Ο Λεωνίδας Αχλαδιώτης γεννήθηκε για να ξεχωρίζει πως αλλιώς αφού η ημερομηνία γέννησής του έχει μόνο άσσους! 11.11.1991
Αυτό που σου τραβάει την προσοχή στον Λεωνίδα είναι η αυτοπεποίθηση και η αύρα της επιτυχίας και της σιγουριάς που αφήνει πίσω του… Σιγουριά για τον εαυτό του, πατάει γερά στα πόδια του και πάντα κινείτε με ότι τον κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο. Αυτό που σου μένει από τον Λεωνίδα είναι το βλέμμα του… ένα βλέμμα καθαρό, ειλικρινές που ξεχειλίζει από αγάπη.
Παρόλο που τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν τόσο ρόδινα, είναι μεγαλωμένος με πολύ αγάπη και με αξίες που λίγοι άνθρωποι έχουν. Τον χαρακτηρίζει η αφοπλιστική ειλικρίνεια και η χαρά!!!
Επενδύει πολλά στους φίλους του και είναι οι μόνοι που επιτρέπει να τον δουν στις μαύρες του. Έχει φίλους που μετράνε χρόνια- από το σχολείο ακόμα- αλλά και φίλους που ήρθαν πρόσφατα στη ζωή του.
Πολλές φορές θα τρέξει σε αυτούς για να ζητήσει βοήθεια και να μην βιώσει μόνος του μία δύσκολη κατάσταση. Δεν θα ντραπεί να τσαλακωθεί και να τους δείξει τις αδυναμίες του αφού όπως χαρακτηριστικά λέει, «οι φίλοι είναι η οικογένειά μου και τα αδέρφια που δεν είχα»
Με τον Λεωνίδα ήθελα πολύ καιρό να κάνω συνέντευξη. Ήμουν σίγουρη ότι είχε πολλά να μου πει και δεν με διέψευσε.
Δείτε επίσης »
Άννα Μαρία Παναγιωτάκη: “Πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει πόσο κόπο έχει μια παράσταση”
Τον συνάντησα ένα βροχερό απόγευμα στο Κέντρο Πολιτισμού και Τεχνών «Θεατρίνη» της φίλης του Αννα Μαριας Παναγιωτάκη που απ’ ότι πήρε το αυτί μου έρχονται πολύ ωραία πράγματα από Ελλάδα αλλά και εξωτερικό και αρχίσαμε να συζητάμε για όλα και για όλους, για αυτά που γράφονται αλλά και για αυτά που θα μείνουν για πάντα στο αρχείο μου…
Γιατί αυτός είναι ο Λεωνίδας, ένας άνθρωπος που θα σε εμπιστευτεί και θα σου ανοίξει την καρδιά του χωρίς φόβο αλλά σίγουρα με πολύ πολύ πολύ πάθος.
Λεωνίδα πως ξεκινάει η ιστορία σου;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βόλο πριν 30 χρόνια. Η μαμά μου είναι από τον Άγιο Δομίνικο και ο μπαμπάς μου από το Βόλο. Οι γονείς μου χώρισαν λίγο μετά τη γέννησή μου και εγώ μεγάλωσα μαζί με τη λατρεμένη μου γιαγιά Τούλα και τον παππού Λεωνίδα.
Παρόλο που οι συνθήκες τις οικογένειάς μου ήταν ιδιαίτερες, οι παππούδες μου φρόντισαν να με μεγαλώσουν με απέραντη αγάπη και με πολύ προστασία από τις άσχημες καταστάσεις.
Στα 16 μου μετακομίζουμε στο Λαύκο οπού τελειώνω το λύκειο εκεί- όχι και με τις καλύτερες αναμνήσεις. Στα 19 μου επιστέφω το Βόλο για να σπουδάσω στις σχολές του ΟΑΕΔ κομμωτική, μία τέχνη που λάτρευα και λατρεύω!!
