Μέσα από την στήλη Ιστορίες για αγρίους έχουμε δει ότι όλοι οι κατά συρροή δολοφόνοι που έχουν δράσει κατά καιρούς έχουν κάποια χαρακτηριστικά κοινά, αλλά και σημαντικές διαφορές που κατατάσσουν τον καθένα τους σε μια άλλη υποκατηγορία. Μοιράζονται παρόμοια έντονες τραυματικές εμπειρίες και ψυχολογικές εντάσεις, αλλά εν τέλει διαφέρουν στο επίπεδο της ψυχοπάθειας, της εγκεφαλικής διαύγειας και στον τρόπο με τον οποίο εκφράζουν το εσωτερικό τους χάος και εγκληματούν.
Όπως καθένας από εμάς έχει μια κλίση, ένα ταλέντο και επενδύει σ’αυτό για να προχωρήσει στη ζωή του, έτσι και οι serial killers έχουν ο καθένας το ατού του (άλλος φράγκα, άλλος στυλ, άλλος το νου του).
Ο Graham Frederick Young, για παράδειγμα, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένας φτασμένος επιστήμονας της χημείας και να έχει κάνει ίσως και κάποια σπουδαία ανακάλυψη. Τα πράγματα όμως για εκείνον ήρθαν έτσι που τελικά έζησε ως ένας μανιακός κατά συρροή δηλητηριαστής…
Ο ορισμός του “τρελού επιστήμονα”, που πριν ακόμα ενηλικιωθεί είχε κλειστεί σε ψυχιατρικό άσυλο, αφού αποτελούσε σοβαρό κίνδυνο για τα μέλη της οικογένειάς του και είχε ήδη σκοτώσει με τις αλχημείες του ένα από αυτά. Στα μέσα έγινε γνωστός ως ο Δηλητηριαστής του Τσαγιού (“The Teacup Poisoner”), αφού συνήθιζε να σερβίρει τα θανατηφόρα κοκτέιλ του στα φλιτζάνια με το τσάι που πρόσφερε.
_________________
Γέννημα-θρέμμα Λονδρέζος ο Graham Frederick Young γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου του 1947 στην επαρχιακή πόλη Neasden βόρεια του Λονδίνου. Η μητέρα του, Bessie Young, κόλλησε μια πνευμονική νόσο την περίοδο της εγκυμοσύνης της και πέθανε από φυματίωση τρεις μήνες μετά την γέννησή του.
Ο πατέρας του, Fred Young, αρκετά συντετριμμένος από τον θάνατο της γυναίκας του, έδωσε τον νεογέννητο Graham να μεγαλώσει με την θεία του Winnie, ενώ ανέθεσε και την φροντίδα της μεγαλύτερης αδερφής του Winifred στους παππούδες τους.
Κάπως έτσι ο Graham πέρασε τα πρώτα ήρεμα χρόνια της ζωής του με την θεία και τον θείο τους, με τους οποίους δέθηκε πολύ συναισθηματικά. Το 1950 ο πατέρας του παντρεύτηκε ξανά και πήρε τα δυό του παιδιά μαζί του να ζήσουν όλοι μαζί με την νέα του γυναίκα, Molly.
Στον Graham όμως κόστισε πολύ ο αποχωρισμός από τους θείους που γνώρισε σαν γονείς του και εμφάνισε έντονα σημάδια κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής.
Από τα πρώτα του σχολικά χρόνια έδειξε πως ήταν ένα ιδιόρρυθμο παιδί. Προτιμούσε να περνάει χρόνο μόνος του και δεν έδειχνε ενδιαφέρον να έχει επαφές με άτομα της ηλικίας του.
Όταν πλέον είχε μάθει και να διαβάζει, οι αληθινές ιστορίες δολοφόνων έγιναν το “κόλλημα” του, με αγαπημένη του αυτή του Dr. Crippen, του εναλλακτικού γιατρού που εκτελέστηκε κατηγορούμενος για την δηλητηρίαση της γυναίκας του.
