Όλη μας η ζωή αυτές οι 2 λέξεις. Από μικρά παιδιά ακόμα μαθαίνουμε τι σημαίνει δίνω ή παίρνω μια δεύτερη ευκαιρία. Άμα το καλοσκεφτείτε έτσι είναι. Ουκ ολίγες φορές είχαμε τσακωθεί με κάποιον συμμαθητή μας ή την κολλητή μας και μετά ανταλλάσαμε συγγνώμες και αποζητούσαμε ή μας παρακάλαγαν για μια δεύτερη ευκαιρία.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι δεύτερες ευκαιρίες συμβάλλουν με τον τρόπο τους και στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.
Για να φτάσουμε στο σημείο να ζητήσουμε μια δεύτερη ευκαιρία από κάποιον σημαίνει ότι ξεπεράσαμε τα επιτρεπόμενα όρια του και πρέπει να μαζευτούμε. Με την προϋπόθεση να μας ενδιαφέρει ουσιαστικά ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Είτε είναι μια φίλη μας, είτε ο σύντροφος μας ή ακόμα και κάποιος από το οικογενειακό μας περιβάλλον. Αυτό μας κάνει αλτρουιστές. Παραμερίζουμε δηλαδή τον εγωισμό μας και προσπαθούμε για το καλύτερο για τα άτομα που μας ενδιαφέρουν.
Επίσης, μαθαίνουμε και τα δικά μας όρια. Μέχρι που φτάνουν οι αντοχές μας και πόσο υποχωρητικοί μπορούμε να γίνουμε σε κάποια πράγματα. Είναι ένα είδος crash test για μένα οι δεύτερες ευκαιρίες. Που πρέπει δηλαδή να φτάσει κάποιος για να πεις «Φτάνει»;
Η δεύτερη ευκαιρία δεν είναι ένα συγχωροχάρτι.
Θέλει πολύ δύναμη ψυχής να καταφέρει κάποιος να εκμεταλλευτεί, προς το καλύτερο φυσικά, την δεύτερη ευκαιρία που του δίνεται. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξει ή έστω να στρογγυλέψει στοιχεία του χαρακτήρα του που ενοχλούν ή πονάνε τους ανθρώπους γύρω του.
Άλλωστε εμείς θα αλλάζαμε ριζικά αν μας το ζητούσε κάποιος; Άσχετα με το πόσο θα τον αγαπούσαμε. Ίσως για κανένα εξάμηνο και μετά πάλι τα ίδια.
Όπως είπε και ο Βολταίρος: «Σκέψου πόσο δύσκολο είναι να αλλάξεις τον εαυτό σου και θα καταλάβεις πόσο μηδαμινές είναι οι δυνατότητες σου να αλλάξεις τους άλλους».
Και τελικά μήπως σε κάποιες περιπτώσεις την δεύτερη ευκαιρία την δίνουμε στον εαυτό μας και όχι στον άλλον;
Κατά 99.9% γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει αν δεν το θέλει εκείνος. Γιατί επιμένουμε να δίνουμε τόσες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν;
Μήπως από την μεγάλη μας επιθυμία και ανάγκη να έχουμε φίλους και ας μας πληγώνουν ανεπανόρθωτα κάποιες φορές; Ίσως επειδή θεωρούμε ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να έχουμε σύντροφο και ας μην μας ταιριάζει;
Καταλήγω σιγά σιγά στο συμπέρασμα ότι μάλλον στον εαυτό μας τις δίνουμε τελικά. Ίσως ο φόβος της μοναξιάς μας κάνει να τραβάμε το σκοινί ακόμα και όταν εκείνο έχει κοπεί.
Από την άλλη όμως γνωρίζω ανθρώπους που άξιζαν και με το παραπάνω την δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε. Απέδειξαν τόσο στους οικείους τους όσο και στους εαυτούς τους ότι τελικά ήταν πολύ πιο ισχυρές προσωπικότητες από όσο νόμιζαν .
Όπως είπε και ο Jackson Brown: «Πάντα να δίνετε στους ανθρώπους μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά ποτέ μια τρίτη!».
Στον εαυτό σας όμως εξαντλήστε όλες τις ευκαιρίες, αρκεί να είστε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Εις το επανιδείν.
Με αγάπη, maria