Ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά μυστήρια της ιστορίας, ένα τολμηρό επιστημονικό πείραμα, που προκαλεί μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον πλήθους ερευνητών και διαιωνίζει το ερώτημα ποιά στοιχεία του αποτελούν μύθο και ποιά πραγματικότητα…
___________________________________
“Rainbow Project”
Από την δεκαετία του ’30, μια μερίδα επιστημόνων άρχισε να ερευνά τη δυνατότητα να γίνει κάτι αόρατο με τη βοήθεια του ηλεκτρομαγνητισμού. Ως πρωτεργάτης του συγκεκριμένου εγχειρήματος αναφέρεται ο σπουδαίος Σέρβος επιστήμονας Νικολά Τέσλα. Παρότι επρόκειτο για μια ιδιωτική επιστημονική έρευνα, το Πολεμικό Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών δεν άργησε να ενδιαφερθεί για το πρόγραμμα χρηματοδοτώντας πλέον τις έρευνες.
Το 1940 η ομάδα του Τέσλα εγκαταστάθηκε στο ναυπηγείο του Brooklyn, όπου έγινε και μια πρώτη δοκιμασία του πειράματος στα πλαίσια του προγράμματος που ονομάστηκε “Rainbow Project”. Η πρώτη αυτή απόπειρα στέφθηκε με επιτυχία, καθώς το πλοίο -χωρίς πλήρωμα- που χρησιμοποιήθηκε πράγματι έγινε εντελώς αόρατο. Αυτό πραγματοποιήθηκε με τη χρήση δύο πηνίων σε κάθε κύτος του πλοίου με ηλεκτρομαγνητική δύναμη αρκετή να επηρεάσει τη βαρύτητα και να το καταστήσει για λίγο αόρατο στο μάτι.
Το πείραμα βασίστηκε στην εφαρμογή της Θεωρίας του Ενοποιημένου Πεδίου του Άλμπερτ Αϊνστάιν, που παρουσιάστηκε πρώτη φορά τη δεκαετία του ’20, όμως δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το αν ο ίδιος υπήρξε μέρος του πειράματος, όπως αναφέρεται σε κάποιες πηγές.
Μετά την πρώτη επιτυχία, ο Τέσλα άρχισε σύντομα να δέχεται πιέσεις να επαναληφθεί το πείραμα και με επανδρωμένο πλοίο αυτή τη φορά. Απώτερος στόχος ήταν να χρησιμοποιηθεί από τα αμερικανικά πολεμικά πλοία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ήταν ήδη σε εξέλιξη, για να “παραπλανούν” ηλεκτρομαγνητικά τα ραντάρ των γερμανικών υποβρυχίων (U-Boats), που αποδεκάτιζαν τις νηοπομπές των πλοίων τους με τα πολεμοφόδια.
Με τη βοήθεια ενός ισχυρότατου ενεργειακού πεδίου ήθελαν να καταφέρουν ένα μοναδικό καμουφλάζ, που θα έκανε αόρατα τα πολεμικά σκάφη απέναντι στον εχθρό.
Το στοίχημα όμως ήταν φιλόδοξο και ο Τέσλα διατηρούσε σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε το πείραμα να διεξαχθεί με πλήρωμα, καθώς επιστημονικά δεν μπορούσαν να προβλέψουν τι συνέπειες θα μπορούσε να έχει στους ανθρώπους. Τον Μάρτιο του 1942 αναφέρεται πως διεξάχθηκε ένα νέο πείραμα, που απέτυχε σκόπιμα και ο Τέσλα αποχώρησε από το Rainbow Project.
Επόμενος επικεφαλής του ανέλαβε ο κορυφαίος Ούγγρος μαθηματικός, John von Neumann.
Το “Πείραμα της Φιλαδέλφειας”
Οι δοκιμές για το πολυπόθητο πείραμα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1943 στο ναυπηγείο της Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ με πρωταγωνιστή το αντιτορπιλικό πλοίο USS Eldridge (DE-173).
Το πλοίο φορτώθηκε με εκατοντάδες τόνους ηλεκτρονικού εξοπλισμού για τις ανάγκες του πειράματος με μεγάλες γεννήτριες, μαγνητικά πηνία, μεταδότες ραδιοκυμάτων και διάφορα ειδικά κυκλώματα και υλικά.
Στις 22 Ιουλίου του 1943 οι γεννήτριες ενεργοποιήθηκαν και σιγά σιγά άρχισε να φαίνεται μια πρασινωπή ομίχλη γύρω από το πλοίο όσο τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία συσσωρεύονταν. Σε λίγο το USS Eldridge είχε εξαφανιστεί από το σημείο που βρισκόταν και μπροστά στα μάτια των έκπληκτων παρευρισκομένων (στρατιωτικών και επιστημόνων) που παρακολουθούσαν.
