Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση αλλοίωσης της πραγματικότητας για χάρη της τελειότητας. Μια τελειότητα στα όρια του ιδεατού, γιατί το ιδανικό για κανέναν δεν μπορεί να είναι το ψεύτικο.
Η ψεύτικη ζωή κυριαρχεί, εικόνες παραπλάνησης παντού και μια γενιά ατόμων που προσπαθούν να επιβιώσουν παρά την μεγαλεπίβολη τακτική που επικρατεί.
Η υπερπροβολή της μεγάλης ζωής καθ’όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης φανερώνει σθεναρά την ανασφάλειά μας και την ανάγκη μας για ζήσουμε όλη αυτή την παραμύθα που μάθαμε παιδιά. Μια παραμύθα γεμάτη από παλάτια, πλούτο και τίτλους, βασιλιάδες και πριγκίπισσες, ανώτερους και κατώτερους…Μια παραμύθα που μας κάνει να επιθυμούμε οτιδήποτε ψεύτικο, αρκεί να μοιάζει ως κατόρθωμα.
Δεν μου κάνει εντύπωση που τόσος κόσμος συνδέεται συναισθηματικά με ένα φτιαχτό περιβάλλον σε έναν κόσμο πλαστό και μια κοινωνία δήθεν. Ούτε που εξαρτάται από τα κοινωνικά δίκτυα στα οποία μπορεί να παίζει όποιον ρόλο θέλει, να στήσει το δικό του παραμύθι, να το παρουσιάζει και να το ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Η ψεύτικη ζωή είναι η πιο εύκολη διαφυγή, ειδικά και εφόσον δεν υπάρχει αυτογνωσία, αυτοσεβασμός και ελάχιστη δόση αυτοκυριαρχίας…
Η ζωή όμως δεν δοκιμάζεται στα ψεύτικα, δοκιμάζεται στα πραγματικά, στα αληθινά, στα δύσκολα. Έτσι, η υποτίμηση των πραγματικών αξιών στον βωμό του ιδεατού μπορεί να αποβεί καταστροφική…
ΤΟ ΝΑ ΑΥΘΥΠΟΒΑΛΛΕΣΑΙ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΙΑ!
Έχουμε καταντήσει κοινωνικά σαν μικρά ζόμπι που διψούν για προβολή και αναγνώριση. Αν ήμασταν σε επαγρύπνηση θα μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα ως έχουν και ήδη θα γνωρίζαμε τι περιέχει το πακέτο που προσφέρεται μες στην ψευτιά για εφήμερη ευχαρίστηση.
Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε αυτό;
Για να ξεπεραστούν τα προβλήματα, πρέπει να βρούμε λύσεις. Λύσεις που μας δίνουν εφόδια, λύσεις που βάζουν το μυαλό σε σκέψη, ωριμάζουν και βελτιώνουν τους ανθρώπους!
Στα ιδεατά περιβάλλοντα δεν θα βρεθεί καμία λύση. Το πιο πιθανό και εύκολο είναι να πασπαλίσουν τα προβλήματα με λίγη σκόνη λύπησης ή ακόμα να τα σκεπάσουν με επικάλυψη ψευδοπροσπάθειας και να τα πακετάρουν έτσι ώστε να μπουν στην όμορφα στολισμένη βιτρίνα του θεαθήναι…
Ας αλλάξουμε τον ρου των πραγμάτων κι ας εστιάσουμε στις μικρές χαρές που δίνουν νόημα. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως αυτό είναι το μοναδικό “όπιο” που χρωστάμε στον εαυτό μας, τις μικρές αλλά πραγματικές στάλες ευτυχίας που έχουμε γύρω μας κι όχι την τεράστια ψεύτικη ζωάρα που σε κάνει περσόνα του τίποτα, σαν άλλες τόσες.
Κι αν αναρωτιέσαι πως αυτό μπορεί να ανατραπεί εγώ σου λέω μονάχα αυτό: οι μικρές χαρές της ζωής είναι δόσεις της μεγαλύτερης ευτυχίας ενώ οι μικρές χαρές της δηθενιάς είναι δόσεις της μεγαλύτερης δυστυχίας.