Στην εφηβεία του ο Graham ανέπτυξε και μια ιδιαίτερη αδυναμία στο πρόσωπο του Χίτλερ και συνήθιζε να κυκλοφορεί φορώντας σβάστικες. Ταυτόχρονα κέντρισε το ενδιαφέρον του ο αποκρυφισμός. Διάβαζε βιβλία μαγείας και αναφερόταν σε μυστικές ιεροτελεστίες, ενώ μία φορά κάλεσε τα παιδιά της γειτονιάς και “θυσίασε” μπροστά τους μια γάτα. Φυσικά αυτή ήταν μόνο η αρχή, αφού σύντομα παρατηρήθηκε να εξαφανίζονται σταδιακά πολλά από τα αιλουροειδή της περιοχής.
Στο ακαδημαϊκό του περιβάλλον ήταν εμφανής η κλίση του στις επιστήμες της εγκληματολογίας και κυρίως της χημείας και της τοξικολογίας.
Καθώς το σχολείο δεν του πρόσφερε όλο το εύρος της γνώσης που ήθελε, ψαχνόταν και σε “εξωσχολικά” βιβλία. Ο πατέρας του, χαρούμενος για την κλίση του μοναχογιού του, προσπάθησε να τον ενθαρρύνει αγοράζοντας του ένα σετ για χημικά πειράματα.
Που να’ξερε κι αυτός ο κακόμοιρος ότι αυτό το δώρο του θα γινόταν το βοήθημα του μικρού Graham στα μακάβρια σχέδιά του…
Επικίνδυνα παιχνίδια
Στα 13 του χρόνια ο Graham ήταν αυτό που λέμε άσσος στη χημεία. Είχε τόσο εμπεριστατωμένες γνώσεις στο αντικείμενο που κατάφερε να πείσει κάποιους φαρμακοποιούς της περιοχής ότι ήταν 17, ώστε να του δώσουν υλικό για τα πειράματά του. Κατάφερε έτσι για “τις ανάγκες της έρευνας του” να αποκτήσει μια σημαντική ποσότητα των δηλητηρίων αντιμόνιο, δακτυλίτις και αρσενικό, καθώς και από το μέταλλο θάλλιο.
Περνούσε ατελείωτες ώρες μόνος του “παίζοντας” με το σετ χημείας του και μιξάροντας τα δυνατά χημικά στοιχεία που είχε στην κατοχή του. Έπρεπε όμως κάπου να δοκιμάσει και την αποτελεσματικότητά τους. Επέλεξε λοιπόν ως πρώτο του θύμα έναν συμμαθητή του, τον Christopher Williams.
Ο Christofer άρχισε να βιώνει όλο και συχνότερα έντονους πόνους στο σώμα, πονοκεφάλους και έκανε εμετούς για μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο. Ο Graham του έβαζε δόσεις από τα πειράματά του στο τσάι και παρατηρούσε τα συμπτώματά τους.
Οι γιατροί που εξέτασαν κάποια στιγμή τον Christofer ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι είχε δηλητηριαστεί από ένα πολύ σπάνιο χημικό κοκτέιλ. Κανένας τότε δεν υποψιάστηκε δόλο πίσω από την υπόθεση, ούτε την ανάμειξη του Graham σ’ αυτό.
Ο Graham όμως είχε ενοχληθεί που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το θύμα του όπως ήθελε και έτσι αποφάσισε ότι έπρεπε να επιλέξει κάποιον στον οποίο να έχει πιο άμεση και καθημερινή πρόσβαση: την οικογένειά του φυσικά…
Πράγματι, τα μέλη της οικογένειας Young άρχισαν σύντομα ο ένας μετά τον άλλο να εμφανίζουν διάφορα συμπτώματα δηλητηρίασης, εμετούς, κράμπες, πονοκεφάλους. Κάθε φορά που νόμιζαν ότι έπιναν το ευεργετικό τους τσάι, στην πραγματικότητα έπιναν ένα αφέψημα εμπλουτισμένο με αντιμόνιο, που τους ετοίμαζε ο Graham.