Στη συνέχεια ακολούθησαν σεμινάρια σε Ελλάδα και εξωτερικό, σπουδαίες συνεργασίες σε χώρους ομορφιάς και κομμωτήρια σε Αθήνα και Βόλο. Και τα τελευταία τρία χρόνια έχω ανοίξει το δικό μου χώρο το Leonidas Hair Gallery
Πώς παίρνεις την απόφαση αυτή;
Όταν πλέον κλείνει ο κύκλος των συνεργασιών και θέλοντας να βρεθώ σε ένα χώρο που να έχει τη δική μου ταυτότητα και να μου δώσει την επαγγελματική ασφάλεια που είχα ανάγκη. Ήθελα να πραγματοποιήσω τα πλάνα και τα όνειρα που είχα στο μυαλό μου. Χρειαζόμουν έναν χώρο να στεγάσω όλη την προσωπικότητά μου και να μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω εγώ.
Πάντα μου άρεσε να δίνω χαρά στις γυναίκες, θέλω οι πελάτισσές μου να φεύγουν από μένα με χαρά, με χαμόγελα και να είναι ευτυχισμένες. Θέλω να περνάνε καλά μαζί μου, όχι μόνο για μία ωραία κουπ αλλά και για την ωραία διάθεση που θα έχουν φεύγοντας από το μαγαζί μου.
Κάθε μέρα στο κομμωτήριο δίνω μια παράσταση, παίζω όλη την μέρα, όχι όμως κάτι ψεύτικο, δεν είμαι ένας ρόλος είμαι εγώ, αλλά εγώ στη χαρά μου. Θα ακούσουμε το τραγούδι μας, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε… Τρελένομαι να τις βλέπω να γελάνε!!!!
Τι είναι αυτό που σε έκανε να διαλέξεις τη κομμωτική;
Η γιαγιά μου ήταν- και είναι ακόμα δηλαδή- μια γυναικά του κομμωτηρίου. Μια φορά την εβδομάδα θα έφτιαχνε μαλλί, βρέξει-χιονίσει. Κάνοντας λοιπόν τη δουλειά των οικιακών και μην έχοντας που να με αφήσει, με έπαιρνε πάντα μαζί της… Έτσι εγώ μία φορά την εβδομάδα θα ήμουν ανάμεσα σε ντεκαπάζ, βαφές, ανταύγειες, κρεπαρισμένα μαλλιά, φουρκέτες και μπόλικη λακ.
Όσο ο κομμωτής της της έλεγε ότι αυτός θα γίνει κομμωτής, τόσο η γιαγιά μου «φουρτούκιαζε» και το αρνιόταν κατηγορηματικά. Ήθελε να γίνω γιατρός, δικηγόρος, δάσκαλος-να έχω διακοπές το καλοκαίρι, εγώ όμως ήμουν από τα παιδιά που προτιμούσαν να χτενίζω παρά να διαβάζω.
Η τέχνη πότε μπαίνει στη ζωή σου;
Πάντα υπήρχε στη ζωή μου η τέχνη, ήταν μέσα μου. Κάποια στιγμή γύρω στα είκοσι δύο μου άρχισα δειλά δειλά να κάνω κάποια βήματα γύρω από το θέατρο. Βρέθηκε τότε στο δρόμο μου κάποιος άνθρωπος που αντιλήφθηκε το ταλέντο μου και με βοήθησε στο ξεκίνημά μου… και από ‘κει και πέρα δεν είχα σταματημό.
Από τότε μέχρι τώρα έχω κάνει θέατρο, drag shows, καραόκε, παρουσιάσεις και κάποιες μουσικές εμφανίσεις. Το αγαπημένο μου φυσικά είναι το drag ειδικά αν συνδυαστεί με το θέατρο.
Τι είναι αυτό που σε μαγεύει στο drag;
Το ότι μπαίνεις σε άλλη προσωπικότητα γίνεσαι κάποιος άλλος.
Το drag show δεν είναι απλά ένας άντρας που ντύνεται γυναίκα, το drag είναι ένα καλλιτεχνικό show.
πρέπει να είσαι καλλιτέχνης στο μυαλό, στη φιλοσοφία, να έχεις ανοιχτό μυαλό, να έχεις διάθεση να δεις μια παράσταση, ένα θέαμα, να περάσεις καλά.
