Ένα από τα θέματα εγκληματικότητας που μας σοκάρουν σήμερα με την όλο και αυξανόμενη συχνότητά τους είναι η κακοποίηση παιδιών και πιο συγκεκριμένα η παιδεραστία, το ειδεχθέστερο των εγκλημάτων. Υποθέσεις παιδοκτονιών, βιασμών και κυκλωμάτων παιδικής κακοποίησης απασχολούν κάθε τρεις και λίγο την επικαιρότητα με πολλές από αυτές να περιλαμβάνουν επιφανή και ιδιαίτερα “δικτυωμένα” πρόσωπα και
Η πρώτη ανάλογη υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα πριν 30 χρόνια ήταν αυτή του Μανώλη Δουρή. Ένας πατέρας που κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για τον βιασμό και την δολοφονία του 6χρονου γιού του. Παρόλο που ο ίδιος αυτοκτόνησε στη φυλακή και η υπόθεση έκλεισε, υπάρχουν σοβαρά στοιχεία που άφησαν στο τραπέζι το ερώτημα αν “ήταν τελικά αυτός ο δράστης”.
__________________________
Ο Μανώλης και η Γεωργία Δουρή με τα επτά παιδιά τους ζούσαν στην κωμόπολη της Ερμιόνης Αργολίδας. Ο πατέρας εργαζόταν ως ελαιοχρωματιστής και η μητέρα έκανε διάφορα μεροκάματα όπου έβρισκε για να συντηρηθεί η πολυμελής και φτωχή οικογένεια.
Η ανατριχιαστική τους ιστορία ξεκίνησε στις 30 Δεκεμβρίου του 1993. Ήταν Πέμπτη, παραμονή πρωτοχρονιάς. Ο 7χρονος γιός τους Νίκος είχε πάει να παίξει στο γήπεδο με παιδιά της γειτονιάς του, όμως δεν επέστρεψε σπίτι του ποτέ. Περνώντας οι ώρες τα μέλη της οικογένειας βγήκαν στους δρόμους να ψάξουν το παιδί και άμεσα ο Δουρής πήγε στην αστυνομία να δηλώσει την εξαφάνισή του.
Φαινόταν απαρηγόρητος και ωρυόταν, ενώ όπως ανέφεραν αστυνομικοί, δήλωνε σίγουρος εξαρχής πως το παιδί του δεν ζούσε. “Μου το σκότωσαν το παιδί και δεν πρόκειται να το βρούμε”, τους έλεγε.
Η αστυνομία, όμως και φίλοι και συγχωριανοί, άρχισαν να ψάχνουν όλα τα σημεία της Ερμιόνης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή ο Δουρής με τον άλλο γιό του πήγε στο πίσω μέρος του σπιτιού τους και βρήκε το νεκρό σώμα του 6χρονου γιού του κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο. Κλαίγοντας καταριόταν τον δολοφόνο του και σε κάθε εμφάνισή του τις επόμενες ώρες έλεγε πως θα τον βρει και θα τον εκδικηθεί.
Εν τω μεταξύ η νεκροψία του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσάφτη αποκάλυψε την φρικτή αλήθεια για τον θάνατο του 6χρονου. Το παιδί είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά και δολοφονηθεί μέσω ασφυξίας.
“Ο θάνατος επήλθε από ασφυξία εξ αποφράξεως των έξω αναπνευστικών στομίων μετά εκτεταμένων κακώσεων του πρωκτού. Βαρεία σεξουαλική κακοποίηση και ανθρωποκτονία”. Το παιδί έφερε επίσης τραύματα και μικροεγκαύματα σε διάφορα σημεία του σώματός του. Σύμφωνα με τα προφανή στοιχεία της νεκροψίας, το παιδί είχε κακοποιηθεί άσχημα και με κάποιο αντικείμενο…
Στα εργαστήρια της Εγκληματολογικής Υπηρεσίας εξετάστηκαν τρίχες που ανιχνεύθηκαν στο σώμα και μια από αυτές διαπιστώθηκε πως ανήκε στον πατέρα του. Δείγμα σπέρματος αναφέρεται πως δεν βρέθηκε.
