Ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα και με ταλέντο στην υποκριτική, η Grace Kelly ήταν μια από τις ομορφότερες γυναίκες του κινηματογράφου με ένα ιστορικό πετυχημένων ταινιών, θυελλώδεις έρωτες, έναν πρίγκιπα και ένα τραγικό τέλος.
__________________
Η Grace Kelly γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1929 στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια και ήταν γόνος μιας πολύ εύπορης οικογένειας. Ο πατέρας της Τζον Μπρένταν Κέλι ήταν εκατομμυριούχος επιχειρηματίας και τρεις φορές χρυσός ολυμπιονίκης στην κωπηλασία, ενώ η μητέρα της Μάργκαρετ Κάθριν Μάγερ ήταν δεινή κολυμβήτρια και καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής.
Τα πρώτα βήματα
Η Γκρέις από την μικρή ηλικία έδειξε την έφεσή της προς την τέχνη και εξέφραζε την επιθυμία της να κάνει καριέρα στο θέατρο. Στα 12 της πρωταγωνίστησε σε τοπική θεατρική ομάδα και στα 18 της αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό της και μπήκε στην Αμερικανική Δραματική Σχολή, παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της, που δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα τις ηθοποιούς.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών της στη Νέα Υόρκη εργαζόταν ως μοντέλο και έμενε στο ξενοδοχείο Barbizon, ένα από τα δημοφιλέστερα ξενοδοχεία για γυναίκες, όπου έμεναν κοπέλες πλούσιων οικογενειών. Έκανε φωτογραφίσεις για γυναικεία περιοδικά και συμμετείχε σε διαφημίσεις τσιγάρων.
Έπαιξε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουεϊ στο θεατρικό «Ο Πατέρας» του Σουηδού συγγραφέα Στρίντμπεργκ.
Μετά την αποφοίτησή της το 1948 πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος «Μπέθελ Μέριντεϊ» του Sinclair Lewis. Το 1951 ακολούθησε ο πρώτος κινηματογραφικός της ρόλος στο «Fourteen Hours». Αυτός ήταν ένας μικρός ρόλος και δεν ακολούθησαν άλλες προτάσεις, οπότε η Γκρέις αποφάσισε να μετακομίσει στο Λος Άντζελες και να δοκιμάσει την τύχη της στο Hollywood.
Η λαμπρή κινηματογραφική καριέρα
Ένα χρόνο αργότερα, το 1952, το εντυπωσιακό παρουσιαστικό της τράβηξε την προσοχή του Αμερικανού ηθοποιού Γκάρυ Κούπερ, ο οποίος της πρότεινε να παίξουν μαζί στην ταινία «High Noon». Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία και η φήμη της πανέμορφης νεαρής ηθοποιού εκτοξεύτηκε.
Ακολούθησε η ταινία «Mogambo», που προβλήθηκε το 1953, και η Γκρέις προτάθηκε για όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου.
Το 1954 πρωταγωνίστησε στην ταινία «Dial M for Murder» του μεγάλου σκηνοθέτη ταινιών τρόμου Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος την έκανε μούσα του. Έπαιξε σε άλλες δύο δικές του ταινίες, το «Rear Window» (1954) και «To Catch A Thief» (1955).
Το 1954 έπαιξε επίσης στις ταινίες «The Bridges at Toko-Ri» και «The Country Girl». Η «Χωριατοπούλα» απέσπασε τις καλύτερες κριτικές και ήταν η ταινία που της χάρισε τελικά το όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου το 1955. Οι δύο τελευταίες της ταινίες ήταν το «High Society» και η κάπως προφητική για τη ζωή της «The Swan», όπου υποδύθηκε μια πριγκίπισσα.
Οι θυελλώδεις και «παράνομοι» έρωτες
Η Γκρέις Κέλι ήταν γνωστή για την εντυπωσιακή ομορφιά της, την κομψότητά της και τους καλούς της τρόπους. Στην ερωτική της όμως ζωή η προτίμηση που φαίνεται να είχε σε πολύ μεγαλύτερούς της και επίσης παντρεμένους άντρες, την έφερε αρκετές φορές αντιμέτωπη με την οικογένειά της, με επεισοδιακούς χωρισμούς και κάποια στιγμή κόντεψε να της στοιχίσει και την καριέρα της, αφού απέκτησε την φήμη της «αντροχωρίστρας».
Ο μόνος διαζευγμένος σύντροφός της ήταν ο σχεδιαστής μόδας της Τζάκι Κένεντι, Όλεγκ Κασίσι, τον οποίο αρραβωνιάστηκε. Ούτε αυτή η σχέση όμως τελικά δεν προχώρησε.
Ο πρίγκιπας του Μονακό και ο «γάμος του αιώνα»
Τον Μάιο του 1955 η Γκρέις Κέλι ταξίδεψε στο Μονακό και συμμετείχε ως κριτής στο Φεστιβάλ των Καννών. Εκεί γνωρίστηκε με τον πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό, ο οποίος λίγους μήνες αργότερα της έκανε πρόταση γάμου. Η Γκρέις δέχτηκε με ενθουσιασμό και στις αρχές Απριλίου του 1956 εγκατέλειψε οριστικά το Hollywood και μετακόμισε με την οικογένειά της στο Μονακό.
Ο γάμος τους έγινε στις 19 Απριλίου του 1956 με 600 επίτιμους καλεσμένους και περίπου 30 εκατομμύρια κόσμο να παρακολουθούν από την τηλεόραση.
