Το όνομα «Μαύρη Ντάλια» σίγουρα είναι γνωστό στους περισσότερους, είτε λόγω των σχετικών κινηματογραφικών παραγωγών, είτε γιατί γνωρίζετε την τραγική ιστορία της, είτε γιατί κάπου το έχετε σίγουρα ακούσει.

Σήμερα θα δούμε την πραγματική ιστορία της περίφημης Μαύρης Ντάλιας (Black Dahlia), ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα στην ιστορία των ΗΠΑ (μια χώρα που δεν μετράει και λίγα) και μια υπόθεση που έχει μείνει ανεξιχνίαστη μέχρι σήμερα.

________________________________

15 Ιανουαρίου 1947

Μια μητέρα με την τρίχρονη κόρη της βολτάρουν αμέριμνα σε ένα πάρκο στο κέντρο του Λος Άντζελες. Σε ένα σημείο η μητέρα βλέπει κάτι που της μοιάζει σαν μια κούκλα βιτρίνας πεταμένη στα χορτάρια. Πλησιάζοντας διαπιστώνει έντρομη πως πρόκειται για ένα φρικτά κατακρεουργημένο ανθρώπινο πτώμα! Ήταν η πρώτη που αντίκρισε τα απομεινάρια ενός εγκλήματος, που έμελλε να συνταράξει την Αμερική, αλλά και όλο τον κόσμο για πολλά, πολλά χρόνια.

* (ακολουθεί περιγραφή για γερά στομάχια, και άδεια κατά προτίμηση.)

Το σώμα μιας νεαρής κοπέλας ήταν κομμένο επιμελώς σε δύο κομμάτια και έχοντας στραγγιστεί από αίμα μέχρι την τελευταία σταγόνα!

Postfeminist Noir: Brutality and Retro Aesthetics in The Black DahliaΤα δύο μέρη ήταν τοποθετημένα σε απόσταση περίπου 30 εκατοστών το ένα από το άλλο με τα χέρια σηκωμένα και τα πόδια ανοιχτά, ενώ τα εντόσθια είχαν τοποθετηθεί με προσοχή κάτω από τους γλουτούς.

Σε πολλά σημεία του σώματος υπήρχαν βαθιές χαρακιές και μελανιές, ενώ σε κάποια άλλα είχαν αφαιρεθεί και κομμάτια από τη σάρκα. Το πρόσωπο της άτυχης κοπέλας ήταν παραμορφωμένο, με μια μεγάλη τομή από το στόμα μέχρι τα αφτιά να σχηματίζει ένα μακάβριο χαμόγελο. Το στομάχι της ήταν γεμάτο με περιττώματα, ενώ στους καρπούς, τους αστραγάλους και τον λαιμό υπήρχαν σημάδια από δεσμά.

Λίγο πιο δίπλα από το πτώμα βρέθηκε και ένας σάκος, που είχε σταγόνες αίματος και νερό.

Η νεκροψία έδειξε ότι η κοπέλα είχε πεθάνει από αιμορραγία λόγω των τραυματισμών στο πρόσωπο και σοβαρών χτυπημάτων στο κεφάλι. Επίσης μετά τον θάνατό της το σώμα της είχε κακοποιηθεί και σεξουαλικά.

Ο φρικιαστικός τρόπος της δολοφονίας υποδεικνύει ως δράστη έναν άνθρωπο (μάλλον) πραγματικά διαταραγμένο ψυχικά, ο οποίος μέσα στην τρέλα του, όχι μόνο επιμελήθηκε τον διαμελισμό και την αφαίμαξη ενός πτώματος με εντυπωσιακή λεπτομέρεια, αλλά δεν άφησε πίσω του ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο για εκείνον!

Ένα τόσο φρικαλέο σκηνικό, με τόσες πλευρές του που θα μπορούσαν να προδώσουν την ταυτότητα του δράστη, κι όμως ο δολοφόνος της «Μαύρης Ντάλιας» δεν βρέθηκε ποτέ. Αυτή η παντελής έλλειψη στοιχείων πρέπει να ήταν τουλάχιστον εξοργιστική για όσους ασχολήθηκαν με την εξιχνίαση της υπόθεσης.

