Η ανατριχιαστική ιστορία μιας εκδιδόμενης γυναίκας, που σκότωσε εν ψυχρώ επτά άντρες σε διάστημα ενός χρόνου και προκάλεσε φρενίτιδα στα μίντια, που της έδωσαν τον τίτλο της “πρώτης γυναίκας serial killer”.
Θα μου πεις “από που κι ως που πρώτη;”. Προφανώς όχι επειδή δεν υπήρξε άλλη γυναίκα δολοφόνος πριν από αυτή. Αλίμονο.
Στην πλειοψηφία τους οι γυναίκες δολοφόνοι επέλεγαν ανέκαθεν να σκοτώνουν αναίμακτα και για σύντομο χρονικό διάστημα, κυρίως με δηλητήριο, ενώ και τα θύματά τους είναι συνήθως άτομα από το στενό συγγενικό ή φιλικό τους περιβάλλον. Η Aileen όμως είχε ένα διαφορετικό στυλ δολοφόνου: τα θύματά της ήταν άγνωστα σ’ εκείνη άτομα που έτυχε να βρεθούν στο δρόμο της και τα “καθάριζε” χωρίς ενδοιασμούς με μερικούς πυροβολισμούς εξ επαφής γιατί αυτό τις έβγαινε να κάνει.
Το μοτίβο δράσης της λοιπόν ως εγκληματίας, που παρέπεμπε σ’αυτό των κλασσικών κατά συρροή δολοφόνων (σύμφωνα και με τα κριτήρια του FBI), ήταν και ο λόγος που της δόθηκε ο τίτλος της πρώτης γυναίκας serial killer.
Ποιοί μπορεί να ήταν όμως οι λόγοι που οδήγησαν μια 40χρονη γυναίκα στον δρόμο που δεν έχει γυρισμό, την από πρόθεση ανθρωποκτονία;
__________________
Κατά μάνα κατά κύρη
Η Aileen Carol Wuornos γεννήθηκε στο Ρότσεστερ του Μίσιγκαν στις 29 Φεβρουαρίου του 1956. Το οικογενειακό περιβάλλον που γνώρισε ως παιδί ήταν ένα συνονθύλευμα φτώχειας, βαρβαρότητας και κακοποίησης. Και κάπου εκεί ξεκίνησαν όλα.
Οι γονείς της είχαν χωρίσει δύο μήνες πριν εκείνη γεννηθεί, ενώ είχε ήδη και έναν μεγαλύτερο αδερφό, τον Keith.
Ο πατέρας της, Leo Pittman, ήταν στη φυλακή έχοντας καταδικαστεί για την απαγωγή και σεξουαλική κακοποίηση ενός 7χρονου κοριτσιού. Ο τύπος είχε επίσης θεωρηθεί σχιζοφρενής και δεν ήταν η πρώτη φορά που κατηγορήθηκε για εγκλήματα εναντίον παιδιών. Λίγο αργότερα αυτοκτόνησε στη φυλακή.
Όταν η Aileen ήταν 4 ετών η μητέρα της, Diane Wuornos, έφυγε και παράτησε τα δύο παιδιά στους γονείς της Lauri και Britta Wuornos, που τα υιοθέτησαν και επίσημα τον Μάρτιο του 1960. Και με τους παππούδες τους όμως τα παιδιά δεν είχαν καλύτερη τύχη. Και οι δύο είχαν θέματα αλκοολισμού, ενώ ο παππούς ήταν και ιδιαίτερα βίαιος. Χτυπούσε πολύ συχνά και με μανία την μικρή Aileen, ενώ, σύμφωνα με την ίδια, την είχε παρενοχλήσει και σεξουαλικά.
Από 11 ετών η Aileen στο σχολείο έκανε σεξουαλικές “χάρες” με αντάλλαγμα τσιγάρα, φαγητό ή ναρκωτικά. Στα 14 της, το 1970, βιάστηκε από έναν φίλο του παππού της και έμεινε έγκυος. Το παιδί γεννήθηκε και δόθηκε για υιοθεσία, ενώ την ίδια περίοδο πέθανε και η γιαγιά της. Έναν χρόνο αργότερα ο παππούστης την έδιωξε από το σπίτι και η 15χρονη Aileen βρέθηκε να κοιμάται σ’ένα κοντινό δάσος και να δουλεύει ως πόρνη για να επιβιώσει.
