Το εξελληνισμένο του όνομα ήταν Φραγκίσκος Άστιγξ και υπήρξε ένας σημαντικός φιλέλληνας και ευεργέτης, ένας σπουδαίος αγωνιστής και ικανότατος ναυτικός, που πολέμησε και έχασε τη ζωή του στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ευθύνεται μάλιστα για την ένταξη του πρώτου πολεμικού ατμόπλοιου διεθνώς στον ελληνικό στόλο.
___________________________________
Ένας γεννημένος ναυτικός πολεμιστής
Ο Frank Abney Hastings γεννήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου του 1974 στη Βρετανία και ήταν ο δεύτερος γιος του Βαρόνου και στρατηγού του Βρετανικού Πεζικού Charles Hastings και της Parnell Abney. Η οικογένειά του ήταν ιδιαίτερη εύπορη οικονομικά και ευγενικής καταγωγής, ενώ πολλοί από τους συγγενείς του είχαν σημαντικά πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα.
Ο μικρός Φραγκίσκος έδειξε από νωρίς την κλίση του προς τα ναυτικά θέματα και ο πατέρας του τον βοήθησε να μπει στο Βασιλικό Ναυτικό από την τρυφερή ηλικία των εννέα ετών! Απέκτησε σύντομα αρκετά σημαντική εμπειρία, ανέλαβε διάφορες πολεμικές και επιστημονικές αποστολές και μέσα σε 15 χρόνια θα έλεγε κανείς ότι είχε γνωρίσει σχεδόν όλες τις θάλασσες του κόσμου φθάνοντας να κατακτήσει τον βαθμό του πλοιάρχου.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις 11 ετών συμμετείχε στη Ναυμαχία του Trafalgar ρισκάροντας τη ζωή του μέσα στην ιστορική ναυαρχίδα “Victory” του ναυάρχου Horatio Nelson. Συμμετείχε επίσης και στη μάχη της Νέας Ορλεάνης σε ηλικία 21 ετών, το 1815.
Το 1819, ο 25χρονος Hastings αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Τζαμάικα με το υδρογραφικό πλοίο “Kangaroo”, του οποίου ήταν κυβερνήτης. Φθάνοντας εκεί υπήρξε ένας διαπληκτισμός με τον ναύαρχο, ο οποίος κατηγόρησε τον Hastings ότι είχε κάνει λάθος τη διαδικασία της αγκυροβόλησης και τον προσέβαλε μπροστά σε όλο το πλήρωμα. Ο Hastings ενοχλημένος με το σκηνικό, έφτασε στο σημείο να προκαλέσει τον ναύαρχο σε μονομαχία. Η κίνησή του αυτή, καθώς και η άρνησή του να καταθέσει στην επιτροπή που ανέλαβε να λύσει το θέμα, είχαν ως αποτέλεσμα να φύγει από το Βασιλικό Ναυτικό της Βρετανίας.
O ερχομός στην Ελλάδα
Το 1820 βρήκε πλέον τον Hastings στη Γαλλία, όπου γνώρισε πολλούς φιλέλληνες, καθώς και τον Ελληνορώσο Νικόλαο Καλλέργη, με τον οποίο υπήρξαν στενοί φίλοι ως το τέλος της ζωής του. Ανακάλυψε επίσης τότε το αξιομνημόνευτο έργο του Λόρδου Βύρωνος.
Μαθαίνοντας όλο και περισσότερα πράγματα για τον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα, άρχισε να εκφράζει όλο και περισσότερο την υποστήριξή του και αποφάσισε ότι ήθελε να βοηθήσει ενεργά πολεμώντας ως εθελοντής μαζί με τους Έλληνες αγωνιστές.
Η πρώτη επαφή του Hastings με την Ελλάδα και την οθωμανική κατοχή ήταν ουσιαστικά το 1807, όταν ως στέλεχος του βρετανικού Ναυτικού συμμετείχε σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Τούρκων στις ελληνικές θάλασσες, τις οποίες τότε γνώρισε και πολύ καλά.
Πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, ο Frank Abney Hastings φρόντισε να συγκεντρώσει και να πάρει μαζί του χρήσιμο εξοπλισμό, καθώς και μια αρκετά μεγάλη συλλογή βιβλίων με έργα των Edward Gibbon, Shakespeare και Walter Scott μεταξύ άλλων.
Παρέα με τον Αμερικανό φιλέλληνα George Jarvis και άλλους εθελοντές έφτασε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1822 και συγκεκριμένα στο νησί της Ύδρας.
Το πρώτο διάστημα χρειάστηκε να αποδείξει τις καλές του προθέσεις απέναντι στους αγωνιστές, καθώς υπήρχε μια γενικότερη καχυποψία απέναντι στους διάφορους ξένους “καλοθελητές”. Σε επιστολή του στον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο αναφέρει χαρακτηριστικά:
“(…) Ήλθον απρόσκλητος και δεν έχω δικαίωμα να παραπονούμαι αν αι υπηρεσίες μου δεν γίνονται δεκταί. Λυπούμαι μόνον ότι δεν δύναμαι να προσθέσω το όνομά μου εις τους ελευθερωτάς της Ελλάδος. Δεν θα παύσω να εύχομαι υπέρ του θριάμβου της ελευθερίας και του πολιτισμού κατά της τυραννίας και της βαρβαρότητος …(…)”.
Σύντομα ο Hastings άρχισε να κερδίζει την εμπιστοσύνη του Μαυροκορδάτου και του Τομπάζη παρουσιάζοντάς τους και τις προτάσεις του για την οργάνωση του πολεμικού ναυτικού. Οι Έλληνες αγωνιστές κατάλαβαν ότι είχαν μαζί τους έναν πολύ χρήσιμο σύμμαχο, που όχι μόνο εκτιμούσε πραγματικά την Ελλάδα, αλλά είχε να προσφέρει και πολύτιμες γνώσεις και αξιοσημείωτη στρατιωτική ικανότητα.
Σύντομα λοιπόν ο Βρετανός φιλέλληνας ναυτικός ανέλαβε διοικητής του πολεμικού πλοίου “Θεμιστοκλής” του ναυτικού της Ύδρας και έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στα πληρώματά του. Εργαζόταν με αφοσίωση και αναλάμβανε με επιτυχία να εκπαιδεύει τους επίδοξους ναυτικούς διδάσκοντας τους κυρίως πειθαρχία και σωστή συνεργασία.
__________________________________
Μια από τις πρώτες αποστολές που συμμετείχε ήταν οι ναυτικές επιχειρήσεις αντιποίνων εναντίον των Τούρκων κατακτητών για την ιστορική Σφαγή της Χίου, που είχε προηγηθεί. Σε μια από αυτές το πλοίο που διοικούσε απειλήθηκε σοβαρά να καταστραφεί από τον εχθρό έχοντας πλησιάσει πολύ στις τουρκοκρατούμενες ακτές κοντά στη Λέσβο. Δέχτηκαν κανονιοβολισμούς και το πλήρωμα φοβούμενο ότι θα βυθιστούν κρύφτηκε μέσα στο πλοίο για να σωθεί.
Ο Hastings μαζί με τον κυβερνήτη συνεργάστηκαν μόνοι τους και παίρνοντας στον έλεγχό τους τα πανιά, παρά τον μη ευνοϊκό άνεμο, κατάφεραν να κατευθύνουν το πλοίο μακρυά ξεφεύγοντας από τον κίνδυνο.
Η γενναία τους πράξη, που έσωσε όλη την ελληνική αποστολή, είχε ως αποτέλεσμα ο Frank Abney Hastings να τιμηθεί ως ήρωας στο ελληνικό Ναυτικό.
Ακολούθησαν πολλές πετυχημένες πολεμικές αποστολές, ενώ ο Hastings προσέφερε και πολλές καινοτόμες προτάσεις για το ναυτικό. Εισηγήθηκε να εγκατασταθούν στα πλοία σύγχρονα για την εποχή όργανα μέτρησης για τη βελτίωση της ναυσιπλοΐας και της σκόπευσης.