Ποια ήταν τελικά η «Μαύρη Ντάλια»;

Όπως έχετε καταλάβει, το «Μαύρη Ντάλια» είναι ψευδώνυμο, το οποίο δόθηκε στο θύμα μετά τον θάνατό του και συνόδεψε τα δημοσιεύματα και τις ιστορίες γύρω από το συμβάν.

Το πραγματικό όνομα της άτυχης κοπέλας ήταν Elizabeth Short.

Η Ελίζαμπεθ Σορτ ήταν γεννημένη το 1924 στη Μασαχουσέτη και είχε άλλες 4 αδερφές. Ο πατέρας τους τους εγκατέλειψε μετά το οικονομικό κραχ του 1929, όταν εκείνη ήταν ακόμα μικρή και η μητέρα τους τις μεγάλωσε μόνη της.Σχετική εικόνα

Στα 16 της χρόνια η Ελίζαμπεθ μετακόμισε στον πατέρα της στην Καλιφόρνια θέλοντας να ζήσει μια διαφορετική ζωή και έχοντας όνειρο να γίνει μια σταρ του κινηματογράφου.

Η ξέφρενη ζωή της νεαρής Αμερικανίδας, που έβγαινε μονίμως έξω και παραμελούσε το σπίτι και κάθε της υποχρέωση, ήταν αιτία συχνών τσακωμών με τον πατέρα της, ώσπου κατέληξε να φύγει από το σπίτι. Λίγο αργότερα την συνέλαβε η αστυνομία για κατανάλωση αλκοόλ και την έστειλε πακέτο πίσω στη μητέρα της.

Τον Δεκέμβριο του 1944 η Ελίζαμπεθ αρραβωνιάστηκε τον Ταγματάρχη Matt Gordon, με τον οποίο σχεδίαζαν να παντρευτούν. Αυτό όμως δεν πρόλαβε να γίνει ποτέ, καθώς εκείνος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα.

Τους τελευταίους έξι μήνες της ζωής της η Ελίζαμπεθ ζούσε στην Καλιφόρνια, αρχικά μαζί με έναν πρώην σύντροφό της και μετά τον χωρισμό τους σε ένα διαμέρισμα στο Χόλιγουντ μαζί με άλλες 4 κοπέλες.

Σύμφωνα με τις πηγές, είχε αφήσει την δουλειά της και η καθημερινότητά της ήταν ένα ατελείωτο πάρτυ. Τριγυρνούσε όλη μέρα φροντίζοντας κάποια από τις πολλές «κατακτήσεις» της να την κεράσει ένα φαγητό ή ποτό και κάθε βράδυ έβγαινε με διαφορετικό άντρα. Μια από τις φίλες της ανέφερε πως τελευταία φορά που την είδε θα έφευγε με έναν τύπο για ένα ταξίδι στο Λος Άντζελες.

Της είχε βγει το όνομα ότι ήταν πόρνη πολυτελείας, κάτι που μάλλον δεν ίσχυε, τουλάχιστον όχι αποδεδειγμένα. Τα στοιχεία αντιθέτως δείχνουν ότι δεν είχε σεξουαλικές σχέσεις με κανέναν από τους συνοδούς της και κάποιες πηγές αναφέρουν ότι το απέφευγε λόγω των ατροφικών της γεννητικών οργάνων. Λέγεται ότι κάθε φορά που κάποιος, μετά τα δώρα και τις χάρες, προσπαθούσε να κάνει κάτι παραπάνω μαζί της, εκείνη του έλεγε ότι ήταν παρθένα ή αρραβωνιασμένη.

Παρότι μιλούσαν με θαυμασμό για την ομορφιά της, ταυτόχρονα την περιέγραφαν ως την περίπτωση γυναίκας που έψαχνε άντρες-θύματα για να κάνει το παιχνίδι της και το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γίνει διάσημη.
Elizabeth Short, known as "The Black Dahlia,' and an unidentified man, mid-1940sΗ Ελίζαμπεθ Σορτ περιγράφεται ως μια πολύ όμορφη, καλλίγραμμη κοπέλα, με γαλανά μάτια και μαύρα μαλλιά, που αγαπούσε να φοράει μαύρα δαντελωτά φορέματα. Προφανώς αυτό ήταν και το στοιχείο που προκάλεσε το παρατσούκλι της «Μαύρη Ντάλια». Κατά άλλη εκδοχή, το ψευδώνυμο αυτό ήταν επινόηση των δημοσιογράφων μετά τον θάνατό της.

