηκαν τα πρώτα αντίτυπα και πάμε για επανέκδοση! Άρα κάτι έχουν να πουν αυτά τα ποιήματα στους ανθρώπους!
Συμφωνείτε ότι η ποίηση πρέπει να είναι κατανοητή από όλο τον κόσμο, να γράφεις για όλους;
Η ποίηση είναι κάτι τόσο πολύ εσωτερικό, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι βιωματική, εκφράζει κάτι που εγώ σαν Α να θέλω να το πω αλλά εσείς να το πάρετε νοηματικά σαν Β, αλλά να μείνει κάτι σε εσάς. Άρα να μην είναι κατανοητό αυτό που αρχικά εγώ ήθελα να εκφράσω, όμως το γεγονός πως προέκυψε δημιουργία ερεθίσματος και μηνύματος στον αναγνώστη, σημαίνει ότι κάτι έκανα!
Ακριβώς το ίδιο πιστεύω κι εγώ! Είναι πολλά από τα ποιήματά μου στα οποία συμβαίνει αυτό! Όχι όμως να γράφουμε πράγματα που να μην βγάζουν νόημα.
Όπως για παράδειγμα, δεν βγάζει νόημα να πω ότι περπατώ στο δρόμο και βρέχει ψάρια. Πιστεύω ότι πρέπει να εκφράζονται όλα με απλά λόγια.
Εδώ, θα διαφωνήσω! Όπως στην ζωγραφική και το θέατρο υπάρχουν διαφορετικά είδη, έτσι και στην ποίηση είναι ωραίο να υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη. Θα δεις και το σουρεαλιστικό και το παράξενο και το ανεξήγητο…Όλα είναι μια έκφραση!
Να είναι, το δέχομαι! Να μην είναι, όμως, τρέχα γύρευε! Γιατί δεν φαίνεται να θέλουν όλα κάτι να πουν στον κόσμο.
Είναι εντελώς απαράδεκτο να κυκλοφορούν έργα ανθρώπων απλά και μόνο για να τους απομυζούν χρήματα, είναι αισχρό.
Κι αν κάνεις κάποια μια αρνητική κριτική, θεωρείσαι κακός.
Έχω ασχοληθεί με την κριτική και, ενώ την παρέχω με κόσμιο τρόπο, τα θετικά σχόλια όλοι τα δέχονται, όμως, τα αρνητικά είναι δική σου κακεντρέχεια, αγένεια και ζήλεια. Αυτή είναι η άποψη, ότι ο κριτικός είναι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου.
Σαν κριτής είμαι αυστηρός, μπορεί να φαίνομαι άδικος, αλλά είναι η αλήθεια. Προσωπικά, είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου!
Για αυτό το βιβλίο έχω λάβει ποικίλα σχόλια και κρατώ τις γνώμες όλων! Πρέπει να είσαι έτοιμος να ακούσεις την κριτική και δεν παριστάνω ότι είμαι ο Καβάφης και ο Παλαμάς επειδή κυκλοφόρησα ένα βιβλίο!
Με αφορμή την αναφορά σας, αυτό που διακρίνω είναι ότι οι περισσότεροι ποιητές που μνημονεύουμε και αναφέρουμε αφορούν μια άλλη εποχή και άλλες γενιές. Θεωρείται ξεπερασμένη η ποίηση στις μέρες μας;
Θυμάστε την ταινία με τον Θανάση Βέγγο, Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο; Σε αυτή την ταινία, αν θυμάστε, ο ήρωας είχε πάει διακοπές και καταλάθος τον είχαν περάσει για ποιητή και όλος ο κόσμος έτρεχε να τον γνωρίσει.
Είναι χαρακτηριστικό του τι κύρος είχαν τότε οι ποιητές.
