Έχοντας έρθει σε επαφή με άτομα διαφόρων ηλικιών και κάθε φύλου διαπίστωσα ορισμένες διαδεδομένες αντιλήψεις που υπάρχουν σχετικά με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τις πανελλαδικές εξετάσεις κι άλλα σχετικά και ενδιαφέροντα ζητήματα.
Όσον αφορά το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα, οι απόψεις κάπως διίστανται. Οι μισοί φαίνεται να θεωρούν πως είναι ιδιαίτερα αξιόλογο και συνεχώς εξελίσσεται, καθώς σε επίπεδο σπουδών παρέχει πληθώρα γνώσεων στους μαθητές και μάλιστα αρκετές φορές εξαιρετικά πιο προηγμένων σε σύγκριση με άλλες χώρες του εξωτερικού. Όμως η αλλαγή κάθε φορά της κυβέρνησης το επηρεάζει σημαντικά. Βέβαια, πάντα καταφέρνει να προσαρμόζεται και χαρακτηρίζεται γενικά αποδοτικό. Οι άλλοι μισοί το χαρακτηρίζουν “απαίσιο, ελλιπές και άθλιο” δείχνοντας πώς τους κατακλύζει μία γενικότερη απογοήτευση.
Ένα άλλο θέμα που προβληματίζει συνήθως τους νέους είναι το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχει αυξημένη παραπαιδεία, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται υποψίες για μη σωστή λειτουργικότητα του συστήματος και εκπαιδευτικές παροχές στα σχολεία.
Επίσης, το θέμα των πανελληνίων εξετάσεων, παρόλο που είναι ένας πολύ δίκαιος τρόπος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προξενεί μεγάλο άγχος στη μαθητική και εκπαιδευτική κοινότητα με συνέπεια η τελευταία χρονιά του λυκείου να είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρα και στρεσογόνα.
Τα παιδιά υποστηρίζουν ότι ο ελεύθερος χρόνος τους συνθλίβεται ακαριαία και η ενδεικτική βαθμολογία των πανελληνίων εξετάσεων δεν ανταποκρίνεται στον κόπο τους.
Γενικότερα, οι πανελλήνιες εξετάσεις προκαλούν τόσο ψυχική όσο και σωματική κούραση στους τελειόφοιτους και συνδέονται λανθασμένα με την μοναδική ευκαιρία των νέων να οικοδομήσουν το μέλλον τους. Σίγουρα όμως εμμέσως κρίνεται όντως το μέλλον τους. Ορισμένοι χαρακτηρίζουν τις γνώσεις που καλούνται να αποστηθίζουν οι υποψήφιοι ως “άχρηστες, που δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην καθημερινή ζωή”. Άλλοι υποστηρίζουν πως δεν θα έπρεπε να υπάρχουν ορισμένα περιοριστικά κριτήρια, όπως για παράδειγμα το όριο ύψους για την εισαγωγή σε στρατιωτικές σχολές.
Ένα μεγάλο θέμα συζήτησης είναι το κατά πόσο στη σύγχρονη εποχή οι νέοι είναι δραστήριοι. Η πλειονότητα υποστηρίζει πως γενικά οι νέοι δεν είναι ενεργοί, ωστόσο υπάρχουν πάντα εξαιρέσεις που διαφοροποιούν αυτόν τον “κανόνα”, έστω σε μία συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων.
Για την παθητική κατάσταση των νέων που δεν έχουν χόμπι και λοιπά ενδιαφέροντα πιστεύουν πώς ευθύνεται η τεχνολογία που έχει καθηλώσει τους περισσότερους πίσω από μία οθόνη.
Διαπιστώνω επίσης κάποια πράγματα σχετικά με τα πρότυπα που έχουν οι νέοι ή έστω με κάποια πρόσωπα που θαυμάζουν. Ένα μικρό ποσοστό δεν διαθέτει πρότυπα. Το μεγαλύτερο ποσοστό όμως δείχνει να θαυμάζει άτομα, τα οποία είναι πεισματάρικα, έξυπνα, αυτοδημιούργητα, που πιστεύουν στον εαυτό τους, ζουν στο παρόν και είναι αυθεντικά, καλοπροαίρετα και ελεύθερα. Επίσης, οι εθελοντές αποτελούν γι’ αυτούς αντικείμενο θαυμασμού. Επομένως, κάπως έτσι είναι και τα “είδωλα” τους, τα οποία ίσως θαυμάζουν, γιατί βλέπουν κάτι καλό σε αυτά, το οποίο θέλουν να γεννήσουν και μέσα τους.
Έχω κάνει και συζητήσεις για τα όνειρα των νέων γενικά και για το μεγαλύτερο τους όνειρο ειδικά. Το μεγαλύτερο όνειρο των περισσότερων είναι να είναι υγιείς, ευχαριστημένοι με αυτά που κατέχουν και επιτυχημένοι όσον αφορά τον επαγγελματικό κλάδο.
Συγκεκριμένα, θα ήθελαν να είναι αφεντικά του εαυτού τους, να αποφεύγουν να ακολουθούν τα προβαλλόμενα πρότυπα ούτως ώστε να ζήσουν μία καλύτερη ζωή, αφού θα έχουν εκπαιδευτεί να σκέφτονται μακροπρόθεσμα. Θέλουν να είναι ανεξάρτητοι, αυτόνομοι, να ταξιδέψουν στον κόσμο ανακαλύπτοντας νέες κουλτούρες και πολιτισμούς και επίσης θα ήθελαν να βρουν το άλλο τους μισό και να δημιουργήσουν μία όμορφη οικογένεια με αυτό.
Τέλος, έχω θέσει και μία ερώτηση-παγίδα, η οποία τους έβαλε σε αρκετούς προβληματισμούς και αυτό ακριβώς ήθελα να πετύχω. Τους ρώτησα λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί οι ανασταλτικοί παράγοντες που τους εμποδίζουν να γίνουν αυτοί που θέλουν να είναι.
Το μεγαλύτερο ποσοστό ανέφερε πώς τους κρατάει πίσω η κοινωνία, που ενίοτε μαζί με την οικογένειά εκπροσωπούν την κοινή γνώμη. Ένα ποσοστό θεωρεί σημαντικό παράγοντα την αμφιβολία και τον φόβο σε συνδυασμό με την έλλειψη θέλησης. Άλλοι κάνουν αναφορά και στον παράγοντα της οικονομικής κρίσης.
Συνοψίζοντας, όπως υπογράμμισε και ο διάσημος συγγραφέας Μάριος Πλωρίτης: “Εμείς οι νέοι είμαστε απαιτητικοί. Δεν θέλουμε τα πάντα, τα θέλουμε όλα!”.
Έτσι λοιπόν, με ένα πνεύμα αισιοδοξίας και με μία γενικότερη καλή διάθεση, προκαλώ όλους τους νέους να κυνηγήσουν τα όνειρα τους μέχρι τέλους και να εκφράσουν με παρρησία τις απόψεις τους. Εάν κάτι δεν τους αρέσει, να κάνουν τα πάντα για να το φέρουν στα μέτρα τους, γιατί αυτή είναι η ζωή τους, η παράσταση τους και είναι κρίμα να τη χαραμίσουν.
Εις το επανιδείν!!