Διαρκώς πρότεινε διάφορες βελτιώσεις και διαμορφώσεις στον εξοπλισμό με κάποιες από αυτές να γίνονται δεκτές από τους Έλληνες αγωνιστές και κάποιες όχι. Ουσιαστικά ο λόγος που απορρίπτονταν διάφορες προτάσεις ήταν ότι τα πλοία των Ελλήνων ήταν κατά κύριο λόγο ιδιόκτητα και οι ιδιοκτήτες τους δεν ήθελαν να τα θέσουν σε κίνδυνο.
Νικηφόρες μάχες και πρωτοπόρες μεταρρυθμίσεις
Μετά από αίτηση του Ανδρέα Μιαούλη, ο Hastings μετατέθηκε από το ναυτικό στον στρατό ξηράς, όπου ορίστηκε Συνταγματάρχης και διοικητής του ελληνικού πυροβολικού. Το πυροβολικό της χώρας τότε δεν ήταν ένα αναπτυγμένο στρατιωτικό σώμα και στηριζόταν σε λίγα και παλιά κανόνια.
Παρόλα αυτά ο Hastings προσπάθησε να τα αξιοποιήσει όσο δυνατόν καλύτερα συμμετέχοντας μάλιστα στους βομβαρδισμούς του κάστρου του Ναυπλίου από το Μπούρτζι. Αργότερα οργάνωσε με δικά του έξοδα και ένα σώμα 50 ανδρών για την φρούρηση των διόδων επικοινωνίας του Ναυπλίου με την Κόρινθο.
Τον Μάιο του 1823 ο Βρετανός φιλέλληνας διορίστηκε υπεύθυνος του πυροβολικού στην εκστρατεία της Κρήτης με επικεφαλής τον Εμμανουήλ Τομπάζη. Η ελληνική επιχείρηση ξεκίνησε με επιτυχία, μετά από πολιορκία κατέλαβαν το Καστέλι και άρχισαν να κινούνται προς τα Χανιά. Τον Οκτώβριο όμως ο Hastings αρρώστησε άσχημα και αναγκάστηκε να αποχωρήσει.
____________________________________
Ανανέωση του Ναυτικού και το πρωτοπόρο ατμόπλοιο “Καρτερία”
Δεν σταμάτησε όμως να ερευνά και να παρουσιάζει πρωτοβουλίες για τη βελτίωση της δυναμικής του ελληνικού στόλου. Μετά την εκστρατεία στην Κρήτη μελέτησε τον ισχυρά εξοπλισμένο τουρκο-αιγυπτιακό στόλο σε σχέση με τον μικρό σε μέγεθος και δυναμική ελληνικό.
Εισηγήθηκε λοιπόν την καθιέρωση ατμοκίνητων πολεμικών πλοίων με κανόνια μεγάλου βεληνεκούς, που θα βοηθούσαν τους Έλληνες αγωνιστές να ελίσσονται πιο γρήγορα στη θάλασσα υπό την απειλή των μεγάλων τουρκικών πλοίων.
Σε ένα από τα υπομνήματά του προς την Κυβέρνηση αναφέρει: “Η Ελλάς ουδέν αποτελεσματικόν δύναται κατά των Τούρκων, άνευ οριστικής κατά θάλασσαν υπεροχής, καθόσον είχε ανάγκη να εμποδίσει αυτούς να βοηθήσουν τα φρούριά των και να ανεφοδιάσουν τους στρατούς τους”.
Η πρόταση και τα σχέδια του Hastings να εξοπλιστεί η Ελλάδα με ατμοκίνητα πολεμικά πλοία ήταν πραγματικά πρωτοπόρα, τόσο για τη χώρα μας όσο και για την εποχή γενικότερα. Εκείνον τον καιρό μόνο το Αμερικανικό Ναυτικό διέθετε ένα ατμοκίνητο πολεμικό πλοίο, το οποίο δεν είχε χρησιμοποιηθεί ακόμα σε μάχη.
