Η Margot Fonteyn είναι μια από τις διασημότερες μπαλαρίνες του 20ου αιώνα και για όλη τη διάρκεια της καριέρας της υπήρξε χορεύτρια του βρετανικού Βασιλικού Μπαλέτου.
Γεννήθηκε στην Αγγλία στις 18 Μαΐου του 1919 ως Margaret Evelyn Hookham. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών η μητέρα της την ώθησε να ασχοληθεί με τον χορό, κάτι που η μικρή Margaret έμελλε να αγαπήσει όσο τίποτε άλλο. Και πράγματι ασχολήθηκε με τον χορό από τότε μέχρι τα 67 της χρόνια!
Όταν η Margot ήταν οκτώ ετών μετακόμισε με τους γονείς της στη Σαγκάη, όπου εκείνοι δούλευαν σε μια εταιρεία καπνού. Στο Λονδίνο επέστρεψαν οριστικά σχεδόν 5 χρόνια μετά, το 1933, και η έφηβη τότε χορεύτρια ξεκίνησε μαθήματα δίπλα στην Ρωσίδα χορεύτρια και καθηγήτρια χορού Σεραφίνα Αστάφιεβα.
Έναν χρόνο αργότερα, το 1934, έγινε μέλος της σημερινής Βασιλικής Ακαδημίας Χορού (τότε Vic-Wells Ballet School) και σύντομα μέχρι το 1940 είχε πλέον κατακτήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της πρίμα μπαλαρίνα. Από τότε που άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τον χορό, άλλαξε και το όνομά της σε Margot Fonteyn, όπως έμεινε γνωστή μέχρι σήμερα.
Το πρώτο μπαλέτο, στο οποίο συμμετείχε ήταν ο «Καρυοθραύστης» από το 1934 μέχρι το 1961. Τον Σεπτέμβριο του 1961 βρέθηκε μαζί με τα Βρετανικά Βασιλικά Μπαλέτα στο Φεστιβάλ Αθηνών και στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, όπου ο ρόλος της στην Λίμνη των Κύκνων κέρδισε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Η Margot Fonteyn δεν άργησε να γίνει μια από τις πιο γνωστές μπαλαρίνες σε όλο τον κόσμο. Φημιζόταν για την αέρινη και λυρική κίνησή της, την ομορφιά της και την αψεγάδιαστη τεχνική της.
Εμπνευσμένος από την χάρη και το ταλέντο της, ο χορογράφος Frederick Ashton, την ανέλαβε και δημιούργησε ειδικά για εκείνη πολλούς διάσημους ρόλους, όπως της Οντίν, της Δάφνη και Χλόη και της Σύλβια. Φυσικά έκανε το πέρασμά της από όλους τους κλασσικούς ρόλους με ιδιαίτερη επιτυχία. Μετά και το 1949, όταν η βρετανική Ακαδημία Χορού έκανε περιοδεία στην Αμερική, η φήμη της Margot εκτοξεύτηκε.
Ένας χαρακτηριστικός ρόλος της που έγραψε ιστορία ήταν αυτός στο περίφημο Rose Adagio της «Ωραίας Κοιμωμένης». To Rose Adagio, στον χώρο του μπαλέτου, θεωρείται ένα από τα πιο απαιτητικά κομμάτια όσον αφορά την τεχνική της χορογραφίας του και ένα πραγματικό τεστ για μια σπουδαία μπαλαρίνα. Και η Margot το εκτέλεσε εκπληκτικά.
Ο γάμος και η ανάμειξη με πραξικόπημα
Όπως συμβαίνει συνήθως με τις μεγάλες καλλιτέχνιδες του χορού, η καριέρα είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα και η προσωπική ζωή μένει στην άκρη. Το ίδιο ίσχυε και για την Margot, για την οποία δεν γνωρίζουμε πολλές λεπτομέρειες. Στα 36 της χρόνια τελικά ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον διπλωμάτη από τον Παναμά Roberto Arias. Οι φήμες ήθελαν τον Arias αθεράπευτο γυναικά και άπιστο σύζυγο, όμως παρά τις εντάσεις στη σχέση τους, η Margot του έμεινε πιστή.
