Όταν γνωρίζεις την Εύη νομίζεις ότι από αύριο θα αλλάξει όλη σου η ζωή… και αλήθεια είναι!! Όχι από την επόμενη μέρα ακριβώς, αλλά από τα μέσα της γνωριμίας σας, η ζωή σου θα είναι πολύ καλύτερη.

Η Εύη είναι ψυχολόγος και δραστηριοποιείται στο Βόλο. Σπούδασε στο Τμήμα Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έχει μεταπτυχιακή ειδίκευση στο MSc Κλινικής και Κοινοτικής ψυχολογίας του University of East London αποκτώντας θεραπευτικά εργαλεία Γνωσιακής, Συστημικής και Αφηγηματικής προσέγγισης.

Η προσφορά της μεγάλη σε ποικίλα και διαφορετικά πλαίσια, υποστηρίζοντας γονείς – εκπαιδευτικούς και παιδιά, κρατουμένους φυλακών, ανθρώπους με ψύχωση, ζευγάρια, οικογένειες και ασθενείς με καρκίνο. Συμμετέχει αλλά και οργανώνει ομιλίες και ομάδες ψυχοεκπαίδευσης με ποικίλα θέματα όπως ο καρκίνος, η επικοινωνία στην οικογένεια, το άγχος, το πένθος, οι διατροφικές διαταραχές και άλλα.

___________________________________

Εύη, τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με τη ψυχολογία;

Τίποτα συγκεκριμένο. Ήμουν ένα 17χρονο κορίτσι με πολύ άγχος, σκόρπια όνειρα και επίδραση από το περιβάλλον μου. Όπως δηλαδή ένας μέσος έφηβος που δίνει πανελλήνιες! Στο 2ο έτος των βασικών σπουδών Ψυχολογίας, μέσα από ένα συγκεκριμένο μάθημα βρήκα το «δρόμο» μου. Τώρα, μετά από τόσα χρόνια, θα έλεγα ότι με ωθεί να είμαι ψυχολόγος το νόημα της προσφοράς στον άνθρωπο, που υπάρχει μέσα στα όσα προσφέρει η ψυχολογία.

Το 2022 πόσο “ταμπού” είναι να ζητάμε βοήθεια από ψυχολόγο, και ποια ανάγκη μας φέρνει τελικά στο γραφείο σου;

Θα έλεγα ότι η δική μας γενιά (30 – 40) και οι μικρότεροι απευθύνονται πια πολύ πιο εύκολα στον ψυχολόγο. Αρχίζει και υπάρχει μια «κανονικότητα» στο να πάρει κανείς και να κλείσει ένα πρώτο ραντεβού. Ταμπού σίγουρα υπάρχουν ακόμα, αλλά δεν αποκλείουν πλέον έναν άνθρωπο από τον ψυχολόγο, απλά τον καθυστερούν! Οι πραγματικές ανάγκες συνήθως ανακαλύπτονται μέσα από τη διαδικασία την ίδια.

Αυτό που φέρνει κάποιον στο γραφείο του ψυχολόγου είναι αυτό που νιώθει αρχικά: άγχος, θλίψη ή δυσφορία μέσα στις προσωπικές του σχέσεις.

Τελικά πόσο έτοιμοι είμαστε και πόσο εύκολο είναι να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας, τι μας κρατάει βαλτομένους στο παρελθόν και τι έχεις να πεις για όλους αυτούς που τα καταφέρνουν;

Κάθε ένας μας προέρχεται από ένα περιβάλλον με συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες, βιώματα, συμπεριφορές και πεποιθήσεις. Αυτό όλο δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε «οικείο». Όσο κι αν μια κατάσταση ή ένας τρόπος να υπάρχουμε μας δημιουργεί δυσφορία, είναι οικεία και αυτό πολλές φορές, όσο κι αν ακουστεί παράδοξο, μας δημιουργεί και μια αίσθηση ασφάλειας.

Αυτό ίσως είναι και το βασικό ζήτημα που χρειάζεται κανείς να αντιληφθεί και να αποδεχτεί, πριν ξεκινήσει το προσωπικό του ταξίδι προς την αυτό-εξέλιξη.

Η λέξη “αντιμετωπίσουμε” φαντάζει μέρος μάχης με έναν εχθρό νομίζω! Δεν είναι έτσι. Μπαίνουμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε κομμάτια μας που δεν προσέξαμε για χρόνια και να γίνουμε, αν θέλεις, πιο ολοκληρωμένοι και συνειδητοποιημένοι. Το ίδιο και η λέξη “καταφέρνουν”. (Ίσως φαίνεται ότι παίζουμε με τις λέξεις, όμως αυτές έχουν πολύ βασικό νόημα.) Δεν έχουμε στόχο να καταφέρουμε κάτι. Έχουμε στόχο να εξελιχθούμε, να βελτιωθούμε και να έρθουμε πιο κοντά στην αυθεντικότητα μας. Αυτό μπορεί ο καθένας να το προσπαθήσει, στο χρόνο που θέλει.

