Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από συντροφικότητα. Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους ποθούν να βρουν “το άλλο τους μισό”, αυτόν τον άλλο άνθρωπο που θα γεμίσει τα κενά τους, που θα μπορέσουν να μοιραστούν μαζί του κάθε πτυχή του εαυτού τους. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να βιώσουν το νόημα μιας πραγματικής αγάπης.
Κι όταν νιώθουν ότι έχουν βρει αυτή την αγάπη, φοβούνται μήπως τη χάσουν. Μυριάδες ιστορίες έχουν αποδείξει τη δύναμη των ανθρώπων που αγαπούν και την οδύνη των ανθρώπων που χάνουν μια αγάπη, ερωτική, φιλική, μητρική, οποιαδήποτε.
Το χειρότερο τέλος μιας αγάπης είναι ο θάνατος. Αυτή η αναπόφευκτη και τόσο τελεσίδικη πλευρά της ζωής, που μας φέρνει μέσα σε μια στιγμή αντιμέτωπους με την απόλυτη αίσθηση απώλειας. Έναν άνθρωπο που ζει, μπορείς να τον ξαναδείς, να του ξαναμιλήσεις, ίσως και να βρεθείς ξανά μαζί του κάποια στιγμή. Όταν κάποιος όμως πεθαίνει, δεν μπορείς πια να κάνεις τίποτα.
Εκτός αν είσαι ο Carl Tanzler. Ο Γερμανός γιατρός που βρήκε έναν παράδοξο και ανατριχιαστικό τρόπο να κρατήσει για πάντα δίπλα του την εμμονική του αγάπη. Μέχρι τουλάχιστον να τον καταλάβουν…
_____________________________________
O Georg Karl Tänzler γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1877 στη Δρέσδη της Γερμανίας , όπου πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Από νεαρή ηλικία υποστήριζε ότι έβλεπε σε οράματα μια νεκρή συγγενή του, την κόμισσα Anna Constantia von Cosel, η οποία του έδειχνε το πρόσωπο της γυναίκας που θα ήταν η πραγματική αγάπη της ζωής του. Η μορφή που του έδειχνε ήταν μια μελαχρινή κοπέλα εξωτικής καταγωγής.
Επηρεασμένος από τα επαναλαμβανόμενα οράματα και ελπίζοντας σ’ αυτό που κάθε άνθρωπος θα αποζητούσε, ο Tanzler περίμενε πραγματικά κάποια στιγμή να συναντήσει στη ζωή του αυτή την κοπέλα που επέμενε να του δείχνει η νεκρή συγγενής του.
Λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι το τέλος του ο Tanzler εγκαταστάθηκε στην Αυστραλία, όπου άρχισε να συλλέγει εξοπλισμό και κατάλληλα σκάφη σχεδιάζοντας να φτιάξει ένα ιστιοφόρο για να ταξιδέψει στα Νησιά της Νότιας Θάλασσας. Αναπτύσσοντας ένα ενδιαφέρον για τη μηχανική και την ηλεκτρική, αγόρασε ακίνητα, σκάφη και ένα νησί στον Ειρηνικό, ώστε να εξασφαλίσει την παραμονή του εκεί. (μη ρωτάτε ποιος ήταν τέλος πάντων και αγόρασε νησί στον Ειρηνικό, ούτε εγώ ξέρω)
Προς κακή του τύχη, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, οι βρετανικές στρατιωτικές αρχές της περιοχής τον συνέλαβαν και τον έστειλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και αργότερα σε μια ορεινή φυλακή. Ο Tanzler απελευθερώθηκε όταν τελείωσε ο πόλεμος και έψαξε να βρει τη μητέρα του. Την εντόπισε ασφαλή και έμεινε μαζί της για τρία χρόνια βιώνοντας τον άσχημο κοινωνικό απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1920, ο 43χρονος πλέον Tanzler, παντρεύτηκε την νεώτερή του Doris Anna Shafer και απέκτησε σύντομα μαζί της δύο παιδιά, εκ των οποίων το τελευταίο πέθανε σε ηλικία 10 ετών από διφθερίτιδα (οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού, που μπροστά της ο κορονοϊός είναι το πιο άκακο βηχαλάκι).
Το 1926 ο Tanzler μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες πηγαίνοντας από την Κούβα στη Φλόριντα, όπου σύντομα βρέθηκε και η αδερφή του, η γυναίκα του και οι κόρες του. Έναν χρόνο αργότερα άρχισε να εργάζεται ως ακτινολόγος τεχνολόγος στο νοσοκομείου του Αμερικανικού Ναυτικού της περιοχής χρησιμοποιώντας το όνομα Carl von Cosel.
