Από την τελευταία φορά που μίλησα με τον Θανάση Κουρλαμπά περάσαν τρία χρόνια. Ήταν Σεπτέμβριος του 2019 και είχε έρθει στο Βόλο με την παράσταση “Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς”. Φέτος τον συναντάω για τη παράσταση “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα”, παρέα με την Αμαλία Νίνου, σε μία καλοκαιρινή περιοδεία οπού κάνει και το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία.
Το χειμώνα θα τον δούμε τηλεοπτικά στην ΕΡΤ στη σειρά “Χαιρέτα μου τον πλάτανο“, ενώ θεατρικά τις Δευτέρες θα είναι στο θέατρο Αλκμήνη στο “Θάνατο του Ιβάν Ίλιτς“, και από Τέταρτη μέχρι Κυριακή θα είναι στο εμβληματικό έργο “Οικόπεδα με θέα“ σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη στο θέατρο Άνεσης μαζί με το Γιάννη Μπέζο, τον Άρη Λεμπεσόπουλο, τον Μάκη Παπαδημητρίου, τον Γιάννη Δρακόπουλο, τον Γεράσιμο Σκαφίδα και τον Μάριο Μαριόλο.
Παράλληλα ετοιμάζει τη δεύτερη σκηνοθετική του δουλεία στο έργο “Η Αφροδίτη με τις γούνες“ με την Αμαλία Νίνου, στο θέατρο Κυκλάδων, ένα σκληρό έργο πάνω στον έρωτα και στο πάθος και στις ιδιαίτερες εκβάσεις που παίρνει στις ψυχές των ανθρώπων.
Η γοητεία που εκπέμπουν τα λόγια του με κάνουν να μην θέλω να τελειώσει αυτή η συνέντευξη, όμως είναι Σάββατο πρωί και δεν θέλει να στερηθεί τις ώρες με την οικογένειά του. Παρακολουθώντας τον σε τηλεοπτικές σειρές μου είχε δημιουργηθεί μία εντύπωση πολύ διαφορετική από από αυτή που έχω τώρα.
Ευγενής, προσγειωμένος, με σεβασμό για τον διπλανό του -συνεργάτη και μη- και υπόδειγμα γονιού, ενθαρρύνει και προωθεί τα παιδιά του στις δικές τους αποφάσεις. Τόσα και άλλα τόσα έχω να πω για τον Θανάση Κουρλαμπά, αλλά καλύτερα να μας συστήσει ο ίδιος τον εαυτό του.
________________________________
Θανάση, πως μπαίνει η σκηνοθεσία στη ζωή σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το κυνήγησα ποτέ, ούτε ήταν διακαής πόθος για μένα, ούτε το επιθυμούσα. Το ότι σκηνοθετώ το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” ήρθε σιγά σιγά, με το πέρασμα των χρόνων και με τη συλλογή των εμπειριών. Αισθάνθηκα ότι είναι ένα έργο που το αγαπούσαμε πολύ με την Αμαλία και ήταν κάτι που μπορούσαμε να το αντιμετωπίσουμε μαζί, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει συχνά.
Όταν έχεις μια μοναδική επαφή και επικοινωνία με ένα άλλον συνάδερφο πολλές φορές τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα και οι αποφάσεις λαμβάνονται πιο γρήγορα. Η σκηνοθεσία δεν είναι κάτι το οποίο το επιδίωκα. Πάντα έλεγα και πάντα ένιωθα ότι αυτό που με ενδιαφέρει είναι να είμαι πάνω στη σκηνή, ένας εργάτης του θεάτρου, αυτό με ενδιαφέρει πρώτα.
Όλα τα υπόλοιπά περιφερειακά της δουλειάς του ηθοποιού ήταν κάτι που δεν επιδίωκα, θα έλεγα ότι ήρθε μάλλον απλά και χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Αποφασίσαμε λοιπόν με την Αμαλία να τη κάνουμε μαζί αυτή τη δουλειά και επειδή λατρεύουμε αυτό το έργο και μας συνδέουν ίδιες απόψεις για το θέατρο και για τη δουλειά μας ήρθε αβίαστα χωρίς να έχω κάποιες βλέψεις για τη σκηνοθεσία.
