Ο Σκοπευτικός Σύλλογος Βόλου μετρά πάνω από έναν αιώνα ιστορίας, με έτος ίδρυσης το 1911, τουλάχιστον μια δεκαετία πριν από άλλους αθλητικούς ομίλους της πόλης. Τα πολλά χρόνια ιστορίας του συνοδεύονται από πάμπολλες διακρίσεις και επιτυχίες, οι οποίες κάποια στιγμή θα χρειάζονται ένα ολόκληρο κτίριο για να φιλοξενηθούν και να παρουσιάζονται μια προς μια στο κοινό.
Κάποιες από αυτές ήταν η αφορμή για τη συνάντησή μας με τα κορίτσια του συλλόγου. Οι πρόσφατες επιδόσεις τους έκαναν το γύρο της Ελλάδας και μας έκανε να θέλουμε όχι μόνο να τις γνωρίσουμε, αλλά και να μας βάλουν για λίγο στον δικό τους μαγικό κόσμο.
Από την είσοδό μας στον χώρο ο πρόεδρος του Συλλόγου, κ. Δημήτριος Καρπίδας, μας έκανε να νιώσουμε ευπρόσδεκτες και οφείλουμε να τον ευχαριστήσουμε δημοσίως, γιατί μας συγκίνησε πραγματικά επιτρέποντάς μας να πραγματοποιήσουμε την συνάντησή μας στις εγκαταστάσεις του Συλλόγου. Μας έδωσε πολλές πληροφορίες για το Σκοπευτήριο του Βόλου, μας άνοιξε το γραφείο του και μας παρουσίασε από το αρχείο του το πρώτο πρακτικό του Συλλόγου.
Στην συνέχεια, αφού γνωριστήκαμε με την μαγική τριάδα: Δήμητρα Πράπα, Μαρία Τσεκούρα, και Κωνσταντίνα Μπαντώλα, μπήκαμε κατευθείαν στο ψητό, καθώς ο διάχυτος ενθουσιασμός τους μας συνεπήρε και η αγάπη τους γι’αυτό που κάνουν μας δημιουργούσε συνέχεια την περιέργεια να μάθουμε ακόμα περισσότερα!
Έτσι, καταλήξαμε να μιλάμε ασταμάτητα για τουλάχιστον 2,5 ώρες, οπότε σας παραθέτουμε ένα απόσπασμα από όλα αυτά.
Ας ξεκινήσουμε από την πιο μικρή της παρέας. Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την σκοποβολή και πως επέλεξες αυτό το άθλημα;
Δήμητρα: Ασχολούμαι από 10 ετών, δηλαδή εδώ και έξι χρόνια. Είχα έρθει αρχικά με το σχολείο, αλλά πιστεύω πως και να μην είχα έρθει πάλι την σκοποβολή θα επέλεγα, γιατί ασχολείται κι ο πατέρας μου. Απλά η επίσκεψη με το σχολείο ήταν μια αφορμή.
Μαρία: Τελικά όλοι έτσι ήρθαμε. Μας είχε μιλήσει πρώτη φορά ο προπονητής στο σχολείο και ήρθα να δοκιμάσω, μου άρεσε και έμεινα. Μετά πήγα αθλητικό γυμνάσιο, ήμουν ευνοημένη δηλαδή, και για πολλά χρόνια έκανα 2 προπονήσεις την ημέρα 3 φορές τη βδομάδα.
Υπήρχε ως επιλογή στο αθλητικό σχολείο η σκοποβολή;
Κωνσταντίνα: Ναι. Το 4ο λύκειο Βόλου είχε τα πιο δημοφιλή, όπως μπάσκετ, ποδόσφαιρο, κτλ ενώ το 2ο είχε σκοποβολή, καταδύσεις, στίβο, κωπηλασία, συγχρονισμένη κολύμβηση κ.α.
Πολλοί ίσως να μην το γνώριζαν αυτό και ίσως τους κάνει εντύπωση.
Μαρία: Μα είναι ολυμπιακό άθλημα. Έτσι κι εγώ την πρώτη φορά που το είπα στους γονείς μου, η μητέρα μου τρόμαξε κι ο πατέρας μου είπε να το δοκιμάσω.