Ο πατέρας του υποψιάστηκε πως πίσω από τις περίεργες αδιαθεσίες της οικογένειας κρυβόταν ο γιός του και πιθανές απροσεξίες που συνέβαιναν καταλάθος με το σετ χημείας του. Του μίλησε γι’ αυτό και εκείνος το αρνήθηκε (προφανώς). Σε καμία περίπτωση πάντως δεν είχε σκεφτεί ότι μπορεί όλο αυτό να γινόταν σκόπιμα, αφού και ο ίδιος ο Graham εμφάνιζε αρκετές φορές ίδια συμπτώματα με τους υπόλοιπους.
Δεν μάθαμε ποτέ αν ο Graham αρρώσταινε και ο ίδιος γιατί όντως κάποιες φορές ήταν απρόσεκτος ή γιατί μπορεί να τέσταρε λίγο και τον εαυτό του από περιέργεια ή αν το έκανε επίτηδες για να μην κινήσει υποψίες.
Τον Νοέμβριο του 1961 η αδερφή του Winifred κατέληξε στο νοσοκομείο με φρικτούς πόνους και οι γιατροί ανακάλυψαν πως είχε δηλητηριαστεί με μπελαντόνα. Το “αγαπημένο” όμως θύμα του Graham ήταν η μητριά του Molly. Οι δηλητηριώδεις δόσεις στο δικό της τσάι ήταν πάντα οι πιο γενναιόδωρες.
Στις 21 Απριλίου του 1962 ο Fred Young γύρισε σπίτι του και βρήκε την Molly να σπαρταράει ξεψυχώντας στην πίσω αυλή τους και μαζί τον γιό του να στέκεται εκεί κοντά και να την κοιτάει με έναν περίεργο ενθουσιασμό.
Η Molly μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, αλλά πέθανε λίγο αργότερα την ίδια μέρα. Αιτία θανάτου της θεωρήθηκε η πρόπτωση μέρους της σπονδυλικής στήλης και το σώμα της αποτεφρώθηκε (ναι, η αποτέφρωση ήταν ιδέα του Graham).
Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο οργανισμός της είχε αποκτήσει κάτι σαν ανοσία στο αντιμόνιο, με το οποίο ο Graham την δηλητηρίαζε σιγά σιγά επί ολόκληρους μήνες και έτσι εκείνος αποφάσισε να της χορηγήσει θάλλιο. Αυτό ήταν που της έδωσε εκείνη τη μέρα και την χαριστική βολή.
Μετά τον θάνατο της Molly, ο Graham στοχοποίησε ως νέο βασικό του πειραματόζωο τον πατέρα του. Μέρα με τη μέρα ο Fred Young παρουσίαζε όλο και σοβαρότερα συμπτώματα εμετών και σφοδρών πόνων, ώσπου κατέληξε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με δηλητηρίαση από αντιμόνιο. Θεωρήθηκε τυχερός που μπόρεσε τελικά να επιβιώσει, όμως αρνούταν ακόμα να παραδεχτεί ότι ο γιός του ήταν όντως ο ένοχος.
Αυτός που τελικά έβγαλε το φίδι από την τρύπα ήταν ένας δάσκαλος του Graham, ο οποίος βρήκε ποσότητες δηλητηρίων και σχετικά υλικά στο θρανίο του νεαρού και τον έδωσε στην αστυνομία.
Έγκλειστος
Στις 23 Μαΐου του 1962 λοιπόν ο Graham βρέθηκε στα χέρια της αστυνομίας, όπου χωρίς ενδοιασμούς παραδέχτηκε ότι δηλητηρίαζε σκοπίμως τον πατέρα του, την αδερφή του και διάφορους συμμαθητές του. Δεν του αποδόθηκαν όμως κατηγορίες για τον θάνατο της μητριάς του, αφού με την αποτέφρωση είχαν καταστραφεί όσα αποδεικτικά στοιχεία θα μπορούσαν να τον “κάψουν”.