Ήταν μια παραδοσιακή θρησκευτική τελετή με όλη την κομψότητα ενός βασιλικού γάμου της εποχής και χαρακτηρίστηκε ως ο «γάμος του αιώνα».
Οι κρατήσεις των ξενοδοχείων και η έλευση τουριστών στο Μονακό για τον γάμο ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και η δημοτικότητα της Γκρέις και του πρίγκιπα συντέλεσε στην κατακόρυφη αύξηση των εσόδων του επιχειρηματικού κόσμου της χώρας για τα επόμενα 10 χρόνια.
Μετά την τελετή του γάμου το πριγκιπικό ζευγάρι έφυγε για το γαμήλιο ταξίδι του με τη θαλαμηγό τους «Deo Juvante II», που ήταν δώρο του Αριστοτέλη Ωνάση.
Το πολυσυζητημένο νυφικό της πριγκίπισσας Γκρέις θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα ωραιότερα νυφικά φορέματα που έχουν φορεθεί. Αποτέλεσε αργότερα έμπνευση για διάφορους σχεδιαστές, καθώς και για το νυφικό φόρεμα της Kate Middleton.
Το φόρεμα ήταν δημιουργία της βραβευμένης σχεδιάστριας της Metro-Goldwyn-Mayer, Helen Rose, και χρειάστηκαν 6 εβδομάδες αδιάκοπης δουλειάς από τις 12 μοδίστρες, που ανέλαβαν να το ολοκληρώσουν.Αποτελούταν από περίπου 100 μέτρα ύφασμα και είχε χαρακτηριστικό δαντελένιο κέντημα με πλούσια και περίτεχνη διακόσμηση και πέρλες, μακρύ μανίκι και ψηλό λαιμό. Αντί για την συνηθισμένη τιάρα, στο κεφάλι φορούσε ένα εξίσου περίτεχνο τύπου στεφάνι με δαντέλα, μαργαριτάρια και λουλούδια, το οποίο κρατούσε το πέπλο. Το πέπλο ήταν σχεδιασμένο και τοποθετημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε όλοι οι παρευρισκόμενοι και θεατές να μπορούν από κάθε μεριά να βλέπουν το πρόσωπο της.
Η Γκρέις και ο άντρας της απέκτησαν τρία παιδιά, την πριγκίπισσα Καρολίνα, τον πρίγκιπα Αλβέρτο Β’ και την πριγκίπισσα Στέφανι.
Ως πριγκίπισσα του Μονακό πλέον απαγορευόταν να συνεχίσει την κινηματογραφική της καριέρα και οι ταινίες που είχε κάνει απαγορεύτηκαν στη χώρα. Απέρριψε την τελευταία της πρόταση από τον Χίτσκοκ το 1962 για την ταινία «Marnie» και αφοσιώθηκε στη νέα οικογενειακή της ζωή.
Το Μονακό έγινε η δεύτερη πατρίδα της, όπου έζησε 25 ευτυχισμένα χρόνια δίπλα στον άντρα της και μέσω του ιδρύματος «Γκρέις Κέλι» βοηθούσε νέους καλλιτέχνες, αλλά και ορφανά παιδιά.
Ο απρόσμενος και τραγικός θάνατος
Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982 ξεκίνησε να πάει με το αυτοκίνητό της και την 17χρονη κόρη της Στέφανι σε ένα σεμινάριο υψηλής ραπτικής. Κάποια στιγμή στο δρόμο η οδηγός φαίνεται πως έχασε τον έλεγχο και το αυτοκίνητο κατέληξε με ταχύτητα σε έναν γκρεμό 40 μέτρων. Η μικρή Στέφανι σώθηκε με ένα κάταγμα στον αυχένα, η Γκρέις όμως βρέθηκε αναίσθητη με σοβαρή εγκεφαλική βλάβη και πέθανε στο νοσοκομείο την επόμενη μέρα.
Η Γκρέις πέθανε στο σημείο όπου κάποτε είχε γυρίσει μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της καριέρας της, το 1954, στην ταινία «La main au collet».
Ο τραγικός θάνατος της όμορφης πριγκίπισσας και το γεγονός ότι οι περαιτέρω έρευνες για το συμβάν δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα, πυροδότησαν διάφορες θεωρίες και αμφιβολίες σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Γκρέις έπαθε εγκεφαλικό, άλλοι ότι τσακωνόταν με την κόρη της και έχασε τον έλεγχο, άλλοι επικαλούνται δολοφονία από τρίτους παράγοντες, καθώς υπήρξαν αναφορές για βλάβη στα φρένα και άλλοι υποστήριξαν ότι δεν οδηγούσε η ίδια, αλλά η ανήλικη Στέφανι.
Η φήμη της ευθύνης για τον θάνατο της μητέρας της, καθώς και το γεγονός ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας του δυστυχήματος, ταλαιπώρησαν την πριγκίπισσα Στέφανι για αρκετά χρόνια.
Τα ερωτήματα για τον απρόσμενο και τραγικό θάνατο της δημοφιλούς πριγκίπισσας έμειναν αναπάντητα και αποτελούν μέχρι σήμερα αφορμή συζητήσεων και ανάπτυξης θεωριών. Πολλοί επίσης είναι οι θαυμαστές της που μέχρι και σήμερα αφήνουν λουλούδια στο σημείο εκείνο της λεωφόρου.
Η κηδεία της πολυαγαπημένης σταρ έγινε με τιμές αρχηγού κράτους και την παρακολούθησαν πάνω από 100 εκατομμύρια τηλεθεατές. Ο πρίγκιπας Ρενιέ δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ και μετά τον θάνατό του το 2005 κηδεύτηκε στο πλάι της.
________________
