Η Μαρία Μπούα είναι μια νέα και δημιουργική γυναίκα που έχει μυηθεί στον κόσμο της τέχνης από πολύ μικρή. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα, όπου έκανε τα πρώτα της βήματα στην μουσική. Αργότερα άρχισε να δημιουργεί! Ασχολήθηκε με την σύνθεση, την φωτογραφία ενώ έχει δοκιμαστεί και στην σκηνοθεσία.
Είναι πολυπράγμων αλλά το αρνείται. Της αρέσει να την μνημονεύουν ως συνθέτη κι ας είναι πολυσύνθετη! Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως είναι μετριόφρων, συγκρατημένη, ρομαντική καλλιτέχνης και προσγειωμένη προσωπικότητα.
Δεν της αρέσει να μιλούν για εκείνη, αλλά για τα έργα της. Τα πιο πρόσατα δημιουργήματά της είναι το The Jews of Corfu, το οποίο ασχολείται με την ιστορία των Εβραίων της Κέρκυρας, και το L’Art Des Mains, που αναδεικνύει παραδοσιακά επαγγέλματα που κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Παρότι δεν της αρέσει να προβάλλει τον εαυτό της, την προσέγγισα για να την γνωρίσω καλύτερα και όσα είπαμε ήταν τόσο ενδιαφέροντα, που μετά από δική της έγκριση, θα μοιραστώ μαζί σας ένα μέρος της συζήτησής μας.
Από τη στιγμή που έχετε επαφή με την δημιουργία ταινιών από πολλές σκοπιές, πώς βλέπετε τα πράγματα γενικότερα στον χώρο;
Συνήθως, αποφεύγουν να πληρώνουν πολλά για την μουσική. Υπάρχουν πολλοί δημιουργοί που καταφεύγουν στην αναζήτηση μουσικής σε πλατφόρμες ή ιστοσελίδες που τους παρέχουν υλικό με πολύ λίγα χρήματα. Άλλοι προσπαθούν να κλείσουν συμφωνία με όσο λιγότερα χρήματα γίνεται.
Κάποια στιγμή λες “Δεν γίνεται να δουλεύω μήνες ένα concept και να μην πληρώνεται όσο του αναλογεί! Δεν εκτιμάται η δουλειά αυτή όσο πρέπει!” Νομίζουν ότι κάθεσαι σε έναν υπολογιστή και πατάς τυχαία κάποιες νότες, αλλά δεν είναι έτσι.
Μπορεί να μην υπάρχει παρθενογένεση αλλά υπάρχει ο χρόνος και η αναζήτηση για δημιουργία κατάλληλης μουσικής, που να ταιριάζει στο σενάριο και την εικόνα. Αυτό που πληρώνει ο άλλος στην σύνθεση είναι η σύλληψη και η εκτέλεση της ιδέας, κάτι που δεν εκτιμάται πραγματικά.
Όταν γίνεται κάποια συνεργασία, ο συνθέτης δεν καλύπτεται ως προς αυτό με κάποιο συμφωνητικό;
Σε πολλές περιπτώσεις ναι, αλλά όταν δείχνεις εμπιστοσύνη σε κάποιον και θεωρείς πως θα είναι σωστός, δεν περιμένεις το συμφωνητικό να το επικυρώσει. Ούτε το συμφωνητικό, εξασφαλίζει ότι θα εκτιμηθεί η προσπάθειά σου περισσότερο. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι προσπαθούν να πληρώσουν πολύ λίγα για αυτό που σου ζητούν να κάνεις.
Επίσης, δεν έχεις έναν μόνιμο μισθό. Είσαι μετέωρος στις συνθήκες που επικρατούν.
Άρα δεν εξασφαλίζεται με τα συμφωνητικά ο δημιουργός ως προς τον χρόνο που αφιέρωσε, στο ενδεχόμενο που ναυαγήσει κάποια συνεργασία, σωστά; Αυτό μου φέρνει στο μυαλό τις αναφορές των ηθοποιών που αναφέρουν ότι δεν πληρώνονται για τις πρόβες και αν μια παράσταση δεν ανέβει, αντιμετωπίζουν αρκετά μεγάλη δυσκολία με τα οικονομικά τους….