Όχι δεν θα δεις απλά έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα, θα δεις παράσταση.
Μία μορφή τέχνης είναι και αυτό. Ξέρεις πόσοι straight άνθρωποι – άντρες και γυναίκες- έρχονται στις παραστάσεις για να περάσουν καλά για να διασκεδάσουν;
Πως είναι οι συνεργασίες σου στο θέατρο και ποια παράσταση σου έχει μείνει χαραγμένη στη καρδιά;
Σε γενικές γραμμές δεν δημιουργώ φασαρίες και ίντριγκες, δεν μου αρέσουν αυτά. Δόξα τω Θεό οι συνεργασίες μου και οι συναναστροφές μου είναι άψογες. Φυσικά και έχουν υπάρξει και κακές στιγμές, συνεργασίες που δεν έπρεπε να γίνουν, αλλά εγώ προτιμώ να θυμάμαι μόνο τις καλές στιγμές.
Μία παράσταση που δεν θα ξεχάσω ποτέ και θα ήθελα να ανεβάσουμε ξανά είναι η Γκόλφω, η οποία έσπασε ταμεία!!! Αν και έχουν περάσει χρόνια από τότε που την ανεβάσαμε, υπάρχει ακόμα κόσμος που με φωνάζει στο δρόμο Γκόλφω. Είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στο θέατρο.
Η φρενίτιδα με τα social πως ξεκίνησε;
Απο μια πλακά. Πριν κάποια χρόνια υπήρχε μία εφαρμογή στην οποία ανέβαζες βιντεάκια και είπα να κάνω και εγω ένα. Το ένα έφερε το δεύτερο, το δεύτερο έφερε το τρίτο, οι εφαρμογές αυξήθηκαν και φτάσαμε στη πλατφόρμα του Tik Tok.
@leonidasachladiotis Χοσε και Σενιόρα Σουλα #savvatogennimenes #savvatogenimenes #houseoftiktok
Εισαι και βραβευμένος…
Καλέ ναι!! Βγήκα ο Tik Toker της χρονιάς!
Τόσα χρόνια δεν είχες καμία πρόταση για να κάνεις κάτι εκτός Βόλου;
Πολλές προτάσεις, αλλα δεν θέλω. Η ζωή μου είναι στο Βόλο, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου…δεν υπήρχε καμία περίπτωση να άφηνα την γιαγιά μου και τον παππού μου μόνους πόσο μάλλον τώρα που έχω μόνο τη γιαγιά μου.
Όταν αναφέρεσαι στη γιαγιά σου η χροιά της φωνής σου αλλάζει, μίλησε μου για αυτήν. Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια;
Η γιαγιά Τούλα είναι για έμενα τα πάντα, είναι η μάνα μου, είναι ο πατέρας μου, είναι η οικογένειά μου όλη. Είναι Είδωλο!!!
Όπως σου είπα και νωρίτερα οι γονείς μου δεν μπόρεσαν να με μεγαλώσουν- για διάφορους λόγους- και με μεγάλωσε η γιαγιά και ο παππούς από δύο μηνών. Απο τους παππούδες μου πήρα πολλή αγάπη, ίσως αυτή που έπρεπε να πάρω απο τους γονείς μου. Παλέψαν πολύ για μένα.
Κάποια άσχημα γεγονότα ανάγκασαν τους παππούδες μου να με κρατάνε σε μία φούσκα, να ζώ στο δικό μου τέλειο κόσμο. Αυτή η φούσκα έσκασε όταν πέθανε ο μπαμπάς μου και η αλήθεια είναι ότι ήρθα αντιμέτωπος με την αληθινή ζωή πολύ ξαφνικά, δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ο θάνατος του μπαμπά μου με ζόρισε αλλά ταυτόχρονα με ανακούφισε, ένιωσα ασφάλεια.