Μας προκαλεί εντύπωση πως ο κόσμος ακόμα δεν έχει δώσει την σημασία που θα έπρεπε στο σκοπευτικό σύλλογο Βόλου, που είναι πάρα πολύ παλιός και έχει μακρά ιστορία. Ιδρύθηκε μια δεκαετία πριν τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους…
Μαρία: Και με πολλές νίκες σε πανελλήνιο επίπεδο!
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ…
Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε και τελικά σας κράτησε στο άθλημα;
Μαρία: Φαίνονται άμεσα τα αποτελέσματα, δεν μπορείς να κρυφτείς ή να ευνοηθείς. Το βλέπεις μπροστά σου το αποτέλεσμα και ξέρεις τι έχεις κάνει.
Δήμητρα: Μου αρέσει όλη η διαδικασία, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι όλα!
Κωνσταντίνα: Εγώ δοκίμασα όταν ήμουν στο σχολείο, τα πήγα καλά και με κάλεσαν να μπω στο αθλητικό τμήμα. Κι επειδή ήθελα να ασχοληθώ με ένα ήρεμο άθλημα, το τόλμησα! Αυτό που με κράτησε είναι ότι η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά. Κάθε φορά για να ρίξεις την σφαίρα πρέπει να σκεφτείς τα πάντα, από την θέση των ποδιών σου και την στάση του κορμού σου μέχρι και τον τρόπο που θα πατήσεις την σκανδάλη. Κάθε φορά, ζεις κάτι ξεχωριστό. Είναι τελείως διαφορετικό άθλημα και πολύ ενδιαφέρον!
Πολλοί θεωρούν ότι είναι στατικό άθλημα και κάποιοι αμφισβητούν το κατά πόσο είναι γενικά «άθλημα». Έχουμε συνδέσει τον αθλητισμό με την κίνηση και είναι διάχυτος ο προβληματισμός. Τελικά κατά πόσο αληθεύει;
Κωνσταντίνα: Είναι στατικό άθλημα, αλλά για να μπορείς να παραμένεις ακίνητος και να πετύχεις το 10 σε έναν αγώνα που διαρκεί 1,5 ώρα, σκεφτείτε πόσο γυμνασμένα πόδια πρέπει να έχεις, πόσο καλά να κρατάνε οι ραχιαίοι και οι κοιλιακοί όταν κρατάς ένα όπλο 5,5 κιλών; Πόσο δυνατά πρέπει να είναι τα χέρια σου για να μπορέσεις να πετύχεις την κουκκίδα στα 10 μέτρα; Αν ο μυς κουραστεί αρχίζει και τρέμει. Αν είσαι αγύμναστος θα αρχίσει να συμβαίνει αυτό στο πρώτο δεκάλεπτο. Όσο κι αν φαίνεται στατικό, απαιτείται η καλή φυσική κατάσταση.
Μαρία: Στην δική μας προπόνηση βέβαια δίνουμε έμφαση σε άλλα πράγματα, αλλά για να δεις αποτελέσματα πρέπει όντως να έχεις φυσική κατάσταση.
Δήμητρα: Όλοι μπορούν να τρέξουν 100-60 μέτρα, αλλά όταν θες συγκεκριμένα αποτελέσματα το κάνεις διαφορετικά. Αντίστοιχα, οποιοσδήποτε μπορεί να ρίξει 60 σφαίρες, αλλά για να ρίξει 60 επιτυχημένες βολές χρειάζεται τεχνική, φυσική κατάσταση και καλή ψυχολογία.
Κωνσταντίνα: Στα 50 μέτρα ο αγώνας μας διαρκεί 3 ώρες και η καραμπίνα ζυγίζει 6,5 κιλά και οι σφαίρες που πρέπει να ρίξουμε είναι 120. Μαζί με τα δοκιμαστικά φτάνουμε στις 150 σφαίρες…Αν δεν έχεις καλή φυσική κατάσταση δεν την βγάζεις!
Είναι λογικό όμως να υπάρχει αυτή η άποψη γιατί ο θεατής δεν μπορεί να καταλάβει τι απαιτείται…
Μαρία: Όποιος το αμφισβητεί μπορεί να το δοκιμάσει!