Maria Elena Milagro de Hoyos
Στις 22 Απριλίου του 1930 γνώρισε τυχαία στο νοσοκομείο την Maria Elena Milagro de Hoyos, που είχε έρθει με την μητέρα της για εξετάσεις. Η όμορφη μελαχρινή Κουβανή ήταν ακριβώς η ίδια κοπέλα που έβλεπε στα παλιά του οράματα…
Η Elena ήταν κόρη ενός τοπικού κατασκευαστή πούρων και είχε άλλες δύο αδερφές. Τον Φεβρουάριο του 1925 είχε παντρευτεί τον νεαρό Luis Mesa, οποίος την άφησε και έφυγε στο Μαϊάμι όταν εκείνη απέβαλλε το πρώτο παιδί τους.
Σύντομα η 20χρονη κοπέλα προσβλήθηκε από φυματίωση, την φονική ασθένεια της εποχής, που είχε σκοτώσει και αρκετά ακόμα μέλη της οικογένειάς της.
Ο Tanzler, με τεράστια επιθυμία και με την αυτοαποκαλούμενη ιατρική του ιδιότητα, φρόντισε να αναλάβει την αποκλειστική φροντίδα της ασθενούς κερδίζοντας την απόλυτη εμπιστοσύνη της οικογένειάς της.
Προφανώς τους έλεγε ότι ήταν κάτι παραπάνω από απλός ακτινολόγος και μάλιστα ότι κατείχε 9 πτυχία Πανεπιστημίου! Έτσι βρισκόταν δίπλα στην άρρωστη Elena κάθε μέρα και δοκίμαζε διάφορα φάρμακα και μεθόδους προσπαθώντας να τη θεραπεύσει.
Ταυτόχρονα δεν παρέλειπε να της εκφράζει την αγάπη του προσφέροντας της δώρα κοσμήματα και ρούχα ή και κάνοντάς της κανονικές ερωτικές εξομολογήσεις. Η κοπέλα μάλλον κολακευόταν με τις κινήσεις του, όμως θεωρείται βέβαιο ότι εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στα συναισθήματά του. Αυτό βέβαια δεν ήταν κάτι που απασχολούσε ιδιαίτερα τον Tanzler, ώστε να σταματήσει.
Η Ερωτομανία (ή αλλιώς σύνδρομο του Clérambault) θεωρείται μια σχετικά ασυνήθιστη υποκατηγορία παραληρητικής διαταραχής, που έχει καταγραφεί ότι εμφανίζεται κυρίως σε νεαρές γυναίκες με ντροπαλό χαρακτήρα και έλλειψη σεξουαλικής εμπειρίας.
Το άτομο βιώνει τις αυταπάτες ενός έρωτα με κάποιο πρόσωπο υψηλής κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης, ή διάσημο ή παντρεμένο, που δεν εκδηλώνει όμως αντίστοιχο ερωτικό ενδιαφέρον. Το υποκείμενο της εμμονής μπορεί επίσης να είναι φανταστικό, νεκρό ή κάποιος που ο ασθενής δεν έχει γνωρίσει ποτέ.
Η διαταραχή της Ερωτομανίας φαίνεται πως εμφανίζεται ξαφνικά και μπορεί να διαρκέσει για χρόνια. Αίτια της εμφάνισης της ασθένειας μπορεί να είναι η έλλειψη αγάπης στη ζωή του ασθενούς, η έλλειψη σωστού ανδρικού ή γυναικείου προτύπου στα χρόνια ανάπτυξης της προσωπικότητας του ατόμου και η έλλειψη εμπειρίας στον έρωτα με αποτέλεσμα ο ασθενής να παρεξηγεί εύκολα αθώες κινήσεις.
Η μακάβρια εμμονή
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του, η Maria Elena Hoyos τελικά πέθανε ένα χρόνο αργότερα, στις 25 Οκτωβρίου του 1931. Ο Tanzler -με την ιδιότητα του γιατρού πάντα φυσικά- ανέλαβε τα έξοδα της κηδείας της και παίρνοντας την άδεια της οικογένειά της κανόνισε την κατασκευή ενός μαυσωλείου στο νεκροταφείο του Key West.