Είναι αλήθεια πως τότε υπήρχαν τα “ποιητικά σαλόνια”, όπου συγκεντρώνονταν διάφοροι λογοτέχνες και καλλιτέχνες…Αυτό δεν υπάρχει πια! Είναι θέμα κοινωνικό; Μήπως, πλέον, γίνονται πράγματα κεκλεισμένων των θυρών από κάποιους και μεταξύ τους;
Τα σαλόνια υπήρχαν πριν 60 χρόνια. Τώρα έχει αλλάξει η ζωή μας και έχει στραφεί αλλού. Οπότε, και στο θεάτρο και στο τραγούδι και στην ποίηση, μεταξύ τους γίνονται πολλά! Μεταξύ τους βραβεύονται, μεταξύ τους αυτοθαυμάζονται, μεταξύ τους τα κάνουν! Κι αυτό είναι κάτι που σιχαίνομαι!
Υπάρχουν ομάδες παντού, όμως στον Βόλο είναι ακόμα πιο κλειστές, γιατί αφορούν την τοπική κοινότητα. Εγώ ως Αθηναίος, είμαι ξένος και έξω από αυτές. Αυτό όμως κλείνει τις πόρτες στους ανθρώπους και δεν μοιράζουν την πίτα. Είναι στενάχωρο να αποκλείονται άνθρωποι ικανοί για τέτοιους λόγους, ενώ είναι κουραστικό και για το κοινό να βλέπει τα ίδια πρόσωπα ξανά και ξανά!
Μόνο οι ερασιτεχνικές ομάδες κάνουν την διαφορά πια. Αλλά κι εκεί πρέπει να γίνονται μαθήματα. Δεν γίνεται έτσι, χωρίς τεχνικές, να ανεβαίνεις στην σκηνή!
Παρόλα αυτά, παρότι όπως αναφέρετε κι εσείς ότι μεταξύ τους κάνουν πράγματα, βλέπουμε ότι μετά την περίοδο του κορωνοϊού, έχει αυξηθεί η κινητικότητα στα θέατρα και πολλές παραστάσεις είναι sold out!
Αυτό συμβαίνει επειδή πάνε για την παράσταση ή επειδή συμμετέχει στο έργο ο ηθοποιός που έπαιξε στην τηλεόραση; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί!
Υπάρχουν αξιόλογοι ηθοποιοί, αλλά η αλήθεια είναι πως το ίδιο έργο με άλλους πρωταγωνιστές, που είναι κορυφαίοι σε ερμηνεία, μπορεί να μην έχει την ίδια απήχηση. Άρα, πάει ο κόσμος να δει το έργο ή τον ηθοποιό;
Είναι γνωστό ότι ηθοποιοί που είχαν μεγάλες δυνατότητες, έχασαν ευκαιρίες και αναγνώριση, γιατί κάποιες ομάδες προώθησαν τους δικούς τους.
Θεωρείτε ότι, εντέλει, οι παραγωγοί είναι αυτοί που δεν βοηθούν τα ταλέντα να αναδειχθούν;
Υπάρχουν ηθοποιοί, όπως ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, οι οποίοι είναι απίστευτοι σε ό,τι και να τους δεις! Αυτούς τους ηθοποιούς δεν τους αγγίζεις! Υπάρχουν, όμως, άλλοι που ακολουθούνται για το όνομά τους και όχι τόσο για το ταλέντο τους.
Επίσης, δεν είναι όλοι για όλους τους ρόλους. Αρχαία τραγωδία δεν μπορεί να παίξει εύκολα κάποιος. Κάποιοι το έχουν και κάποιοι άλλοι θέλουν δουλειά. Θέλουν ανάστημα, ταλέντο, φωνή, όλο το πακέτο…
Υπήρξαν και περιπτώσεις που άνθρωποι οι οποίοι είναι διάσημοι, αλλά όχι ηθοποιοι, βρέθηκαν επί σκηνής…Με κριτήριο την ποιότητα και το αποτέλεσμα, τελικά ευθύνεται ο άνθρωπος που καλείται να συμμετέχει ή αυτός που τον έχει επιλέξει;
Υπάρχει το εξαιρετικό ταλέντο και καλό είναι να το βλέπουμε, αλλά κακώς καταργήθηκε η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για τους ηθοποιούς! Οι παραγωγοί εστιάζουν στα αναγνωρίσιμα πρόσωπα για να έχουν πωλήσεις εισητηρίων και αυτό είναι το πρόβλημα! Ξεκάθαρα ευθύνεται αυτός που επιλέγει, ο άλλος έχει μια πρόταση εργασίας, γιατί να την απορρίψει;
Αλλά στο τέλος γι’αυτό δεν μένει τίποτα στον κόσμο από το έργο.
