Τον Μάρτιο του 1998, ένα 10χρονο κορίτσι ξεκίνησε για το σχολείο του, αλλά δεν έφτασε ποτέ. Για 8 ολόκληρα χρόνια έζησε έναν εφιάλτη στα χέρια του απαγωγέα της, ώσπου κατάφερε να απελευθερωθεί…
_____________________________________
Γεννημένη στις 17 Φεβρουαρίου του 1988 στη Βιέννη της Αυστρίας, η Natascha Maria Kampusch και οι δύο μεγαλύτερες αδερφές της, μεγάλωσαν σε μία κακόφημη γειτονιά, που θεωρούνταν στέκι για τοξικομανείς και αλκοολικούς. Οι γονείς της είχαν πάρει διαζύγιο και σύμφωνα με πληροφορίες, αντιμετώπιζαν θέματα εθισμού στο αλκοόλ.
Η Natascha από μικρή ηλικία ονειρεύονταν την απόδραση της από το δυσάρεστο περιβάλλον όπου μεγάλωνε. Ονειρευόταν να έχει δουλειά, να είναι ανεξάρτητη και να κάνει μια όμορφη, ήρεμη ζωή. Σύμφωνα με μαρτυρίες γειτόνων, ήταν παιδί που συχνά ερχόταν στο σπίτι μόνη της και πήγαινε για ύπνο όταν η μητέρα της Brigitta ήταν ακόμα έξω.
Απαγωγή και αιχμαλωσία για 8 χρόνια
Στις 2 Μαρτίου του 1998, η 10χρονη τότε Natascha Kampusch έφυγε από το σπίτι της στην περιοχή Donaustadt της Βιέννης για να πάει σχολείο, αλλά δεν έφτασε εκεί ποτέ, ούτε επέστρεψε σπίτι της. Ένα 12χρονο παιδί, που υπήρξε και ο μόνος μάρτυρας, ανέφερε ότι την είδε να μπαίνει σε ένα λευκό μίνι βαν με δύο άντρες. Αυτοί ήταν ο 36χρονος απαγωγέας της Wolfgang Přiklopil και ο καλύτερος φίλος του, Ernst Holzapfel, ο οδηγός του βαν.
Μετά την δήλωση εξαφάνισης της μικρής Natascha, ακολούθησε μια μαζική έρευνα από την αστυνομία και εξετάστηκαν 776 μίνι βαν, συμπεριλαμβανομένου και του απαγωγέα της, ο οποίος ζούσε σε μια πόλη περίπου μισή ώρα από τη Βιέννη. Όταν τον επισκέφτηκε η αστυνομία, δήλωσε ότι ήταν μόνος στο σπίτι το πρωί της απαγωγής, και η αστυνομία ήταν ικανοποιημένη με την εξήγησή του ότι χρησιμοποιούσε το βαν για να μεταφέρει τα ερείπια από την κατασκευή του σπιτιού του.
O απαγωγέας, Wolfgang Přiklopil είχε γεννηθεί στην Βιέννη στις 14 Μαΐου του 1962 και εργαζόταν ως τεχνικός επικοινωνιών. Ο πατέρας του δούλευε σε κάβα ποτών και η μητέρα του ήταν πωλήτρια σε κατάστημα παπουτσιών.
O Wolfgang φαίνεται πως σχεδίαζε την απαγωγή αρκετό διάστημα πριν την διαπράξει. Στο υπόγειο του σπιτιού του είχε ήδη κατασκευάσει ένα μικρό δωμάτιο δύο τριών μέτρων με ηχομόνωση και χωρίς παράθυρα για να κρατήσει το θήραμά του – πιθανώς για πάντα. Το δωμάτιο ήταν προσβάσιμο μόνο μέσω μιας μικρής σήραγγας μέσα στο σπίτι, που μπλοκάριζε την πόρτα της με μια τεράστια θυρίδα ασφαλείας και ήταν αρκετά δύσκολο κάποιος να το βρει. Ο Wolfgang ζούσε μόνος του, αν και η μητέρα του ερχόταν περιστασιακά για να του φέρει φαγητό.
Η μικρή Natascha Kampusch παρέμεινε αιχμάλωτη εκεί μέσα, στην ήσυχη πόλη του Strasshof, μερικά μίλια μακριά από το σπίτι της, για 8 ολόκληρα χρόνια.