Φλερτάροντας με το έγκλημα
Τα επόμενα χρόνια για την Aileen κύλησαν ακριβώς έτσι, σχεδόν καταδικασμένη στην πορνεία και την ανέχεια που σύντομα έφεραν και την έντονη παραβατικότητα.
Στις 27 Μαΐου του 1974 συνελήφθη στην κομητεία Τζέφερσον του Κολοράντο λόγω ανάρμοστης συμπεριφοράς, οδήγησης υπό την επήρεια ουσιών και γιατί πυροβολούσε εν κινήσει με ένα 22άρι πιστόλι.
Το 1976 βρέθηκε στην Φλόριντα κάνοντας οτοστόπ. Εκεί γνώρισε τον Lewis Gratz Fell, έναν 69χρονο πρόεδρο yacht club, με τον οποίο παντρεύτηκαν μέσα στον ίδιο χρόνο.
Ούτε αυτή όμως η αλλαγή στη ζωή της στάθηκε ικανή να ηρεμήσει την ήδη ταραγμένη της ψυχοσύνθεση. Ήταν εύκολα αντιδραστική και επιθετική, έμπλεκε συχνά σε καβγάδες στο μπαρ της περιοχής και μπήκε και στη φυλακή για επίθεση βίας όταν πέταξε μια μπάλα του μπιλιάρδου στο κεφάλι του μπάρμαν. Είχε επίσης χτυπήσει τον ίδιο τον άντρα της με το μπαστούνι του, γεγονός που τον προκάλεσε να της κάνει περιοριστικά μέτρα.
Στις 21 Ιουλίου του 1976, ο γάμος τους έληξε μετά από μόλις εννέα εβδομάδες διάρκεια.
Τον Μάιο του 1981 η Aileen βρέθηκε ξανά στο κρατητήριο μετά από ένοπλη ληστεία σε ένα μίνι μάρκετ, από όπου έκλεψε μόλις $35 και δύο πακέτα τσιγάρα. Καταδικάστηκε και έμεινε στη φυλακή από τον Μάιο του 1982 ως τον Ιούνιο του 1983. Και σαν να μην είχε γίνει αυτό ποτέ, τον Μάιο του 1984 συνελήφθη ξανά όταν προσπάθησε να περάσει πλαστογραφημένες επιταγές σε μία τράπεζα. (έναν οίστρο κάθε Μάιο τον είχε)
Ιανουάριος 1986 και η Aileen συλλαμβάνεται ξανά, αυτή τη φορά στο Μαϊάμι για κλοπή αυτοκινήτου, ψευδή δήλωση στοιχείων ταυτότητας και αντίσταση κατά της αρχής, ενώ στο κλεμμένο αυτοκίνητο βρέθηκαν πυρομαχικά και ένα 38αρι όπλο. Λίγους μήνες αργότερα προφυλακίστηκε στην Φλόριντα με την κατηγορία ότι απείλησε με όπλο έναν άντρα στο αυτοκίνητό του για να της δώσει λεφτά.
Την ίδια περίοδο γνώρισε και την Tyria Moore, μια λεσβία καθαρίστρια ξενοδοχείου, με την οποία άρχισαν να διατηρούν ερωτική σχέση. Ταυτόχρονα πάντα συνέχιζε να δουλεύει ως πόρνη για να μπορεί να συντηρεί την Tyria, όπως υποστήριζε και η ίδια.
Φόνοι στον αυτοκινητόδρομο
Από τον Νοέμβριο του 1989 μέχρι και τον Νοέμβριο του 1990 η Aileen διέπραξε επτά δολοφονίες, όλες σε αυτοκινητόδρομους στην περιοχή της Φλόριντα. Οι αρχές άρχισαν να βρίσκουν παρατημένα πτώματα αντρών που είχαν πυροβοληθεί εν ψυχρώ, ενώ τα αυτοκίνητά τους ανακαλύπτονταν μέρες αργότερα (ή και νωρίτερα) σε διάφορα άλλα σημεία της εθνικής.
