Οι Μεξικανές αδερφές Gonzalez και η εγκληματική τους δράση έχουν καταγραφεί στο βιβλίο Guinness ως “η πιο παραγωγική δολοφονική συνεργασία” (“most prolific murder partnership”). Ένας μάλλον τιμητικός τίτλος μέσα στα χιλιάδες δολοφονικά προφίλ που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αλλά που ταιριάζει και χωρίς αμφιβολία στην φρικτή τους ιστορία.
______________________________
Κάποτε στο Μεξικό
Βρισκόμαστε στην πόλη Leon της πολιτείας Guanajuato του Μεξικό τον Ιανουάριο του 1964. Μια νεαρή κοπέλα έφτασε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα εμφανώς φοβισμένη με επίσης εμφανή σημάδια κακοποίησης και υποσιτισμού. Η Catalina Ortega, όπως λεγόταν, περιέγραψε στους αστυνομικούς την φρικτή της εμπειρία κλεισμένη σε έναν οίκο ανοχής-φυλακή, που διατηρούσαν οι τέσσερις αδερφές Gonzalez.
Κάπως έτσι αποκαλύφθηκε η συγκλονιστική υπόθεση που σόκαρε το Μεξικό, μια άθλια ιστορία σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κατά συρροή δολοφονιών.
Η Delfina, η Maria de Jesus, η Carmen και η Maria Luisa Gonzalez γεννήθηκαν στο El Salto de Juanacatlan (1912-1927) γνωρίζοντας μια ζωή μέσα στη φτώχεια, τους περιορισμούς και την κακοποίηση. Ο πατέρας τους, Isidro Torres, ήταν ένας καταχρηστικός και αυταρχικός άνθρωπος, που δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει βία για να επιβληθεί. Εργαζόταν ως τοπικός σερίφης, ενώ κατά την περίοδο του καθεστώτος του Porfirio Diaz ήταν γνωστός για την δράση του απέναντι στους αντιφρονούντες, με βιαιοπραγίες και εκτελέσεις.
Αντίστοιχη ήταν η συμπεριφορά του και μέσα στο σπίτι τους. Κακοποιούσε τη γυναίκα και τις κόρες του σε καθημερινή βάση, ενώ κάποιες φορές τις είχε κλείσει για μέρες και στην φυλακή της πόλης για τιμωρία σε κάτι που δεν τον υπάκουσαν. Τους απαγόρευε να φοράνε “απρεπή” ρούχα ή μακιγιάζ και φυσικά να έχουν ερωτικές επαφές με άντρες.
Σε μια από τις στιγμές κατάχρησης εξουσίας, που συνήθιζε, σκότωσε κατά λάθος έναν υψηλά ιστάμενο άντρα και από τότε όλα άλλαξαν. Ο βίαιος πατέρας και πρώην σερίφης έγινε πλέον καταζητούμενος, το έσκασε από την πόλη και κανείς δεν έμαθε ξανά τι απέγινε.
Οι τέσσερις αδερφές και η μητέρα τους Bernardina Valenzuela ζούσαν πλέον στο μικρό χωριό San Pancho και δούλευαν σκληρά για να τα βγάλουν πέρα. Αρχικά σε μια τοπική βιοτεχνία κλωστοϋφαντουργίας και αργότερα επιχειρώντας δικές τους επιχειρήσεις, όπως ένα μπαρ και ένα σαλούν, που όμως δεν φαίνεται πως είχαν μεγάλη επιτυχία.
Κάπως έτσι, σύντομα οι αδερφές αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους και στον χώρο της πορνείας. Με έναν δικό τους επιχειρηματικό τρόπο.
Άνοιξαν λοιπόν έναν οίκο ανοχής στην περιοχή τους και μερικά παραρτήματα ακόμα σε διάφορα σημεία κοντά στην πόλη του Μεξικό. Εκείνη την εποχή η πορνεία στην περιοχή τους δε επιτρεπόταν από τον νόμο, όμως και οι αρχές υπολειτουργούσαν ώστε να ασχοληθούν με τους παραβάτες (Μεξικό αφού). Οι αδερφές είχαν μάλιστα δωροδοκήσει κάποιους άντρες της ασφάλειας, ώστε να διαφυλάξουν την μη ανάμειξή τους.
Ουσιαστικά οι αδερφές ασχολούνταν με το διοικητικό κομμάτι της όλης υπόθεσης και είχαν συνεργάτες να τους κάνουν τις βρώμικες δουλειές, άσχετα αν πίσω από όλα κινούσαν τα νήματα οι ίδιες.