Τι ρόλο παίζει το σχολείο, η κοινωνία, η οικογένεια -γενικότερα ο περίγυρός μας- στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας;

Όσα βιώνουμε και με όσους αλληλεπιδρούμε, ειδικά σε ευαίσθητες ηλικίες, αφήνουν ένα δικό τους αποτύπωμα στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και εμείς αντίστοιχα βάζουμε το λιθαράκι μας σε όσα γίνονται γύρω μας και άρα ίσως χρειάζεται να γίνουμε πιο υπεύθυνοι ως προς τον εαυτό μας και τους άλλους!

Εσύ βλέπεις στο γραφείο σου πολλά νέα παιδιά. Τι εντοπίζεις στη νέα γενιά σε σχέση με τις προηγούμενες και τι αντιλαμβάνεσαι για τη σχέση γονέα- παιδιού;

Θα σου έλεγα ότι με χαροποιεί πολύ και το θεωρώ ελπιδοφόρο το να βλέπω νέους ανθρώπους, 19,20,21 χρόνων να θέλουν να δουν πράγματα για τον εαυτό τους και να ασχολούνται ουσιαστικά με αυτό. Η ψυχολογία είναι περισσότερο μέρος της καθημερινότητας τους γενικά, σε σχέση με το πώς βλέπαμε εμείς την ψυχολογία σε αντίστοιχη ηλικία. Αυτό νομίζω μόνο θετικά αποτελέσματα θα έχει.

Επίσης, είναι μια γενιά που έχει ενσωματώσει στη ζωή της από πάρα πολύ νωρίς την τεχνολογία και τα social media και αυτό έχει και θετικά, αλλά και αρκετά αρνητικά με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη.

Σε ό,τι αφορά τη σχέση γονέα – παιδιού, αν μιλάμε προφανώς για όσους σήμερα είναι γύρω στα 35 – 40 και κάνουν οικογένεια, τότε θα σου έλεγα το εντυπωσιακό που βλέπω στο γραφείο μου… Έρχονται στη διάρκεια μιας εγκυμοσύνης για να προετοιμαστούν ως γονείς! Νομίζω καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό!

Εύη, κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω μου – φίλους, οικογένεια, συναδέρφους- παρατηρώ ότι είναι πιεσμένοι-παγιδευμένοι σε μια καθημερινή ρουτίνα καταπιέζοντας τα πραγματικά τους συναισθήματα προβάλλοντας μια ψεύτικη εικόνα του ευτυχισμένου ανθρώπου. Γιατί πιστεύεις ότι ταλαιπωρούν έτσι τον εαυτό τους και γιατί δεν κάνουν κάτι να το αλλάξουν αυτό;

Γιατί είναι πιο ασφαλές να κινούμαι φορώντας τις μαθημένες, προσωπικές μου “μάσκες”, που θεωρώ ότι με προστατεύουν, από το να μπω στη διαδικασία να αναλάβω την ευθύνη της ζωής μου! Επιπλέον, έχουμε και όλη αυτή τη μόδα με την ευτυχία και τη θετικότητα που πρέπει να έχουμε όλοι…. Τοξική θετικότητα, που εγκλωβίζει και βασανίζει. Κανείς δεν μπορεί απλά “να σκέφτεται θετικά” και να λυθούν αυτά που τον απασχολούν…Ευτυχώς παρατηρώ ότι και αυτό αρχίζει και ξεφουσκώνει…

Τα τελευταία χρόνια τα social media έχουν μπει έντονα στη ζωή μας. Πόσο μας έχει βοηθήσει και πόσο μας έχει αποτρέψει από τους στόχους μας και τα όνειρα; Γιατί τα έχουμε βάλει τόσο έντονα στη καθημερινότητα μας;

Έχουμε φτάσει σε σημείο να τσεκάρουμε το κινητό μας ανά 10 λεπτά, ακολουθούμε διάσημους θέλοντας να τους μοιάσουμε, ζηλεύουμε την “ονειρικά πλασμένη ζωή” τους, μιλάμε πλέον μόνο μέσα από τα social, φλερτάρουμε εκεί, μέχρι που ικανοποιούμε και τις σεξουαλικές μας ανάγκες μέσα από αυτά; Τι έχει πάει λάθος σε όλο αυτό;

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, τα social media από μόνα τους δεν έχουν κάτι ιδιαίτερα αρνητικό. Ο τρόπος χρήσης τους προβληματίζει πλέον σοβαρά όλους όσους ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά με τον σύγχρονο άνθρωπο. Γίνονται έρευνες και θέλουμε να υπάρξει ένας τρόπος περισσότερο ομαλής συνύπαρξης με τα social media, όχι αποκλεισμού μας από αυτά.