Με τη μαμά μου έχουμε πολύ καλή σχέση αλλα για μένα γονείς μου είναι η γιαγιά και ο παππούς, σε αυτούς τα χρωστάω όλα. Είναι οι άνθρωποι που μου έδιναν μία επιπλέον χαρά και έπαιζαν καθημερινά μία μικρή παράσταση μέσα στο σπίτι, την ίδια στιγμή ζούσαν πολύ άσχημες καταστάσεις με το γιό τους. Από τη μία έπρεπε να βοηθήσουν το παιδί τους που πέθαινε και απο την άλλη το εγγόνι τους που έπρεπε να μεγαλώσει σε ένα υγιές περιβάλλον.
Τα καταφέρανε πάρα πολύ καλά και το μόνο που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι χαρά και γέλια.
Ο παππούς σου σε πρόλαβε πάνω στη σκηνή;
Ναι με είδε και χάρηκε πολύ. Βέβαια για έναν άντρα σαν τον παππού μου το να ντύνεται ο εγγονός του γυναίκα είναι ταμπού. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με είδε να βγαίνω από το σπίτι ντυμένος γυναίκα. Έγινε ομηρικός καβγάς, αλλα μετά από μία μεγάλη συζήτηση που κάναμε, το δέχτηκε, από τη στιγμή που δεν προσβάλω και δεν δημιουργώ πρόβλημα σε κανέναν.
Από την άλλη η γιαγιά μου είναι πολύ κυρία, έχει μεγαλώσει σε μια άλλη εποχή, της είναι δύσκολο να συγχρονιστεί με το σήμερα και πραγματικά θεωρώ οτι εχει κάνει πολύ μεγάλο αγώνα για να δεχτεί αυτά που θέλω εγώ στη ζωή μου. Έχει τα όριά της, τα οποία και σέβομαι, όπως σέβεται και αυτή τα δικά μου, στην ουσία έχουμε κάνει μία «άτυπη» συμφωνία μεταξύ μας.
Πως επιβιώνει στο Λαυκο ένα παιδί 15 χρονών με μια προσωπικότητα σαν τη δική σου;
Στα 15 δεν ήμουν έτσι, στα 15 ήμουν ένα παιδάκι που αναρωτιόταν «γιατί σε μένα;» Υπήρχε πάντα αυτό το ερωτηματικό μέσα μου.
Άλλα τα πρότυπα του χωριού, άλλα τα μυαλά. Έριξα πολύ κλάμα στην εφηβεία μου, άκουγα διάφορα σχόλια από τους ανθρώπους εκεί και τότε στην ηλικία που ήμουν και με την ευαισθησία που με χαρακτήριζε τα έπαιρνα βαθιά μέσα μου και πάντα είχα τη απορία του «γιατί σε εμένα;».
Μεγαλώνοντας βέβαια άλλαξε όλο αυτό και είπα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να ζω άλλο έτσι, δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο. Θέλω να αγαπηθώ για αυτό που είμαι, για τις καλές μου πλευρές αλλά και για τις λιγότερο καλές μου, για τις χαρούμενες στιγμές μου αλλά και για τις πιο σκοτεινές και νομίζω ότι το έχω καταφέρει.
Το να αποδέχεσαι κάποια πράγματα όπως ακριβώς είναι και να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι μεγάλη υπόθεση.
Θεωρώ ότι η προσωπικότητά μου και η εικόνα μου στα social έχει βοηθήσει ανθρώπους ή τους έχει δώσει ένα κίνητρο στο να πατήσουν στα πόδια τους και να πάψουν να φοβούνται. Ξέρεις, είναι άσχημο να είσαι ένα παιδί 15- 20 χρονών –στα πιο ευαίσθητά σου- και να φοβάσαι. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται.
Τώρα βέβαια αντιμετωπίζω ωραίες συμπεριφορές από τον κόσμο, ωραία σχόλια.