Το αποκορύφωμα της φρίκης ήρθε πολύ γρήγορα, όταν ο Μανώλης Δουρής πέρασε από ανάκριση και ομολόγησε πως ο ίδιος είχε δολοφονήσει το παιδί του! Αρχικά αρνούταν όμως ότι διέπραξε εκείνος τον βιασμό.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ανάκρισης ο Δουρής είχε θυμώσει με τον γιό του Νικόλα, γιατί άργησε να γυρίσει στο σπίτι εκείνο το απόγευμα. Άρχισε να του φωνάζει όταν τον είδε και τον χτύπησε στο κεφάλι ρίχνοντάς τον αναίσθητο στο χώμα. Το άρπαξε τότε πριν τον δει κανείς και το πήγε στο απομακρυσμένο σημείο του μαντρότοιχου ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού κάποια μέτρα πίσω από το δικό τους. Ο ίδιος δήλωσε πως το πήγε εκεί για να το κρύψει και πως δεν κατάλαβε πως έφτασε να κάνει αυτή την τραγική πράξη. “Ήταν η κακιά η ώρα”, είπε. Δήλωσε πως έπασχε από νευρικές διαταραχές από τότε που είχε πάει στρατό και πως είχε κάνει στο παρελθόν και απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ είχε νοσηλευτεί και σε κλινική.
Και στην δεύτερη ανάκριση συνέχισε να υποστηρίζει πως θολωμένος από τα νεύρα του είχε χτυπήσει το παιδί του, ενώ πρόσθεσε νέες λεπτομέρειες στην κατάθεσή του. Μετά από τις επίμονες ερωτήσεις του ανακριτή ανέφερε πως είχε πάει πρώτα το παιδί στην αποθήκη του και το τρύπησε με ένα ψιλό καρφάκι για να δει αν αντιδράει. Έλεγε πως ο ίδιος δεν το είχε αγγίξει παραπάνω, ούτε το έγδυσε ποτέ και πως ίσως κάποιος άλλος πήγε μετά και το κακοποίησε.
Στην τρίτη ανάκριση τελικά συμπλήρωσε πως όταν μετέφερε το παιδί στην αποθήκη και κοιτούσε να δει αν ακόμα ζει, τότε προέβη και στην σεξουαλική του κακοποίηση… Σε κάθε περίπτωση υποστήριζε πως όλα αυτά τα έκανε όντας εκτός εαυτού, χωρίς να συνειδητοποιεί τις πράξεις του. “Ίσως να έβαλα το χέρι μου στο στόμα και στη μύτη του την ώρα του βιασμού ασυναίσθητα”, είπε για την ασφυξία. Στο τέλος, είπε, έκρυψε το παιδί στον μαντρότοιχο, “έκλαψε” και μετά γύρισε σπίτι του, όπου άρχισε το θέατρο ότι δήθεν έψαχνε να το βρει.
Το σημείο που βρέθηκε το άτυχο παιδί ήταν ένα μέρος που δύσκολα θα έβρισκε κάποιος που δεν το γνώριζε ήδη. Αυτό ήταν και το πρώτο στοιχείο που θορύβησε τις αρχές. Η ομολογία του φυσικά ήταν που ολοκλήρωσε την φρικτή εικόνα της πραγματικότητας.
Καταδίκη και το τέλος στις φυλακές
Ο Μανώλης Δουρής οδηγήθηκε στην Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Ναυπλίων κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία από πρόθεση με τρόπο ιδιαζόντως απεχθή, για βιασμό και ασέλγεια μεταξύ συγγενών. Κανένας δικηγόρος δεν δέχτηκε να τον εκπροσωπήσει και του διόρισαν κάποιον αυτεπάγγελτα, όπως ορίζει ο νόμος.
