Ο Βασίλης Πολύμερος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βόλο. Δεν ήταν το παιδί που από μικρός τσαλαβουτούσε στη θάλασσα και κωπηλατούσε στο βαρκάκι του πατέρα του, ούτε έμαθε τη κωπηλασία μέσα από το παιχνίδι. Ο Βασίλης Πολύμερος είναι από τους ενήλικες που αγάπησε και τίμησε την κωπηλασία, αγωνίστηκε και ξεχώρισε ως αθλητής από το 1990 που πήρε το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στην κατηγορία παίδων στα Ιωάννινα, μέχρι και σήμερα που ως έφορος της εθνικής ομάδας αγωνίζεται για το καλό μέλλον των αθλητών αλλά και του αθλήματος.
Την πρώτη φορά που τρέχει σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα βγαίνει έβδομος, μία θέση που δεν τον ικανοποιεί αλλά τον πεισμώνει και βάζει στόχο στον επόμενο αγώνα να βγει πρώτος. Το 1994 κατακτά το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εφήβων και από εκεί και πέρα όλα παίρνουν το δρόμο τους. Κάθε χρόνο ο πήχης ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά και αυτό τον κάνει να προσπαθεί όλο και περισσότερο, με αποτέλεσμα να έχει φτάσει σε τέτοια αθλητική κατάσταση, ώστε να κερδίζει τα χρυσά με σχετική ευκολία και να υπάρχει μία φυσιολογική ροή στις επιτυχίες του.
Το 1996 τρέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντας, όπου κατακτά τη 10η θέση και το 2000 στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ που τερματίζει 8ος στο διπλό σκιφ, μαζί με τον Παναγιώτη Μηλιώτη. Το 2001 κέρδισε αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο τετραπλό σκιφ ελαφρών βαρών μαζί με τους Κουρκουρίκη, Σκιαθίτη, και Μηλιώτη.
Το 2004 τρέχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο και το 2005 το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες της Ισπανίας. Την ίδια χρονιά παίρνει το πρώτο ασημένιο μετάλλιο για την ελληνική κωπηλασία στο θεσμό των Παγκοσμίων Κυπέλλων, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Λουκέρνης και το χρυσό στο σκιφ ελαφρών βαρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανδρών/γυναικών στην Ιαπωνία.
Ο Βασίλης Πολύμερος γίνεται ο πρώτος Έλληνας κωπηλάτης που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Οι καλές εμφανίσεις συνεχίζονται και το 2006 κερδίζει το χρυσό στον πρώτο αγώνα της σειράς του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μόναχο και με πλήρωμα το Δημήτρη Μούγιο το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών στον τρίτο αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη στη Λουκέρνη, η οποία θεωρείται ως η σημαντικότερη ρεγκάτα της διοργάνωσης.
Την ίδια χρονιά οι Πολύμερος και Μούγιος κατέλαβαν την 9η θέση στη γενική κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κωπηλασίας του Ίτον και το 2007 κατακτούν ασημένιο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Η επόμενη μεγάλη επιτυχία του διδύμου έρχεται το 2008 με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Σχινιά και με το αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο.
Το 2009 στους Μεσογειακούς Αγώνες της Ιταλίας, κατακτά το χρυσό μετάλλιο και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κωπηλασίας της Πολωνίας το ασημένιο στο μονό σκιφ ελαφρών βαρών. Ακόμα ένα χρυσό έρχεται να προστεθεί στη συλλογή του όταν συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Λευκορωσία στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών με τον Δημήτρη Μούγιο.
Είναι παντρεμένος με τη Χρύσα Μπισκιτζή και έχουν αποκτήσει δύο κόρες την εντεκάχρονη Θεοδώρα και την δεκάχρονη Αποστολία. Στην ερώτησή μου αν θα ήθελε να δει τα κορίτσια του να κωπηλατούν ο ίδιος απαντάει:
Θεωρώ ότι δεν θα ήταν δίκαιο να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο γιατί πάντα θα υπάρχει η σύγκριση με τους γονείς τους.
