Η Oriana Fallaci γεννήθηκε στις 29 Ιουνίου του 1929 στην πρωτεύουσα της περιφέρειας της Τοσκάνης, την Φλωρεντία. Ο πατέρας της, επιπλοποιός στο επάγγελμα, ήταν ηγέτης της Αντίστασης στην Τοσκάνη κι έτσι η Oriana έμαθε από πολύ μικρή να αμφισβητεί και να μάχεται τον φασισμό του Μουσολίνι.
Από νωρίς εκδήλωσε την επιθυμία της να ασχοληθεί με την συγγραφή βιβλίων, γεγονός που δεν άρεσε στους δικούς της. Σύμφωνα με ‘κείνους, η Oriana, όπως και οι δυο άλλες αδελφές της, όφειλαν να ακολουθήσουν μια πιο «σοβαρή» επαγγελματική σταδιοδρομία.
Έτσι ξεκινά τις σπουδές της στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της γενέτειράς της.
Οι δρόμοι της πένας και της Oriana όμως έμελλε κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Το 1946 πιάνει τελικά δουλειά στην εφημερίδα «Mattino Del’ Italia Centrale», όπου της αναθέτουν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Το 1951 παίρνει εντολή από την αρχισυνταξία να γράψει κάτι άκρως ειρωνικό και συκοφαντικό για γνωστό Κομμουνιστή της περιοχής. Η Orianna είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι» και αυτομάτως απολύθηκε.
Αποφασίζοντας πως προτιμά να ασχοληθεί αποκλειστικά με την δημοσιογραφία η Fallaci διακόπτει τις σπουδές της και πιάνει δουλειά στο περιοδικό επικαιρότητας «Epoca», όπου ήταν αρχισυντάκτης ο θείος της.
Το 1954 δουλεύει στο περιοδικό «Europeo», το οποίο της δίνει την ευκαιρία να αφήσει το γραφείο. Η πρώτη δημοσιογραφική της αποστολή στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Ιράκ, είναι γεγονός.
Η Oriana Fallaci υπηρέτησε θαυμάσια για κάποια χρόνια και το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ παίρνοντας συνεντεύξεις από τους Όρσον Γουέλς, Μαρτσέλο Μαστρογιάννη και πολλούς άλλους. Κατάφερε να επιβληθεί με επιτυχία σαν δημοσιογράφος συνεντευξιαστής σε έναν χώρο όπου δέσποζε το αρσενικό στοιχείο.
Το μυστικό της επιτυχίας της ήταν η ενδελεχής έρευνα που έκανε πριν κάνει την εκάστοτε συνέντευξη και το επιθετικό σχεδόν ύφος που είχε υιοθετήσει κυρίως απέναντι στους πολιτικούς προκειμένου να εκμαιεύσει τις απαντήσεις που επιθυμούσε.
Το 1958 η Oriana Fallaci θα στραφεί προς την συγγραφή με το πρώτο της βιβλίο «Οι επτά αμαρτίες του Χόλυγουντ» (του οποίου μάλιστα τον πρόλογο έγραψε ο Όρσον Γουέλς) να προκαλεί αίσθηση. Το 1961 ακολουθεί το «Το άχρηστο φύλο», στο οποίο στην ουσία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των γυναικών της Μέσης Ανατολής. Το 1962 εκδίδει το πρώτο της καθαρόαιμο μυθιστόρημα με τίτλο «Η Πηνελόπη στον πόλεμο». Αυτό είχε ως θέμα ένα ερωτικό τρίγωνο και θεωρήθηκε αρκετά προκλητικό για την εποχή του.
Το 1967 ζητάει να την στείλουν ως πολεμική ανταποκρίτρια στο Βιετνάμ. Ένα χρόνο αργότερα, το 1969, συγκεντρώνει όλο το υλικό από τις συνεντεύξεις και εμπειρίες της εκεί σε ένα βιβλίο.
Η Fallaci αποκτά μεγάλη φήμη και γίνεται πλέον διεθνώς περιζήτητη.
Το 1968 βρίσκεται στο Μεξικό, όπου τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων λαμβάνει χώρα η Σφαγή του Τλατελόλκο. Φοιτητές και πολίτες που διαδήλωναν δολοφονήθηκαν από στρατιωτικούς με εντολή της μεξικανικής κυβέρνησης και η Oriana, που βρίσκεται μεταξύ τους, τραυματίζεται σχεδόν θανάσιμα.
Η Fallaci είχε αποσπάσει συνεντεύξεις από πολιτικούς ηγέτες που δεν άνοιγαν εύκολα ως και καθόλου το στόμα τους. Κάποια από τα τρανταχτά ονόματα που δέχτηκαν να της μιλήσουν ήταν οι Ίντιρα Γκάντι, Γιασέρ Αραφάτ, Βίλι Μπραντ, Μουαμάρ Καντάφι, Αγιατολάχ Χομεϊνί και Χένρυ Κίσιντζερ, τον οποίο κατάφερε να κάνει να παραδεχτεί ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν στην ουσία άχρηστος.
Το 1973 παίρνει συνέντευξη από τον Αλέκο Παναγούλη, ο οποίος στην προσπάθειά του να ανατινάξει το αμάξι του δικτάτορα Παπαδόπουλου συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Στο πρόσωπό του βρήκε τον έρωτα της ζωής της.
Τα βιβλία της ”Ένας άντρας» και «Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» είναι αυτοβιογραφικά και έχουν άμεση σχέση με τον δεσμό τους.
Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2006 η Oriana Fallaci πεθαίνει από καρκίνο του μαστού. Μέχρι το τέλος της ζωής της παρέμεινε αντισυμβατική με πολλές από τις απόψεις της, κυρίως αυτές που αφορούσαν τους Ισλαμιστές, να θεωρούνται ακραίες και απόλυτες.