Η Αγγελική – Θεανώ Αναγνωστάκη γεννήθηκε το 1934 στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η μικρή αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, σύζυγος του συγγραφέα και καθηγητή νευρολογίας Γιώργου Χειμωνά και μητέρα του επίσης συγγραφέα Θανάση Χειμωνά.
Ούσα ακόμα παιδί βίωσε τις πικρές εμπειρίες της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου που τάραξαν το πανελλήνιο και σημάδεψαν γενεές ανθρώπων. Ένα από τα συγκλονιστικότερα βιώματά της ήταν η τριετής φυλάκιση του αδελφού της, τον οποίο επισκεπτόταν με τον φόβο ότι αυτή θα είναι η τελευταία που τον βλέπει, αφού τους ενημέρωναν κάθε τόσο ότι έχει εκδοθεί για εκείνον εις θάνατον καταδίκη.
Παρά τις δυσκολίες της εποχής, φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έλαβε πτυχίο Νομικής. Ωστόσο δεν την κέρδισαν οι δικαστικές αίθουσες αλλά εκείνες του θεάματος και των τεχνών.
Το 1959, εμφανίστηκε πρώτη φορά ως σεναριογράφος στην ταινία «Ερωτικές Ιστορίες» του Σωκράτη Καψάσκη και τρία χρόνια αργότερα υπέγραψε το σενάριο της ταινίας «Η εκδίκηση του καβαλάρη» του Ερρίκου Θαλασσινού, με πρωταγωνιστή τον Νίκο Ξανθόπουλο.
Από το πρώτο της έργο κέρδισε τις εντυπώσεις με την ωριμότητα της γραφής και την πυκνότητα του λόγου. Έτσι, δεν άργησε να προχωρήσει στα επόμενα έργα. Μετατόπισε το ενδιαφέρον της στο θέατρο και το 1965 παρουσίασε την τριλογία της Πόλης (Η διανυκτέρευση, Η πόλη, Η παρέλαση), η οποία εκδόθηκε σε βιβλίο το 1974.
Πρόκειται για μια παράσταση που ξεκίνησε ως παρουσίαση 2 μονόπρακτων. Εντούτοις, ο Κάρολος Κουν μαγεμένος από την γραφή της της ζήτησε να δημιουργήσει ένα τρίτο, το οποίο γεννήθηκε κυριολεκτικά εν μια νυκτί, με σκοπό να αποτελέσουν μια ενιαία παράσταση που θα μπορούσε να ανεβεί στο Θέατρο Τέχνης.
“Η παρέλαση” προέκυψε με αφορμή τη φυλάκιση του αδελφού της στο Γεντί Κουλέ καθώς και την εις θάνατον καταδίκη του, πριν απελευθερωθεί με γενική αμνηστία.
Δύο χρόνια μετά, ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της “Η συναναστροφή” σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά και στην πορεία, στον ίδιο χώρο παρουσίασε τα εξής: «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987), όλα σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Το 1990, ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου, με σκηνοθέτη τον Βασίλη Παπαβασιλείου ανέβασε το έργο της «Διαμάντια και μπλουζ». Ένα έργο για το οποίο αποθεώθηκε η Καρέζη, με αποκορύφωμα την ερμηνεία της στην σκηνή με το τραγούδι «Χάθηκα μέσα στη ζωή μου», σε στίχους της ίδιας της Αναγνωστάκη και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη.
Η Καρέζη υποδύθηκε τον ρόλο της Άννας, λίγους μόλις μήνες πριν φύγει από τη ζωή, και αναγκάστηκε να διακόψει απότομα τις παραστάσεις όταν η ασθένεια της δεν της επέτρεπε πια να εμφανίζεται στο θέατρο. Τα «Διαμάντια και Μπλουζ» ήταν το τελευταίο έργο της ζωής της.
Η παράσταση ανέβηκε ξανά το 2006 με πρωταγωνίστρια τη Ζωή Λάσκαρη, η οποία έλαβε εξίσου καλές κριτικές.
Και οι 2 σαγηνευτικές γυναίκες, επελέγησαν από την Αναγνωστάκη κι όχι άδικα. Κατάφεραν όχι μόνο να ενσαρκώσουν έναν κόντρα ρόλο, αλλά και να αφήσουν ερμηνευτικά αποτυπώματα στο ελληνικό θέατρο…
Το 1995 ανέβηκε το “Ταξίδι μακριά” από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή, 3 χρόνια μετά παρουσιάστηκε το μονόπρακτο “Ο ουρανός κατακόκκινος” από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη, και ακολούθησε μια παύση αρκετών ετών μέχρι το 2003, όταν και ανέβηκε το έργο “Σ’ εσάς που με ακούτε” από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Το τελευταίο της έργο ήταν «Ο Γιώργος ως Αμλετ» που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας το 2010 με αφορμή το αφιέρωμα στο έργο του Γιώργο Χειμωνά. Πρόκειται για ένα έργο βαθιάς εσωτερικότητας όπου η ηρωίδα ζει το τώρα σε παράλληλα σύμπαντα του χτες και του αύριο. Χάνεται στον χρόνο και κρατά τις στιγμές, χάνεται στον τόπο και κρατά το συναίσθημα. Ίσως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της έργα, αφού έκανε σαφή την επιρροή του Γιώργου που για εκείνη ήταν ο Άμλετ της ζωή της, ο πρωταγωνιστής κι ο τελευταίος της ήρωας.
Έκτοτε δεν έγραψε ξανά κάποιο έργο μέχρι και τον θάνατό της, στις 8 Οκτωβρίου 2017, σε ηλικία 83 ετών.
Υπήρξε δημιουργός με ιδιαίτερη γραφή, που αποτύπωσε στα έργα της την διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα μέσα από τις μεταβολές Ιστορίας. Με τα 12 θεατρικά της έργα πραγματεύτηκε με απίστευτη άνεση τα πιο δύσκολα και σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου μετρώντας τις πληγές μιας ολόκληρης εποχής, την μοναξιά, την κοινωνική ασφυξία, την αποξένωση, τον πόνο και το τραύμα της απώλειας…
Τα έργα της έχουν ανεβεί και εκτός Ελλάδος σε πολλές ευρωπαϊκές σκηνές όπως στην Κύπρο, την Γαλλία, την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Πολωνία, την Γερμανία, την Ισπανία και τις ΗΠΑ.