Είναι η σκηνοθεσία κάτι που θα συνεχίσεις να κάνεις ή εξαρτάται από το έργο και τη δική σου ανάγκη;
Στη ζωή και στη δουλειά μας ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Αν προκύψει μια συνεργασία που μου αρέσει, μια επιλογή έργου και οι συνθήκες με βρουν σύμφωνο, σίγουρα θα το ξανασκεφτώ. Πάντα θεωρούσα και θεωρώ ότι η σκηνοθεσία θέλει ένα συγκεκριμένο όραμα και μια συγκεκριμένη έμπνευση πάνω σε ένα έργο και στις σχέσεις που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια του έργου. Αν δεν έχεις να πεις κάτι, όχι απαραίτητα καινούριο, πολλές φορές μια απλή ανάγνωση του έργου είναι και η ουσία μιας σκηνοθεσίας.
Δεν χρειάζεται να μπαίνεις στη λογική να κάνεις καινούρια πράγματα, αλλά να δώσεις τη δική σου οπτική και τι μπορείς να εισπράξεις από τη σχέση σου με ένα έργο. Αυτή είναι η ουσία της σκηνοθεσίας. Δεν υπάρχει απόλυτη σκηνοθεσία ούτε και η απόλυτη ερμηνεία. Αν λοιπόν συντρέξουν οι παράμετροι που θα μου ξαναγεννήσουν την επιθυμία να μπω σε αυτό το ρόλο θα το κάνω, απλά δεν είναι στις προτεραιότητές μου.
Έχω την εντύπωση πως πάντα έπαιζες σε δύο ή και τρεις παραστάσεις.
Είχα τη τύχη να βρεθώ για πάρα πολλά χρόνια δίπλα στον αείμνηστο Σπύρο Ευαγγελάτο και στο Αμφιθέατρο, όπου εκεί ήταν δεδομένη η παραστασιολογία. Όταν έκλεισε το Αμφιθέατρο και άρχισα να δουλεύω εκτός αρχίσαν κάποιες συζητήσεις και κάποιες συναντήσεις που δύσκολα έλεγες όχι, γιατί ήταν πολύ ενδιαφέροντα και τα έργα, και οι ρόλοι και κυρίως οι συνεργασίες.
Γιατί το βασικότερο στη δουλειά μας είναι οι άνθρωποι και ο χρόνος που περνάς μαζί τους. Τι να το κάνεις αν έχεις έναν υπέροχο ρόλο, ένα εξαιρετικό έργο, όταν οι συνθήκες και η συνεργασία δεν είναι ανθρώπινες. Και το αντίθετο, μπορεί ένα έργο και μια ερμηνεία να απογειωθεί όταν οι συνθήκες και οι άνθρωποι είναι καταπληκτικοί. Στη πορεία της καριέρας μου είχα τη χαρά να βρεθώ για πολλά χρόνια με την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη που κάναμε μαζί τέσσερα – πέντε έργα. Πάντα λοιπόν έβαζα και Δευτερότριτα και Τετάρτες θέατρο, ήταν μια παραγωγική δεκαπενταετία που ένιωθα και ακόμα νιώθω την ανάγκη να κάνω όσο περισσότερο θέατρο μπορώ.
Υπάρχει κάποια συνεργασία που έχεις ξεχωρίσει και έχει μείνει ιδιαίτερα στη καρδιά σου;
Είχα την τύχη από το ’92 που μπήκα στο θέατρο μέχρι και σήμερα, να βρεθώ δίπλα σε σπουδαίους ανθρώπους μικρούς και μεγάλους. Ήμουν από τους τυχερούς που πρόλαβα τη παλιότερη γενιά των ηθοποιών και συνεργατών, τον αείμνηστο Νικολαΐδη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο και άλλους πολύ σπουδαίους ανθρώπους και είχα τη χαρά να μπορώ να πω ναι σε δουλειές τις οποίες απόλαυσα και με άλλαξαν ως άνθρωπο και ως ηθοποιό. Φυσικά και είχα δυσάρεστες εμπειρίες και συνεργασίες μέσα σε αυτά τα χρόνια, αλλά αυτές μετριούνται στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού.
Βεβαία στις καλές συνεργασίες συντέλεσε και ο δικός σου χαρακτήρας, η δική σου καλή διάθεση.
Εγώ δεν βρέθηκα τυχαία στη δουλειά αυτή, το θέατρο ήταν μία κρυφή μου επιθυμία. Σπούδασα Κοινωνιολογία και Πολιτικών Επιστημών παρακολουθώντας παράλληλα τη δραματική σχολή Θεμέλιο. Αυτό αμέσως ξεκαθάρισε το τοπίο, ήξερα πολύ σύντομα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και με τι διάθεση θέλω να το κάνω.
