Εγώ. Εγωλατρεία. Εγωκεντρισμός. Ωραιοπάθεια. Βαρύ και ασήκωτο το κλίμα. Φλέγοντα ζητήματα. Υπάρχουν μέσα μας όλα αυτά; Ίσως ναι. Σε ορισμένους ανθρώπους μάλιστα είναι πολύ ανεπτυγμένα. Σε κάποιους άλλους, όμως, όχι και τόσο. Πότε και πως αναπτύσσονται;
Ας το πάρουμε από την αρχή, όπως άλλωστε πάντοτε κάνουμε!
Η αλήθεια είναι ότι όταν ένα παιδί μεγαλώνει σαν ένας μικρός «πρίγκιπας» ή σαν μια μικρή «πριγκίπισσα» αντίστοιχα, μαθαίνει ότι μπορεί να τα έχει πάντα όλα… Σε αυτήν την περίπτωση, αυτοί που έχτισαν τις βάσεις για την απόκτηση αυτών των χαρακτηριστικών δεν είναι άλλοι από τους γονείς τους.
Είναι αυτοί που δεν ήθελαν να κοπιάσουν τα παιδιά τους, ίσως επειδή οι ίδιοι κοπίασαν πολύ και δεν θέλουν ένα τέτοιο άσχημο -στα μάτια τους- βίωμα να περάσουν κι εκείνα. Δεν ήθελαν να κερδίζουν κάτι με επίπονη προσπάθεια, αλλά να τους δίνονται όλα έτοιμα, χωρίς απαραίτητα και να τα αξίζουν στην τελική τα παιδιά.
Από την άλλη, ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με αναρίθμητες ελλείψεις μπορεί να θέλει να αποκτήσει κάμποσα υλικά αγαθά, πολλούς φίλους, πολλές/ούς συντρόφους, απλά για να παίρνει συνεχώς την επιβεβαίωση που δεν απόλαυσε στην παιδική του ηλικία. Μπορεί να μην έχει εισπράξει αποδοχή και αγάπη από το οικογενειακό του περιβάλλον. Αυτά τα κενά έχουν κατά βάση δύο κατευθύνσεις. Η μια είναι η κατάθλιψη και η άλλη η απληστία. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, όπως πολύ σοφά θα παρατηρούσε ο λαός μας.
Ο εγωπαθής άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται από ενσυναίσθηση. Δεν μπορεί να μπει στην θέση των άλλων. Η ανάγκη της απόκτησης του «παραπάνω» τον τυφλώνει.
Παραμερίζει και αγνοεί τις ανάγκες του/της συντρόφου του, των φίλων του και στην χειρότερη περίπτωση των ίδιων του των παιδιών. Δεν διακατέχεται από το ομαδικό πνεύμα, του είναι άγνωστο σαν διαδικασία, ίσως και σαν λέξη ακόμη. Παγώνει το συναίσθημα και φυσικά η συνείδηση του.
Τι κάνουμε για την αποφυγή των προαναφερθέντων αδύνατων χαρακτηριστικών;
Το ιδανικό θα ήταν να μην προλάβει να εκδηλωθεί η απληστία. Γι’ αυτό οφείλουν να φροντίσουν οι ίδιοι οι γονείς. Αρχικά, καλό θα ήταν να μην είναι οι ίδιοι άπληστοι. Πολύ βασικό για να μην ανακυκλωθεί αυτό το φαινόμενο.
Πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους να είναι υπεύθυνα και προσγειωμένα. Τον τρόπο να λειτουργούν σε μια ομάδα, σκεπτόμενοι και τις ανάγκες των άλλων και όχι μόνο τις δικές τους. Η ομαδικότητα είναι ένας πυλώνας επιτυχίας και κερδοφορίας γενικότερα, γιατί απαιτεί ως προτεραιότητα το «εμείς» και όχι το «εγώ» και γι’ αυτήν χρειάζονται υποχωρήσεις.
Ακόμη, οφείλουν να μάθουν στα παιδιά τους να βρίσκουν μόνα τους την λύση στα προβλήματα, γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς θα κληθούν να αποφασίσουν κάπου αργότερα χωρίς την παροχή της οποιασδήποτε εξωτερικής βοήθειας.
Να ονειρεύονται συνειδητά και συνεχώς να δημιουργούν. Αν μεγαλώσουν έτσι, θα καταφέρουν να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.
Η ευτυχία και η επιτυχία δεν έρχονται μέσω της καταπάτησης των άλλων ή του ανταγωνισμού, αλλά μέσω της ικανότητας με εφευρετικότητα του παραμερισμού των βράχων που θα εμφανιστούν μπροστά τους στο μονοπάτι που λέγεται ζωή.
Ας κλειδώσουμε όλα αυτά τα αρνητικά φορτισμένα συναισθήματα που άρχισαν να μας κυριαρχούν, είναι ουσιαστικά τρόποι που μας ναρκώνουν και μας απομονώνουν από τον κοινωνικό μας περίγυρο. Ας χάσουμε εσκεμμένα αυτό το κλειδί!
Ας πάρουν την θέση τους η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο και η ενότητα εν κατακλείδι. Η αληθινή αποδοχή και αγάπη δηλώνεται μέσα από την συναναστροφή και την αλληλεπίδραση.