Παρόλα αυτά, τον τελευταίο λόγο τον έχουν οι ίδιες και αν η κωπηλασία είναι αυτό που τις γεμίζει, εμείς θα είμαστε δίπλα τους.
Μια σειρά από συμπτώσεις με έφεραν σε επικοινωνία με τον Βασίλη Πολύμερο στις 22 Αυγούστου, δεκαεφτά χρόνια μετά τη κούρσα της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα. Όταν μιλάει για εκείνη τη μέρα η φωνή του αλλάζει και μου περιγράφει τη κούρσα σα να τη ξαναζεί λεπτό προς λεπτό. Προσιτός, ευγενικός, επιβεβαιώνει τον κανόνα οτι οι πρωταθλητές έχουν αξίες, ήθος, είναι προσηλωμένοι στους στόχους τους και δεν παρεκκλίνουν αν δεν τον πετύχουν.
Πότε μπαίνει η κωπηλασία στη ζωή σας;
Όταν ήμουν εννιά χρονών ένας φίλος του πατέρας μου, οποίος ήταν προπονητής στο ΝΟΒΑ, μου προτείνει να ξεκινήσω κωπηλασία ως πηδαλιούχος. Τότε δεν βρήκα ενδιαφέρουσα τη πρότασή του και αρνήθηκα.
Τρία – τέσσερα χρόνια μετά, επισκέφτηκαν τα σχολείο μου οι προπονητές του συλλόγου ΟΕΑ/ΝΑΒ ώστε να μας ενημερώσουν και να μας γνωρίσουν το άθλημα της κωπηλασίας. Ήταν το 1989, τη χρονιά της μεγάλης επιτυχίας του ευρωμπάσκετ, και όλοι τότε θέλαμε να γίνουμε μπασκετμπολίστες.
Εγώ, μη έχοντας το κατάλληλο ύψος για αυτό το άθλημα, σκέφτηκα να δοκιμάσω τη κωπηλασία, μιας και ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόταν στο δρόμο μου. Εκείνη τη χρονιά ξεκινήσαμε γύρω στα τριάντα παιδάκια, στα επόμενα δύο χρόνια απομείναμε τρία και στη συνέχεια μόνος μου. Από τότε η κωπηλασία μπαίνει εντατικά στη ζωή μου και εγώ συνειδητοποιώ ότι αυτό που θέλω να κάνω από δω και πέρα είναι να κωπηλατώ.
Τι είναι αυτό που σας μάγεψε στη κωπηλασία;
Η πρώτη επαφή δεν είναι τόσο εύκολη, μπαίνεις σε ένα άγνωστο κόσμο. Πρέπει να διαχειριστείς το σκάφος μέσα στο νερό, πρέπει να έχεις ισορροπία, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες, τον ήλιο σε συνδυασμό με την αλμύρα. Άλλα όταν κάνεις το σκάφος να τρέχει με τις δικές σου δυνάμεις τότε όλα ξεχνιούνται.
Αυτό ήταν αρκετό για να με γεμίσει χαρά και ευχαρίστηση, και επιπλέον η οπτική του Βόλου μέσα από τη θάλασσα ήταν εντελώς διαφορετική, ήταν μαγική, μέσα από το σκάφος έχεις εικόνα της πόλης που δεν μπορείς να έχεις από τη στεριά. Όλα αυτά με έκαναν να κολλήσω με τη κωπηλασία, να συνεχίσω και μέρα με τη μέρα να βλέπω μόνο τα καλά του αθλήματος.
Όσοι αγαπάνε κάτι πάρα πολύ δεν βλέπουν ούτε τις δυσκολίες ούτε τα άσχημα, ξεχωρίζουν μόνο τα καλά, και εγώ είμαι από αυτούς που ξεχώρισα μόνο τα καλά του αθλήματος.