Μπορεί να έχει επηρεάσει, ως προς αυτό, και η σκηνοθεσία;
Έχει συμβεί και το αντίστροφο, να είναι πολύ κακή η σκηνοθεσία και να έχει σώσει το έργο ο ηθοποιός. Πολλές επιτυχίες, ειδικά την περίοδο της μεγάλης άνθισης του κινηματογράφου, επί εποχής Κωνσταντάρα -Βλαχοπούλου – Χατζηχρήστου, οι ηθοποιοί έσωσαν έργα και τα έκαναν επιτυχίες επειδή υποστήριζαν με αυτοσχεδιασμό το σενάριο, την υπόθεση ακόμα και την σκηνοθεσία.
Μιλάμε όμως για μια άλλη εποχή. Ταλέντο σίγουρα υπάρχει και σήμερα, χώρος για τέτοιες ενέργειες δίνεται; Μήπως έχει περιοριστεί ο αυτοσχεδιασμός στις μέρες μας;
Όχι, υπάρχει μάθημα αυτοσχεδιασμού στις σχολές. Οπότε, δεν έχει περιοριστεί, απλά δεν εξασκείται! Άμα θέλει ο άλλος το κάνει. Συμβαίνει σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αν ξεχάσει κάποιος τα λόγια ή αν προκύψει κάτι έκτακτο, να το συμπεριλάβει ο ηθοποιός σαν να υπήρχε ήδη στο έργο και να το εξελίξει. Πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα, να έχεις αντανακλαστικά και ταλέντο.
Όμως, είναι όλα μια αλυσίδα. Έχουμε έλλειψη σε καλούς καθηγητές υποκριτικής και σκηνοθεσίας. Πλέον μπορεί ο καθένας να διδάξει…Όταν ακόμα και τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού θεάτρου τον ορίζει ο εκάστοτε υπουργός, αυτό λέει πολλά.
Δεν θα διαφωνήσουμε σε αυτό! Έχουμε πει τόσα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα και ακόμα δεν έχουμε πει κάτι για την παρουσίαση, χαχαχα!
Η αλήθεια είναι ότι όντως κάναμε μια ωραία συζήτηση και είχε ροή η κουβέντα μας, το χάρηκα!
Η παρουσίαση θα γίνει στις 22 Μαρτίου στις 19:30 στο Αχίλλειο.
Θα συμμετέχουν ο Ανδρέας Ζέρβας (Αντιδήμαρχος Οικονομικών & Αξιοποίησης Δημοτικής Περιουσίας Δήμου Βόλου), ο Νικόλαος Ντόκος (πρόεδρος του Συλλόγου Αργοναυτών και μέλος πολλών πολιτιστικών φορέων), η Μαρία Αλμανίδου (ποιήτρια και αρθρογράφος), η Ελένη Καραγιάννη (ραδιοφωνική παραγωγός) και ο Λάσκαρης Ζαράρης (συγγραφέας, ποιητής και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών).
Μετά την παρουσίαση ακολουθεί κάποιο σχέδιο; Μήπως έχετε ήδη το επόμενο έργο στα σκαριά;
Ετοιμάζω κάτι! Όποτε έχω καιρό, ασχολούμαι με την συγγραφή ενός μεγάλου ποιήματος. Θα είναι ένας διάλογος με την Οιδίποδα του Σοφοκλή. Σε αυτό, συνδιαλέγομαι με τον ήρωα , ο οποίος θα γυρίσει ξανά στην γη ως φάντασμα. Τι έμαθε από την ζωή του και τι μπορεί να πει στους νέους ανθρώπους; Θα δείξει!