Ο τρόπος που στρατολογούσαν νεαρές κοπέλες για τα πορνεία καταδεικνύει από μόνος του τις διαστροφικές τους προσωπικότητες. Οι συνεργάτες τους γυρνούσαν στα γύρω χωριά ψάχνοντας όμορφα κορίτσια από φτωχές οικογένειες (κυρίως 12-15 χρονών) και τους έταζαν δουλειά ως υπηρέτριες ή σερβιτόρες σε πλούσια σπίτια και μια καλύτερη ζωή. Πολλές φορές επίσης απλά απήγαγαν κορίτσια που έβρισκαν στις αγροτικές περιοχές.
Οι κοπέλες αναγκάζονταν να δουλέψουν στα πορνεία με ξυλοδαρμούς και βιασμούς, ειδικά όταν αρνιόντουσαν να υπακούσουν ή αντιδρούσαν για τις συνθήκες. Όποια έμπαινε εκεί μέσα, δεν μπορούσε να ξαναβγεί. Τουλάχιστον όχι ζωντανή. Ζούσαν στοιβαγμένες κατά δεκάδες σε μικρά δωμάτια με ελάχιστη τροφή που τις άφηνε υποσιτισμένες, κακοποιήσεις κάθε είδους και φυσικά ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής.
Πολλά κορίτσια πέθαιναν αρρωσταίνοντας από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης ή από σεξουαλικά νοσήματα, άλλες απλά κακοποιούνταν μέχρι θανάτου. Όταν έμεναν έγκυες, τις έδεναν και τις χτυπούσαν μέχρι να αποβάλλουν, ενώ σε περίπτωση που τα παιδιά τελικά γεννιόντουσαν, τα σκότωναν άμεσα.
Σ’ αυτό το ράντζο, που πιο πολύ έμοιαζε με στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Loma del Angel, οι αδερφές έβγαζαν για χρόνια λεφτά με το τσουβάλι πουλώντας κορίτσια για σεξουαλικές υπηρεσίες σε αστυνομικούς, στρατιώτες, επιχειρηματίες και καυλωμένους χωρικούς. Τα κορίτσια που “πάλιωναν” (περνούσαν δηλαδή τα 25) ή κατέρρεαν από τις συνθήκες ζωής και την κακομεταχείριση, δολοφονούνταν εν ψυχρώ. Ο λεγόμενος “Μαύρος Αετός” και άλλοι βοηθοί των Gonzalez έκαιγαν τα πτώματα των θυμάτων και σκορπούσαν τις στάχτες τους ή τα έθαβαν σε ομαδικούς τάφους στον προαύλιο χώρο του μέρους.
Πολλές φορές στον οίκο ανοχής δολοφονούνταν και άντρες πελάτες με πολλά λεφτά, αφού τους έκλεβαν οτιδήποτε είχαν.
Αποκάλυψη
Τον Ιανουάριο του 1964, μια από τις “πόρνες” κοπέλες, η Catalina Ortega, κατάφερε να ξεφύγει από το κολαστήριο από ένα άνοιγμα σε έναν τοίχο. Για καλή της τύχη, δεν την πήραν χαμπάρι σύντομα και παρόλο που προσπάθησαν να την κυνηγήσουν και να την σκοτώσουν, εκείνη κατάφερε να φτάσει στην πόλη Leon. Ταλαιπωρημένη και τρομαγμένη έφτασε στο αστυνομικό τμήμα και διηγήθηκε στους αστυνομικούς όλη την αλήθεια και την εμπειρία της στο κολαστήριο των αδερφών Gonzalez.
Ήταν μάλλον και τυχερή που πέτυχε να μιλήσει με αστυνομικούς που δεν ήταν από αυτούς που είχαν χρηματιστεί από τις αδερφές για να τις καλύπτουν. Σύντομα βγήκε ένταλμα έρευνας και σύλληψης εναντίον των αδερφών και δεν άργησε να γίνει έφοδος στο ράντζο Loma del Angel.
Το θέαμα που αντίκρυσε η αστυνομία στο ράντζο της φρίκης (που λειτουργούσε κάτω από την μύτη τους) ήταν εξωφρενικό πέρα από κάθε προσδοκία.