Σχεδόν κάθε βράδυ ο πλέον εμμονικός γιατρός, επισκεπτόταν τον τάφο της Elena και σε όσους τον είχαν παρατηρήσει, η συνήθειά του αυτή φαινόταν συγκινητικά ρομαντική. Σύμφωνα πάντως με κάποιες πηγές, ο γιατρός είχε στην κατοχή του και το κλειδί του μαυσωλείου και συχνά-πυκνά έμπαινε μέσα για να συντηρήσει το πτώμα της κοπέλας.
Ένα βράδυ του Απρίλιο του 1933 ο Tanzler μπήκε κρυφά στο νεκροταφείο και αφού έβγαλε το αποσυντιθέμενο σώμα από τον τάφο, το μετέφερε στο σπίτι του.
Ο ίδιος υποστήριξε ότι το πνεύμα της Elena του εμφανιζόταν όταν επισκεπτόταν τον τάφο της και της τραγουδούσε ένα αγαπημένο της ισπανικό τραγούδι. Υποστήριξε επίσης ότι συχνά του ζητούσε να την πάρει από τον τάφο.
Παίρνοντας το νεκρό σώμα στο αυτοσχέδιο εργαστήριό του χρησιμοποίησε σύρματα και κρεμάστρες για να ενώσει τα οστά μεταξύ τους και γέμισε το εσωτερικό του με κουρέλια για να διατηρήσει τη στάση του. Πρόσθεσε κερί και γύψο στα σχεδόν λιωμένα πλέον σημεία του δέρματος, καθώς και γυάλινα μάτια στο ίδιο χρώμα με αυτά που είχε η κοπέλα.
Δημιούργησε επίσης μια περούκα από τα μαλλιά της, που είχε κρατήσει μετά την ταφή της, και τα έβαλε στο κεφάλι του πτώματος για να φαίνεται όσο γίνεται πιο “ζωντανό”.
Έντυσε την μακάβρια κούκλα με όμορφα ρούχα, κοσμήματα και γάντια και την τοποθέτησε στο κρεβάτι του. Από τότε και για περίπου μια δεκαετία ζούσε με το νεκρό σώμα της Elena βιώνοντας μια δική του αλλόκοτη και εμμονική σχέση αγάπης. Της μαγείρευε, της τραγουδούσε και κοιμόταν μαζί της κάθε βράδυ.
Χρησιμοποιούσε επίσης άφθονες ποσότητες αρωμάτων, απολυμαντικών και συντηρητικών για να καλύψει τη μυρωδιά και να αποτρέψει τις επιπτώσεις της αποσύνθεσης του πτώματος.
Γείτονες τον είχαν δει αρκετές φορές να αγοράζει γυναικεία ρούχα και αρώματα ή να χορεύει με μια γυναικεία φιγούρα πίσω από τις κλειστές κουρτίνες του σπιτιού του. Όλοι σκεφτόντουσαν ότι ο 50χρονος υπεράνω υποψίας κύριος μάλλον είχε βρει έναν νέο έρωτα και έβρισκαν γλυκά ρομαντικές τις κινήσεις του. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι κάτι περίεργο μπορεί να συνέβαινε.
Μια ανατριχιαστική αποκάλυψη
Τον Οκτώβριο του 1940, η αδερφή της Elena έτυχε να επισκεφτεί μια μέρα το σπίτι του γιατρού και σοκαρισμένη ανακάλυψε εκεί το σώμα της νεκρής αδερφής της. Έντρομη ενημέρωσε αμέσως την αστυνομία και ο Tanzler συνελήφθη.
Μετά από ψυχιατρική εξέταση ο Tanzler αποδείχθηκε ότι ήταν σε θέση να παραπεμφθεί σε δίκη και σύντομα κατηγορήθηκε για “κακόβουλη καταστροφή ενός τάφου και απομάκρυνση πτώματος χωρίς άδεια”. Τελικά όμως η υπόθεση εγκαταλείφθηκε για διαδικαστικούς λόγους και ο Tanzler αφέθηκε άμεσα ελεύθερος ως αθώος.
Το διατηρημένο σώμα της Elena τέθηκε αρχικά σε δημόσια έκθεση στο γραφείο κηδειών Dean-Lopez, όπου το είδαν περίπου 6.800 άτομα. Αργότερα θάφτηκε ξανά στο νεκροταφείο Key West σε έναν νέο μυστικό τάφο, ώστε να αποφευχθεί περαιτέρω παραβίαση του.
Η μακάβρια ρομαντική ιστορία του γιατρού Tanzler πλημμύρισε για καιρό τα μέσα ενημέρωσης και δίχασε την κοινή γνώμη με πολλούς να νιώθουν, όχι αποστροφή, αλλά συμπόνοια και λύπηση για εκείνον θεωρώντας τον “εκκεντρικό, τρελό και αθεράπευτα ρομαντικό”.