Εχεις βιώσει bullying;
Εννοείται πως έχω βιώσει, γιατί να είμαι η εξαίρεση εγω;
Καταρχάς να σου πω ότι εχω πάει στρατό, και το λέω με καμάρι αυτό. Το προηγούμενο βράδυ ήμουν πολύ φοβισμένος γιατί ακούγονται διάφορα για το στρατό, φοβόμουν περισσότερο για το τι μπορεί να μου κάνουν οι υπόλοιποι φαντάροι. Και εδώ έρχεται η ανατροπή, στο στρατό πέρασα πολύ καλά παρά τους φόβους μου.
Μέσα στο lock down τι σου έλειψε περισσότερο η κομμωτική ή το θέατρο;
Δεν μπορώ να τα βάλω στη ζυγαριά. Το ένα είναι η δουλειά μου -που αγαπώ πάρα πολύ- το άλλο είναι η καψούρα μου. Παρά τις δυσκολίες που βιώνανε όλοι μας, βρήκα την ευκαιρία να μην αποκοπώ τελείως από τις μεγάλες μου αγάπες.
Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού ένας φίλος από Αθήνα είχε την ιδέα του box Mind the Hair και μου ζήτησε να το επικοινωνήσω εγώ στο Βόλο…και έγινε χαμός!!!! Δεν περίμενα ότι θα έχει τέτοια ανταπόκριση όλο αυτό. Το ζητούσαν από παντού, έφτασε μέχρι το εξωτερικό.
Όσο για το θέατρο φλέρταρα πολύ έντονα με την ιδέα του να ετοιμάσω μία διαδικτυακή παράσταση αλλά δεν ειναι το ίδιο, δεν με γεμίζει κάτι τέτοιο.
Το θέατρο είναι η επαφή με τον κόσμο και τα vibes που θα πάρεις, το χειροκρότημα από το κοινό και οι κουβέντες που θα ανταλλάξω μαζί τους μετά το τέλος της παράστασης.
Αυτή η έλλειψη μπορώ να πώ πως αντικαταστάθηκε με τα βιντεάκια που έκανα όλη τη περίοδο αυτή και με τη συμμέτοχή μου στην διαδικτυακή σειρά του φίλου μου Γιάννη Τσούκα “Τα ’μαθες Gigi μου;”
Ετοιμάζεις κάτι για τον χειμώνα;
Δεν ετοιμάζω τίποτα, έχω αφοσιωθεί στο μαγαζί με γάμους και events και δεν υπάρχει χρόνος να ασχοληθώ με το θέατρο. Απο το χειμώνα, να είμαστε καλά και ανοιχτά, κάτι θα κάνουμε.
Μου εχει λείψει πολύ το θέατρο, να κάτσω να διαβάσω, οι πρόβες, το τζερτζελο στα καμαρίνια με τα παιδιά από το Αντίσκηνο -η θεατρική ομάδα που είμαι μέλος τα τελευταία έξι χρόνια με συντονιστή τον Κώστα Τσιάκα- και η επαφή με το κοινό… αυτή η επαφή που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα…
Πρόσφατα έγινε δεκτό το αίτημα ενός νεαρού άνδρα για διόρθωση φύλου.
Ναι και πολύ χάρηκα με αυτή την απόφαση του δικαστηρίου! Προφανώς και υπήρξε μερίδα κόσμου που σχολίασαν με τα χειρότερα λόγια, το περίμενα αλλώστε. Το θλιβερό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν σε καίριες θέσεις, έχουν οικογένεια -βγάζουν το πρότυπο του σωστού οικογενειάρχη- και μεγαλώνουν και παιδιά.
Δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι. Το μόνο που ξέρουν να είναι να καλλιεργούν στη καρδιά των παιδιών τους το μίσος για οτιδήποτε είναι διαφορετικό από αυτούς, όχι από το «κανονικό».
Και εκεί έρχομαι να αναρωτηθώ για το νοητικό επίπεδο αυτής της πόλης και αν έκατσε ποτέ κανείς να αναρωτηθεί τι είναι η διόρθωση φύλου και ποια η ανάγκη του ανθρώπου που το κάνει. Δυστυχώς είναι μυαλά που δεν αλλάζουν, πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν και το λυπηρό είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια, όσο εξελισσόμαστε και προοδεύουμε σαν λαός, σε αυτό το κομμάτι μένουμε πίσω.
