Το πλήρες όνομά της ήταν Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderon, όνομα μεγάλο όπως συνηθίζεται εξάλλου σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες. Το παρουσιαστικό της γυναίκας σύμβολο του Μεξικού -και όχι μόνο- λειτουργούσε πάντα «εθιστικά» στους άλλους κι ακόμη και σήμερα υπάρχουν λογιών λογιών αντικείμενα και αξεσουάρ πάνω στα οποία είναι αποτυπωμένο το πρόσωπό της με τα τόσο χαρακτηριστικά πυκνά, σμιχτά της φρύδια.
______________________________________
Το Μπλε Σπίτι
Η Frida γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου του 1907 στην πόλη του Μεξικού και μεγάλωσε στο θρυλικό πλέον Μπλε Σπίτι (Casa Azul), που δημιούργησε ο Γερμανοεβραίος φωτογράφος πατέρας της Carl Wilhelm Kahlo (αργότερα Guillermo) εν έτει 1904.
Ο φωτογράφος ήταν γνωστός για την εξαιρετική του δουλειά πάνω στην φωτογράφιση αρχιτεκτονικών έργων ακόμη και επιχειρήσεων, ενώ το 1901 ιδρύει φωτογραφικό στούντιο, το οποίο παρέχει σημαντικό φωτογραφικό υλικό, μεταξύ των άλλων και στην εφημερίδα El Mundo.
Το Μπλε Σπίτι, την αρχιτεκτονική του οποίου επιμελήθηκε ο ίδιος ο Guillermo Kahlo, αποτέλεσε για την Frida ένα είδος ιδιότυπου ορόσημου για την μετέπειτα πορεία της.
Χρώματα όπως το ζωηρό κίτρινο και το έντονο μπλε είναι αυτά που επικρατούν σε αυτό το σπίτι και είναι αυτά που θα συναντήσουμε αργότερα και σε πολλούς από τους πίνακές της. Το Μπλε Σπίτι υπήρξε για χρόνια το αναγκαστικό της «φρούριο», αφού λόγω σημαντικού προβλήματος υγείας η ζωγράφος είναι υποχρεωμένη να περνάει σχεδόν όλη την μέρα της μέσα στους τέσσερις τοίχους του.
Από το 1958 υπάρχει η δυνατότητα σε όλους τους λάτρεις της ζωγράφου να δουν από κοντά το Μπλε Σπίτι, καθώς μετατράπηκε σε Μουσείο Frida Kahlo. Να σημειωθεί δε πως από το 1998 το Μπλε Σπίτι θεωρείται επισήμως μνημείο. Αξιοπρόσεκτο είναι επίσης και το γεγονός ότι τα προσωπικά της αντικείμενα βρίσκονταν ως το 2004 μέσα σε ένα ερμητικά κλεισμένο δωμάτιο και κανείς δεν μπορούσε μέχρι τότε να τα δει.
Από νωρίς βαριά άρρωστη
Οι εξελίξεις στην ζωή της Frida είναι ραγδαίες κι έτσι από μικρή θα γνωρίσει τι εστί άλγος. Η νόσος της πολιομυελίτιδας θα της χτυπήσει την πόρτα στην τρυφερή ηλικία των έξι ετών.
Καθηλωμένη κυριολεκτικά επί μέρες στο κρεβάτι, δίχως να μπορεί να συμμετέχει στα παιχνίδια της αδελφής της Christina Kahlo, η Frida θα βιώσει την απομόνωση από τις χαρές της ζωής. Μαζί και το μπούλινγκ των συμμαθητών της, οι οποίοι την αποκαλούσαν «Κουτσοφρίντα», αφού όταν ξεπέρασε αυτό το θέμα υγείας, το δεξί της πόδι είχε υποστεί μεγάλη ζημιά.
Η Frida αρχικά προσπαθεί να καλύψει το αισθητικό θέμα του ποδιού της με μακριές, πολύχρωμες φούστες, οι οποίες αργότερα θα γίνουν κάτι σαν φετίχ της.
Ο φωτογράφος πατέρας της, μα και η Μεξικανή μητέρα της σκύβουν πάνω από το πρόβλημα της που ήταν πλέον περισσότερο ψυχολογικό και δεν την αφήνουν να «πέσει».
Η Frida λάτρευε τους γονείς της, ενώ με την μητέρα της την συνέδεε κάτι πολύ βαθύ, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από το βιβλίο «You Are Always With Me: Letters To Mama», στο οποίο δημοσιεύονται πάνω από 50 επιστολές της ζωγράφου προς την μητέρα της, που απεβίωσε το 1932.
Ένα ακόμη δείγμα της αγάπης που έτρεφε για τους γονείς της είναι ο πίνακας «Οι Παππούδες Μου, Οι Γονείς Μου Κι Εγώ», όπου η μητέρα συμβολίζεται με την στεριά και ο πατέρας με τον ωκεανό.
Με την βοήθεια λοιπόν των γονιών της, μα κυρίως ωθούμενη από το πείσμα της, η μικρή Kalho θα γίνει δεκτή στην περίφημη σχολή ζωγραφικής Escola Preparatoria και ήταν μια από τις αυστηρά επιλεγμένες για το ιδιαίτερο ταλέντο τους 35 κοπέλες της σχολής.
Εκεί θα έχει και τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα, καθώς θα νιώσει ιδιαίτερη έλξη για τον νεαρό Alejandro Gomez Arias, με τον οποίο θα μείνουν μαζί για τρία χρόνια.