Ακριβώς αυτό! Και είναι άδικο για αυτόν που αφιερώνει χρόνο για ένα έργο…
Καταλαβαίνω πως πέρα από την πληρότητα της δημιουργίας, είναι εξίσου σοβαρό το θέμα του βιοπορισμού. Πιστεύω πως σύντομα θα αλλάξει αυτό! Είναι ένα σημαντικό θέμα που απασχολεί πολύ κόσμο και φαίνεται ότι ήδη συζητιέται. Οπότε, ας είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον!
Το θέμα είναι πως πολλές φορές γίνονται συζητήσεις και δεν οδηγούν πουθενά! Όπως τυχαίνει να συζητήσω με ανθρώπους του χώρου, που λένε πως τους αρέσει η μουσική μου αλλά δεν προκύπτει κάτι πέρα από την συζήτηση.
Και όταν βλέπεις ότι όντως οι άλλοι το εννοούν πως κάνεις καλή δουλειά, αλλά δεν σου κάνουν κάποια πρόταση ή σου κάνουν πρόταση η οποία δεν οδηγεί πουθενά, είναι άσχημο. Γιατί ξέρεις κι εσύ πως αυτό που κάνεις είναι καλό, αν δεν ήταν δεν θα σε στεναχωρούσε κιόλας!
Ναι, είναι εύλογη η απογοήτευση σε τέτοιες καταστάσεις… Απευθύνεστε μόνο στην ελληνική αγορά ή και στο εξωτερικό;
Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Το ίδιο ισχύει παντού, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτό.
Στα ντοκιμαντέρ που έχετε ήδη κυκλοφορήσει η μουσική επένδυση είναι δική σας, κι αυτός είναι ένας τρόπος να δείξετε το ταλέντο σας σε αυτόν τον τομέα, πέρα από τα άλλα πεδία στα οποία έχετε εργαστεί σε αυτά. Πιστεύω ότι όσο ταξιδέψουν τα ντοκιμαντέρ αυτά, τόσο περισσότερο θα ακουστεί η μουσική σας σε ανθρώπους που ίσως δεν περιμένατε και να υπάρξει κάποια νέα προοπτική!
Ναι, μακάρι! Γιατί έχω απογοητευτεί από κάποιες επαφές που προσπάθησα να κάνω. Οπότε, δεν μπορώ να ελπίζω σε πολλά αλλά σίγουρα όταν κάποιος διαφημίζεται περισσότερο, θεωρείται καλός και τραβάει το ενδιαφέρον.
Έχω την αίσθηση πως τείνετε προς τον ερασιτεχνισμό, με την αυτούσια έννοια της λέξης. Δηλαδή, είστε εραστής της τέχνης σας, δεν μπορείτε χωρίς αυτή και δεν την θυσιάζετε για να κάνετε εκπτώσεις.
Έχω μια ηθική η οποία ίσως με κρατάει πίσω σε πολλά πράγματα, καθώς δεν συνάδει με τα σημερινά δεδομένα κι εγώ αντιστέκομαι. Εφόσον τα κατάφερα 2 φορές και ό,τι έχω κάνει κινεί το ενδιαφέρον, πάει να πει ότι έχω κάτι να πω σαν δημιουργός.
Δεν θέλω να γκρινιάζω και να απαισιοδοξώ, η τέχνη είναι υποκειμενική.
Απλά κάποιες φορές θεωρώ ότι δίνεται χώρος σε έργα που προβάλλουν λάθος πρότυπα, περιεχόμενα χωρίς παιδεία…
Εγώ επειδή δεν μπορώ και δεν θέλω να το κάνω, με απασχολεί γιατί συμβαίνει αυτό. Είτε είναι ο κόσμος έτσι και εγώ απεύθυνομαι σε λίγους ή είναι το σύστημα έτσι.
Παλεύω, λοιπόν, όσο μπορώ για να κάνω κάτι αξιόλογο, με ουσία και εύχομαι να φτάσουν όσο πιο μακρυά μπορούν. Προσεγγίζω δημοσιογράφους, ανθρώπους του χώρου, προσπαθώ να κάνω επαφές για να κοινοποιήσω το έργο μου αλλά πραγματικά δεν βρίσκω την αναμενόμενη ανταπόκριση.