Είναι κατηγορία ανθρώπων… Αυτοί είναι κατηγορία ανθρώπων και όχι εμείς, όχι ένας ομοφυλόφιλος, όχι ένας άνθρωπος που δεν νοιώθει καλά μέσα στο σώμα του και θέλει να κάνει διόρθωση.
Είναι πολύ άσχημο να μην μπορούμε να σεβαστούμε τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις του άλλου, εφόσον δεν βλάπτουν κάποιον. Ο σεβασμός είναι τόσο απλή κουβέντα αλλά τόσο σημαντική για τη ζωη μας…
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλούνται τόσο πολύ και γιατί βγάζουν τόσο πολύ μίσος και κακία… Το μόνο που μπορούν να μου προξενήσουν είναι λύπηση μαζί με φόβο. Τους λυπάμαι γιατί δεν έχουν μάθει τι είναι η αγάπη, δεν την έχουν νιώσει, και αν δεν την νιώσεις πως θα την δώσεις;!
Τους φοβάμαι μην με δείρουν, φοβάμαι να κυκλοφορήσω ελεύθερος, φοβάμαι μη μου σπάσουν το μαγαζί μου γιατί απλά είμαι ένας περήφανος γκέι άνθρωπος.
Γιατί να υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας; Γιατί να μην μπορούμε να δώσουμε όλοι μας κάτι όμορφο, λίγο περισσότερο αγάπη… Γιατί αν είχαμε όλοι μας λίγο περισσότερο αγάπη και χαμόγελο στη ζωή μας απλά θα άνθιζαν λουλούδια… Αυτό και τίποτα άλλο.
Έχεις κάνει δουλειά με τον εαυτό σου;
Πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον ειδικό, ήταν όταν βρήκα τον πατερά μου νεκρό, αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα και πολύ, αντιθέτως μεγάλη βοήθεια πήρα από έναν καλόγερο σε ένα μοναστήρι στη Θεσσαλονίκη με τον οποίο κράτησα πολλά χρόνια επαφή. Με αυτό τον άνθρωπο αισθάνθηκα μεγάλη ασφάλεια και σιγουριά και φυσικά με βοήθησε αρκετά σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου.
Το κομμάτι της ομοφυλοφιλίας και του bullying που έχω δεχτεί, το δούλεψα μόνος μου. Έχω υποστεί πάρα πολύ bullying στη καθημερινότητα μου. Στο σχολείο μου και συγκεκριμένα στο λύκειο της Αργαλαστής, βίωνα καθημερνά bullying, όχι μόνο από συμμαθητές μου αλλά και από καθηγητή. Σταμάτησαν τις επιθέσεις όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, κάτι που για έμενα ήταν ακόμα πιο άσχημο, να με λυπούνται.
Επιστέφοντας στο Βόλο, στα δεκαεννιά μου ένιωθα το bullying ΠΑΝΤΟΥ. Στο δρόμο, στο μάρκετ, στο βόλτα μου… Θυμάμαι χαρακτηρίστηκα να βγαίνω μια μέρα από το σπίτι μου, με πολύ καλή διάθεση και περνάνε δυο παιδιά πάνω σε μια μηχανή και φωνάξαν κάτι άσχημο, μία άσχημη λέξη. Αυτή η λέξη μου χτύπησε πολύ άσχημα, γύρισα σπίτι μου και έβαλα τα κλάματα…
Είναι πολύ άσχημο ένα παιδί είκοσι χρονών να κλαίει γιατί κάποιοι αχρείοι έχουν σκοπό ζωής να ασχολούνται με τους άλλους γύρω τους και να μην κοιτάνε πως μπορούν να φτιάξουν λίγο τον εαυτό τους και κατά συνέπεια τον κόσμο.
Εκείνη η μέρα ήταν και η τελευταία που έκλαψα και όταν περπατούσα στο δρόμο και έπεφταν τα περίεργα βλέμματα πάνω μου, δεν γυρνούσα το κεφάλι μου από την άλλη πλευρά, όπως έκανα συνήθως, αλλά τους κοιτούσα και εγώ μέσα στα μάτια με την απορία “συμβαίνει κάτι;”
Φοβόμουν… Δεν γυρνούσα το κεφάλι μου από ντροπή αλλά από φόβο.