Όντας μόλις 15 χρονών τότε ο Graham βρέθηκε έγκλειστος στο περίφημο Broadmoor Hospital, την ψυχιατρική κλινική υψίστης ασφαλείας του Berkshire. Ήταν ο μικρότερος σε ηλικία κρατούμενος στο άσυλο από το 1885 και η απόφαση εναντίον του όριζε ότι θα έπρεπε να μείνει εκεί το λιγότερο για 15 χρόνια.
Τα επόμενα 8 χρόνια που ο Graham βρισκόταν στην κλινική παρατηρήθηκαν διάφορα και έντονα φαινόμενα δηλητηριάσεων, ενώ ένας από τους τρόφιμους, ο John Berridge, πέθανε έχοντας καταναλώσει υδροκυάνιο. Ο Graham είπε στις αρχές ότι εκείνος τον δηλητηρίασε έχοντας βρει το υδροκυάνιο από φύλλα δάφνης, όμως κανείς δεν τον πίστεψε και ο θάνατος του John θεωρήθηκε αυτοκτονία.
Ο “τρελός επιστήμονας” είχε πάρει φορά και συνέχιζε απλά ακάθεκτος τα πειράματά του. Έφτιαχνε ένα χημικό κατασκεύασμα που είχε μορφή ζάχαρης και ήταν ουσιαστικά ένα δραστικό λειαντικό προϊόν που χρησιμοποιούταν στο βάψιμο των τοίχων. Παρόλο που τρόφιμοι και προσωπικό έπιναν σχεδόν καθημερινά δόσεις από αυτό, η πιθανότητα μαζικής δηλητηρίασης που προσδοκούσε ο Graham δεν έγινε πραγματικότητα.
Συνέχιζε με αμείωτο ενδιαφέρον να διαβάζει βιβλία σχετικά με θανατηφόρες ουσίες, όμως προσπαθούσε να κρατάει την εμμονή του αυτή κρυφή. Κύριος σκοπός του ήταν να πείσει σύντομα τους επιβλέποντές του ότι ήταν καλά και θα μπορούσε να βγει από την κλινική. Και πράγματι το κατάφερε.
Τον Ιούνιο του 1970 αφέθηκε ελεύθερος ως “θεραπευμένος” με τους γιατρούς του να φαίνονται σε πλήρη άγνοια σχετικά με τα θανατηφόρα καμώματά του. Πριν πάρει πάντως το εξιτήριο του ο Graham είπε σε μια νοσοκόμα ότι έχει σκοπό να σκοτώσει ένα άτομο για κάθε έναν χρόνο που είχε περάσει στο Broadmoor. Η δήλωσή του καταγράφηκε στα πρακτικά της κλινικής, όμως όπως φαίνεται κανένας δεν σκέφτηκε να την πάρει σοβαρά.
Δεύτερος γύρος
Σε ηλικία πλέον 23 ετών ο Graham φιλοξενήθηκε στο σπίτι της αδερφής του και του άντρα της, αφού ο πατέρας του δεν ήθελε να τον ξαναδεί. Κρυφά και προσεκτικά συνέχισε να μαζεύει από καταστήματα ή και πάρκα διάφορες ουσίες και αποστάγματα φυτών για την “ιδιαίτερη” συλλογή του. Κάποιοι φίλοι του κατά καιρούς παρουσίαζαν τα γνωστά συμπτώματα αδιαθεσίας με κράμπες και εμετούς, ενώ ένας από αυτούς αυτοκτόνησε μη μπορώντας να αντέξει τους έντονους πόνους που βίωνε. Καμία σύνδεση όμως δεν έγινε τότε με τον Graham ως ένοχο για όλα αυτά.