Και πάλι όμως, το προσπαθώ μόνη μου, με όσα μέσα διαθέτω και όσες πόρτες ανοίγουν.
Πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μέχρι στιγμής με το The Jews of Corfu;
Γενικά καλά αλλά θα μπορούσε και καλύτερα. Δεν έχουμε καμία χρηματική βοήθεια για να μπορέσουμε να πάμε σε όσα περισσότερα Φεστιβάλ μπορούμε, εκ των οποίων κάποια είναι στο εξωτερικό.
Σε όσα έχουμε κάνει αίτηση μέχρι στιγμής, δεν έχουμε λάβει ακόμα απαντήσεις από όλα. Κάποια μας έχουν απορρίψει καθώς το είδος του ντοκιμαντέρ, στο οποίο ανήκουμε, δεν έχει πολλά εφέ και απ’ότι φαίνεται το θέμα που έχουμε δεν απασχολεί το κοινό του εξωτερικού. Δεν απογοητευόμαστε, όμως, γιατί είναι δύσκολο θέμα, δεν είναι τόσο εμπορικό.
Τα ντοκιμαντερ όμως, σαν είδος, δεν είναι ταινίες καταγραφής πραγματικών γεγονότων; Υπάρχει, δηλαδή, τέτοιο ζήτημα στα Φεστιβάλ;
Ναι, σωστά, το ντοκιμαντέρ καταγράφει στοιχεία της πραγματικότητας. Δεν έχω κάποιο παράπονο ως προς αυτό. Ίσως είναι και θέμα επαφών, καθώς εμείς δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη βοήθεια. Δεν έχω καταφέρει να καταλάβω ακόμα πως λειτουργεί όλο αυτό. Δηλαδή, το πώς μπορεί να κινηθεί κάποιος στην Ελλάδα και να βγάλει κάτι προς τα έξω που να έχει αξία.
Απευθυνθήκατε σε κάποιους φορείς και δεν βρήκατε ανταπόκριση;
Ναι, είχα απευθυνθεί σε κάποια πρόσωπα, αλλά αναφέρθηκε πως επειδή είμαι ανεξάρτητη και όχι σε κάποιο σύλλογο, δεν μπορούσαν να με ενισχύσουν. Θεωρώ πως κάτι πρέπει να γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, που είσαι ανεξάρτητος και δεν έχεις μια ομάδα πίσω σου, όπως οι σύλλογοι, γιατί τότε είναι που χρειάζεσαι περισσότερο την βοήθεια.
Εμείς δεν βγάλαμε χρήματα από αυτό, εγώ προσωπικά έβαλα και από την τσέπη μου. Οπότε, όταν κάνεις κάτι που αγαπάς και έχει μια αξία για το σύνολο, καθώς δεν κάναμε ένα έργο στο οποίο προβάλαμε τον εαυτό μας, είναι σημαντικό να έχεις κάποια βοήθεια.
Πραγματικά μου κάνει εντύπωση αυτό που αναφέρετε!
Σε κάποιες περιπτώσεις κι εμείς δεν χτυπήσαμε κάποιες πόρτες να ζητήσουμε βοήθεια, καθώς δεν θέλαμε να πιστέψει κάποιος οτι κάνουμε το έργο μας για να πάρουμε χρήματα. Θεωρούσαμε ότι ίσως οι ίδιοι, έστω και σε ηθικά πλαίσια, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν κάτι καθώς είχαν γνώση για το τι ετοιμάζουμε και πόση δουλειά έχουμε ρίξει.
Άλλες φορές ζητήσαμε χρήματα καθαρά για την παραγωγή, όμως εξέφρασαν ότι δεν επιθυμούν να βοηθήσουν, χωρίς να μας δώσουν περιθώρια να εξηγήσουμε που χρειαζόμαστε τι και γιατί.