Είναι δύσκολο άθλημα η κωπηλασία;
Δεν θεωρείται από τα εύκολα αθλήματα…
Η κωπηλασία είναι το πρώτο παγκοσμίως σε δυσκολία άθλημα. Πρέπει συνεχώς να προπονείσαι, να κάνεις βάρη για καλή φυσική κατάσταση, να κάνεις τρέξιμο για αντοχή και όλα αυτά να συνδυάζονται με καλή τεχνική μέσα στο σκάφος για να είχες το αποτέλεσμα που θέλεις. Ουσιαστικά, είναι ένα τρίαθλο που πρέπει να κάνεις ώστε να βγει το σωστό αποτέλεσμα μέσα στο σκάφος.
Πως συνδυάζεται η καθημερινή ζωή ενός εφήβου και αργότερα ενός ενήλικα με τον πρωταθλητισμό; Χρειάστηκε να θυσιάσετε κάτι;
Καταρχάς, όταν αγαπάς κάτι δεν μιλάς για θυσία. Για έμενα η κωπηλάσια ήταν και είναι η μεγάλη μου αγάπη.
Κατά τη περίοδο των σχολικών μου χρόνων ξυπνούσα κάθε μέρα στις έξι το πρωί για προπόνηση, στη συνέχεια σχολείο και φροντιστήρια και το απόγευμα πάλι προπόνηση και έπρεπε να τα προλάβω όλα. Οι φίλοι μου ήταν εκτός κωπηλασίας, και φυσικά έβγαινα μαζί τους και διασκέδαζα, όπως οι νέοι της ηλικίας μου, αλλά με μέτρο. Το επόμενο πρωί έπρεπε να είμαι ακμαίος στη προπόνηση, αρχικά για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και κατά δεύτερον να είμαι εντάξει απέναντι στον προπονητή μου.
Δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα πράγματα για τη κωπηλάσια, ούτε το έβλεπα σαν θυσία, το έκανα γιατί εγώ το ήθελα, ήταν η καθημερινότητά μου αυτή και πολύ μου άρεσε!
Ποια είναι η σχέση σας σήμερα με τα κωπηλασία;
Από το 2012 είμαι έφορος της εθνικής ομάδας στη κατηγορία ανδρών/γυναικών, εφήβων/νεανίδων και παίδων/κορασίδων, σε όλες τις κατηγορίες στην ελληνική κωπηλατική ομοσπονδία. Ό,τι έχει να κάνει με τις εθνικές ομάδες είναι υπό την επίβλεψή μου και την εποπτεία μου, εγώ είμαι αυτός που εισηγούμαι στο συμβούλιο της ομοσπονδίας για τα θέματα που άπτονται των εθνικών ομάδων είτε αυτά είναι για τους αθλητές είτε για τους προπονητές. Είμαι ο σύνδεσμος που υπάρχει για τις εθνικές ομάδες στο συμβούλιο της ομοσπονδίας.
Πως και δεν επιλέξατε τη προπονητική;
Η προπονητική δεν είναι η φυσική εξέλιξη για ένα αθλητή, εγώ βέβαια πέρασα από το στάδιο αυτό βοηθώντας τη γυναικά μου στη περίοδο της εγκυμοσύνης της, αλλα από το 2012 που μπήκα πρώτη φορά στο διοικητικό συμβούλιο της ομοσπονδίας, επέλεξα να ακολουθήσω αύτη τη διαδρομή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υποβιβάζω τη προπονητική, αντιθέτως είναι πολύ σπουδαίο να έχεις επαφή με τα παιδιά, να τους μεταδίδεις τις γνώσεις σου για το άθλημα, να τα βλέπεις να εξελίσσονται και να μαθαίνουν μέσα από εσένα.
Η θέση που κατέχω τώρα ως έφορος εθνικών ομάδων, είναι ένα διαφορετικό κομμάτι αρκετά ενδιαφέρον για μένα και εξίσου σημαντικό για τον αθλητή. Έχεις πολλά περισσότερα να προσφέρεις και να φροντίσεις, εξασφαλίζω όλες τις συνθήκες για να έχουν καλό προπονητή, σωστό διαιτολόγιο, καλή διαμονή, αξιόλογα ξενοδοχεία στα ταξίδια τους και τα σκάφη τους να τηρούν όλες τις προϋποθέσεις και τις προδιαγραφές ώστε να μπορούν να προπονηθούν σωστά.