Οι καλές συνεργασίες είναι η αλήθεια ότι είναι μια δυαδική σχέση, ανάλογα με το πως προετοιμάζεις τον εαυτό σου να υπηρετήσεις την επιλογή που έχεις κάνει, θα έχεις και τις αντίστοιχες συνεργασίες. Όπως είπα και νωρίτερα, είχα τη τύχη να βρεθώ με σπουδαίους ανθρώπους και να έχω στο βιογραφικό μου ωραίες συνεργασίες, αλλά σε αυτό συντέλεσε και ο δικός μου χαρακτήρας. Πάλεψα πολύ όλα αυτά τα χρόνια και έκανα συνεργασίες και με δική μου επιλογή. Όπως έχει πει και ένα καλός μου φίλος ηθοποιός “δουλεύεις με τα ναι, αλλά καριέρα κάνεις με τα όχι”. Στη προσπάθειά μας να βρούμε το στίγμα μας σε αυτό το χαοτικό πλαίσιο που περιβάλει την ίδια τη ζωή, η δουλειά που επιλέγουμε να κάνουμε, πόσο μάλλον το θέατρο, παίζει καθοριστικό ρόλο. Στην εποχή μας χάνονται πολύ μεγάλα ταλέντα από λάθος συνεργασίες.
Τα τελευταία δύο χρόνια ο χώρος σας χτυπήθηκε αλύπητα από πολλές πλευρές. Όταν επιστρέψατε στη σκηνή βρήκες το ίδιο κοινό να σας περιμένει; Βρήκες διαφορές με το κοινό προ κορονοϊού;
Αν θυμηθούμε τα χρόνια της κρίσης που πλήγωσε ανεπανόρθωτα όλους τους τομείς της ζωής μας, πόσο μάλλον το θέατρο και την τέχνη, ήρθαν τα δυο χρόνια του κορονοϊού από τον οποίο δεν έχουμε ξεμπλέξει δυστυχώς ακόμα.
Αυτό που διαπίστωσα με το άνοιγμα των θεάτρων είναι το πόσο έλειψε από τις ζωές και τις ψυχές των ανθρώπων η τέχνη και πόσο μάλλον το θέατρο που υπηρετώ εγώ.
Από τη στιγμή που ο κόσμος μπόρεσε και απελευθερώθηκε, έστω και με τη χρήση μάσκας, έτρεξε στα θέατρα και πολλές φορές με ρίσκο της υγείας του. Ήταν εκπληκτικό το πόσο ανάγκη είχε ο κόσμος να έρθει σε επαφή με το θέατρο και με τη τέχνη και αυτό είναι πολύ παρήγορο και επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε, ότι το θέατρο δεν μπορεί ποτέ να πληγεί γιατί παίζει σημαντικό και δομικό ρόλο στις ψυχές των ανθρώπων.
Η τέχνη σε απογειώνει, σε κάνει να πετάς, να σκέφτεσαι, να επεξεργάζεσαι και να αντιμετωπίζεις τη ζωή από ένα άλλο πρίσμα. Φυσικά δεν μπορεί να σε αλλάξει ένας πίνακας, μια μουσική ή μια παράσταση, αλλά σου προφέρει υλικό που χρειάζεσαι για να αλλάξεις. Αν θέλει να αλλάξεις, μέσα από τη τέχνη μπορείς να δεις τη ζωή, τις σχέσεις, τον ίδιο σου τον εαυτό με άλλο μάτι.
Εσύ ήσουν ο ίδιος άνθρωπος όταν βγήκες στη σκηνή μετά από δύο χρόνια;
Ήμουν πολύ πεινασμένος και διψασμένος να βιώσω ξανά τα συναισθήματα που γεννά αυτή η παράξενη, αυτή η μαγική σχέση με το θεατή. Σε αυτή τη ζωντανή σχέση ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις και αυτό ανεπανάληπτο και δυσαναπλήρωτο, αντιλαμβάνεσαι τη ματιά του θεατή, νιώθεις την ψυχή του και αυτό μόνο το θέατρο μπορεί να σου προφέρει. Δεν μπορώ να βάλω στη άκρη την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, αλίμονο, είναι δύο υπέροχες μορφές τέχνης, αλλά τίποτα δεν μπορεί να πλησιάσει την άμεση σχέση που δημιουργείς στη μιάμιση ώρα με τον θεατή, που εκείνη τη μέρα, εκείνο βράδυ, εκείνο το απόγευμα επέλεξε να καθίσει απέναντι σου.