Ο Hastings ήταν πεπεισμένος ότι το να έχουν οι Έλληνες τον έλεγχο της θάλασσας με γρήγορα και αποτελεσματικά πλοία ήταν ζωτικής σημασίας για τον απελευθερωτικό αγώνα.
Οι Βρετανοί φιλέλληνες Edward Blaquiere και Leicester Stanhope υποστήριξαν τις ιδέες του Hastings αναφέροντας χαρακτηριστικά: “Εάν η Ελλάς είχε 3 ή 4 πολεμικά ατμοκίνητα δεν θα είχε πλέον να φοβηθεί άλλο ναυτικόν εκτός του Αγγλικού”.
Αρχικά οι προτάσεις του Hastings δεν έγιναν δεκτές, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης χρημάτων για τέτοιες αγορές.
Μετά όμως την τραγική Πτώση του Μεσολογγίου οι βαριά χτυπημένες ελληνικές δυνάμεις, που είχαν μείνει μόνο με το Ναύπλιο και τα νησιά στον έλεγχό τους, άρχισαν να σκέφτονται ξανά την αναδιάρθρωση της δύναμής τους στη θάλασσα. Έτσι χρησιμοποίησαν ένα μέρος του δανείου της Ανεξαρτησίας για τις ανάγκες ναυπήγησης νέου ισχυρού στόλου.
Μέσω του Φιλελληνικού Κομιτάτου του Λονδίνου και με τη βοήθεια του σπουδαίου ναυτικού και φιλέλληνα Thomas Cohrane, το σχέδιο του Hastings τέθηκε σε εφαρμογή και δόθηκε εντολή να κατασκευασθούν 6 ατμοκίνητα πλοία.
Το πρώτο πλοίο που ολοκληρώθηκε, κατοχυρώθηκε ως ιδιοκτησία του Hastings για να μην υπάρξει κίνδυνος για διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Βρετανίας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1826 λοιπόν το πλοίο “Ρerseverance” έφτασε στην Ελλάδα και ονομάστηκε “Καρτερία“. Ο Frank Abney Hastings ανέλαβε ο ίδιος τη ναυπήγηση και τον εξοπλισμό του με σύγχρονα όργανα πλοήγησης, πολεμικά και χάρτες, τα οποία πλήρωσε από την προσωπική του περιουσία.
Το πλοίο “Καρτερία” υπήρξε το πρώτο ατμόπλοιο παγκοσμίως που χρησιμοποιήθηκε σε πολεμικές επιχειρήσεις, και συγκεκριμένα στην Ελληνική Επανάσταση. Στην εποχή του ήταν το πιο σύγχρονο πλοίο που κυκλοφορούσε στα νερά της Μεσογείου.
Ο Frank Abney Hastings επιστρέφει έτσι στη διοίκηση του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού και διορίζεται κυβερνήτης του πρωτοπόρου πολεμικού πλοίου.
Το πλήρωμα του “Καρτερία” επιλέχθηκε σχολαστικά από τον ίδιο τον Hastings έχοντας στο δυναμικό του σπουδαίους στρατιωτικούς και έλαβε μέρος σε πολλές πολεμικές αποστολές και ναυμαχίες. Μάλιστα, το εντυπωσιακό και αποτελεσματικό πλοίο προκαλούσε δέος και φόβο στους Τούρκους, οι οποίοι το αποκαλούσαν με το ψευδώνυμο “φρεγάτα της φωτιάς”.
Σημαντική ήταν η συμβολή του ελληνικού στόλου με επικεφαλής τον Hastings στην πολιορκία της Ακρόπολης και στις νικηφόρες συγκρούσεις με τον εχθρό στον Παγασητικό Κόλπο και την περιοχή του Βόλου, που ήταν τότε το μεγαλύτερο κέντρο εφοδιασμού από τη βόρεια στη Στερεά Ελλάδα.