Παρότι ήταν μόλις 10 ετών όταν απήχθη, χρησιμοποίησε την ευστροφία της για να καταφέρει να σωθεί. Θυμόταν που είχε δει στην τηλεόραση ότι έπρεπε να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για έναν εγκληματία. Έτσι, άρχισε να κάνει ερωτήσεις στον απαγωγέα της, όπως “τι νούμερο παπούτσια φοράει”, για να μπορέσει να βοηθήσει την αστυνομία να την εντοπίσει εύκολα. Αλλά η Natascha δεν είχε αυτή την ευκαιρία τόσο γρήγορα.
Η αιχμαλωσία της περιλάμβανε φυσικά συχνή σεξουαλική κακοποίηση, ξυλοδαρμό, απαγόρευση οποιασδήποτε επαφής με τον έξω κόσμο και επίσης υποσιτισμό.
“Δεν ούρλιαξα ποτέ. Το σώμα μου δεν μπορούσε να ουρλιάξει. Είχα μόνο σιωπηλές κραυγές.”
Η Natascha έκανε τα πάντα για να ξεγελάσει τον πόνο της και να νιώθει πως έχει και αυτή μια φυσιολογική ζωή, σαν όλα τα άλλα παιδιά. Συγκεκριμένα, ζητούσε από τον απαγωγέα της να της διαβάζει παραμύθια πριν κοιμηθεί και να της δίνει ένα φιλί για καληνύχτα.
Παρόλα αυτά, ο Wolfgang δεν έδειχνε καμία λύπηση προς το πρόσωπό της. Αντιθέτως, της έλεγε ψέματα πως ζήτησε λύτρα από τους γονείς της και εκείνοι δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου, ενώ όταν εκείνη ζητούσε να φάει λίγο παραπάνω ή να βγει λίγο έξω, εκείνος την απειλούσε πως θα την δέσει στο κρεβάτι. Την απειλούσε επίσης πως όλες οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού ήταν παγιδευμένα με εκρηκτικά, ότι οπλοφορούσε και ότι θα σκότωνε πρώτα εκείνη και στη συνέχεια τους γείτονες αν προσπαθούσε να δραπετεύσει.
Όπως η ίδια η Natascha αποκάλυψε αργότερα, την χτυπούσε τόσο άσχημα που μετά βίας μπορούσε να περπατήσει. Όταν ήταν χτυπημένη και μελανιασμένη, προσπαθούσε να την φροντίσει και κατόπιν έπαιρνε τη φωτογραφική μηχανή του και την φωτογράφιζε.
Όταν έκλεισε τα 18α γενέθλια της και έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του, ο Wolfgang την πήρε μαζί του για ψώνια και έκαναν ένα ταξίδι μαζί σε θέρετρο κοντά στη Βιέννη. Δυστυχώς η Natascha δεν κατάφερε να αποδράσει ούτε τότε.
Η λύτρωση μετά από 3096 μέρες βασανιστηρίου
Στις 23 Αυγούστου του 2006, ο Wolfgang έβαλε την Natascha να καθαρίζει το αυτοκίνητό του στον κήπο. Γύρω στη 1 το μεσημέρι κάποιος καλεί τον Wolfgang στο κινητό του. Ο θόρυβος από την ηλεκτρική σκούπα, που χρησιμοποιούσε εκείνη την ώρα η Νatascha, τον έκανε να πάει πιο μακριά για να μιλήσει ήσυχα.
Η 18χρονη πλέον Natascha βρήκε εκείνη τη στιγμή την πολυπόθητη ευκαιρία να τρέξει και να φύγει. Έτρεξε για περίπου 200 μέτρα, ενώ ζήτησε από έναν γείτονα της να καλέσει την αστυνομία. Εκείνος ειδοποίησε αμέσως και οι αρχές δεν άργησαν να φτάσουν εκεί. Η ταυτότητα της Natascha πιστοποιήθηκε από ένα σημάδι στο σώμα της, από το διαβατήριό της και το DNA της. Την ημέρα που ελευθερώθηκε ζύγιζε μόλις 48 κιλά, κοντά στο ίδιο βάρος που είχε οχτώ χρόνια πριν, την ημέρα που εξαφανίστηκε.
O Wolfgang Přiklopil μόλις συνειδητοποίησε ότι η Natascha έφυγε και δεν μπορεί να τη βρει, και γνωρίζοντας πως θα κατέληγε στα χέρια της αστυνομίας, αυτοκτόνησε πηδώντας μπροστά από ένα τρένο κοντά στο σταθμό Wien Nord της Βιέννης.