Φοβόμουν πολύ τότε… Φοβόμουν μην φάω ξύλο…
Tώρα δυνάμωσα και τα παίρνω όλα με χιούμορ.
Θα ήθελα να πω – όσο μου επιτρέπεται- στα νέα παιδιά που βιώνουν οποιαδήποτε μορφή bullying να έχουν δύναμη, να μην φοβούνται και να υποστηρίζουν τα θέλω τους και τα πιστευτώ τους με το κεφάλι ψηλά!!!! Θέλει πολύ δουλειά και προσωπική εργασία μέσα σου για να διαχειριστείς τον εκφοβισμό.
Πιστεύεις στον θεό, Λεωνίδα;
Πολύ, πάρα πολύ. Παίρνω δύναμη από το Θεό. Σέβομαι όποιον δεν πιστεύει αλλά θέλω να σέβονται και τα δικά μου πιστεύω, τις δικές μου ανάγκες…Γιατί η πίστη μια ανάγκη είναι… Έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε κάπου και εγώ έχω επιλέξει να πιστεύω στον Θεό.
Καθημερινά ζητάω βοήθεια από το Θεό, η προσευχή μπορεί να γινεί σε ανύποπτη στιγμή από τον καθένα μας. Υπάρχουν στιγμές που δεν μιλάω και από μέσα μου προσεύχομαι και αυτό εμένα με ηρεμεί, με γεμίζει και παίρνω δύναμη. Όποτε ζήτησα κάτι μέσα από τη καρδιά μου έγινε με ένα μαγικό τρόπο. Δεν ξέρω αν αυτό ονομάζεται Θεός, σύμπαν ή κάτι άλλο, αλλά όταν ζητάς κάτι από τη καρδιά σου σίγουρα γίνεται.
Όνειρα επαγγελματικά;
Εχω κάποια σχέδια για επέκταση του κομμωτηρίου μου, θέλω να βάλω υπηρεσίες μακιγιάζ και manicure, αλλά ο κορονοιος τα πάγωσε όλα. Το επόμενο πλάνο είναι ένα δεύτερο μαγαζί στο χωριό μου το Λαύκο. Θα δούμε…
Όνειρα και σχέδια για τη ζωή σου;
Θέλω να φτάσω εξήντα, να έχω σταματήσει τη δουλειά -αν και νομίζω οτι εγώ θα πεθάνω με μια βούρτσα στο χέρι- να μένω σε μια μονοκατοικία στη Πλάκα, με το σκύλο μου και ένα παιδί… Θέλω ένα παιδί. Να υπάρχει συνέχεια μετά από έμενα και ας έχω τη μοναξιά μου, δεν με πειράζει. Βέβαια αυτό το λέω τώρα, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το αντέξω τότε.
Είσαι ευτυχισμένος;
Ναι.
Μια μεγάλη ευτυχία της ζωής σου;
Αισθάνομαι ευτυχία όταν μου λένε Σ΄αγαπώ. Όταν με κοιτάνε στα μάτια και νιώθω ότι το εννοούν, τότε αισθάνομαι ευτυχία και με την ευτυχία εγώ μπορώ να κλάψω.
Μία μεγάλη ευτυχία ήταν όταν πάτησα πρώτη μέρα στο μαγαζί μου, σε μια περίοδο που δεν υπήρχε ο παππούς μου. Το μαγαζί θα με βοηθούσε ο πάππους μου να το ανοίξω, όταν πέθανε όμως έπρεπε να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου. Ζορίστηκα πάρα πολύ χωρίς να εχω την οικονομική βοήθεια και την ηθική του συμπαράσταση, σήκωσα μανίκια και τελείως μόνος το έστησα όλο από την αρχή.