Δεν είναι μόνο η πανδημία που χτύπησε το θέατρο, είναι και τα περιστατικά βίας και κακής συμπεριφοράς που βγήκαν στην δημοσιότητα τα τελευταία δύο χρόνια.
Έχουν γίνει αμέτρητες συζητήσεις και έχουν ειπωθεί χιλιάδες απόψεις και λόγια για το θέμα αυτό. Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι το θέατρο χτυπήθηκε και από αυτή τη πλευρά, έβγαλε ένα πρόσωπο προς τα έξω, το οποίο δεν το αντιπροσωπεύει σε καμία περίπτωση. Έχω ξαναπεί ότι μέσα σε αυτή τη δουλειά έχω γνωρίσει σπουδαίους και καλλιεργημένους ανθρώπους. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι με ταλέντο ή χωρίς ταλέντο.
Είναι θλιβερό να έχεις επιλέξει μια άλλη είδους συμπεριφορά, αρνητική στο περιβάλλον, στις ψυχές και στα σώματα των ανθρώπων – ακόμα πιο θλιβερό όταν είναι και άνθρωποι ταλαντούχοι.
Τέτοια γεγονότα και τέτοιες συμπεριφορές δεν συμβαίνουν μόνο στο θέατρο, μπορεί να συμβεί οπουδήποτε, απλά η τέχνη είναι μια φωτισμένη περιοχή από τα φώτα της δημοσιότητας και όλα τα θέματα παίρνουν άλλες διαστάσεις. Θέλω να πιστευτώ ότι το θέατρο και οι άνθρωποί του έκαναν τις σκέψεις τους, πήραν το δικό τους μικρό ή μεγάλο μάθημα και προχωράμε με αισιοδοξία. Εύχομαι να γινεί το ίδιο σε όλους τους τομείς των ανθρώπων που δεν βρήκαν στη δημοσιότητα.
Τι ήταν αυτό που σε μάγεψε στο έργο “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” και επέλεξες να το σκηνοθετήσεις, αλλά και να πρωταγωνιστήσεις;
Θέλαμε πολύ να συνεργαστούμε με την Αμαλία Νίνου. Ψάχναμε να βρούμε κάποια έργα που θα μπορούσαμε να κάνουμε οι δυο μας. Το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” ήταν ψηλά στη λίστα. Ξέρεις, δεν είναι απλά μια γλυκιά, τρυφερή και ρομαντική ιστορία. Το “Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα” είναι ένα έργο με ουσία και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε και εμείς, να αναδείξουμε συνολικά τους χυμούς του έργου, την προσπάθεια του ανθρώπου να γίνει καλύτερος μέσα από τη γνώση με τους κινδύνους και τις παγίδες που υπάρχουν μέσα στη προσπάθεια αυτή.
Είχαμε την δυνατότητα να μην στηριχτούμε μόνο στο συναισθηματικό και ερωτικό κομμάτι της ιστορίας- τώρα αν τα καταφέραμε δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα το κρίνουμε. Από τη μία έχουμε τη Ρίτα, ένα ζωντανό πλάσμα γεμάτο ορμή για τη ζωή, γεμάτη πάθος για να καλυτερέψει το εαυτό της μιας και δεν της δόθηκε η ευκαιρία. Δεν είχε τη τύχη να γεννηθεί σε ένα καλλιεργημένο περιβάλλον, η σπίθα όμως της ελπίδας να γίνει καλύτερη την οδηγεί σε ένα ανοιχτό πανεπιστήμιο να σπουδάσει λογοτεχνία.
Από την άλλη έχουμε ένα βαλτωμένο καθηγητή, αλκοολικό που έχει αποτύχει στην προσωπική του ζωή και είναι στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Η Ρίτα είναι η δροσερή πλευρά της ζωής, του πάθους για τη γνώση, θέλει να πιάσει τη ζωή από τα γκέμια της και η συνάντηση με τον καθηγητή δημιουργεί ένα πολύ ιδιαίτερο ζευγάρι. Ναι μεν έρχεται ο έρωτας που οδηγεί και κατευθύνει τα πράγματα, αλλά παρόλα αυτά βλέπεις ότι όταν συναντιούνται αυτές οι ο δυο τροχιές – που άλλα ζητάει ο ένας και άλλα ζητάει ο άλλος –τέμνονται σε εκείνο το κοινό σημείο που είναι το πάθος για τη ζωή. Η σχέση με τον άλλον και το συναίσθημα είναι ένας κοινός τόπος που ενώνει τους ανθρώπους.