Κωνσταντίνα: Το λένε αυτό για διάφορα αθλήματα, αλλά πρέπει να δούμε και την πίσω όψη του νομίσματος πριν βγάλουμε συμπέρασμα.
Η ψυχολογία και το θέμα της ηρεμίας φανταζόμαστε ότι παίζει μεγάλο ρόλο στην συγκέντρωση…
Κωνσταντίνα: Δεν πρέπει τίποτα ουσιαστικά να σου αποσπάει την προσοχή! Ούτε ποιος είναι από πίσω, τι λένε, τι γίνεται…Τίποτα! Είσαι εσύ κι ο στόχος σου!
Τι αντιδράσεις παρατηρείτε όταν λέτε πως ασχολείστε με την σκοποβολή;
Μαρία: Κάνει εντύπωση γενικά, γιατί δεν είναι τόσο διαδεδομένο άθλημα. Πιο παλιά ειδικά πολύ περισσότερο…
Υποθέτουμε ότι ρόλο έπαιξε και η νίκη της Άννας Κορακάκη για να ακουστεί περισσότερο ότι οι γυναίκες ασχολούνται με την σκοποβολή.
Μαρία: Οι γυναίκες στατιστικά είναι πολύ καλύτερες στην σκοποβολή!
Δήμητρα: Και στα αποτελέσματα αν τα συγκρίνετε -ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο- τα ρεκόρ των γυναικών με των ανδρών έχουν αρκετή διαφορά.
Μαρία: Είναι πιο υπομονετικές οι γυναίκες και θέλει μεγάλη υπομονή το συγκεκριμένο άθλημα.
Ποιο είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι της ενασχόλησης με την σκοποβολή;
Δημητρα: Να διατηρείς την ηρεμία σου, να έχεις υπομονή και να προσπαθείς να βελτιώνεσαι συνέχεια.
Μαρία: Η επιμονή και η υπομονή σε βοηθάει πολύ γιατί μπορούν να συμβούν πολλά. Η επιτυχία είναι καθαρά προσωπική υπόθεση και κάθε φορά που πετυχαίνουμε κάτι, δεν υπάρχει η αναμενόμενη αναγνώριση κι απλά το χαιρόμαστε μόνοι μας κι αυτό μπορεί να μας γεμίζει!
Δήμητρα: Δεν είναι ένα άθλημα που σε περιορίζει αν είσαι ψηλός ή κοντός ή κάτι άλλο, πρέπει να το θες από μόνος σου πρώτα.
Μαρία: Βοηθούν ορισμένα πράγματα και ευνοούν, αλλά αν κάποιος το θέλει πραγματικά μπορεί με οποιεσδήποτε συνθήκες να καταφέρει και να προοδεύσει.
Εσείς ρίχνετε και στα 10 και στα 50 μέτρα. Τι σας πεισμώνει περισσότερο και σας κάνει να θέλετε να το προχωρήσετε παρακάτω;
Δήμητρα: Η καραμπίνα είναι πιο κουραστική και οι αποδόσεις σου διαφέρουν. Αλλιώς είναι να λες έβγαλα 10 καλές σφαίρες στο αεροβόλο κι αλλιώς στο πυροβόλο.
Κωνσταντίνα: Στα 10 μέτρα το λάθος σου πολλαπλασιάζεται επί 10, κι από το 10 μπορείς να βγεις στο 9. Στα 50 μέτρα το ίδιο λάθος είναι αντίστοιχα επί 50, κι έτσι από το 10 μπορεί να βγεις πολύ εύκολα στο 8 και το 7.
Είναι όμως λίγο αλληλένδετα. Άμα δουλέψεις πολύ με το αεροβόλο, είναι η μια στάση του πυροβόλου. Γιατί στο πυροβόλο ρίχνουμε σε 3 διαφορετικές στάσεις. Εντάξει, διαφέρει το βάρος του όπλου και ο χειρισμός, αλλά ουσιαστικά όσα έχεις χτίσει με την προπόνηση με το αεροβόλο, χρησιμεύει στην καραμπίνα.
Δήμητρα: Απλά έτσι μπορείς να προσέξεις περισσότερο άλλες λεπτομέρειες στις υπόλοιπες στάσεις.