Σύντομα έπιασε δουλειά ως υπάλληλος σε ένα κατάστημα με φωτογραφικά υλικά, το John Hadland Laboratories στο Hertfordshire. Οι συνάδελφοί του εκεί γνώριζαν ότι είχε περάσει κάποια χρόνια σε ψυχιατρική κλινική, όμως δεν ήξεραν τίποτα για την εμμονή του. Έτσι τους φαινόταν μια πολύ όμορφη και ευγενική πράξη που ο Graham ήταν τόσο πρόθυμος καθημερινά να τους ετοιμάζει εκείνος τον καφέ και το τσάι τους…
Ακόμα και όταν ο 59χρονος εργοδότης του Bob Egle άρχισε να υποφέρει από κράμπες και έντονες ζαλάδες, το γεγονός αποδόθηκε στον “ιό του Bovingdon” που είχε ταλαιπωρήσει εκείνη την περίοδο αρκετούς κατοίκους της περιοχής. Πολλοί υπάλληλοι της επιχείρησης έκαναν παράπονα για παρόμοια συμπτώματα, τα οποία υποχωρούσαν όταν έφευγαν από τη δουλειά και επέστρεφαν όταν βρισκόντουσαν και πάλι εκεί.
Τελικά ο Bob Egle βρέθηκε σε άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο, όπου ξεψύχησε οδυνηρά στις 7 Ιουλίου του 1971. Ο θάνατός του αποδόθηκε τότε σε πνευμονία.
Την τύχη του εργοδότη του ακολούθησε δύο μήνες αργότερα ο 60χρονος υπάλληλος της επιχείρησης, Fred Biggs. Παρουσίαζε παρόμοια έντονα συμπτώματα με τον Egle, ενώ και άλλοι υπάλληλοι απουσίαζαν συχνά από τη δουλειά υποφέροντας από τις γνωστές κράμπες, ενώ επίσης βίωναν τριχόπτωση των μαλλιών τους και σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Ψάχνοντας την πηγή του κακού υποπτεύθηκαν μόλυνση του νερού ή διαρροή ραδιενεργών και χημικών ουσιών από τα εργαστήρια της εταιρείας, όμως απάντηση δεν βρήκαν.
Ο Fred Biggs πάντως πέρασε ένα διάστημα σχεδόν ενός χρόνου υποφέροντας από φρικτούς πόνους και εισήχθη σε νοσοκομείο νευρικών νοσημάτων. Τελικά πέθανε ψυχορραγώντας στις 19 Νοεμβρίου του 1971.
(αργότερα μαθαίνουμε ότι ο Graham ήταν ιδιαίτερα δυσαρεστημένος που αυτό το θύμα του αργούσε τόσο πολύ να πεθάνει, γιατί σήμαινε πως κάποια από τις αλχημείες του δεν ήταν τόσο πετυχημένη…)
Ο θάνατος του Biggs πυροδότησε τις ανησυχίες σχετικά με την κατάσταση στην εταιρεία, αφού ως τότε περίπου 70 υπάλληλοι παρουσίαζαν παρόμοια συμπτώματα. Σε μια συζήτηση των γιατρών με τους υπαλλήλους ο Graham έθεσε την “απορία” γιατί δεν υποπτεύονται δηλητηρίαση από θάλλιο, αφού ήταν ένα υλικό που χρησιμοποιούταν στα φωτογραφικά εργαστήρια.
Οι εξειδικευμένες γνώσεις του Graham έκαναν εντύπωση σε έναν από τους γιατρούς, ο οποίος ανέφερε το περιστατικό στην αστυνομία.
Σύλληψη και δίκη
Όταν συνελήφθη στις 21 Νοεμβρίου του 1971 ο Graham Young είχε ήδη καταφέρει την πρώτη μεγαλύτερη εσκεμμένη δηλητηρίαση από θάλλιο στην ιστορία.
Στο σπίτι του βρέθηκε μια πλούσια συλλογή από δηλητήρια, πολλά σχετικά βιβλία, καθώς και προσωπικά του ημερολόγια, στα οποία σημείωνε τις δόσεις που χορηγούσε σε κάθε άτομο και κάθε λεπτομέρεια των αντιδράσεων που αυτά παρουσίαζαν κάθε φορά.
Παραδέχτηκε προφορικά όλες τις πράξεις του, όμως αρνήθηκε να υπογράψει την γραπτή ομολογία του. Διατηρούσε, βλέπεις, την αισιοδοξία ότι και αυτή τη φορά θα κατάφερνε να τη γλυτώσει.
