Σε όποιο πρόσωπο και να κοιτάξεις διακρίνεις μέσα του κάτι που δεν μπορείς να εξιχνιάσεις, κάτι περίεργο, κάτι διαφορετικό. Σκεϊτάδες, βιβλιοφάγοι, φιλόσοφοι και διαλεκτικοί, περίεργοι, φτωχοί, ταττουατζήδες, πιστοί, καθώς πρέπει, άθεοι, χαμένοι, πλούσιοι, αρτίστες, απασχολημένοι, άρρωστοι κι ερωτευμένοι, οικογενειάρχες, αναρχικοί, βιοπαλαιστές, κουλτουριάρηδες, εξαρτημένοι, δουλευταράδες, αφηρημένοι και ρηχοί.
Τόσες πολλές ταμπέλες. Τόσες πολλές διαφορετικές ταυτότητες, προσωπικότητες και χαρακτήρες. Προσπαθούν να σε κάνουν να χωρέσεις μέσα σε μια από αυτές, να τη φορέσεις και να την κουβαλάς πάνω σου σαν βαρύ φορτίο που σπανίως ή και ποτέ δεν σε αντιπροσωπεύει, να βγεις έξω στον κόσμο και να φωνάξεις σιωπηλά “αυτός είμαι”. Κάπου εκεί αρχίζει όλο το πρόβλημα και η εμφανής παρακμή του είναι μας και του κόσμου γενικότερα κατ’ επέκταση.
Κι αν εγώ δεν θέλω να χωρέσω πουθενά, αν θέλω να είμαι όλα αυτά, κάποια από αυτά ή κανένα; Αν δεν θέλω πάνω μου ταμπέλες, ταυτότητες κι ετικέτες; Αν θέλω να είμαι διαφορετικός;
Πώς προσδιορίζεται όμως το διαφορετικό; Μετριέται, ζυγίζεται ή φοριέται; Κι αν όλοι είμαστε τελικά διαφορετικοί; Από τον τρόπο που μιλάμε, που σκεφτόμαστε, χορεύουμε, πράττουμε, κλαίμε, τρομάζουμε, διασκεδάζουμε, φωνάζουμε, γελάμε, ξεχνάμε, θυμώνουμε, αγαπάμε, μαλώνουμε, περπατάμε, ακούμε, βλέπουμε, φοβόμαστε, τραγουδάμε, υπάρχουμε.
Κάθε ον, οποιοσδήποτε/οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, ξεχωρίζει για κάτι που μόνο αυτό διαθέτει. Όπως την εμφάνιση και τις πτυχές του, τη σκέψη και το χαρακτήρα του, τις ατέλειες και τις λεπτομέρειες του. Άρα όλοι είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί και το να βάζουμε τον εαυτό μας σε κουτάκια και κατηγορίες είναι περιττό έως και ανόητο, αφού δεν είμαστε ένα πράγμα, αλλά πολλά.
Με μπερδεύει όμως το ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Ίσως γιατί δεν τολμήσαμε, δεν μιλήσαμε, ίσως γιατί φοβηθήκαμε, κάναμε πίσω και ξεχαστήκαμε. Δεν ρισκάραμε. Ίσως μια παράτολμη απόφαση αφύπνισης να μας απελευθέρωνε από όσα μας κρατούν δέσμιους των σκέψεων μας και να μας φανέρωνε όλα τα παραπάνω.