Πόσο εύκολο είναι για κάποιον να ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού με την σκοποβολή;
Κωνσταντίνα: Παίζει ρόλο τόσο η εμπειρία όσο και οι προπονήσεις, που αν είναι εντατικές θα έχει κάποιος πιο γρήγορο αποτέλεσμα. Όσο μεγαλώνεις και ασχολείσαι έτσι όπως πρέπει, αποκτάς εμπειρία στην διαχείριση διαφόρων συνθηκών κατά την διάρκεια του αγώνα και είναι πολύ σημαντικό αυτό. Υπάρχουν και απτά παραδείγματα. Μπορεί κάποιος που δεν έχει τόσο καλές επιδόσεις στα προκριματικά να σαρώνει στους τελικούς!
ΜΑΡΙΑ: ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΠΙΟ ΠΟΛΥ. ΟΛΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ, ΠΑΡΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ, ΟΠΟΤΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΜΟΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.
Μαρία, πριν που μιλήσαμε μας ανέφερες ότι πριν επιστρέψεις προέκυψε κάποιο θέμα υγείας, με το μάτι σου συγκεκριμένα…
Μαρία: Ναι και τώρα δεν βλέπω από το δεξί μου μάτι!
Όταν είπες ότι θα επιστρέψεις, αυτό ένιωσες πως ήταν για σένα ένα εμπόδιο;
Μαρία: Φυσικά και ήταν εμπόδιο! Όσες φορές ερχόμουν έτσι για πλάκα να ρίξω, έριχνα στα τυφλά γιατί έβλεπα τον μισό στόχο. Αυτό προέκυψε από κάποια μόλυνση και μάλιστα πριν σταματήσω, στον τελευταίο αγώνα τα παράτησα όλα στην μέση γιατί δεν μπορούσα να δω. Πέρυσι αποφάσισα ότι θέλω επιστρέψω και για να μπω πιο ομαλά και να μπορώ να ανταπεξέλθω ξεκίνησα κολύμπι για να αποκτήσω ξανά φυσική κατάσταση και φέτος μπήκα δυναμικά.
Αυτό το ρωτήσαμε από την άποψη ότι μπορεί να υπάρχουν ενδιαφερόμενοι, αλλά να αντιμετωπίζουν μια δυσκολία και αυτό να τους κρατά πίσω.
Μαρία: Για κάθε δυσκολία υπάρχει λύση, αρκεί να έχεις υπομονή να ψάξεις να την βρεις. Εμείς βρήκαμε τον τρόπο. Ο προπονητής μου έφερε από το εξωτερικό, μια -αρκετά ακριβή- πατέντα με την οποία έχουμε προσαρμόσει τη ράγα ώστε να σημαδεύω με το αριστερό μάτι. Οπότε πλέον δεν έχω θέμα!
Άρα δεν είναι άθλημα που αποκλείει ανθρώπους.
Κωνσταντίνα: Έχουμε αθλήτρια, την Δώρα Μούτσιου που είναι στην κατηγορία ΑΜΕΑ και έχει φτάσει σε υψηλές θέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο!
Ο εξοπλισμός ενός αθλητή σκοποβολής είναι προσιτός οικονομικά;
Κωνσταντίνα: Εδώ στον σύλλογο μας παρέχουν τον βασικό εξοπλισμό, από ένα σημείο και μετά αν θες μπορείς να πάρεις δικό σου.
Μαρία: Είναι πολύ ακριβά πάντως. Δεν ξέρω κάποιον αθλητή εδώ στον Βόλο που να τα έχει αγοράσει όλα μόνος του. Είναι δύσκολο…
Κωνσταντίνα: Ενδεικτικά θα σας πω ότι μια απλή, αλλά καλή στολή φτάνει στα 800-900€. Ανάλογα και τα υπόλοιπα…
Μαρία: Οπότε καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για ένα μεγάλο budget…
Δήμητρα: Βέβαια στην τελική δεν αρκεί αυτό. Δεν είναι το παν ο καλός εξοπλισμός, γιατί εσύ ρίχνεις όχι η στολή.
Κωνσταντίνα: Σίγουρα βοηθάει όμως!
