Όταν θα τους συναντήσεις, “κρεμιέσαι” κυριολεκτικά απ’ την καθαρότητα του βλέμματός
τους. Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέσαι πώς μπορούν να κάνουν πράγματα που εσύ θεωρείς αδιανόητα ως και ακατόρθωτα.
Μπορεί να φταίει ο τρόπος που μεγάλωσες. Μπορεί να φταίει η γενικότερη πορεία που πήρε η ζωή σου. Μπορεί να φταίει εν τέλει κάτι που ακόμη δεν έχεις προσδιορίσει και αισθάνεσαι πως ακόμη κι αν αιωρηθείς από τον σφοδρό άνεμο των δυσκολιών της ζωής, εσύ θα έχεις πάντα πρόχειρο κάποιον βοηθητικό κρίκο από τον οποίο θα μπορέσεις να
πιαστείς.
Ποτέ δεν αισθάνθηκες άβολα εξαιτίας αυτού του από μηχανής θεού, ποτέ ώσπου αντίκρισες
αυτούς τους σύγχρονους ήρωες.
Κάποιους από αυτούς θα τους δεις να σέρνουν το βήμα τους σε σχετικά ερημικές γειτονιές. Πολλές φορές εκμεταλλεύονται την κακοκαιρία, που συνήθως κρατάει τον κόσμο μες τα σπίτια του, κι έτσι αποφεύγουν τα περίεργα βλέμματα.
Ψάχνουν τα πεζοδρόμια που φιλοξενούν κάδους απορριμάτων ή αρκούνται σε μικρότερα καλάθια. Εξοπλισμένοι με επιμονή και υπομονή αναζητούν εκεί μέσα κάτι που εμείς θεωρήσαμε περιττό, κάτι που γι’ αυτούς είναι πολύτιμο για την επιβίωσή τους.
Με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και με καταπονημένο από την ταλαιπωρία σώμα στέκονται συχνά πυκνά δίπλα μας, μα εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Έχουμε φτάσει σε σημείο να μας απασχολεί μονάχα το εγώ μας που θολώνει το εμείς.
Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να στρέψουμε επιτέλους την ματιά μας προς την μεριά τους κι ανακαλύπτουμε πως τούτοι οι άνθρωποι, που αναγκάζονται πλέον να κοιμούνται στο
παγκάκι του πάρκου, υπήρξαν κάποτε σε πολύ καλύτερη μοίρα, αφού τους γνώριζες προτού
περιέλθουν σ’αυτή την κατάσταση.
Μπαίνεις σε σκέψεις. Εσύ θα τα κατάφερνες σαν κι αυτούς ή θα λύγιζες και θα κατέθετες αμέσως τα όπλα;
Κάποιους από αυτούς θα τους συναντήσεις σε διαδρόμους νοσοκομείων ή στην αίθουσα αναμονής ενός μικροβιολογικού εργαστηρίου. Με ρουφηγμένα από τη ασθένεια μάγουλα περιμένουν την σειρά τους, την ετυμηγορία της μοίρας, με τον Χάροντα να φαντάζει ο τελικός νικητής.
Κι όμως αυτοί είναι πιο ψύχραιμοι από σένα κρατώντας την σημαία της ελπίδας ψηλά με το χαμόγελο πάντα στα χείλη, σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Κι εσύ; Εσύ τι κάνεις; Χάνεσαι και μόνο στην ιδέα ότι πρέπει να πας στον οδοντίατρο. Τρελαίνεσαι επειδή έσπασε το νύχι που έφτιαξες πριν από λίγες μέρες. Δηλώνεις “του θανατά” επειδή κρύωσες λιγάκι!
Κάποιους από αυτούς θα τους δεις να κυκλοφορούν μονίμως με μαύρα ρούχα και τραβηγμένα από τον πόνο χαρακτηριστικά του προσώπου. Τους ρίχνεις εξεταστικές, κλεφτές ματιές. Όχι, το άλγος τους δεν είναι σίγουρα σωματικό, μα ψυχικό.
Από κάπου μαθαίνεις τι τους έχει συμβεί, παγώνει το αίμα σου. Έχουν χάσει το παιδί τους, σε μικρή μάλιστα ηλικία, ενώ αυτοί συνεχίζουν να έχουν επίπλαστα αποθέματα κουράγιου για το άλλο παιδί που τους περιμένει στο σπίτι.
Εκείνοι πρωταγωνιστές ενός δράματος κι εσύ κομπάρσος σε μια ταινία, όπου μικροπράγματα γιγαντώνονται από την υπερβολή σου.
Προσπαθείς να μπεις στην θέση τους, εν μέρει τα καταφέρνεις, μα πόνος που δεν τον έχεις βιώσει στο πετσί σου δεν είναι ίδιος με τον αυθεντικό. Σκουπίζεις ένα δάκρυ. Όχι, δεν είναι κροκοδείλιο, απλά κύλησε αυτόνομα δίχως να σε ρωτήσει…
Κάθεσαι στο παγκάκι που πριν από λίγο κοιμόταν ο άστεγος, σφαλίζεις τα βλέφαρα κι αφήνεις τις σκέψεις σου ελεύθερες, την λογική να κάνει τον απολογισμό της. Καταλήγεις σε
συμπεράσματα.