Πρώτο θύμα της ήταν ο 51χρονος Richard Mallory, τον οποίο σκότωσε στις 30 Νοεμβρίου του 1989 αμυνόμενη, όπως δήλωσε, στην απόπειρα βιασμού της από εκείνον (να σημειωθεί κάπου εδώ ότι ο συγκεκριμένος είχε καταδικαστεί όντως για βιασμούς στο παρελθόν). Το σώμα του βρέθηκε αρκετές μέρες αργότερα σε μια δασώδη περιοχή αρκετά πιο μακριά από τον δρόμο που είχε εγκαταλειφθεί το αυτοκίνητό του. Αιτία θανάτου του ήταν μια σειρά πυροβολισμών εξ επαφής στον θώρακα.
Αρχές Ιουνίου του 1990 βρέθηκε το γυμνό άψυχο σώμα του 43χρονου David Spears στον αυτοκινητόδρομο 19 της Φλόριντα έχοντας δεχθεί έξι πυροβολισμούς εξ επαφής.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 6 Ιουνίου βρέθηκε παρατημένο στην κομητεία Πάσκο της Φλόριντα το πτώμα του 40χρονου Charles Carskaddon. Και εκείνος είχε πυροβοληθεί εννέα φορές εξ επαφής με ένα όπλο μικρού διαμετρήματος.
Στις 4 Ιουλίου του 1990 βρέθηκε εγκαταλελειμμένο το αμάξι του 65χρονου Peter Siems. Στο όχημα βρέθηκαν αποτυπώματα της Aileen Wuornos, ενώ υπήρξαν και μάρτυρες που δήλωσαν ότι είδαν εκείνη και την Tyria Moore να επιβαίνουν και στη συνέχεια να εγκαταλείπουν το αυτοκίνητο. Το σώμα του άντρα δεν βρέθηκε ποτέ.
4 Αυγούστου του 1990 άλλο ένα πτώμα βρίσκεται παρατημένο σε δασώδη περιοχή κοντά στον αυτοκινητόδρομο, αυτό του 50χρονου Troy Burress, που είχε κηρυχθεί αγνοούμενος από τα τέλη Ιουλίου. Αιτία θανάτου του ήταν δύο πυροβολισμοί εξ επαφής.
Στις 12 Σεπτεμβρίου βρίσκεται στην ίδια περιοχή το πτώμα του 56χρονου συνταξιούχου της Αεροπορίας και πρώην αρχηγού της αστυνομίας, Charles “Dick” Humphreys. Είχε δολοφονηθεί την προηγούμενη μέρα με έξι πυροβολισμούς στο κεφάλι και τον θώρακα.
Τελευταίο θύμα της Wuornos ήταν ο 62χρονος έφεδρος αστυνομικός Walter Jeno Antonio. Το σχεδόν γυμνό σώμα του βρέθηκε σε έναν απομακρυσμένο δρόμο στο Ντίξι της Φλόριντα έχοντας πυροβοληθεί 4 φορές. Πέντε μέρες αργότερα βρέθηκε και το αυτοκίνητό του αρκετά χιλιόμετρα πιο μακριά.
Σύλληψη, καταδίκη και ένας χαμός στα μίντια
Μετά τα αποδεικτικά στοιχεία που είχαν βρεθεί στο αυτοκίνητο του Peter Siems εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για τη Wuornos, αφού το ποινικό της μητρώο ήταν ήδη γνωστό τόσο στις αρχές όσο και στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Τελικά κατάφεραν να τη συλλάβουν στις 9 Ιανουαρίου του 1991.
Η βοηθός και υποτιθέμενη σύντροφός της Tyria Moore επέλεξε να συνεργαστεί με την αστυνομία προσπαθώντας να πείσει την Wuornos να ομολογήσει παίρνοντας πάνω της όλη την ευθύνη, ώστε εκείνη να μπορέσει να απαλλαχθεί από κάθε κατηγορία. Η Wuornos πράγματι “καθάρισε” για την Tyria ομολογώντας ότι σκότωσε μόνη της αυτούς τους άντρες βρισκόμενη σε αυτοάμυνα, αφού είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.