Τον Απρίλιο του 1959 η διάσημη χορεύτρια είχε συλληφθεί για μια μέρα, καθώς συμμετείχε σε απόπειρα πραξικοπήματος, που οργάνωνε ο άντρας της εναντίον της κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο με τη βοήθεια 125 Κουβανών επαναστατών.
Το γεγονός επιβεβαιώθηκε σχεδόν 50 χρόνια μετά, όμως τότε η υποψία της συμμετοχής της και η σύλληψή της είχαν πάρει τεράστιες διαστάσεις. Και όλο αυτό μια περίοδο που η καριέρα της Margot ήταν στο αποκορύφωμά της. Γι’αυτό κι εκείνη απέφευγε να απαντάει δημόσια σε ερωτήσεις επί του θέματος.
Το 1965 ένας πολιτικός τους αντίπαλος πυροβόλησε τον άντρα της. Η Margot ανέλαβε όλα τα έξοδα της ιατρικής του φροντίδας, γεγονός που έφερε την ίδια σε κακή οικονομική κατάσταση. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που συνέχισε την καριέρα της ως χορεύτρια μέχρι πάνω από 60 ετών.
Η δεύτερη φάση της καριέρας της και ο Rudolph Nureyev
Το 1962, η 40χρονη πλέον Margot σκεφτόταν σοβαρά να αποσυρθεί από τον καλλιτεχνικό χώρο. Όμως, από τη μια η οικονομική ανάγκη και από την άλλη η γνωριμία της με τον κορυφαίο Ρώσο χορευτή Rudolph Nureyev, άλλαξαν τα σχέδιά της.
Η Margot και ο Rudolph χόρεψαν για πρώτη φορά μαζί στο έργο «Giselle» σε μια εκπληκτική και πετυχημένη συνεργασία που το κοινό αποθέωσε. Η χημεία τους πάνω στη σκηνή ήταν ανεπανάληπτη. Ακολούθησαν πολλές ακόμα πετυχημένες συνεργασίες τους, με πιο γνωστές τα μπαλέτα: «Μαργαρίτα και Αρμάνδος»,«Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Ωραία Κοιμωμένη» και «Λίμνη των Κύκνων».
Οι δυο τους, εκτός από συνεργάτες, ήταν και πάρα πολύ στενοί φίλοι μέχρι τέλους. Οι φήμες διίστανται ως προς το πόσο είχε προχωρήσει η μεταξύ τους σχέση, καθώς και οι ίδιοι δεν επιβεβαίωσαν ποτέ ότι ίσχυε κάτι περισσότερο από μια πλατωνική φιλική αγάπη.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της, λίγο μετά τον θάνατο του άντρα της και όταν ο Nureyev έδινε τη δική του μάχη με τον καρκίνο, η Margot ήταν δίπλα του στηρίζοντάς τον ψυχικά και οικονομικά.
Η τελευταία πράξη
Η Margot Fonteyn συνέχισε να χορεύει μέχρι τα 60 της χρόνια, παρά το γεγονός ότι ήδη ταλαιπωρούταν από αρθρίτιδα. Η άψογη τεχνική της και η αρμονική της κίνηση, εκτός από στοιχεία που την καθιέρωσαν, ήταν και αυτά που έδωσαν νέα έμπνευση στο αγγλικό στυλ κλασσικού χορού γενικότερα.
Το Βασίλειο της Βρετανίας της απένειμε πολλά βραβεία για την συνολική καλλιτεχνική προσφορά της. Ο τίτλος Dame of the Order of the British Empire που της έδωσε η βασίλισσα συνδέθηκε άμεσα με το όνομά της και από τότε και μετά την προσφωνούσαν συνήθως ως Dame Margot Fonteyn.
Το 1975 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία της με τίτλο «The Magic of Dance», η οποία μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της επέστρεψε στο σπίτι της στον Παναμά, το μέρος που πάντα αγαπούσε, όπου και πέθανε στις 21 Φεβρουαρίου του 1991.