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου, που όριζε την ελληνική ανεξαρτησία, επιβλήθηκε εκεχειρία και το μεγαλύτερο μέρος του στόλου απομακρύνθηκε προς άλλα μέρη του Αιγαίου, ώστε να μην υπάρξουν επικίνδυνες προκλητικές κινήσεις. Ο Hastings όμως με την “Καρτερία” και ένα μέρος του ναυτικού δυναμικού ανέλαβε την αποστολή προσπάθειας ανάκτησης του τουρκοκρατούμενου Μεσολογγίου.
Τον Σεπτέμβριο του 1827 δόθηκε στην Ιτέα μια από τις πιο εμβληματικές και νικηφόρες μάχες του Αγώνα, η ναυμαχία της Αγκάλης.
Έξι πλοία του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού μαζί με την “Καρτερία” και κυβερνήτη τον Hastings μπήκαν στον Κορινθιακό κόλπο και φθάνοντας στην Ιτέα ήρθαν αντιμέτωπα με 11 αγκυροβολημένα τουρκικά σκάφη. Περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία το σύγχρονο πολεμικό “Καρτερία” άνοιξε πυρ με πυρακτωμένες οβίδες και σύντομα μια από αυτές κατάφερε να ανατινάξει την πυριτιδαποθήκη της τουρκικής ναυαρχίδας προκαλώντας τεράστια ζημιά. Τα 9 από τα 11 τουρκικά πολεμικά καταστράφηκαν από τον ελληνικό στόλο, ενώ κατασχέθηκαν και τρία μεγάλα μεταγωγικά μαζί με το πολύτιμο φορτίο τους.
Η ναυμαχία της Αγκάλης ήταν η πρώτη μεγάλη πολεμική συμπλοκή, στην οποία συμμετείχε ατμοκίνητο πολεμικό πλοίο. Όπως και στην σύγκρουση που είχε προηγηθεί στο Τρίκερι, ο Hastings δοκίμασε για πρώτη φορά το καινοτόμο πλοίο και το πυροβολικό του σε στρατιωτικά πλαίσια και η επιτυχία του τράβηξε την προσοχή της κοινής γνώμης διεθνώς.
Έκτοτε και οι Έλληνες αποφάσισαν να σταματήσουν να μισθώνουν ιδιόκτητα πλοία στις μάχες και να συγκροτήσουν έναν δυναμικό κρατικό στόλο.
Όσον αφορά το γενικότερο κλίμα του απελευθερωτικού αγώνα, η νίκη του στόλου στην Αγκάλη έφερε ξανά τους Έλληνες στα κατεχόμενα εδάφη της Στερεάς Ελλάδας, που είχαν χαθεί μετά την κατάληψη του Μεσολογγίου και της Αθήνας. Με ανανεωμένο το ηθικό οι Έλληνες αγωνιστές και οι σύμμαχοί τους άρχισαν να κινούνται ξανά προς την διεκδίκηση κι άλλων κατεχόμενων εδαφών.
____________________________________
Αξιοσημείωτη στιγμή ανδρειοσύνης του Hastings και αφοσίωσής του προς την Ελλάδα ήταν όταν ήρθε σε αψιμαχία με έναν Αυστριακό πρόξενο, ο οποίος ήθελε να περάσει το πλοίο στο αποκλεισμένο από τους Έλληνες λιμάνι της Πάτρας. Ο Αυστριακός προκάλεσε τον Hastings λέγοντάς του ότι δεν γνωρίζει την ισχύ κάποιας Ελληνικής Κυβέρνησης και ότι εκείνος ως Άγγλος που ήταν και όχι Έλληνας δεν θα έπρεπε να έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί του.