Το έργο είναι μία κωμωδία με πολλές συναισθηματικές και κοινωνικές προεκτάσεις, και εμείς έχουμε τη χαρά να δημιουργήσομε ωραίες στιγμές πάνω στη σκηνή. Ο κόσμος δείχνει να ανταποκρίνεται. Ξαναλέω ότι η συνεργασία μου με την Αμαλία είναι μια ευλογία, μια σπουδαία στιγμή για μένα. Η Αμαλία είναι ένα ταλαντούχο, ευφυέστατο, ένα εξαιρετικό πλάσμα και όταν συμβαίνει αυτό, πάνω στη σκηνή δημιουργεί μια μαγεία που φτάνει μέχρι τους θεατές και αυτό το κερδίσαμε μαζί. Φυσικά στο αποτέλεσμα συμβάλει όλη η ομάδα, η υπέροχη μουσική του Διονύση Τσακνή, τα σκηνικά και τα κουστούμια της Μάρθας Φωκά, τους φωτισμούς της Ζωής Φαμέλλη και είμαστε τυχεροί ως προς σε αυτό.
Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τη σειρά Άγριες Μέλισσες. Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στη σειρά.
Σπουδαίο σήριαλ που άφησε ιστορία και όχι άδικα. Αν πάρεις και δεις τα πράγματα στη σειρά τους, θα δεις ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, χωρίς κάποιο λόγο. Και τα σημαντικά πραγματικά βρίσκουν τη θέση τους και τις σχέσεις με τους θεατές, αλλά και με την ιστορία. Οι Άγριες Μέλισσες ήταν μία προσεγμένη δουλειά και σκηνοθετημένη και γραμμένη από τη Μελίνα Τσαμπάνη και τον Πέτρο Καλκόβαλη, με ένα πολύ δυνατό καστ ηθοποιιών, με πολύ ωραία γυρίσματα, με φοβερή εικαστική αντιμετώπιση, εξαιρετικά συνεργεία, όλη η ομάδα πίσω και μπροστά από τις κάμερες. Δεν είναι τυχαίο ότι πήγε τρία χρόνια.
Εγώ είχα τη χαρά να είμαι στο πρώτο κύκλο κάνοντας έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα που πραγματικά τον λάτρεψα. Έχω ξαναπεί στο παρελθόν ότι είναι μεγάλο στοίχημα και πολύ μεγάλη χαρά για έναν καλλιτέχνη να έχει μπροστά του ένα υλικό το οποίο δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμο αλλά πρέπει να το ψάξει. Ο Κλεομένης ήταν ένας χαρακτήρας τόσο έξω από εμένα σε όλες τους τις διαστάσεις, που έπρεπε να ταξιδέψω και εγώ μαζί του για να συναντηθούμε. Μέσα από τη σειρά αυτή μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω σπουδαίες σκηνές με σπουδαίους συνεργάτες και το σημαντικότερο είχα την τύχη η τελευταία μου σκηνή να είναι καλογραμμένη και καλοσκηνοθετημένη και έτσι μπόρεσα και εγώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.
Από την μία τηλεοπτική επιτυχία στην άλλη. Η σειρά “Χαιρέτα μου τον Πλάτανο” είναι μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία και πάει επίσης για τρίτη χρονιά.
Ναι, ξέρεις η κωμωδία έχει άλλους κανόνες, άλλους κώδικες, άλλους κινδύνους και άλλες ευκολίες. Χαίρομαι ιδιαίτερα που πήρε το πράσινο φως από το κρατικό κανάλι η σειρά αυτή. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη σπουδαία ανάπτυξη που έκανε η ΕΡΤ μετά από χρόνια, στήριξε και επένδυσε στη μυθοπλασία, βγήκαν εκπληκτικές σειρές και έχω τη χαρά να συμμετέχω σε μία από αυτές.
Από τη πρώτη σεζόν έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη σχέση με το κοινό και συνεχίζει μέχρι και σήμερα και είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος με σταματάει στο δρόμο και μου μιλάει για τη σειρά αυτή, είναι μια σειρά που την έχει αγαπήσει, περνάει όμορφα μια ώρα. Θεωρώ ότι αυτό που τη κάνει ξεχωριστή είναι ότι υπάρχουν πολλές σχέσεις σε αυτή την ιστορία μέσα από το χωριό, με ωραίους ηθοποιούς, με φρέσκα παιδιά που προβάλουν χωρίς υπερβολές το χαμόγελο και το γέλιο στο κόσμο και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Σε παρακολουθώ στις συνεντεύξεις σου, ο τρόπος που μιλάς για τα παιδιά σου είναι τόσο υποστηρικτικός και ενθαρρυντικός που θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές γονέων.