 

Ο Τύπος, ο μύθος και οι επίδοξοι δολοφόνοι

Μετά τον εξαφανισμένο, ψυχάκια δολοφόνο, σειρά για να «γλεντήσει» την 22χρονη «Ντάλια» πήρε η (συχνά εξίσου ψυχασθενική) φάρα των δημοσιογράφων. Από τη μία το τρομερό έγκλημα και από την άλλη η όμορφη εικόνα του θύματος ήταν θέμα που θα «πουλούσε» τρελά για καιρό.

Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας του θύματος, ένας ρεπόρτερ τηλεφώνησε στη μητέρα της και προσπάθησε να μάθει πληροφορίες για τη νεκρή με τον πιο ίσως ανήθικο τρόπο. Ανακοίνωσε στην ανυποψίαστη μητέρα ότι η κόρη της είχε κερδίζει σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς ζητώντας της να του πει διάφορες πληροφορίες για εκείνη. Αφού μάζεψε τα στοιχεία που τον ενδιέφεραν, ανακοίνωσε στο τέλος στη μητέρα πως η κόρη της είχε ήδη δολοφονηθεί (κύριος).

Ο Τύπος της εποχής πλημμύρισε δημοσιεύματα με διάφορες και συχνά «πιπεράτες» πληροφορίες για τη ζωή της πυροδοτώντας σωρεία συζητήσεων και θεωριών σχετικά με το πως τελικά κατέληξε στόχος του δολοφόνου της. Το λαϊκό δικαστήριο αποφάνθηκε ουσιαστικά ότι το θύμα «τα’ θελε και τα’ παθε» λόγω του προκλητικού και ανήθικου τρόπου ζωής της.

Το γεγονός της δολοφονίας και το πρόσωπο της Μαύρης Ντάλιας είχε πάρει τέτοια διασημότητα, που πάνω από 50 άντρες και γυναίκες παραδόθηκαν στην αστυνομία προσπαθώντας να πείσουν ότι είναι οι ένοχοι πίσω από το περίφημο έγκλημα!

Ναι, καλά καταλάβατε. Πάνω από 50 άνθρωποι σκέφτηκαν να φορτωθούν ένα τρομερό έγκλημα, μόνο και μόνο για να γευτούν ένα μερίδιο της τεράστιας δημοσιότητας της ιστορίας (χιουμάνιτι γκουντμπάι).

Ο πραγματικός δολοφόνος βέβαια δεν βρέθηκε ποτέ. Η επιδεξιότητα των κινήσεών του φωτογράφιζε έναν άνθρωπο με πολύ καλές χειρουργικές γνώσεις και ενδεχομένως πολύ καλές «άκρες».

«Ο φόνος της Σορτ σαγήνευσε το έθνος καθώς τα τραύματά της έδειχναν νεκροφιλία και ένα φετίχ με τα μαχαίρια. Ήταν στοιχεία ενός σαδιστή δολοφόνου. Εκτιμήθηκε επίσης ότι ο δράστης είχε είτε ιατρική εκπαίδευση ή εμπειρία στο χειρισμό πτωμάτων σε νεκροτομείο…και ένα έκδηλο ενδιαφέρον προς τον θάνατο»

Piu Eatwell, «Black Dahlia, Red Rose»

Πέρασαν ολόκληρες δεκαετίες με υποθέσεις και φερόμενα αποδεικτικά στοιχεία να δίνουν και να παίρνουν χωρίς να μπορεί να αποδειχθεί τίποτα. Διάφορα βιβλία και ταινίες προσπάθησαν να δώσουν την δική τους εκδοχή στην διάσημη ιστορία καταφέρνοντας μόνο να θολώσουν ακόμα περισσότερο τα νερά.

Οι θεωρίες που έχουν κυκλοφορήσει σχετικά με το ποιος ήταν ο περιβόητος δολοφόνος της Μαύρης Ντάλιας γεμίζουν από μόνες τους ολόκληρο βιβλίο.