Η απάντηση που πήρε από τον Hastings έχει μείνει στην ιστορία αποδεικνύοντας το ποιόν αυτού του σπουδαίου στρατιωτικού και φιλέλληνα: “Ομιλείτε κύριε προς Έλληνα αξιωματικό, διοικούντα την μοίραν του αποκλεισμού και αν το αυστριακόν σκάφος δεν τεθή αμέσως υπό τας διαταγάς μου, θα το βυθίσω. Ως θα καταπυροβολήσω και το τουρκικόν στρατόπεδον, ιδού είπε, βγάζοντας το ωρολόϊ του Πέντε λεπτά μόνον.”
Πράγματι, πέντε λεπτά αργότερα ο Hastings ξεκίνησε τους κανονιοβολισμούς με την “Καρτερία” και βύθισε το ξένο πλοίο, ενώ παράλληλα καταστράφηκαν τα τουρκικά κανόνια στη στεριά.
Από το Ναβαρίνο στο Μεσολόγγι
Ο Frank Abney Hastings είχε μπει πλέον στο μάτι του εξοργισμένου Ιμπραήμ Πασά, που ζητούσε την τιμωρία και θανάτωσή του.
Στήνοντας έναν στόλο με περίπου 90 πολεμικά πλοία στο Ναβαρίνο και κατέχοντας τα κανόνια όλων των τριγύρω οχυρών ο Ιμπραήμ σχεδίαζε να παγιδεύσει τους Έλληνες και να καταφέρει ουσιαστικά μια γενοκτονία, που θα εξαφάνιζε το ελληνικό στοιχείο από την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα.
Δεν έμελλε όμως να γραφτεί τότε το τέλος της Ελλάδας και ο Frank Abney Hastings ήταν ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της μεγάλης ελληνικής νίκης στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου στις 20 Οκτωβρίου του 1827. Το μεγαλύτερο μέρος του στόλου του Ιμπραήμ καταστράφηκε, χιλιάδες εχθροί σκοτώθηκαν και οι ελληνικές θάλασσες πέρασαν και πάλι στα χέρια των Ελλήνων.
Επόμενος στόχος του Hastings έγινε φυσικά το Μεσολόγγι και το σχέδιό του ήταν να καταλάβει ένα ένα τα οχυρά στις νησίδες της λιμνοθάλασσας του Μεσολογγίου (Βασιλάδι, Νταλμάς, Αιτωλικό). Ξεκίνησε ισχυρή πολιορκία και επιθέσεις και στα τέλη Δεκεμβρίου το οχυρό στο Βασιλάδι κατακτήθηκε από τον ελληνικό στρατό.
Εκείνη την περίοδο ο Hastigns είχε έρθει σε επαφή και με τον πρώτο Έλληνα Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, που μόλις είχε αναλάβει τα καθήκοντά του. Είχαν συζητήσει τις προτάσεις ανάπτυξης του εθνικού ναυτικού και ο Hastings χρίστηκε επικεφαλής των ναυτικών δυνάμεων της Ελλάδας με την άδεια να προβεί στις μεταρρυθμίσεις που πρότεινε.
Επόμενο βήμα για την απελευθέρωση του Μεσολογγίου ήταν η κατάληψη και του Αιτωλικού. Οι επιθέσεις ξεκίνησαν με ιδιαίτερη επιτυχία τον Μάιο του 1828 και το τουρκικό οχυρό είχε καταστραφεί σε πολλά σημεία όντας σχεδόν έτοιμο να υποδεχθεί την απόβαση του ελληνικού στρατού. Το σχέδιο των αγωνιστών ήταν να επιτεθούν ταυτόχρονα όλοι μαζί από στεριά και θάλασσα στις 25 Μαΐου του 1828.
Κάποιο όμως από τα σώματα, όταν είδε ότι το οχυρό έχει σχεδόν καταστραφεί, κινήθηκε μόνο του προς εκεί αγνοώντας το συμφωνημένο σχέδιο. Για να τους προστατέψουν υποχρεώθηκαν να τους ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα σώματα, καθώς και η “Καρτερία” με κυβερνήτη τον Hastings, που ήταν η προστασία των ελληνικών δυνάμεων στη θάλασσα.