Μαρία: Το μόνο σίγουρο είναι ότι εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει το budget και η υποστήριξη. Φανταστείτε πόσα πράγματα κάνουν οι αθλητές εδώ με ελλείψεις και πάλι διαπρέπουν.
Κωνσταντίνα: Μα σε Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο συναγωνιζόμαστε επαγγελματίες σκοπευτές, ενώ εμείς κάνουμε σκοποβολή ως χόμπι γιατί παράλληλα εργαζόμαστε.
Ναι είναι αλήθεια πως στο εξωτερικό, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, υπάρχουν σπόνσορες και υποστηρικτές. Και θυμόμαστε ενδεικτικά τις δηλώσεις της Άννας Κορακάκη σχετικά με τις συνθήκες τις οποίες προπονήθηκε κτλ.
Κωνσταντίνα: Η διαφορά στο budget της Άννας Κορακάκη σε σύγκριση με την δεύτερη στην κατάταξη, ήταν αρκετές χιλιάδες ευρώ… Όσο για τις εγκαταστάσεις της, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα! Εμείς είμαστε τυχερές γιατί το δικό μας σκοπευτήριο έχει και τα 3 πεδία βολής στον ίδιο χώρο. Κάτι τέτοιο συναντάς στην Αθήνα -αν και δεν είναι όλα στον ίδιο χώρο- και στα Χανιά που είναι σχετικά καινούργιο και δεν λειτουργεί ακόμα.
Μαρία: Το Σκοπευτήριο του Βόλου έπρεπε να αναδειχθεί περισσότερο, μόνο και μόνο για την μοναδικότητά του.
Το θέμα είναι τελικά αν στην πράξη υποστηρίζεται από όλους το εγχείρημα και η προσπάθειά σας.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ.
Έχετε αφιερώσει χρόνο παραπάνω από όσο μπορείτε, παράλληλα με εργασία και υποχρεώσεις, θα περίμενε κανείς ότι μια χειροπιαστή επιβράβευση είναι κάτι αυτονόητο.
Μαρία: Δεν είναι το θέμα μας η επιβράβευση, θα θέλαμε να έχουμε λυμένα άλλα πρακτικά ζητήματα για να μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που μας αρέσει.
Κωνσταντίνα: Οι δικοί μας συχνά μας ρωτάνε, ποιος θα κάνει κάτι για εμάς μετά από όλα αυτά; Πως θα καταφέρεις να φέρεις εις πέρας τα πράγματα με την εργασία σου και τις υποχρεώσεις;
Στην Ελλάδα λοιπόν δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε έναν πρωταθλητή σκοποβολής κι έναν που κάνει σκοποβολή από χόμπι.
Μαρία: Εφόσον δεν υπάρχει άλλο κίνητρο και άλλη διευκόλυνση στο τέλος εκεί καταλήγεις.
Δήμητρα: Αν δεις από μέσα την δουλειά που γίνεται καταλαβαίνεις ότι εδώ μιλάμε για πρωταθλητές, αλλά αν το δεις απ’έξω, όχι δεν είναι έτσι.
Κωνσταντίνα: Μα για να συνεχίσεις και να πας και σε Ευρωπαϊκούς ή παγκόσμιους αγώνες πρέπει να σκέφτεσαι και το αν μπορείς να λείψεις από την δουλειά σου. Όχι μόνο αν στο επιτρέπουν, αλλά αν μπορείς κι εσύ να καλύψεις οικονομικά τις διαφορές που προκύπτουν. Φτάνεις σε σημείο να σκέφτεσαι ότι αυτό είναι ζημία. Η διαβίωση είναι πιο σημαντική από τις επιθυμίες.
Δήμητρα: Φέτος που πήγαμε για αγώνες στο εξωτερικό για να αποκτήσουμε εμπειρία, το κανονίζαμε έναν μήνα πριν. Όσοι εργάζονται τελευταία στιγμή επιβεβαίωσαν την συμμετοχή τους. Δεν ήταν εύκολο να μπορούν να το προγραμματίσουν.
Κωνσταντίνα: Για να μπορώ να προπονούμαι για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα, για πολλές μέρες με έβλεπε το σπίτι μου μόνο για φαγητό, μπάνιο και ύπνο.
Πόση ώρα κάνετε προπόνηση;
Μαρία: Αναλόγως πάντα με τον χρόνο που μπορείς να διαθέσεις.