Η μοίρα «ξαναχτυπά» στα 18
Βρισκόμαστε στο έτος 1925 και η μοίρα προφανώς δεν έχει «πάρει» ακόμη όλα αυτά που θέλει από την Frida. Είναι 18 ετών όταν στις 17 Σεπτεμβρίου θα τραυματιστεί πολύ άσχημα εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος.
Μαζί με τον καλό της τον Alejandro βρίσκονται στο λεωφορείο, όταν αυτό συγκρούεται με ένα τραμ. Ο νεαρός τραυματίζεται ελαφρώς, ενώ εκείνη θα υποβληθεί σε δεκάδες επίπονες χειρουργικές επεμβάσεις έχοντας να αντιμετωπίσει ένα κατεστραμμένο ισχίο και πολύ άσχημα τραύματα σε σπονδυλική στήλη και λεκάνη.
Οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού κάνουν ό,τι μπορούν για να μην τις μείνουν πολλά «κουσούρια» και η Frida υπομένει στωικά, αλλά και με τον αμίμητο αυτοσαρκασμό της τα πάντα. Στο κρεβάτι του πόνου θα δημιουργήσει και το πρώτο της πορτραίτο το οποίο και θα δωρίσει στον σύντροφό της Alejandro.
Diego Rivera
Τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα, το 1929, η Frida παντρεύεται τον Μεξικανό καλλιτέχνη Diego Rivera. Δεν ήταν τόσο η εξωτερική εμφάνιση του Rivera που έκανε εντύπωση στην Frida, όσο οι πολιτικές τους απόψεις που ταυτίζονταν.
Η Frida ήταν ακόμη σχετικά άγνωστη ως καλλιτέχνιδα, ενώ εκείνος ήταν σχεδόν διάσημος. Την επισκίαζε με τον τρόπο του τσακίζοντας πολλές φορές τα δημιουργικά φτερά της. «Είχα δύο ατυχήματα στην ζωή μου: το ένα ήταν με το λεωφορείο, το δεύτερο ήταν με τον Diego», θα δηλώσει κάποια στιγμή η ζωγράφος.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 το ζευγάρι μετακομίζει στην Αμερική λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του Diego. Η Frida θα δοκιμαστεί ξανά, καθώς μένει έγκυος και αποβάλει δύο φορές, ενώ η επιστροφή τους στο Μεξικό βρίσκει τον σύζυγό της αγκαλιά στο κρεβάτι με την αδελφή της Christina.
Η Frida αντιδράει σπασμωδικά και κόβει άγαρμπα κοντά τα μαλλιά της. Η σχέση τους έχει σκαμπανεβάσματα με την Frida να έχει το 1937 ένα σύντομο ειδύλλιο με τον Μπολσεβίκο επαναστάτη, Λέων Τρότσκι.
Η αναγνώριση
Το 1938 η Frida θα βγει επιτέλους από την σκιά του Rivera. Ο Γάλλος συγγραφέας Andre Breton δηλώνει εκστασιασμένος από τα έργα της και της ζητάει να συμμετάσχει σε έκθεση Σουρρεαλισμού στο Παρίσι. Η αρχή είχε γίνει. Όλος ο κόσμος θα μπορούσε να δει πως η Kahlo μετέτρεπε τον πόνο σε χρώμα.
Τον επόμενο χρόνο θα αποσυρθεί στο Μπλε Σπίτι, όπου θα φιλοτεχνήσει τις «Δύο Φρίντες» («Two Fridas»), που παραπέμπει φανερά στο δίλημμα που είχε σχετικά με το αν έπρεπε ή όχι να χωρίσει τον Diego Rivera.
Γάγγραινα
Η μοίρα δεν λέει να απομακρύνει από το στόχαστρό της την Μεξικανή ζωγράφο κι έτσι το 1950 στο δεξί ήδη «αχρηστευμένο» πόδι της παρουσιάζεται γάγγραινα. Παραμένει στο νοσοκομείο για εννέα μήνες και όταν παίρνει επιτέλους εξιτήριο, χωρίς να ακούσει κανέναν γιατρό, συνεχίζει να ζωγραφίζει ξαπλωμένη για την έκθεση που θα ακολουθήσει το 1953.
Στην πρεμιέρα της Έκθεσης καταφθάνει ξαπλωμένη στο κέντρο της σάλας για να ακούσει και να δει τις εντυπώσεις. Αυτή είναι η τελευταία της δημόσια εμφάνιση.
Στις 13 Ιουλίου 1954 θα πέσει η αυλαία για την Kahlo.
H ζωγράφος με το ακρωτηριασμένο πλέον από την γάγγραινα πόδι, που τον τελευταίο καιρό έπασχε και από βρογχοπνευμονία, εκείνη που έζησε όσο κανένας άλλος τον πόνο στο πετσί της, αφήνει την τελευταία της πνοή στα 47 της χρόνια από πνευμονική εμβολή. Ανεπίσημα κυκλοφορούσαν φήμες για αυτοκτονία με υπερβολική δόση ηρεμιστικών.
Η μεγάλη δημιουργός έχει πλέον περάσει στην αιωνιότητα με την όλη καλλιτεχνική της δράση και την δύναμη ψυχής της να εμπνέουν μέχρι και σήμερα ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Χαρακτηριστικά ήταν κάποια από τα τελευταία της λόγια που έγραψε λίγο πριν πεθάνει:
«Ελπίζω η έξοδός μου να είναι χαρμόσυνη – και ελπίζω να μην γυρίσω ποτέ – Φρίντα»…