Περίπου 15 λεπτά αργότερα δόθηκε η διαταγή να κλείσουν οι γεννήτριες και το πλοίο εμφανίστηκε σταδιακά ξανά. Όλα έδειχναν ότι είχαν πάει καλά, εκτός από το γεγονός ότι οι άντρες του πληρώματος παρουσίασαν έντονες ναυτίες και αποπροσανατολισμό.
Εκείνη την περίοδο παρατηρήθηκε για πρώτη φορά η εμφάνιση της πρασινωπής, άλλοτε γαλάζιας, ομίχλης ως συνέπεια του ιονισμού της ατμόσφαιρας από ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Από τότε αυτή η ομίχλη έχει καθιερωθεί ως το χαρακτηριστικό “εφέ” σχετικών πειραμάτων και απεικονίζεται ανάλογα και σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας.
Η τελική δοκιμή έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1943 με τον εξοπλισμό του πλοίου να έχει αλλάξει και ίσως όχι όπως θα έπρεπε. Όταν ενεργοποιήθηκαν οι γεννήτριες το πλοίο έγινε και πάλι αόρατο, ενώ αυτή τη φορά μετά τη γνωστή πρασινωπή αναλαμπή εξαφανίστηκε και τελείως από το σημείο!
Μέσα σε δευτερόλεπτα τηλεμεταφέρθηκε πάνω από 300 χιλιόμετρα μακρυά στη ναυτική βάση του Norfolk της Virginia, έμεινε εκεί για μερικά λεπτά και στη συνέχεια εξαφανίστηκε και εμφανίστηκε ξανά στο ναυπηγείο της Φιλαδέλφεια.
Όσο είχε εμφανιστεί στη Virginia τα μέλη του πληρώματος, μη ξέροντας τι συμβαίνει, είχαν προσπαθήσει να κλείσουν τις γεννήτριες και κάποιοι έπεσαν στη θάλασσα και χάθηκαν. Πίσω στη Φιλαδέλφεια, όσοι απέμειναν από το πλήρωμα εμφάνισαν σοβαρά προβλήματα υγείας ως και ψυχικές διαταραχές και σύντομα απαλλάχθηκαν από τα καθήκοντά τους λόγω “διανοητικής ανικανότητας”. Ορισμένοι επίσης από τους ναύτες είχαν “κολλήσει”, ενσωματωθεί κυριολεκτικά στα μέταλλα του πλοίου!
Γνωστοποίηση της ιστορίας του πειράματος
Το μεγαλεπήβολο και εκ του αποτελέσματος αποτυχημένο πείραμα της Φιλαδέλφειας έκτοτε έμεινε στην άκρη πιθανώς έχοντας κρατηθεί μυστικό από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, σε σημείο που και η αυθεντικότητά του πέρασε στην αμφισβήτηση. Αυτό είναι και ένα αρκετά σύνηθες φαινόμενο σε στρατιωτικά πειράματα και ιδιαίτερα εγχειρήματα, που δεν γίνονται ποτέ γνωστά στο ευρύ κοινό.
Το 1955 ο αστρονόμος, μαθηματικός και ερευνητής Morris K. Jessup δημοσίευσε το βιβλίο του “The Case for the UFO”. Σύντομα έλαβε μια σειρά από επιστολές από τον Carlos Miguel Allende, μέλος του πληρώματος του USS Eldridge, όπου του περιέγραφε πως πραγματοποιήθηκε το Πείραμα της Φιλαδέλφειας και του έδωσε διάφορες λεπτομέρειες για τις τραγικές παρενέργειες που είχε στο πλήρωμα. Ανέφερε ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς είχαν τρελαθεί και ότι μερικοί ξαναγίνονται κάποιες φορές αόρατοι αν δεν υποβληθούν σε ειδική θεραπεία.
Οι παράξενες επιστολές του M.Allan κίνησαν έντονα το ενδιαφέρον του Jessup, ο οποίος άρχισε να ψάχνει την υπόθεση. Στην πορεία αντιμετώπισε διάφορες δυσκολίες, ενώ οι προσπάθειές του να εκδώσει κάποια βιβλία έπεσαν στο κενό. Στις 19 Απριλίου του 1959 επικοινώνησε με τον Dr. J. Manson Valentine και κανόνισαν μια συνάντηση για να του πει μια σημαντική του ανακάλυψη σχετικά με το Πείραμα της Φιλαδέλφειας.
Μόλις την επόμενη μέρα, στις 20 Απριλίου, πριν ακόμα γίνει η συνάντηση, ο Morris K. Jessup βρέθηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του. Ένας σωλήνας είχε τοποθετηθεί μεταξύ της εξάτμισης και ενός πίσω παραθύρου γεμίζοντας το όχημα με τις τοξικές του αναθυμιάσεις.
Ο θάνατος του θεωρήθηκε επίσημα αυτοκτονία, όμως αυτό αμφισβητήθηκε από πολλούς, που υποστήριξαν ότι οι συνθήκες θανάτου του ήταν πραγματικά περίεργες και πιθανόν να συνδέονται με την ανάμειξή του με το Πείραμα της Φιλαδέλφειας.