Κωπηλατούσα 21 χρόνια, είναι κομμάτι της ζωής μου η κωπηλασία, πάντα θα υπάρχει στη καρδιά μου, για αυτό και βρίσκομαι τόσα χρόνια στο χώρο και έχω ακολουθήσει δρόμο που σχετίζεται με το άθλημα.
Πηγαίνω αρκετά συχνά στο κωπηλατοδρόμιο, βλέπω τις προπονήσεις της εθνικής ομάδας, συζητάω με τους προπονητές, θα συζητήσω μαζί τους κάτι που θα δω με την εμπειρία μου και με τη γνώση μου ως αθλητής, αλλά οι προπονητές είναι αυτοί που θα πρέπει να περάσουν τις πληροφορίες στα παιδιά.
Μιλήστε μου για τις συμμέτοχές σας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Στις δύο πρώτες μου συμμετοχές στους Ολυμπιακούς δεν κατάφερα να φέρω κάποιο μετάλλιο. Το 1996 τρέχω για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς της Ατλάντας και το 2000 στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ κατακτώντας την 8η θέση. Οι συμμετοχές αυτές όμως μου πρόσφεραν μεγάλη εμπειρία και εξοικείωση, γιατί αλίμονο όλοι οι αγώνες είναι σπουδαίοι και σημαντικοί αλλά οι Ολυμπιακοί έχουν μία βαρύτητα και προκαλούν λίγο περισσότερο άγχος.
Φτάνουμε λοιπόν στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 και κερδίζω το χάλκινο μετάλλιο στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, ενώ στους επόμενους Ολυμπιακούς το 2008 στο Πεκίνο, μαζί με τον συναθλητή μου Δημήτρη Μούγιο τερματίζουμε δεύτεροι και φέρνουμε στην Ελλάδα το αργυρό μετάλλιο.
Δεν υποτιμώ καμία διάκριση, κανένα μετάλλιο και καμία συμμετοχή- πόσο μάλλον Ολυμπιακή, αλλά όπως και να το κάνεις η συμμετοχή μου στην Ολυμπιάδα της Αθήνας είναι η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου, γιατί εκτός από προσωπική επιτυχία ήταν και μεγάλη επιτυχία για την ελληνική κωπηλασία, καθώς ήταν το πρώτο μετάλλιο που πηρέ ως άθλημα και σιγουρά το ότι αυτή η διάκριση ήρθε μέσα στην χώρα μας ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.
Πιστεύω ότι η ευκαιρία που δόθηκε στους αθλητές όλων των αθλημάτων που αγωνιστήκαμε μέσα στη χώρα μας εκείνη τη χρονιά ήταν μεγάλη ευλογιά, έχει άλλη βαρύτητα και άλλη χαρά.
Τι θυμάστε από την Κυριακή 22 Αυγούστου του 2004;
Τη μέρα του αγώνα, προσπαθώ να αφήσω έξω από το σκάφος το άγχος και ότι λάθος συναίσθημα υπήρχε. ‘Εχω την εμπειρία από τις δυο προηγούμενες Ολυμπιάδες, έχουμε κάνει και με τους προπονητές μας πολύ καλή προετοιμασία και έχουμε σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τη κούρσα.
Αν και ξέρεις εκ τω προτέρων τι σε περιμένει και τι κούρσα θα βρεις μπροστά σου, εμείς έχουμε πει οτι στα τελευταία 400 μέτρα, σε όποια θέση και αν βρισκόμαστε, ό,τι και να γίνει, θα τα δώσουμε όλα για να βρεθούμε μέσα στα μετάλλια. Και πραγματικά έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας κάναμε αυτό που είχαμε σχεδιάσει με τους προπονητές μας και από την τέταρτη θέση βρεθήκαμε στη τρίτη και κατακτήσαμε το χάλκινο μετάλλιο.