Στη δίκη της για τον φόνο του Richard Mallory, η Aileen Wuornos καταδικάστηκε σε θάνατο με τη βοήθεια της Tyria που κατέθεσε εναντίον της (θαυμάστε την στην φωτογραφία δεξιά).
Οι ψυχίατροι που την είχαν εξετάσει προσπάθησαν να την υπερασπιστούν υποστηρίζοντας πως ήταν διανοητικά ασταθής και έχοντας διαγνώσει οριακή (μεταιχμιακή) διαταραχή και αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας. Το δικαστήριο όμως αρνήθηκε να δεχθεί οποιοδήποτε ελαφρυντικό, ενώ επίσης δεν λήφθηκε υπόψιν το γεγονός ότι το θύμα είχε καταδικαστεί και για άλλους βιασμούς στο παρελθόν.
Μέχρι τον Μάιο του 1992 η Aileen Wuornos έλαβε άλλες τρεις θανατικές καταδίκες για τους φόνους των Dick Humphreys, Troy Burress και David Spears. Η δική της απάντηση ήταν ότι “θέλει μόνο να τα βρει με τον Θεό”. Η πέμπτη θανατική καταδίκη ήρθε τον Νοέμβριο του 1992 για τον φόνο και του Charles Carskaddon.
Καταδικάστηκε λοιπόν για έξι από τις επτά δολοφονίες, καθώς το πτώμα του ενός δεν βρέθηκε ποτέ, παρόλο που η ίδια δήλωσε την ενοχή της για τον θάνατό του.
Καθ’ όλη την περίοδο των δικαστικών διαδικασιών η Wuornos είχε αλλάξει αρκετές φορές τις δηλώσεις της σχετικά με τα σκηνικά των δολοφονιών. Αρχικά δήλωνε πως και οι επτά την είχαν βιάσει ενώ εργαζόταν ως ιερόδουλη, ενώ αργότερα ανέφερε ότι μόνο ο Mallory το είχε κάνει, ενώ οι άλλοι απλά είχαν την πρόθεση και τους πρόλαβε.
Ακόμα και σε συνέντευξή της πάντως που δεν υπήρχαν κάμερες μπροστά υποστήριξε ότι πράγματι βρισκόταν σε αυτοάμυνα και ότι περίμενε για χρόνια την ώρα που θα πεθάνει…
Μέσα στα 10 χρόνια που παρέμεινε στη φυλακή είχε δώσει διάφορες συνεντεύξεις, που γινόντουσαν πρώτο θέμα στα μίντια της εποχής. Πριν ακόμα εκτελεστεί είχαν κυκλοφορήσει ένα βιβλίο, μία ταινία και δύο ντοκιμαντέρ για την ιστορία της και αυτό την Aileen την έκανε σχεδόν έξαλλη.
Την ενοχλούσε που χρησιμοποιούσαν το όνομά της για να πουλήσουν ταινίες και βιβλία, την ενοχλούσε που την αποκαλούσαν τρελή, λεσβία και έναν ακόμα επικίνδυνο serial killer. Υποστήριζε πως ποτέ δεν ήταν κακός άνθρωπος, αλλά ότι οι άνθρωποι στη ζωή της προσπαθούσαν να της κάνουν μόνο κακό.
Είχε κατηγορήσει και τους ανθρώπους στις φυλακές ότι την κακοποιούσαν, ότι λέρωναν το φαγητό της, ότι έκαναν περίεργες φασαρίες έξω από το κελί της ή ότι ψιθύριζαν μεταξύ τους ότι θα την βιάσουν ή θα την προκαλέσουν να αυτοκτονήσει. Παρόλο που η ίδια έδειχνε να πιστεύει όσα έλεγε, αυτές οι κατηγορίες της θεωρήθηκαν παραισθήσεις.