Σχετική εικόνα

Η επικρατέστερη και πιο πιθανή εκδοχή είναι αυτή που ήρθε στο φως περίπου 70 χρόνια αργότερα, όταν ο συγγραφέας Steve Hodel, μέσα από το βιβλίο του «Black Dahlia Avenger: The True Story», υποστηρίζει πως ο μυστηριώδης δολοφόνος είναι ο πατέρας του, George Hodel.

Στην υπόθεση συνδέεται ένας κινηματογραφικός παραγωγός, που φαίνεται να είχε πλησιάσει η Ελίζαμπεθ για να μπει στον κόσμο του Χόλιγουντ, και ένας περίεργος νεαρός που ήταν ουσιαστικά το τσιράκι του και ενδεχομένως ήταν αυτός που ανέλαβε τη «δουλειά».

Το βιβλίο «Black Dahlia, Red Rose: The Crime, Corruption, and Cover-Up of America’s Greatest Unsolved Murder» της Piu Eatwell παρουσιάζει επίσης την περίπτωση του κινηματογραφικού παραγωγού και ενός νεαρού βοηθού του, που είχε γνώσεις τομών και αφαίμαξης έχοντας εργαστεί για λίγο σε νεκροτομείο.

Επίσης στοιχεία φαίνεται πως απέδειξαν σχέσεις των δύο αντρών με το θύμα, που δίνουν βάσιμο κίνητρο για να την «ξεφορτωθούν».

Θα σταματήσω όμως εδώ, μη σας μπερδέυω με υποθέσεις και ονόματα, γιατί πραγματικά οι πληροφορίες που υπάρχουν είναι ατελείωτες.

Πάντως παρά την στοχοποίηση συγκεκριμένων πιθανών ενόχων, οι έρευνες πάντα σταματούσαν και έπεφταν στο κενό, ενώ το πιο πιθανό είναι ότι όποιος κι αν ήταν τελικά, μέχρι σήμερα θα έχει πεθάνει. Αυτός και όποιοι άνθρωποι-κλειδιά ήταν τότε δίπλα του.

Το όνειρο που τελικά πραγματοποιήθηκε

Αποτέλεσμα εικόνας για elizabeth shortΠάντως ένα είναι σίγουρο, ότι το όνειρό που είχε από μικρή η Ελίζαμπεθ να γίνει μια σταρ όντως πραγματοποιήθηκε. Με έναν δικό του βέβαια τρόπο.

Πρωταγωνίστησε στο Χόλιγουντ μέσα από τις διάφορες ηθοποιούς που την ενσάρκωσαν στις πολλές κινηματογραφικές αποδόσεις της ιστορίας της. Πρωταγωνίστησε σε πολυάριθμα βιβλία που πραγματεύτηκαν την υπόθεση της δολοφονίας της και έκανε guest εμφανίσεις σε τηλεοπτικές παραγωγές, όπως σε δύο επεισόδια της σειράς American Horror Story. Η υπόθεσή της φυσικά αποτέλεσε έμπνευση και για τραγούδια, όπως και για το όνομα συγκροτήματος.

______________

Ηθικό δίδαγμα (περίπου): Αν η ανάγκη για αυτοπροβολή και διασημότητα είχε μορφή τυπικού ναρκωτικού, θα μετρούσε περισσότερα θύματα από όλες μαζί τις ναρκωτικές ουσίες που κυκλοφορούν στον πλανήτη μέχρι σήμερα.
Κοινοποιήστε
Άννα-Μαρία Κέκια
Πτυχιούχος Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου με έφεση στην έκφραση μέσω του γραπτού λόγου. Στον τομέα της αρθρογραφίας έχω ασχοληθεί τόσο με γενική ειδησεογραφία, πολιτικά και κοινωνικά θέματα, όσο και με φωτορεπορτάζ, στήλες πολιτισμού, κριτικές δίσκων, αφιερώματα και συνεντεύξεις. Λάτρης της ανεξάρτητης και ερευνητικής δημοσιογραφίας με έμφαση στην ιστορία, την ψυχολογία, την εγκληματολογία και την κοινωνιολογία. Παράλληλη και αγαπημένη απασχόληση η τέχνη της φωτογραφίας.