Εγώ είναι η αλήθεια ότι δεν το βιώνω έτσι. Χαίρομαι και με τιμάνε τα λόγια σου, αλλά εγώ ξέρω τα λάθη που έχω κάνει σε αυτή τη σχέση γονέα-παιδιού. Σε αυτή τη πορεία προχωράς με τα λάθη για να βρεις τα σωστά σιγά σιγά. Είμαι πολύ τυχερός γιατί έχω τη χαρά να έχω μια καλή οικογένεια και δύο υπέροχα παιδιά που είναι καλοί άνθρωποι από μόνα τους σαν προσωπικότητες. Σίγουρα με έχουν αλλάξει και τους έχω αλλάξει, σίγουρα με έχουν μετατοπίσει στη ζωή μου και προσπαθώ να τους δώσω ό,τι καλύτερο έχω με τη μεγαλύτερη δυνατή ειλικρίνεια. Γιατί αυτό που συνειδητοποίησα και επέλεξα από την πρώτη στιγμή που ήρθαν στη ζωή μου αυτά τα δυο πλάσματα είναι να είμαι ειλικρινής και αυθόρμητος μαζί τους μέσα από τον αυθορμητισμό των συναισθημάτων-θετικών και μη.
Αυτή τη συμβουλή δίνω στα παιδιά μου, όχι γιατί είμαι σοφότερος, αλλά γιατί έχω μια εμπειρία ζωής… όλα αυτά δημιουργούν ένα υπέροχο δύσβατο, δύσκολο αλλά και μαγικό ταξίδι. Και το μεγαλύτερο ταξίδι που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του δεν είναι τίποτα άλλο από τα παιδιά του.
Θανάση, έχεις τεράστια επαγγελματική, αλλά και προσωπική επιτυχία. Σήμερα, τον Αύγουστο του 2022, νιώθεις ότι έχουν πραγματοποιηθεί τα όνειρά σου;
Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι σε μια περίοδο πολύ παραγωγική, έχω αρχίσει πλέον και λαμβάνω καρπούς όλου αυτού του αγώνα που δίνει ο καθένας μας και που έδωσα και εγώ. Δεν ήταν όλα εύκολα για μένα, δυσκολεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν περίοδοι που ήμουν πολύ τυχερός και ερχόντουσαν όλα μόνα τους, υπήρξαν περίοδοι που έπρεπε να οδηγήσω εγώ τα πράγματα, να σκέφτω το μέλλον… Δεν έπαψα όμως να ελπίζω και να ονειρεύομαι.
Αν το σκεφτώ από τη στιγμή που ερχόμουν από τη Καλαμάτα να σπουδάσω στη Πάντειο και παράλληλα στη δραματική σχολή και μου έλεγες ότι τον Αύγουστο του 2022 θα έχουν συμβεί όλα αυτά τα πράγματα στη ζωή μου, ναι, θα έλεγα ότι ήταν μια πολύ ευλογημένη ζωή. Στη δουλειά μου έχουν εκπληρωθεί και με το παραπάνω τα όνειρα που είχα κάνει τότε. Όταν όμως προχωράς, πορεύεσαι και στηρίζεσαι σε αυτά που έχεις κάνει, ονειρεύεσαι πολλά παραπάνω πράγματα. Οπότε στο μέλλον πιστεύω ότι θα έχω τη τύχη να συναντήσω ανθρώπους σαν αυτούς που έχω ήδη συναντήσει και θα εξακολουθώ να κρατάω ζωντανή τη σχέση με τους θεατές και τους συνεργάτες μου πάνω και κάτω από τη σκηνή.
_______________________________________
“ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΡΙΤΑ” του Willy Russell
Κινηματοθέατρο Εξωραϊστική, ΒΟΛΟΣ
Πέμπτη 18 Αυγούστου 2022, 21:00
Μετάφραση-Διασκευή: Γιώργος Κιμούλης
Δραματουργική επεξεργασία: Θανάσης Κουρλαμπάς, Αμαλία Νίνου
Σκηνοθεσία: Θανάσης Κουρλαμπάς
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Σκηνικά−Κοστούμια: Μάρθα Φωκά
Σχεδιασμός φωτισμού: Ζωή Φαμελλη
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: Πόλις Πολιτισμού
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Μαγγίνα
Παίζουν: Αμαλία Νίνου, Θανάσης Κουρλαμπάς