Είχαμε πολλά έξοδα και χρειάστηκε χρόνος για την έρευνα. Σκεφτείτε πως εγώ δεν είμαι ιστορικός και ήταν δύσκολο, αλλά έκανα πολύ μεγάλη έρευνα καθώς το παραμικρό λάθος φέρει μεγάλη ευθύνη!
Όντως, ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο…
Υπήρχε μεγάλο θέμα, ειδικά σε περιπτώσεις που δεν υπήρχε αρχείο ή δεν ήθελαν να μας παραχωρήσουν το υλικό. Έπρεπε να προσέξουμε με τα δικαιώματα και τις πηγές…Ήταν τραγικά δύσκολο κάποιες φορές!
Σίγουρα όμως, μέσα από τις δυσκολίες προκύπτει το πείσμα και η θέληση. Γι’αυτό και καταφέρατε να ολοκληρώσετε αυτό το έργο και δείχνει πόσο πολύ το θέλατε να γίνει, να βγει προς τα έξω και να το μάθει ο κόσμος!
Εργάστηκα πραγματικά πολύ παρά τις αντιξοότητες.
Σήμερα, ως έχουν τα πράγματα, ποιός κάνει κάτι χωρίς να έχει οικονομικές απολαβές; Μόνο όσοι έχουν όραμα.
Ίσως είμαστε ουτοπιστές ή ίσως έπρεπε να βοηθηθούμε όντως λίγο παραπάνω…
Το σύστημα λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο στην Ελλάδα, δεν αρκεί το όραμα! Κι εμείς αντιστεκόμαστε σε αυτό, προς το παρόν…
Για να γίνει ακόμα περισσότερο αντιληπτό, πόσο χρόνο χρειάζεται ένα ντοκιμαντέρ; Από την έρευνα και τα γυρίσματα, μέχρι το τελευταίο μοντάζ.
Τον Σεπτέμβριο του 2019 ξεκινήσαμε την έρευνα και τα γυρίσματα για το L’Art Des Mains και σταματήσαμε όταν έκλεισαν τα σχολεία, στην πρώτη καραντίνα. Για το The Jews Of Corfu ξεκινήσαμε το καλοκαίρι του 2020 και σταματήσαμε γύρω στον Οκτώβριο. Μετά προσπαθήσαμε με την πρώτη ευκαιρία να ανασυνταχθούμε και να τα ολοκληρώσουμε.
Υπήρξε καθυστέρηση από πολλούς παράγοντες, χρειάστηκε όμως να αφιερώσω πραγματικά πολύ χρόνο για την ιστορική έρευνα του The Jews Of Corfu, καθώς δεν έχω εβραϊκές καταβολές και δεν είμαι ιστορικός για να έχω πλήρη γνώση του αντικειμένου. Έπρεπε να προσέξω πολύ το κείμενο της αφήγησης και τις λεπτομέρειες.
Σε αυτό το πλαίσιο της έρευνας για το The Jews Of Corfu, απευθυνθήκατε κάπου συγκεκριμένα ή κάνατε συλλογή στοιχείων μόνη σας;
Με βοήθησε πολύ ο κ. Γιώργος Ζούμπος, ο οποίος είχε κάνει μεγάλη έρευνα ήδη γύρω από το θέμα, με προμήθευσε με βιβλία και με βοήθησε να βελτιστοποιήσω το κείμενο της αφήγησης. Επίσης, στην έρευνα με βοήθησε και μια φοιτήτρια από το τμήμα Ιστορίας.
Ο στόχος βέβαια, ήταν να δώσω μια γενική ιδέα -σε όσους δεν γνωρίζουν- για τα ήθη και τα έθιμα της Εβραϊκής κοινότητας της Κέρκυρας. Να μαθευτεί η ιστορία της κοινότητας, πως ζουν, πότε ξεκίνησε, πως εξελίχθηκε και τι συνέβη το 1944.
Στην αφήγηση προσπάθησα να έχω μια γεύση από όλα, καθώς οι πολλές λεπτομέρειες μπορεί κουράσουν τον θεατή και ήθελα πραγματικά να δώσω περισσότερο χρόνο στις προσωπικές εμπειρίες των ομιλητών που συμμετέχουν.