Χωρίς πλέον να έχουν τη σωστή κάλυψη, το πλήρωμα του ιστορικού πλοίου του Hastings βρέθηκε στο επίκεντρο των τουρκικών πυρών.
Πηγές αναφέρουν ότι ο Βρετανός φιλέλληνας στάθηκε πολεμώντας στο πλευρό των αγωνιστών με περίσσεια τόλμη, ενώ φώναζε διαρκώς για να εμψυχώσει τους πολεμιστές. Μια από τις τουρκικές οβίδες χτύπησε άσχημα το πλοίο τραυματίζοντας αρκετούς σπουδαίους ναύτες, καθώς επίσης και τον ίδιο τον Hastings.
Σοβαρά λαβωμένος στο αριστερό του χέρι ο Hastings μεταφέρθηκε εκτός μάχης για να φροντίσουν τις πληγές του και αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι διαβεβαίωνε τους γύρω του ότι είναι καλά και σχεδίαζε τις επόμενες πολεμικές τους κινήσεις.
Τότε δεν μπόρεσε κανείς να αντιληφθεί πόσο σοβαρό ήταν το τραύμα που είχε δεχθεί, το οποίο όμως σύντομα άρχισε να εξελίσσεται σε γάγγραινα. Ο Hastings υποφέροντας πλέον από αφόρητους πόνους, έπρεπε να μεταφερθεί εσπευσμένα στη Ζάκυνθο για να λάβει ιατρική βοήθεια.
Πριν όμως προλάβουν να φτάσουν στο νησί ο Frank Abney Hastings άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο πλοίο την 1η Ιουνίου του 1828. Τότε ο ηρωικός ναυτικός ήταν μόλις 34 ετών!
__________________________________
O “πλέον παρά Έλλην”
Η είδηση του θανάτου του συγκλόνισε όλη την Ελλάδα σκορπίζοντας θλίψη και ο κυβερνήτης Καποδίστριας αιτήθηκε στον Υπουργό των Ναυτικών Μαυροκορδάτο, να γίνει εθνική κηδεία προς τιμήν της στρατιωτικής του ανδρείας, καθώς και της καθοριστικής συμβολής του στον Αγώνα των Ελλήνων.
Απομνημονεύματα άλλων φιλελλήνων αναφέρουν ότι ουδέποτε ξανά ένας λαός αγωνιστών δεν είχε τιμήσει και πενθήσει με τόση εκτίμηση έναν ξένο, όπως έκαναν οι Έλληνες για τον Hastings.
Με κανονιοβολισμούς και πλήθος κόσμου συνοδεία η σωρός του Βρετανού πολεμιστή μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Σωτήρος στην Αίγινα, όπου τελέστηκε ακολουθία με όλες τις τιμές. Στη συνέχεια το φέρετρο τοποθετήθηκε σε λέμβο για να μεταφερθεί στο αγαπημένο του πλοίο “Καρτερία” και τέλος στον Πόρο, όπου θα γινόταν η ταφή.
Ο “πλέον παρά Έλλην”, όπως τον ονόμαζε η Γενική Εφημερίδα της χώρας, θάφτηκε κάτω από το οπλοστάσιο του Πόρου, όπου βρίσκεται σήμερα η Ελληνική Ναυτική Ακαδημία, ενώ η καρδιά του μεταφέρθηκε και τάφηκε στον Αγγλικανικό ναό του Αγίου Παύλου στην Αθήνα.
Ο εξίσου σημαντικός Φιλέλληνας, Thomas Gordon αναφέρει σχετικά στη βιογραφία του:
“Αν υπήρχε κάποιος πραγματικά ανιδιοτελής και χρήσιμος Φιλέλληνας, αυτός ήταν ο Άστιγξ. Δεν έλαβε ποτέ του αμοιβή. Ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για να κρατήσει μάχιμη και δυνατή την «Καρτερία», το μοναδικό πλοίο του Ελληνικού Ναυτικού πού τηρούσε τούς κανόνες της ναυτικής πειθαρχίας”.