Έρευνες το 1972 υποστήριξαν ότι ο Tanzler είχε προβεί σε ερωτικές πράξεις νεκροφιλίας με το πτώμα έχοντας βάλει έναν χάρτινο σωλήνα στην κολπική περιοχή για να επιτρέπει την σεξουαλική επαφή. Το γεγονός όμως ότι αυτό το στοιχείο δημοσιοποιήθηκε σχεδόν 30 χρόνια αργότερα και δεν είχε ανακαλυφθεί εξαρχής, στάθηκε αιτία να θεωρείται αμφισβητήσιμο.
Ο Tanzler το 1944 μετακόμισε στη Φλόριντα, όπου έγραψε και μια αυτοβιογραφία του, που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικής φαντασίας περιοδικό Fantastic Adventures το 1947. Εκείνα τα χρόνια και μέχρι τον θάνατό του τον φρόντιζε αρκετά και η πρώην γυναίκα του, που ζούσε επίσης στην περιοχή.
Ο περίεργος γιατρός πάντως δεν ήταν έτοιμος να αποχωριστεί την μακάβρια “αγάπη” του και έφτιαξε ένα νέο ομοίωμα της Elena, με το οποίο ζούσε μαζί μέχρι τον θάνατό του στις 3 Ιουλίου του 1952 σε ηλικία 75 ετών.
Το σώμα του βρέθηκε πεσμένο στο πάτωμα του σπιτιού του τρεις εβδομάδες αργότερα.
Ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι το πτώμα του βρέθηκε αγκαλιά με το ομοίωμα της νεκρής ή και ότι ο Tanzler είχε καταφέρει να πάρει ξανά κρυφά τα πραγματικά απομεινάρια του σώματος της Elena.
Η παρανοϊκή ιστορία αγάπης του Carl Tanzler ενέπνευσε διάφορα μουσικά και κινηματογραφικά έργα και φαίνεται πως τα αισθήματα που δημιουργεί σε όσους τη γνωρίζουν είναι περισσότερο αισθήματα συμπάθειας, παρά αποστροφής και αηδίας.
Πέρα από την ιδιόμορφη περίπτωση του Γερμανού γιατρού, μέσα στα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας έχουν καταγραφεί αρκετά περιστατικά νεκροφιλίας, την οποία η ψυχολογία και η σεξολογία ορίζουν ως μια παραφιλία της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Σε μεγάλο ποσοστό τέτοιων υποθέσεων τα διεστραμμένα φιλήδονα άτομα φθάνουν ως και να δολοφονήσουν κάποιον, ώστε να προβούν σε νεκροφιλικές πράξεις μαζί του.
___________________________________
Κι αν δικαίως κάτι τέτοιο φαίνεται σε όλους μας αποκρουστικό, παρανοϊκό και τουλάχιστον μη φυσιολογικό, στην εποχή μας υπάρχουν και περιορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων που το υποστηρίζουν θεωρώντας το “δικαίωμα διαφορετικότητας”…
Τα τελευταία χρόνια, νεοφιλελεύθερες ομάδες σε Σουηδία και Γερμανία κατέθεσαν προτάσεις αποποινικοποίησης της νεκροφιλίας (καθώς και της αιμομιξίας, της κτηνοβασίας και της παιδοφιλίας) υποστηρίζοντας ότι “σεξουαλικές πράξεις που μπορεί να θεωρούνται ασυνήθιστες και αηδιαστικές, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι παράνομες. Μόνη προϋπόθεση να υπάρχει συναίνεση όλων των συμμετεχόντων στην πράξη”… (γιατί ένας νεκρός, ένα ζώο ή ένα παιδί μπορεί να δώσει ξεκάθαρα τη συναίνεσή του άλλωστε). Απέναντι σε κάθε νόμο λογικής και ηθικής θεωρούν ότι η σεξουαλική απελευθέρωση κάθε πιθανού “φετίχ” είναι “ένα βήμα παραπέρα” για την κοινωνία…
Οι εν λόγω προτάσεις πάντως φαίνεται πως ακόμα κατά πλειοψηφία απορρίπτονται και πολλοί κατηγορούν περιπαιχτικά τέτοιες ομάδες Φιλελευθέρων ότι επιδιώκουν περισσότερο να κερδίζουν δημοσιότητα και να προκαλούν, παρά να ασχολούνται με πραγματικά σοβαρά ζητήματα που αφορούν το μέλλον της νεολαίας.
Εσείς τι πιστεύετε;