Όπως και να έχει όμως, όταν ολοκληρώνεις ένα έργο, ξεχνάς πόσο δύσκολο ήταν γιατί ξέρεις ότι τα κατάφερες.
Στην ολοκλήρωση ενός έργου μπορεί να επέλθει η “κάθαρση” και αντιλαμβάνομαι το “πλήρωμα του χρόνου” που αναφέρετε.
Ναι, ισχύει! Κι ενώ το έχω βιώσει ήδη 2 φορές και σκέφτομαι να το ζήσω και τρίτη φορά, μιας και έχω στα σκαριά ακόμα 1 ντοκιμαντέρ, νιώθω πως έχω κουραστεί ήδη, ειδικά για το θέμα της χρηματοδότησης.
Είναι δύσκολο και κουραστικό να προσπαθείς μόνος σου. Το αντιμετωπίζω και στην σύνθεση, την κύρια απασχόλησή μου. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα, από όποιο πεδίο και να τον πιάσεις, δεν είναι και πολύ ανοιχτός σε όλους…
Είναι και η πολιτεία που δεν έχει βοηθήσει γενικότερα τον πολιτισμό τα τελευταία χρόνια, για να πούμε αλήθεια, και είναι λογικό να τους έχει πλήξει όλους! Όσον αφορά τη σύνθεση, πόσο καιρό ασχολείστε με αυτή;
Αφότου τελείωσα το Τμήμα Μουσικών Σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ασχολήθηκα πρώτη φορά με την σύνθεση για ταινίες μέσω μιας εργασίας του μεταπτυχιακού μου, όπου έπρεπε να κάνουμε μια ταινία μικρού μήκους. Κι ενώ μέχρι τότε έκανα κλασικές συνθέσεις, μου άρεσε και ασχολήθηκα με αυτό δειλά δειλά.
Κάποια στιγμή σταμάτησα, άρχισα να διδάσκω σε ωδεία, αλλά τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό, συνθέτω μουσική για ταινίες, animation, θεατρικές παραστάσεις και ντοκιμαντέρ.
Αναφερθήκατε νωρίτερα σε ένα νέο project που ετοιμάζετε, θα μπορούσατε να μας πείτε τι πραγματεύεται;
Το επόμενο ντοκιμαντέρ προκύπτει από το προσωπικό μου βίωμα ως μέλος της φιλαρμονικής μπάντας, στην οποία συμμετείχα από παιδί. Η μουσική στην Κέρκυρα είναι τρόπος ζωής και αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας της και αυτό την ξεχωρίζει από άλλους τόπους.
Θα ήθελα να δείξω στον κόσμο πως είναι όλο αυτό από μέσα, την ενδοεπικοινωνία, τα συναισθήματα, όλα αυτά που ζει κάποιος ως μέλος της φιλαρμονικής. Να αντιληφθεί με όλες τις αισθήσεις πώς αποτυπώνεται στις αναμνήσεις η μυρωδιά της στολής, η παρέλαση, το άγχος, οι πρόβες, όλα αυτά τα πράγματα που ο θεατής δεν γνωρίζει.
Αυτό project θα γίνει σε συνεργασία με το Studio Dahouse. Με την Μαρία Μαυροειδή και τον Κώστα Κακαρούντα συναντηθήκαμε λόγω του ντοκιμαντέρ Ένα Δέντρο Θυμάται, στο οποίο είχα γράψει τη μουσική. Είχαν έρθει στην προβολή, ρώτησαν για εμένα και έτσι γνωριστήκαμε.
Έκτοτε έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, υπάρχει αμφίδρομη εκτίμηση και σεβασμός, και λειτουργούμε σαν ομάδα. Είναι 2 αξιόλογοι άνθρωποι που τους αρέσει να κάνουν πράγματα καθαρά για την χαρά της δημιουργίας και αυτό είναι κοινό μας χαρακτηριστικό.
Ευελπιστώ να μπορέσουμε να έχουμε κάποια χρηματοδότηση για το συγκεκριμένο εγχείρημα καθώς και οι ίδιες οι μπάντες με τις οποίες θα συνεργαστούμε, της Κέρκυρας και της Λαμίας, δεν έχουν πόρους για να μας βοηθήσουν.