“Αυτός ο κόσμος είναι μόνο κακός και όλοι είμαστε κακοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το δικό μου κακό έτυχε να βγει προς τα έξω εξαιτίας των περιστάσεων που ζούσα, ωτοστόπ, πορνεία, ήμουν άστεγη όλη μου τη ζωή, ζούσα στους δρόμους.”
Και πράγματι αυτή είναι η μεγαλύτερη διαπίστωση για την περίπτωση της Wuornos. Ένας άνθρωπος που από τότε που γεννήθηκε δεν γνώρισε αγάπη, ασφάλεια και φροντίδα. Μια γυναίκα πληγωμένη, που ζούσε στους δρόμους και ούτε το ίδιο της το σώμα ουσιαστικά δεν της ανήκε. Απλά κάποια στιγμή ξέσπασε.
Και για εκείνη οι πράξεις της ήταν όντως αυτοάμυνα, άσχετα αν βρισκόταν αντικειμενικά σε κίνδυνο ή όχι. Άλλωστε, στον ψυχισμό ενός διαταραγμένου ατόμου, τα όρια μεταξύ λογικής και παραίσθησης είναι συχνά ευμετάβλητα. Εκείνη ένιωθε πάντα σε κίνδυνο, γιατί έτσι έμαθε να ζει και να επιβιώνει, στην άμυνα.
Εκτέλεση
Το 2001 η Aileen ζήτησε την απόλυση του νομικού παραστάτη της αποφασίζοντας ότι δεν θέλει να προσπαθήσει άλλη έφεση για την θανατική της καταδίκη. Στη συνέχεια πέρασε από συνέντευξη με τρεις ψυχιάτρους, αφού σύμφωνα με το νόμο, το άτομο που πρόκειται να θανατωθεί πρέπει να είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται ότι θα πεθάνει και για ποιό λόγο. Και οι τρεις έκριναν ότι η Wuornos είχε πλήρη αντίληψη της θέσης στην οποία βρισκόταν.
“Σκότωσα αυτούς τους άντρες και τους λήστεψα εντελώς εν ψυχρώ. Και θα το ξανάκανα. Δεν υπάρχει περίπτωση να με κρατήσετε ζωντανή ή οτιδήποτε, γιατί θα σκοτώσω ξανά. Έχω μίσος να κυλάει μέσα μου… έχω κουραστεί τόσο πολύ να ακούω ότι “αυτή είναι τρελή” και τέτοια. Έχω αξιολογηθεί ξανά και ξανά τόσες φορές. Είμαι υγιής και ικανή και προσπαθώ να πω την αλήθεια. Είμαι ένας άνθρωπος που μισεί πραγματικά τους ανθρώπους και θα σκότωνα ξανά.”
Η τελευταία της κουβέντα στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στον σκηνοθέτη Nick Broomfield ήταν:
“Thanks a lot, society, for railroading my ass.” (“Σ’ευχαριστώ πολύ, κοινωνία, που με διέσυρες.”)
Λίγο πριν τις 10 το πρωί στις 9 Οκτωβρίου του 2002 η Aileen Wuornos πέθανε μέσα στον θάλαμο αερίων των φυλακών της Φλόριντα. Ήταν η δέκατη γυναίκα που εκτελέστηκε στις ΗΠΑ μετά την επαναφορά της θανατικής ποινής το 1976 και η δεύτερη στην Φλόριντα.
_____________________
Όπως ανέφερα και νωρίτερα, η ιστορία της Wuornos απασχόλησε για πολύ καιρό τα μέσα ενημέρωσης και την κοινή γνώμη και έγινε έμπνευση για βιβλία και κινηματογραφικές παραγωγές (“Overkill:The Aileen Wuornos Story” (1992), “Αileen Wuornos: The Selling of a Serial Killer” (1994), “Aileen: Life and Death of a Serial Killer” (2003)).
Ξεχωριστή αναφορά αξίζει πάντως να κάνω στην βιογραφική ταινία “Monster” του 2003, με την οσκαρική ερμηνεία της -σχεδόν αγνώριστης- Charlize Theron στο ρόλο της διάσημης δολοφόνου.