Εκείνη τη μέρα δώσαμε μεγάλη χαρά σε όλη την Ελλάδα- όπως συμβαίνει σε κάθε ελληνική διάκριση- θυμάμαι τους εθελοντές που ήταν στο Σχινιά ήρθαν τρέχοντας κατά πάνω μας και σχεδόν βούλιαξαν τη σχεδία από τη λαχτάρα τους να μας αγκαλιάσουν και να μας συγχαρούν για τη νίκη μας. Είναι στιγμές που δεν μπορείς να ξεχάσεις, πάντα θα συγκινούμαι και πάντα θα χαμογελάω όταν έρχονται στο μυαλό μου.
Η περηφάνια και η χαρά που ένιωσα ήταν απερίγραπτη, μετά από αυτή τη διάκριση αλλάζει και το ρου της κωπηλασίας. Αρχίζει και γίνεται πιο δημοφιλές το άθλημα και όλοι όσοι ασχολούνται με αυτό παίρνουν δύναμη και συνειδητοποιούν οτι είναι εφικτό να πραγματοποιούνται οι στόχοι σου και τα όνειρα σου, τίποτα δεν είναι άπιαστο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2008 σας βρίσκουν με καινούριο πλήρωμα..
Το 2005, ο μέχρι τότε συναθλητής μου Νίκος Σκιαθίτης, μου ανακοινώνει ότι αποχωρεί από την εθνική ομάδα και εγώ έπρεπε να βρω καινούριο πλήρωμα να ταιριάξουμε και να ξεκινήσουμε από την αρχή ώστε να φτάσουμε πάλι ψηλά. Και έτσι έγινε.
Συναντιέμαι με τον Δημήτρη Μούγιο, ξεκινάμε αμέσως σκληρή προπόνηση και φτάνουμε το 2008 στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου όπου κατακτάμε τη δεύτερη θέση και το αργυρό μετάλλιο. Ο Δημήτρης είναι και αυτός μέλος του συμβουλίου της ομοσπονδίας και έχουμε μέχρι και σήμερα επαφή και επικοινωνία, ενώ με τον Νίκο λόγω συνθηκών και χιλιομετρικής απόστασης – εκείνος ζει στο Βόλο ενώ εγώ στην Αθήνα – έχουμε απομακρυνθεί.
Παρόλα αυτά, τους συναθλητές μου τους έχω πάντα με αγάπη στη καρδία μου και θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες, το άγχος και την αγωνία που περάσαμε μαζί. Είναι συναισθήματα και καταστάσεις που σε δένουν και όσο η καθημερινότητα και οι συνθήκες της ζωής σε απομακρύνουν πάντα θα υπάρχουν σε ένα μέρος της καρδιά μου.
Φυσικά, να μην παραλείψω, να πω ότι πάρα τη διαφορά ηλικίας και με τους δυο συναθλητές μου είχαμε αρίστη συνεργασία και πολύ καλή επικοινωνία.
Ποια η διαφορά της Ολυμπιάδας του 2004 με την Ολυμπιάδα του 2008;
Σίγουρα το 2004, όπως είπα και νωρίτερα, εχει άλλη βαρύτητα, μπορεί το μετάλλιο του Πεκίνου να ήταν καλύτερο χρώμα, αλλά η νίκη του 2004 είναι διαφορετικά χαραγμένη στο μυαλό και στη καρδιά μου. Με το μετάλλιο του 2008 ήρθε η καταξίωση, οι κόποι τόσων χρόνων και όλα όσα έχω προσπαθήσει τότε βρήκαν ανταποκριτή.
Επιτυχία είναι όταν μπορείς να επαναλαμβάνεις πράγματα, όχι όταν κάνεις κάτι μια φορά και δεν μπορείς να το ξαναπετύχεις ή να σταματάς, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλα σε οτιδήποτε πράττεις στη ζωή σου.