Το ενδεχόμενο να προβάλετε τα ντοκιμαντέρ σας μέσω κάποιας πλατφόρμας, είναι κάτι που το έχετε σκεφτεί ή σας απωθεί η ιδέα;
Το έχουμε υπόψιν μας, όχι όμως άμεσα. Προς το παρόν, στοχεύουμε στις προβολές των Φεστιβάλ, τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο.
Όλα τα ντοκιμαντέρ σας έχουν βασικό άξονα την Κέρκυρα. Ο άξονας αυτός ήταν μια επιλογή λόγω του ότι αν επιλέγατε κάποια άλλη θεματική θα χρειάζονταν περισσότεροι πόροι ή επειδή τα θέματα που σας απασχόλησαν ήταν εξ αρχής αυτά;
Είναι ο τρόπος που προέκυψαν περισσότερο καθώς κατά την περίοδο της καραντίνας υπήρχε αρκετός χρόνος και πήραμε την απόφαση με τον Γιάννη-Μιριάν Γκεργκεβίτσα να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Πάνω στις συζητήσεις προέκυψε η ιδέα για την δημιουργία του The Jews Of Corfu και παράλληλα ξεκίνησα το L’Art Des Mains.
Δεν είμαι τοπικίστρια παρόλα αυτά, είμαι γέννημα θρέμα Κερκυραία, αλλά είναι σαν να μην είμαι για εδώ. Εννοώ ότι δεν υπάρχει παραγωγή ταινιών στην Κέρκυρα. Αυτό που κάνω τη δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να εξελιχθεί περισσότερο εδώ.
Τα τελευταία έτη, όσο δυσάρεστο και να είναι έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες όλων σε επίπεδα που κανείς μας δεν περίμενε. Είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος, υπάρχει ένα κοινωνικό μούδιασμα και είχε περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό η ψυχαγωγία, η διασκέδαση, ο πολιτισμός…
Ναι, είναι η γενικότερη διάθεση που υπάρχει. Εδώ όμως, δεν είναι τόσο αυτό όσο το γεγονός ότι έχει αλλάξει η ταυτότητα του νησιού. Υπάρχει μια στροφή στον τουρισμό παραμερίζοντας τις τέχνες, παρότι η Κέρκυρα είναι το μουσικό νησί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίοδος του Πάσχα…
Είναι αλήθεια πως έχουμε εκβιομηχανίσει τουριστικά πολλά έθιμα, παραδόσεις, ακόμα και περιοχές ολόκληρες!
Οπότε δεν μπορώ να βασιστώ στον τόπο μου. Η κατάσταση αυτή πολλές φορές μπορεί να σε ρίξει στο πάτωμα και δεν το λέω για να μεταφέρω κάποιον αρνητισμό. Επομένως, προσπαθώ να βρω διέξοδο και αλλού.
Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μην θεωρηθεί ότι είμαι σκηνοθέτης, έτυχε να ασχοληθώ με αυτό. Το γεγονός ότι ασχολούμαι με την σκηνοθεσία, το κάνω επειδή υπάρχει κάποιο βίωμα, κάποια μνήμη και τίποτα παραπάνω. Θα ήταν ύβρις προς τους μεγάλους σκηνοθέτες. Δεν θα ήθελα να μείνει στο μυαλό κάποιου πως είμαι σκηνοθέτης, η σύνθεση είναι το αντικείμενό μου.
Εγώ απλά λέω να αφήσουμε τους τύπους και να πούμε πως είστε δημιουργός. Η θέση που έχει κάποιος σε ένα έργο δεν είναι τυχαία επιλογή, όπως επίσης δεν αναιρεί ούτε αφαιρεί κάτι από τις υπόλοιπες θέσεις του. Εξάλλου, καλό είναι να δοκιμάζουμε πράγματα και να διευρύνουμε τους ορίζοντες. Θεωρώ ότι δεν θα βρεθεί κάποιος να προσάψει κάτι σε εσάς επειδή θα σκηνοθετήσετε ένα ντοκιμαντέρ.