Στην απολογία του, τον Ιανουάριο του 1994, αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες που τον βάρυναν υποστηρίζοντας πως στις ανακρίσεις ήταν άρρωστος και δεν ήξερε τι έλεγε. Προσπαθούσε να πείσει την τελευταία στιγμή πως κάποιος άλλος ήταν ο δράστης της φρικτής κακοποίησης του παιδιού του. Ανέφερε επίσης πως μετά την δολοφονία είχε δεχτεί ένα τηλεφώνημα από άγνωστο άτομο, που τον απειλούσε πως αν μιλήσει, θα του κάψει το σπίτι.
Τέλος, δήλωσε χαρακτηριστικά πως δεν θυμόταν να είχε κάνει αυτές τις ειδεχθείς πράξεις, ενώ αν όντως τις είχε κάνει αυτός, θα έπρεπε να πληρώσει.
Ο Δουρής προφυλακίστηκε στις φυλακές Ναυπλίου και αργότερα οδηγήθηκε στην Κέρκυρα. Τόσο κατά την μεταφορά του, όσο και αργότερα, συγκρατούμενοί του τον ξυλοκόπησαν άγρια χτυπώντας τον κυρίως στα γεννητικά όργανα και το κεφάλι. Ακόμα και στο νοσοκομείο που νοσηλεύτηκε, με αστυνομική προστασία, πολλοί ασθενείς απειλούσαν να τον χτυπήσουν, όπως και δεκάδες πολίτες που βρίσκονταν στο χώρο κάθε μεταφοράς του.
Τον Νοέμβριο του 1994 το δικαστήριο ανακοίνωσε την ομόφωνη απόφασή του. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη 20 χρόνων για τον βιασμό του παιδιού του, 1 χρόνο για την αιμομιξία και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για 10 χρόνια.
Το μόνο που δήλωσε μετά την ανακοίνωση της απόφασης ήταν “είμαι αθώος”. Κάποια στιγμή φαίνεται μάλιστα πως κατηγόρησε ως δράστες την γυναίκα του και τον εραστή της. Να σημειώσουμε εδώ πως όλη η οικογένειά του υποστήριζε εξαρχής πως ο Δουρής ήταν αθώος και δήλωναν πως θα φτάσουν ως τον Άρειο Πάγο για να αποδείξουν την αθωότητά του.
Ο Μανώλης Δουρής βρισκόταν στις φυλακές της Τρίπολης όταν, στις 25 Φεβρουαρίου του 1996, δύο χρόνια αργότερα, αυτοκτόνησε. Βρέθηκε κρεμασμένος στις εξωτερικές τουαλέτες με ένα καλώδιο τηλεόρασης.
Μέσα σε δύο χρόνια είχε αλλάξει τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα. Κάποιοι υποστήριζαν πως είχε δολοφονηθεί. Άλλοι πως αυτοκτόνησε από τις τύψεις και έχοντας εξαντληθεί από τους ξυλοδαρμούς και τους βιασμούς που βίωνε ο ίδιος από συγκρατούμενους του. Ο γνωστός άγραφος νόμος της φυλακής για τους παιδεραστές. Ο ιατροδικαστής που τον εξέτασε ανέφερε πως επρόκειτο για σίγουρη αυτοκτονία.
Ο διευθυντής των φυλακών είχε αναφέρει πως για μήνες δεν τον είχε επισκεφτεί κανείς και πως ακόμα και η γυναίκα του δεν τον ήθελε.
Μήπως τελικά ο δράστης ήταν άλλος;
Παρόλα αυτά η οικογένειά του σε δηλώσεις της και τα επόμενα χρόνια υποστήριζε με σιγουριά πως ο Μανώλης Δουρής ήταν όντως αθώος. Υποστήριζαν πως ο πραγματικός δράστης (ή και οι δράστες) ήταν πρόσωπα με “γερές άκρες” και πως ο Δουρής ήταν το τέλειο εξιλαστήριο θύμα. Ένας άνθρωπος φτωχός και αμόρφωτος, που δεν θα έπειθε κανέναν μπροστά στις διαστάσεις που είχαν πάρει οι βαριές κατηγορίες εναντίον του.