Η ιστορία του πειράματος γνώρισε ευρύτερη δημοσιότητα το 1979 μέσω του βιβλίου “The Philadelphia Experiment: Project Invisibility” των Charles Berlitz και William L. Moore.
Παρά τις εκτενείς συζητήσεις και τα βιβλία που το συνόδεψαν όμως το Πείραμα της Φιλαδέλφειας συγκαταλέχθηκε στη σφαίρα των θεωριών συνωμοσίας ως ένα φανταστικό γεγονός που ποτέ δεν συνέβη.
Η επίσημη σχετική τοποθέτηση του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού ανέφερε ότι έγινε πράγματι ένα πείραμα, κατά το οποίο το πλοίο USS Eldridge τυλίχθηκε με καλώδια για τη διαδικασία “απομαγνήτισης”. Πρόκειται για μια διαδικασία, κατά την οποία το πλοίο γίνεται “αόρατο” στις υποβρύχιες νάρκες, αλλά όχι στο ανθρώπινο μάτι ή τα ραντάρ.
Παρότι αληθοφανής, η εξήγηση δεν έπεισε πολλούς και οι θεωρίες γύρω από το περίφημο πείραμα, άλλες ρεαλιστικές και άλλες πιο απίθανες, δεν σταμάτησαν να προκαλούν το ενδιαφέρον. Για άλλη μια φορά όμως η όποια αλήθεια μπερδεύτηκε με τις θεωρίες και τον μύθο και το τι πραγματικά συνέβη παραμένει ένα μυστήριο.
Η ελληνική…εμπλοκή
Η ιστορία του πειράματος τελείωσε νωρίς όμως το πλοίο USS Eldridge που πρωταγωνίστησε σε αυτή κάποια στιγμή σχετίστηκε και με την Ελλάδα. Το 1951 το πλοίο παραχωρήθηκε στη χώρα μας στα πλαίσια των Military Assistant Programs (M.A.P.) μαζί με άλλα τρία αντίστοιχα σκάφη, που έγιναν γνωστά ως “τα θηρία”. Εδώ πλέον ονομάστηκε σε Α/Τ Λέων (και τα υπόλοιπα Αετός, Πάνθηρ και Ιέραξ) και χρησιμοποιήθηκε από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό μέχρι και το 1992.
Οι ιστορίες που κυκλοφορούσαν γύρω από το αντιτορπιλικό ΛΕΩΝ (πρώην USS Eldridge) διαιώνισαν τη φήμη του μυστήριου Πειράματος της Φιλαδέλφειας.
Άτομα που υπηρέτησαν στο πλοίο έκαναν λόγο για ύπαρξη καλωδίων που δεν οδηγούσαν πουθενά, μέρη του πλοίου που ήταν σφραγισμένα κλειστά, ανεξήγητες διακοπές ρεύματος και ηλεκτρομαγνητικές παρεμβάσεις, ακόμα και χαμένες σελίδες στο ημερολόγιο του πλοίου. Κάποιοι άλλοι ανέφεραν ότι είχαν ακούσει περίεργες, ανεξήγητες κραυγές και υπέθεταν ότι ανήκαν στους άτυχους ναύτες που είχαν κολλήσει στο πλοίο κατά τη διάρκεια του πειράματος.
Αναφέρεται επίσης ότι το ΛΕΩΝ εξαφανίστηκε για δύο ημέρες κατά τη διάρκεια μια άσκησης στο Ιόνιο τη δεκαετία του ’50.
Το πλοίο αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία το 1992 και παροπλίστηκε οριστικά στην Αμφιάλη το 1996. Το 1999 πουλήθηκε σε μια εταιρεία στον Πειραιά για να αποσυναρμολογηθεί και να τεμαχιστεί.
_____________________________________
Αν υπάρχουν ή υπήρξαν ποτέ στοιχεία που να επιβεβαιώνουν το Πείραμα της Φιλαδέλφειας και τι πραγματικά συνέβη σε αυτό, παραμένει άγνωστο και τίποτε στην ουσία δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Από την άλλη, κάθε μύθος βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία χαμένη κάπου στο χρόνο και μπερδεμένη μέσα στις διηγήσεις και τις θεωρίες των ανθρώπων που την αναπαράγουν. Είναι κοινώς γνωστό άλλωστε ότι γεγονότα που αφορούν αμφιλεγόμενες κυβερνητικές κινήσεις τείνουν να αποκρύπτονται ή να παρουσιάζονται διαφορετικά στο ευρύ κοινό, με αποτέλεσμα η πραγματική αλήθεια να είναι πάντα ένα αναπάντητο μυστήριο.
Ο καθένας, λοιπόν, μένει να αποφασίσει μόνος του τι του ταιριάζει καλύτερα να πιστεύει.
Πληροφορίες από το βιβλίο “Μυστική Τεχνολογία”, Γιώργος Στάμκος, εκδόσεις Άγνωστο, 2008.
