Η ανάγνωση ενός βιβλίου αποτελεί για πάρα πολλούς ανθρώπους στιγμή χαλάρωσης και απόλαυσης. O πραγματικός βιβλιοφάγος, όσες φορές κι αν πάρει για προσωπικούς συνήθως λόγους “διαζύγιο” από το βιβλίο, σύντομα επιστρέφει στο ξεφύλλισμα των σελίδων του.
Μα κι εκείνοι οι περιστασιακοί “εραστές” των αράδων δύσκολα μένουν ασυγκίνητοι μπροστά σε ένα καλό συγγραφικό έργο. Το περιεχόμενο του πολλές φορές φαντάζει εξωπραγματικό, ανεξήγητο και πέραν της φαντασίας, τόσο μακρινό από την πραγματική ζωή και τα σκαμπανεβάσματά της.
Αν και ακούγεται κάπως απίθανο, ορισμένα από τα πιο γνωστά βιβλία βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές η ίδια η ζωή γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια! Ας αναφέρουμε ενδεικτικά τέσσερα πιο χαρακτηριστικά από αυτά!
_______________
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΦΡΑΝΚ
Είναι σίγουρα ένα από τα πολυδιαβασμένα ιστορικού ως επί το πλείστον ενδιαφέροντος βιβλία. Το ημερολογιακού τύπου, όπως προδίδει και ο τίτλος του βιβλίο, (που στην πρωτότυπη ολλανδική του έκδοση έφερε τον τίτλο “ΤΟ ΠΙΣΩ ΣΠΙΤΙ”) είναι στην ουσία το ημερολόγιο που κρατούσε η 16χρονη τότε Γερμανοεβραία Άννα Φρανκ στο Άμστερνταμ, όπου κρυβόταν με την οικογένειά της από τους Ναζί κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η άνοδος του Χίτλερ και στην Ολλανδία αναγκάζει την Άννα και την οικογένειά της να κρυφτούν σε μια αποθήκη με δύο διαμερίσματα, στο ένα εκ των οποίων θα κρυφτεί και η οικογένεια του συνεργάτη του πατέρα της Άννας. Mέσα από τις σελίδες του ημερολογίου βιώνουμε από κοντά την σκληρή και απάνθρωπη πλευρά της ζωής, δημιούργημα ενός παρανοϊκού.
Αξιοσημείωτο είναι εκτός των άλλων ότι η μικρή Άννα, που στην συνέχεια θα πέσει θύμα του Ολοκαυτώματος, ξεκινάει την κάθε νέα καταχώρηση της στο ημερολόγιο με το “Αγαπητή Κίττυ”, την φανταστική φίλη που είχε δημιουργήσει το εφηβικό μυαλό της, που στην ουσία λειτουργούσε σαν προσωπικός της εξομολόγος.
ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ
Ένα βιβλίο που δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο, καθώς κάνει αναφορά στον “Γολγοθά” μιας Αμερικανίδας μητέρας. Η Μπέτυ Μαχμουντί θα περάσει δια πυρός και σιδήρου, θα βιώσει τον υπέρτατο τρόμο, μα δεν θα το βάλει ποτέ κάτω, αφού η απόδραση από την Τεχεράνη, πάντα μαζί με την κόρη της, αποτελεί για εκείνη μονόδρομο. Ο δεύτερος σύζυγός της ο Ιρανός γιατρός Μαχμουντί την κρατάει στην ουσία αιχμάλωτη με την κοινή τους κόρη στην πατρίδα του, ύστερα από μια φαινομενικά τυπική επίσκεψη στους δικούς του.
Το ίδιο το βιβλίο, καθώς και η συγγραφέας με μια σειρά από διαλέξεις που δίνει ανά διαστήματα, έχουν βοηθήσει εκατοντάδες γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια δεινή θέση να βάλουν ένα φράγμα στην καταπίεση ετών.
12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ
Ο νους μας πάει περισσότερο στις κινηματογραφικές απάνθρωπες εικόνες αλυσοδεμένων ανδρών, γυναικών αλλά και παιδιών που πωλούνταν σαν ένα κομμάτι κρέας στους πλούσιους “κυρίους”. Εικόνες που προβλήθηκαν το 2013 στην μεγάλη οθόνη.
Η ταινία γυρίστηκε βασιζόμενη στο αυτοβιογραφικού περιεχομένου βιβλίο “12 Χρόνια Σκλάβος” του Σόλομον Νόρθαπ, ο οποίος από ελεύθερος πολίτης της Νέας Υόρκης καταλήγει σκλάβος σε φυτεία της Λουιζιάνα. Υπήρξαν εποχές, κυρίως κατά τον Μεσαίωνα, όπου η δουλεία άγγιζε το 40% των κοινωνιών.
Το βιβλίο αποτελεί “κόλαφο” κατά του ρατσισμού και της αναίσχυντης ανθρώπινης εκμετάλλευσης και αναλγησίας.
ΠΑΟΥΛΑ
Aκούγοντας και μόνο το όνομα της συγγραφέως γνωρίζουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιο πολύ δυνατό πόνημα. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε δεν επιθυμεί να κάνει στο “Πάουλα” επίδειξη της συγγραφικής της μαεστρίας, παρά “ξεγυμνώνει” με τρόπο αριστουργηματικό τα όσα κρύβει η πονεμένη ψυχούλα της.
Είναι στην ουσία ένα γράμμα προς την ψυχολόγο κόρη της, η οποία είχε πέσει λόγω ασθένειας σε κώμα. Η Παόυλα δεν πρόλαβε να το διαβάσει ποτέ, αφού ο θάνατος θα της στερούσε αυτό το δικαίωμα. Το συγκεκριμένο βιβλίο θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα πιο ευαίσθητα της δημιουργού.