Το 2008 ένιωσα τη χαρά και τη καταξίωση. Κατάφερα να ξαναπάρω μετάλλιο και μάλιστα σε καλύτερη θέση στο άθλημα που αφιέρωσα τη ζωή μου, που έδινα καθημερινά όλο μου το είναι, στο άθλημα που έγινε η καθημερινότητά μου, που μου αρέσει και αγαπώ. Σαν αξία μεταλλίου είναι σίγουρα το αργυρό του 2008 στο Πεκίνο, αλλά συναισθηματικά θα είναι πάντα πρώτο στη καρδιά μου το χάλκινο του 2004 στην Αθήνα.
Πόσο βοηθάει έναν αθλητή στη καριέρα του ένα Ολυμπιακό μετάλλιο;
Το να φέρεις το τίτλο του μεταλλιούχου Ολυμπιονίκη είναι κάτι μεγάλο και σπουδαίο, κάτι που σε σημαδεύει θετικά. Υπάρχει πολύ αναγνωρισημότητα την οποία πρέπει να αξιοποιήσεις σωστά. Σίγουρα σε βοηθάει και στην επαγγελματική και στην αθλητική σου καριέρα, αλλά πρέπει να έχουμε όλοι στο νου μας ότι τη καριέρα σου τη χτίζεις και την εξελίσσεις όπως εσύ θέλεις.
Κανένα ολυμπιακό μετάλλιο δεν σου εξασφαλίζει κάτι. Σίγουρα το έχεις κατακτήσει με πολύ κόπο και αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο, έχει γραφεί στην ιστορία και στο βιογραφικό σου, αλλά από κει και πέρα πρέπει να συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά για να μείνεις στην κορυφή και να έχεις τις επιτυχίες που θέλεις.
Στην ουσία το μετάλλιο δεν μου άνοιξε καμία πόρτα, η κωπηλασία εξακολούθησε να είναι σκληρό άθλημα, δεν μου χαρίστηκε κάτι και εγώ συνέχισα να προπονούμαι με τον ίδιο ρυθμό ίσως και σκληρότερα για να μπορέσω να ξαναείμαι στα μετάλλια. Είναι ένας τίτλος ο οποίος σε συντροφεύει αλλά δεν σε βοηθάει, τουλάχιστον σε αθλητικό επίπεδο.
Σίγουρα έπαιξε ρόλο στα επαγγελματικά μου, υπηρετούσα- και ακόμα υπηρετώ- στο λιμενικό σώμα και μετά τη διάκρισή μου πήρα ένα βαθμό παραπάνω. Στην αθλητική μου καριέρα όμως δεν μου χαρίστηκε κάτι. Όποια εξέλιξη είχα μετά από το 2004 σαν αθλητής, έγινε με πολλή προσωπική δουλειά.
Φέτος, στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Στέφανος Ντούσκος κατέκτησε το χρυσό. Περιγράψτε μου τις στιγμές αυτές.
Πολλά τα συναισθήματα. Χαρά, ευτυχία, υπερηφάνεια… ο Στέφανος κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στη κωπηλασία, να ανέβει στο υψηλότερο βάθρο και να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο. Είναι μια μεγάλη καταξίωση, πρώτα για τον ίδιο και έπειτα για την ομοσπονδία, τους προπονητές του και όλους όσους τον περιστοιχίζουν και τον βοήθησαν να φτάσει σε αυτή τη θέση.
Είναι αυτό που είπα νωρίτερα, η εξέλιξη. Εγώ στην πρώτη μου Ολυμπιάδα στην Ατλάντα τερμάτισα 10ος και στη τελευταία μου στο Πεκίνο 2ος. Αυτό ο Στέφανος το εξέλιξε και το πήγε ένα βήμα ψηλότερα κατακτώντας την πρώτη θέση. Κάτι τέτοιο μόνο υπερηφάνεια και χαρά μπορεί να δώσει.