Την περίοδο της δίκης απέκτησε και το παρατσούκλι του “Teacup poisoner”, το οποίο του φαινόταν “πολύ χωριάτικο και υποτιμητικό για το skill και τις γνώσεις του”. Πρότεινε μάλιστα να τον αποκαλούν καλύτερα “World Poisoner” (Δηλητηριαστής του κόσμου).
Με ατράνταχτο αποδεικτικό στοιχείο τις ίδιες του τις καταγραφές στο ημερολόγιό του η καταδίκη ήταν μονόδρομος. Στις 29 Ιουνίου του 1972 κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε σε τέσσερις φορές ισόβια. Όταν ρωτήθηκε αν αισθάνεται τύψεις για τις σαδιστικές του πράξεις, απάντησε χαρακτηριστικά:
“What I feel is the emptiness of my soul”
(“Το μόνο που νιώθω είναι ένα κενό στην ψυχή μου”)
Τα μεθεόρτια
Ο Graham φυλακίστηκε στις βρετανικές φυλακές Parkhurst υψίστης ασφάλειας, από όπου έχουν περάσει μερικοί από τους μεγαλύτερους εγκληματίες της χώρας κυρίως διεγνωσμένοι με σοβαρές ψυχικές παθήσεις.
Εκεί έκανε παρέα με τον εξίσου περιβόητο δολοφόνο Ian Brady (που σκότωνε παρέα με την γυναίκα του Myra Hindley), ο οποίος ξετρελάθηκε που γνώρισε τον 25χρονο δηλητηριαστή. Ο Brady περιέγραψε τον Graham ως έναν ασέξουαλ τύπο, που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η επίδειξη δύναμης, οι κλινικοί πειραματισμοί, οι παρατηρήσεις και ο θάνατος.
Περνούσαν πολλές ώρες μαζί παίζοντας σκάκι και συζητώντας για τον κοινό τους ενθουσιασμό για την ναζιστική Γερμανία.
Ιδιαίτερη στιγμή για τον Graham ήταν όταν έμαθε ότι είχε προστεθεί ένα κέρινο ομοίωμά του στο “Champer of Horrors” του Madame Tussaud’s και μάλιστα δίπλα σε αυτό του παιδικού του ήρωα Dr. Crippen.
Σχεδόν 20 χρόνια εγκλεισμού αργότερα, την 1η Αυγούστου του 1990 ο Graham Young βρέθηκε νεκρός στο κελί του.
Επίσημη αιτία θανάτου του θεωρήθηκε η καρδιακή ανακοπή, αν και υπήρξαν έντονες φήμες ότι είτε τον δηλητηρίασαν συγκρατούμενοί του, που δεν του είχαν και ιδιαίτερη συμπάθεια, είτε είχε δηλητηριάσει ο ίδιος επίτηδες τον εαυτό του με μια από τις μοναδικές του συνταγές.
_______________
Ο Graham πάντως έγινε η αιτία να διαδοθεί παγκοσμίως το θάλλιο για πρώτη φορά ως θανατηφόρα ουσία. Κάπως έτσι χρησιμοποιήθηκε και στον Πόλεμο του Κόλπου (1990-1991) στους αμερικανικούς πυραύλους με καταστροφικά προφανώς αποτελέσματα.
Το 1995 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους μια μαύρη κωμωδία βασισμένη στη ζωή του Graham Young με τίτλο “The Young Poisoner’s Handbook”.
Τον Νοέμβριο του 2005 μια 16χρονη γιαπωνέζα μαθήτρια συνελήφθη, καθώς αποκαλύφθηκε ότι δηλητηρίαζε την μητέρα της με θάλλιο. Η ίδια αποκάλυψε ότι είχε ξετρελαθεί με τον Graham μετά την ταινία του 1995 και διατηρούσε και ένα blog στο ίντερνετ, όπου κρατούσε, όπως εκείνον, ημερολόγιο με τις δόσεις και τις επιδράσεις του δηλητηρίου στη μητέρα της. Σύμφωνα με πηγές, η μητέρα της είναι ακόμα σε κώμα.