Κωνσταντίνα: Καλό θα είναι να κάνεις μια προπόνηση με τις σφαίρες που δίνεις στον αγώνα, δηλαδή 60 σφαίρες. Βέβαια δεν είναι το παν η ποσότητα, αν έχεις λίγο χρόνο μπορείς να ρίξεις 30, αρκεί να είναι καλές. Είναι καλύτερα να ρίχνεις λιγότερες και ποιοτικές, παρά περισσότερες χωρίς αποτέλεσμα.
Έχετε πάει σε πολλές διοργανώσεις μέχρι σήμερα. Υπήρξε κάποιο αστείο ή περίεργο περιστατικό;
Κωνσταντίνα: Ήμασταν στο Μιλάνο σε Παγκόσμιο κύπελλο, στα 50 μέτρα κι εκεί μπροστά στον στόχο μου ήταν μια γάτα, η οποία πηγαινοερχόταν μεταξύ του δικού μου στόχου και της διπλανής. Εν τω μεταξύ, ρίχναμε 100 καραμπίνες ταυτόχρονα και η γάτα ήταν ατάραχη, ακλόνητη. Σκεφτείτε ότι εμείς φοράμε ωτασπίδες, γιατί ο θόρυβος είναι απίστευτος, οπότε μάλλον ήταν κουφή!
Εγώ έβλεπα μια γραμμή μες στον στόχο και ρωτούσα αν αυτό που βλέπω είναι η ουρά της γάτας και περίμενα πότε θα πάει δίπλα για να ρίξω. Φοβόμουν μήπως την πετύχω, γιατί και ο στόχος φαίνεται ως μια κουκκίδα, η γάτα ήταν μαύρη και αναρωτιόμουν μήπως την χτυπήσω! Το αναφέραμε στους υπεύθυνους, αλλά δεν μπορούσαν να διακόψουν τον αγώνα. Οπότε μας πήγε έτσι μέχρι το τέλος.
Εσύ που ήσουν και παλιότερα αθλήτρια του συλλόγου, έχεις παρατηρήσει ότι μετά τη διάκριση της Κορακάκη αυξήθηκε το ενδιαφέρον;
Μαρία: Ναι, εννοείται! Πλέον φέρνουν οι ίδιοι οι γονείς τα παιδιά τους εδώ να το δοκιμάσουν! Ενώ παλιά, η πρώτη επαφή γινόταν στα σχολεία.
Δήμητρα: Ιδιαίτερα τότε που πρωτοακούστηκε, δεν ήρθαν μόνο παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία.
Κωνσταντίνα: Ήταν σημαντικό ότι υπήρξε μια αθλήτρια από την Ελβετία που όχι μόνο ήταν μεγαλύτερη αλλά είχε και παραπάνω κιλά και τότε κατάλαβαν όλοι ότι αυτό το άθλημα δεν σε περιορίζει η ηλικία και ο σωματότυπος για να ασχοληθείς.
Μαρία: Αν έχεις ευλυγισία δεν υπάρχει πρόβλημα. Απλά οι περισσότεροι που ξεκινάνε τώρα αθλητισμό και είναι σε μια ηλικία, τους είναι πιο δύσκολο να προσαρμοστούν, ενώ όσοι υπήρξαν στο παρελθόν αθλητές το χειρίζονται αλλιώς.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ: ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας! Έχετε πραγματικά έναν μοναδικό ενθουσιασμό που μακάρι να συνεχίσετε να τον βιώνετε και να σας κάνει τόσο χαρούμενες η ενασχόλησή σας με το άθλημα.
Ευελπιστούμε σύντομα να καταφέρετε να ξεπεράσετε τα τεχνικά θέματα, να βρείτε την υποστήριξη που σας αξίζει και να αγκαλιάσει η πόλη μας -αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα- όλα τα παιδιά που την κάνουν περήφανη.
Έχετε καταφέρει ήδη πολλά και σας ευχόμαστε τα καλύτερα!
Συνέντευξη: Διαμαντούλα Χατζηαντωνίου, Άννα-Μαρία Κέκια
Φωτογραφίες: ©Άννα-Μαρία Κέκια, για το Docuventa.gr