Κάποιοι λένε πως “Είσαι καλλιτέχνης, δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι” αλλά εμένα δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο. Θεωρώ πως έχει ευτελιστεί αρκετά.
Το θέμα είναι γενικά πως όταν κάνεις εσύ κάτι επειδή πραγματικά το αγαπάς ενώ η πλειοψηφία το κάνει για να βγάλει χρήματα, δημιουργείται πρόβλημα. Αντίστοιχα μπορεί να χαίρομαι όταν μου λένε πως βγάζω καλές φωτογραφίες, αλλά δεν μπορείς να με πεις φωτογράφο, είμαι ερασιτέχνης.
Αλλά τι να κάνεις, κάτι πρέπει να κάνεις αφού είσαι μόνιμα σε μια αναμονή. Κάπου σε κουράζει το να ακούς καλά λόγια και να μην γίνεται κάτι.
Μερικές φορές σκέφτεσαι, παλεύω μόνος μου, κάνω αυτό που μου αρέσει, προσπαθώ και αφιερώνω χρόνο αλλά δεν εκτιμάται, καταλήγοντας στο “Μήπως πρέπει να τα παρατήσω;” και μετά δεν μένει κάτι άλλο.
Από την άλλη σε λένε και τεμπέλη…Κι αυτό επειδή δεν αφήνεις όλα αυτά για τα οποία κόπιασες επί χρόνια για να βρεις μια άλλη εργασία. Το μόνο εύκολο είναι να τα αφήσουμε όλα και να πιάσουμε έναν δίσκο. Χωρίς να υπονοώ ότι είναι εύκολη η εργασία αυτή.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν εμένα στον τομέα της τέχνης που αφιερώνουν χρόνο από την ζωή τους και δεν βρίσκουν ανταπόκριση και βλέπεις ότι στο εξωτερικό άνθρωποι που αφιερώνουν λιγότερες από τις μισές ώρες βιοπορίζονται κανονικά. Πιστεύω ότι είναι θέμα προώθησης, διασύνδεσης και διαφήμισης.
Το Υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει βοηθήσει εκεί που πρέπει, αυτούς που πρέπει. Δεν υπάρχει η ανάλογη στήριξη…
Είναι αλήθεια πως όλο αυτό το διάστημα φάνηκε αυτό και παραέξω, καθώς δεν έχει πράξει όπως όλοι θα περιμέναμε… Παρόλα αυτά, βλέπω πως υπάρχει μια τάση στις θεατρικές παραστάσεις, ακόμα και σε μικρότερες σκηνές, να υπάρχει ειδική μουσική επένδυση, ενώ αντίστοιχα έχει επιστρέψει η τοιχογραφία στην διακόσμηση. Φαίνεται να υπάρχει μια εξατομίκευση στα καλλιτεχνικά και μια άνθιση ως προς αυτό.
Ναι αλλά δεν γίνεται σε όλα. Για παράδειγμα, στο L’Art Des Mains μας αναφέρει ο κ. Μυρώνης, που είναι από τους πρώτους Κερκυραίους ξυλογλύπτες, ότι θα κλείσει το εργαστήριό του μόλις συνταξιοδοτηθεί, καθώς τα παιδία του δεν έχουν ασχοληθεί με την τέχνη.
Γι’αυτό μου αρέσει αυτό που κάνω! Θεωρώ πως όσοι συμμετέχουν στα ντοκιμαντέρ, αφήνουν μια παρακαταθήκη.
Κλείνοντας και δεδομένων των συνθηκών, τι είναι αυτό που σκέφτεται η Μαρία για την ζωή;
Ότι, παρά τις δυσκολίες, δεν πρόκειται να κάνω πράγματα από συμβιβασμό και για να βολευτώ. Μπορεί και να είμαι εγωίστρια ή περίεργος άνθρωπος, όμως δεν θέλω να προσαρμόζομαι γύρω από την ανασφάλεια. Θα επιλέξω να κάνω αυτά που θέλω στο 1000%.
Είμαι ένας μονομάχος και θα προσπαθώ να μείνω έτσι.