Προφανώς είχε προγραμματίσει να αυτοκτονήσει πριν συλληφθεί, αφού είχε ομολογήσει πριν στην Natascha ότι δεν θα καταφέρουν να τον πιάσουν ζωντανό. Πριν δραπετεύσει πάντως η κοπέλα, ο Wolfgang προσπαθούσε να προμηθευτεί ψεύτικα χαρτιά ως Τσέχος πολίτης για να “ξεκινήσει μια νέα ζωή” με την Natascha.
Η αστυνομία όταν εξερεύνησε το σπίτι του βρήκε μόνο έναν υπολογιστή, τον Commodore 64. Αυτό παραξένευσε τις αρχές, καθώς το μοντέλο αυτό θεωρούνταν αρκετά παλιό σε σχέση με τα σύγχρονα μοντέλα που είχαν βγει τότε στην δεκαετία του 80.
Ο Holzapfel, ο φίλος που βοήθησε τον Priklopil να δραπετεύσει πριν αυτοκτονήσει, ήταν αυτός που οδηγήθηκε σε δίκη στο περιφερειακό δικαστήριο της Βιέννης και αρνήθηκε τις κατηγορίες. Ερωτήματα προκαλεί το γεγονός ότι του είχε επιτραπεί να μπει στο σπίτι του Wolfgang – επίσημα μια σκηνή εγκλήματος – τις ώρες μετά τη διαφυγή της Natascha “για να πάρει εργαλεία”.
Γιατί δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι αυτός και ο Wolgang ήταν στενοί φίλοι; Γιατί δεν ομολόγησε στην αστυνομία ότι ο Wolfgang είχε συλλογή από παιδική πορνογραφία; Και γιατί είχε λάβει 100 τηλεφωνικές κλήσεις από τη Natascha;
Επανένταξη στην κοινωνία και αυτοβιογραφία
Η ενήλικη πλέον Natascha Kampusch έκανε πολλές προσπάθειες να ενταχθεί ξανά στην κοινωνία μετά τα 8 χρόνια αιχμαλωσίας και κακοποίησής της και να συνεχίσει ομαλά τη ζωή της. Μετά την απελευθέρωσή της διατήρησε ένα ισχυρό προφίλ στα social media, παρουσίασε μια εκπομπή και έγραψε τρία βιβλία.
Το πιο δημοφιλές είναι η αυτοβιογραφία της “3.096 Days” (2010), που έγινε ταινία με τον ομώνυμο τίτλο τον Σεπτέμβριο του 2013.
Μάλιστα ο επικεφαλής της αστυνομίας που είχε αναλάβει την υπόθεση, ο Franz Kroell, αυτοπυροβολήθηκε λίγο μετά την ανακοίνωση της ταινίας.
Το δεύτερο βιβλίο που έγραψε περιέγραφε την ανάρρωσή της, ενώ το τρίτο βιβλίο αναφέρεται στον διαδικτυακό εκφοβισμό και τα σχόλια μίσους που λάμβανε καθημερινά από αγνώστους στο διαδίκτυο.
Η Natascha σε παλιότερες συνεντεύξεις αλλά και στην αυτογραφία της δηλώνει πως συμπονά τον απαγωγέα της και πως αισθάνεται όλο και περισσότερο λύπη γι’ αυτόν. Πολλοί θεωρούσαν πως έπασχε από το λεγόμενο “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”, πράγμα που εκείνη αρνήθηκε. Οι ψυχίατροι επίσης πιστεύουν ότι αυτός ο εγκλεισμός της αντιπροσώπευε μια διεστραμμένη μορφή ασφάλειας, που δεν είχε νιώσει ποτέ στο σπίτι όπου μεγάλωσε με τους γονείς της.
Η υπόθεση το 2012 άνοιξε εκ νέου μετά από μια εσωτερική έρευνα που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι αυστριακές αρχές είχαν αγνοήσει αρκετά πρόσωπα που φαίνεται πως συγκάλυψαν την απαγωγή…
Η Natascha Kampusch κληρονόμησε το σπίτι του απαγωγέα της Wolfgang Přiklopil, το οποίο επισκέπτεται συχνά και φροντίζει μέχρι και σήμερα.