Ο συνήγορος υπεράσπισής του, Βασίλης Καρύδης, είχε επίσης πειστεί πως ο πελάτης του ήταν αθώος. Επεσήμανε πως υπήρχαν αντιφατικά στοιχεία στην δίκη του σχετικά με τις καταθέσεις, τον τρόπο και τον χρόνο του εγκλήματος, αλλά και με τις πληροφορίες των εμπειρογνωμόνων. Υπήρξαν εξετάσεις που παράτυπα δεν συμπεριλήφθηκαν στη δικογραφία και πως η αίτησή του για εξέταση DNA είχε απορριφθεί και δεν έγινε ποτέ.
Ακούστηκε ακόμα η άποψη πως ενδεχομένως ο δολοφόνος και ο βιαστής του μικρού Νικόλα να ήταν δύο διαφορετικά άτομα, ενώ αναφέρθηκε πως ίσως εμπλεκόταν κι άλλα μέλη της οικογένειας άμεσα ή έμμεσα, τόσο στο έγκλημα όσο και στην συγκάλυψή του.
Η γυναίκα του και μητέρα του άτυχου παιδιού, Γεωργία Δουρή, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της το 2007:
“Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο άνδρας μου οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου τον αυτοκτόνησαν, καθώς η υπόθεση έπρεπε να κλείσει. Ο Μανώλης ήταν το τέλειο θύμα που μπορούσε να παρουσιαστεί σαν δολοφόνος. Ήταν φτωχός, μεροκαματιάρης και αγράμματος (…)
Εκείνη την ημέρα ο άνδρας μου βρισκόταν στο σπίτι. Ο Νικολάκης βγήκε να παίξει και χάθηκε. Έπειτα από ώρες τον βρήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Η αστυνομία έψαξε, βρήκε τους ενόχους, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι ευυπόληπτοι και δεν μπορούσαν να τους ακουμπήσουν, φοβούμενοι ένα μεγάλο σκάνδαλο, τα έριξαν στον άνδρα μου”.
Την ίδια άποψη υποστήριξε και ο γιός τους, Δημήτρης, σε δική του αντίστοιχη τηλεοπτική συνέντευξη το 2016. Ανέφερε μάλιστα πως ο πραγματικός δράστης ήταν ένας τύπος από το χωριό του, που γνώριζαν ότι είχε κακοποιήσει και άλλα παιδιά. Αυτός όμως είχε χρήματα και τον κάλυπταν. Ο Δημήτρης είναι ο μόνος από τα παιδιά της οικογένειας που δεν δέχεται να αλλάξει το επίθετό του για να πετάξει από πάνω του το στίγμα του εγκλήματος του πατέρα του, ενώ είπε πως όταν κάποτε αποκτήσει γιο, θα του δώσει το όνομά του.
Παρά τις αμφισβητήσεις που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας και την σταθερή θέση της οικογένειας, μετά την αυτοκτονία του Μανώλη Δουρή, η υπόθεση έκλεισε και δεν άνοιξε ποτέ ξανά ως τώρα.
Το ερώτημα αν τελικά ήταν αυτός ο πραγματικός δολοφόνος και βιαστής του παιδιού του παραμένει στον αέρα. Υπάρχουν σίγουρα πιθανότητες να ήταν κάποιος άλλος και πράγματι η όλη υπόθεση να ήταν πιο σύνθετη και να είναι μια ακόμα τραγική δικαστική πλάνη. Είναι πιθανό άλλος ένας δολοφόνος παιδεραστής να κυκλοφορεί ελεύθερος και να καλύπτεται από τις ισχυρές γνωριμίες του. Δυστυχώς δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί…
Το σίγουρο είναι πως ένα μικρό, αθώο και ανυπεράσπιστο παιδί βίωσε έναν φρικτό θάνατο στα χέρια ενός ανθρωπόμορφου τέρατος. Άλλο ένα παιδί στη μεγάλη, σκοτεινή και τρισάθλια λίστα της παιδεραστίας, που μαστίζει την κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο έχοντας πάρει σήμερα τρομακτικές διαστάσεις…