Σίγουρα δεν σταματάει εδώ, συνεχίζει τις προπονήσεις του με τον ίδιο ρυθμό και βάζουμε πλώρη για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.
Έχετε φοβηθεί αντίπαλο;
Η κωπηλασία είναι ένα άθλημα που ο καθένας τρέχει σε δική του διαδρομή, δεν υπάρχει σωματική επαφή ούτε εξαρτάται η απόδοσή του ενός αθλητή από τον άλλον. Ουσιαστικά έχει να κάνει με τη προσωπική επίδοση του κάθε αθλητή, ο οποίος τρέχει στο διάδρομο του και πρέπει να δώσει το 100% του εαυτού του στον αγώνα. Από εκεί και πέρα μπορείς να υπολογίσεις τον αντίπαλο μελετώντας τους προηγουμένους αγώνες του.
Να τον υπολογίζεις πρέπει τον αντίπαλο όχι να τον φοβάσαι. Αν φοβόμουν κάποιον αντίπαλο δεν θα έφτανα εδώ που έφτασα. Πάντα παρατηρούσα και μελετούσα τους αντίπαλους μου αλλά ποτέ δεν τους φοβήθηκα.
Τελικά η κωπηλασία είναι ομαδικό ή ατομικό άθλημα;
Ατομικό άθλημα είναι η κωπηλασία, ακόμα και τα ομαδικά αγωνίσματα – διπλό σκιφ, τετραπλό σκιφ – στην ουσία είναι ατομικά γιατί δεν έχουμε αλλαγή, ο κάθε κωπήλατης κωπηλατεί μόνος του τα 2000χλμ.
Από κει και πέρα μέσα σε ένα τετραθέσιο ή οκταθέσιο σκάφος, πρέπει αυτοί οι δύο, τέσσερις ή οκτώ αθλητές να έχουν κοινή προπόνηση, κοινή φυσιολογία και ψυχολογία μα πάνω από όλα κοινά όνειρα και στόχους.
Βέβαια, το ότι η κωπηλασία είναι ατομικό άθλημα δεν σημαίνει ότι ο αθλητής πρέπει να είναι και ατομιστής. Όταν κωπηλατείς μόνος σου δεν εξαρτάσαι από κανέναν είσαι εσύ, το σκάφος και τα δυο σου κουπιά, όταν είσαι σε πλήρωμα όμως έχεις να υπολογίσεις και τους συναθλητές σου και όχι μόνο τον εαυτό σου.
Ο πρωταθλητισμός θέλει εγωισμό ή ευγενή άμιλλα;
Και τα δύο χρειάζονται, κάποιες φορές πρέπει να βγαίνει μπροστά ο εγωισμός και κάποιες φορές όχι, αλλά πρέπει να έχεις καλή ζυγαριά ώστε να τα ισορροπείς και να μην υπερνικάει ο εγωισμός την ευγενή άμιλλα.
Για να είσαι ολοκληρωμένος αθλητής πρέπει να μην ξεφεύγεις σε καταστάσεις εγωισμού και να σέβεσαι τον αντίπαλό σου. Όταν είσαι στη γραμμή εκκίνησης ίσως να θεωρείς τον αντίπαλο το χειρότερο εχθρός σου και να έχεις έναν και μόνο σκοπό: να τον κερδίσεις, χωρίς όμως να υπερβαίνεις κάποια όρια συμπεριφοράς.
Πέρα από τη λάμψη του αθλητισμού υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά, σχολιάστε μου τα περιστατικά ντόπινγκ που εχουν ακουστεί κατά καιρούς.
Εμείς δεν είχαμε ποτέ θέματα με ντόπινγκ ίσως επειδή ήμασταν σε μικρή πόλη, ίσως επειδή είναι η φύση του αθλήματος τέτοια, ίσως ήμασταν εμείς αυτοί που ήμασταν…Σίγουρα υπάρχει το πρόβλημα αυτό μέχρι και σήμερα, και στην φετινή Ολυμπιάδα είχαμε δυο αθλητές που βγήκαν θετικοί στα τεστ ντόπινγκ.