Η πιο συγκινητική μέρα ήταν μια μέρα πριν ανοίξω το μαγαζί. Έχω κατεβάσει ρολά και βλέπω το μαγαζί έτοιμο να υποδεχτεί τον κόσμο και είπα μέσα μου «αυτό είναι το μαγαζί μου».
Πότε άκουσες τελευταία φορά το “σ΄αγαπω”;
Αν εξαιρέσεις το Σ’αγαπώ της γιαγιάς μου, πάει πολύς καιρός.
Εσύ λες συχνά το “Σ’αγαπώ”;
Παλιά το έλεγα συχνότερα. Εκεί που έπαιζα μπορεί να τα παρατούσα όλα, να κοιτούσα τη γιαγιά μου και να της έλεγα «Τούλα Σ’αγαπω!!» Μεγαλώνοντας το ελάττωσα νομίζω, η καθημερινότητα σε παίρνει μπάλα και το δείχνουμε με τις πράξεις μας.
Εγώ δείχνω καθημερινά το πόσο αγαπώ έναν άνθρωπο. Όταν ο παππούς μου ήταν στο νοσοκομείο ήμουν κάθε μερα δίπλα του, το πρώτο βράδυ που έφυγα από κοντά του με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο παππούς πέθανε. Μου στοίχισε πάρα πολύ που δεν είχα προλάβει ή που είχα αμελήσει τόσες μέρες, να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα.
Το πιο γλυκό φιλί;
Εγώ είμαι της αγκαλιάς. Εδώ και ένα χρόνο που ζούμε στον ρυθμό του κορονοιου ζορίστηκα πολύ που δεν μπορούσα να αγκαλιάσω τους ανθρώπους μου, τη γιαγιά μου και τους φίλους μου. Με την αγκαλιά εκφράζομαι και όσο περνάνε τα χρόνια την δίνω ολο και πιο απλόχερα!
Αν ήσουν θεατρική παράσταση τι θα ήσουν;
Κωμωδία με στοιχεία δράματος, αλλά σίγουρα θα υπερίσχυε η κωμωδία γιατι προσπαθώ να δω τη ζωή με θετική ματιά.
Αγαπημένος ηθοποιός;
Μαρία Καβογιάννη. Τη λατρεύω.
Βίσση ή Βανδή;
Τώρα έγιναν όλα ίσωμα… Βίσση δαγκωτό αλλά θα κάνουμε και λίγο παρέα και τη Δέσποινα.
Η μόδα φέτος;
Η μόδα φέτος είναι με ότι βγήκατε από τη καραντίνα, βγήκατε με καρέ, κρατήστε τα καρέ, βγήκατε με μακριά, κρατήστε τα μακριά. Η μόδα φέτος είναι κάτι που κανείς δεν ξέρει. ‘Όλα τα σεμινάρια φέτος γίνονται διαδικτυακά, εχω βαρεθεί να βλέπω βίντεο…
Έχεις φτάσει τους στόχους σου;
Είμαι ακόμα στη μέση. Θέλω και άλλα να καταφέρω, θέλω κι άλλο να προσπαθήσω. Θέλω πολλά ακόμα. Η επιτυχία για έμενα είναι όταν έρχεται κόσμος στο μαγαζί μου από άλλα μέρη.
Πριν λίγες μέρες είχα μια νύφη η οποία ρώτησε που θα πάει για το μαλλί της και της είπαν θα πας στον Λεωνίδα, αυτό είναι επιτυχία μέγιστη για μένα, ότι ακούγετε το όνομά μου και πέρα από το νομό.
Που θα φτάσεις;
Δεν ξέρω όπου με πάει.
Το μόνο που θέλω είναι να εξελίσσομαι δίχως να χάσω τον Λεωνίδα.
Λεωνίδα σε ευχαριστούμε από καρδιάς που μας άνοιξες ένα παράθυρο για να δούμε λίγο από τον δικό σου κόσμο! Ευχόμαστε ό,τι καλύτερο για εσένα και τους δικούς σου ανθρώπους!
Μπορείτε να βρείτε τον Λεωνίδα στις επίσημες σελίδες του
στο Facebook, στο Instagram & το TikTok