Βρήκαν δεκάδες νεαρά κορίτσια κλειδωμένα σε βρώμικα δωμάτια, αδυνατισμένα και εμφανώς εξουθενωμένα. Τα κορίτσια αποκάλυψαν στις αρχές το πραγματικό έργο των αδερφών Gonzalez, τους βιασμούς, τους ξυλοδαρμούς, τους εκβιασμούς, τις δολοφονίες. Ανέφεραν μεταξύ άλλων πως οι αδερφές τις ανάγκαζαν και σε σεξουαλικές πράξεις με ζώα, σε τύπου σατανιστικές τελετές, σε βασανισμούς νεότερων κοριτσιών, καθώς και φόνους πελατών τους.
Γύρω από το κτίριο της “επιχείρησης”, στις αποθήκες και τα οικόπεδα ιδιοκτησίας των αδερφών η αστυνομία ανακάλυψε τουλάχιστον 100 θαμμένα πτώματα νεαρών γυναικών και νεογέννητων μωρών. Υπολογίζεται πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων ξεπερνούσε τα 150.
Η αποκάλυψη της τρομακτικής αυτής υπόθεσης κατέκλεισε τα μέσα ενημέρωσης όλης της χώρας προκαλώντας σοκ και οργή στην περιοχή και όχι μόνο. Επρόκειτο για ένα έγκλημα, μια εγκληματική συμμορία, που ως τότε δεν είχαν ξαναδεί.
Οι αδερφές Gonzalez (γνωστές και ως Poquianchis, όπως τις αποκαλούσαν τα μέσα ενημέρωσης) οδηγήθηκαν σε δίκη. Μια δίκη χαοτική με φωνές και βρισιές ανάμεσα στις αδερφές και τους κατήγορούς τους. Όχι μόνο δεν παραδέχτηκαν ποτέ τα εγκλήματά τους, αλλά έδιναν και κυνικές, αδιάφορες απαντήσεις, όπως “τα μικρά πέθαιναν μόνα τους…μάλλον δεν τα πήγαιναν καλά με το φαγητό”…
Οι αδερφές κρίθηκαν φυσικά ένοχες για τις δεκάδες δολοφονίες, τις κακοποιήσεις, τις απαγωγές, τις δωροδοκίες, το εμπόριο ανθρώπων κτλ κτλ και έλαβαν την μεγαλύτερη ποινή, σύμφωνα με την μεξικανική νομοθεσία, που ήταν 40 χρόνια φυλάκιση.
Η μεγαλύτερη αδερφή, Delfina, τρελάθηκε μέσα στη φυλακή έχοντας τον φόβο μην τη σκοτώσουν και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1968, πέθανε εκεί από ατύχημα, όταν έπεσε κατά λάθος ένας κουβάς τσιμέντο στο κεφάλι της. Η Maria Luisa πέθανε μόνη της στο κελί τον χειμώνα του 1984 και αναφέρεται πως όταν την βρήκαν, το σώμα της ήδη το έτρωγαν τα ποντίκια.
Η μικρότερη, Maria de Jesus, ήταν η μόνη που με κάποιο άγνωστο τρόπο αφέθηκε ελεύθερη. Φήμες λένε πως όταν βγήκε παντρεύτηκε με έναν τύπο που γνώρισε στη φυλακή και έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα απομονωμένα από τον κόσμο.
(Η άλλη αδερφή, Carmen, είχε πεθάνει από καρκίνο πριν ακόμα αποκαλυφθεί η εγκληματική τους δράση.)
Το 2002, κάποιοι εργάτες βρέθηκαν στην περιοχή που υπήρχε κάποτε το διαβόητο Loma del Angel και κατά τη διάρκεια των εργασιών τους βρήκαν υπολείμματα περίπου 20 σκελετών σε έναν λάκκο. Οι αρχές θεώρησαν πως επρόκειτο για θύματα των αδερφών Gonzalez υποστηρίζοντας πως σίγουρα οι δολοφονίες που έλαβαν χώρα εκεί ήταν πολύ περισσότερες από αυτές που επιβεβαιώθηκαν.
_____________________________________
Η υπόθεση των αδερφών Gonzalez/Poquianchi με το πρωτοφανές χρονικό και την εκατόμβη θυμάτων καταγράφηκε στο βιβλίο Guinness ως η περίπτωση της “πιο παραγωγικής δολοφονικής συνεργασίας” (“most prolific murder partnership”).
Η ιστορία τους απεικονίζεται κινηματογραφικά στην μεξικάνικη ταινία “Las Poquianchis” του 1976 και “Las Muertas” του 1977.