Πιστεύω ότι στην Ελλάδα η κωπηλασία είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που δεν χωράει το ντόπινγκ. Η φιλοσοφία και η νοοτροπία του αθλήματος, είναι να κάνω αυτό που κάνω και να καταφέρνω ό,τι καταφέρνω με τις δικές μου δυνάμεις χωρίς να υπάρχει κάποιος εξωγενής παράγοντας και αυτό το κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού.
Στην ομοσπονδία προσπαθούμε να διαφυλάξουμε την αξία του αθλητή και να διατηρήσουμε τις επιτυχίες που έχουμε φέρει όλα αυτά τα χρόνια. Θέλουμε να είμαστε αγνοί και καθαροί, όπως ήμασταν πάντα, δίχως να υπάρχουν σκοτεινές πλευρές. Αυτό έχει να κάνει και με την φύση του αθλήματος αλλά και με τη κουλτούρα των προπονητών.
Και μία καινούρια ενότητα, Ολυμπιακοί Αγώνες και κορονοϊός.
Όπως έλεγαν και τα διαφημιστικά σποτάκια “είναι θέμα προσωπικής ευθύνης”. Όλοι όσοι συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αντιλαμβάνονται ότι προετοιμάζονται για ένα σπουδαίο θεσμό, ο οποίος γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια.
Θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο προσεκτικοί γίνεται. Να προσέχουν να μην τραυματιστούν, να διατηρούν την ηρεμία τους, την ψυχική και την σωματική τους υγεία. Φέτος ένα ακόμα περισσότερο με την πανδημία. Να μην συνωστίζονται εκεί που δεν πρέπει, να φοράνε τη μάσκα τους και να τηρούν όλα τα πρωτόκολλα υγιεινής, γενικά να έχουν μια προσεκτική ζωή.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ενας θεσμός που δεν γίνεται κάθε χρόνο, όπως ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, πρέπει ο αθλητής να σέβεται τον κόπο του πρώτα και έπειτα τον κόπο των ανθρώπων που είναι μαζί του στην αποστολή. Προφανώς και δεν θέλαμε να είμαστε με τίποτα στη δυσάρεστη θέση να μην καταφέρει να αγωνιστεί ένας αθλητής μας λόγω κορονοϊού.
Εγώ είμαι άνθρωπος που πιστεύω πολύ στη δουλειά, στη προπόνηση και στην προετοιμασία. Όσον αφορά την επίδοση ενός αθλητή, πιστεύω ότι είναι 9 στα 10 θέμα δουλειάς και 1 στα 10 θέμα τύχης, γιατί και η τύχη παίζει το ρόλο της. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο θέμα του κορονοϊού, αν το χειριστείς σωστά οι πιθανότητες μειώνονται στο ελάχιστο.
Σχέδια και όνειρα για το μέλλον;
Από τα χρόνια που ήμουν εγώ αθλητής μέχρι σήμερα, το άθλημα της κωπηλασίας εξελίσσεται και προχωράει. Απο 2012 που ασχολούμαι ως παράγοντας, η εξέλιξή της είναι εντυπωσιακά ανοδική.
Σκοπός του σωματείου είναι χρόνο με το χρόνο να μπορεί να εξασφαλίζει όσο γίνεται καλύτερες συνθήκες για τα παιδιά που αγωνίζονται και να κρατάμε τη κωπηλάσια ως άθλημα όσο ψηλότερα γίνεται. Είμαστε ένα όχι τόσο διαδεδομένο άθλημα, τα φώτα πέφτουν πάνω στη κωπηλασία κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλα εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε αυτή τη δημοφιλία και να έχουμε κάθε χρόνο μετάλλια σε παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές συμμετοχές.
Αν αρχίζατε από την αρχή θα ακολουθούσατε την ίδια διαδρομή;
Ναι!!! Μια χαρά μου έχουν έρθει τα πράγματα, την ίδια διαδρομή θα έκανα ξανά…