Στην πράξη τώρα, θα έλεγα ότι τα social κατάφεραν να αγγίξουν την ανάγκη του ανθρώπου να καλύπτει και να απωθεί όλα όσα τον ενοχλούν στην εσωτερική του εικόνα. Είναι τόσο εύκολο με μια περικοπή της φωτογραφίας και ένα φίλτρο να δείξεις αυτό που θα ήθελες να είσαι. Αλλά δεν είσαι. Και όταν ποστάρεις τη φωτογραφία σου, πάρεις τα likes που χρειάζεσαι για να νιώσεις καλά, κλείνεις το κινητό και είσαι και πάλι εσύ και ο εαυτός που δε θέλεις. Καταλαβαίνεις ότι όταν αυτό γίνεται τρόπο ζωής, είναι και λίγο αναμενόμενο να επηρεάσει τις σχέσεις.

Όμως, όλο αυτό ξεκινάει από το τι σχέση έχω με τον εαυτό μου. Δεν με αποτρέπουν τα social από τους στόχους μου, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και τα όνειρα μου. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να δούμε τον τρόπο που χειριζόμαστε τα social και ως ένα μικρό δείγμα του τι μας συμβαίνει εσωτερικά.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρείται έντονα ο θυμός, ο οποίος εκφράζεται με όλους τους λάθος τρόπους. Βλέπουμε ανθρώπους -που συνήθως είναι σε θέση εξουσίας να χτυπάνε, να απαξιώνουν, να βρίζουν ακόμα και να σκοτώνουν χωρίς ίχνος ντροπής και μεταμέλειας- αν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό τη κοινωνία μας;

Η σταδιακή απαξίωση της ανθρώπινης ζωής είναι κάτι που το παρατηρούμε περισσότερο από δύο χρόνια, δυστυχώς. Η εξουσία, επίσης, πάντα, λανθασμένα, έδινε το χώρο σε κάποιους να εκφράζουν πολύ άσχημες συμπεριφορές. Τετριμμένα συνήθως λέμε ότι από όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, έχουμε κουραστεί και πιεστεί. Συμφωνώ, μέχρι ένα σημείο.

Το πώς θα εκφράσει όμως κανείς τη θλίψη, την απόγνωση, το άγχος δεν έχει να κάνει με οικονομική κρίση ή πανδημία, αλλά με το τι γενικότερα συνέβαινε και συμβαίνει μέσα του. Η τάση για τέτοιες συμπεριφορές υπήρχε και υπάρχει. Το γιατί συμβαίνει τώρα πιο έντονα, εξηγείται, αλλά ερευνάται ταυτόχρονα. Σίγουρα χρειάζεται να δούμε σοβαρά ως κοινωνία περισσότερο τι δεν έχει πάει καλά.

Θέλω να μιλήσουμε για τις λέξεις που μπήκαν τα τελευταία χρόνια τη ζωή μας: “bullying” και “mobbing”, όχι γι’ αυτούς που το δέχονται, άλλα γι’ αυτούς που το κάνουν. Και πόσο μπορεί να σταθεί η φράση “μίλησε αν δέχεσαι εκφοβισμό”, έχει η κοινωνία μας μεριμνήσει για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο; Υπάρχουν δομές ή υπηρεσίες που να μπορούν να βοηθήσουν πραγματικά και ουσιαστικά και τις δυο πλευρές;

Οι λέξεις μπήκαν τελευταία στη ζωή μας για να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια! Οι άνθρωποι που προκαλούν πληγές ψυχικά και σωματικά σε άλλους, το κάνουν για να εκφορτίσουν δικά τους ζητήματα. Δεν είναι καινούριο. Συμβαίνει παντού, δυστυχώς. Και δεν είναι αποδεκτό, όπου και όπως και αν συμβαίνει! Όντως, είμαστε πολύ πιο ανοιχτοί πια να ακούσουμε και να μιλήσουμε γι’ αυτό, αλλά έχουμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα, ώστε να καταφέρουμε ουσιαστικά να αντιμετωπίσουμε και να περιορίσουμε αυτά τα φαινόμενα. Φορείς προς αυτή την κατεύθυνση υπάρχουν, κυρίως στο επίπεδο της ενημέρωσης. Στην πράξη, όπως είπα, έχουμε ακόμα δρόμο να διανύσουμε.

Δεδομένου ότι η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι ανιδιοτελής και πάνω από όλα και όλους, γιατί παρατηρείται έντονα το φαινόμενο των γονιών -όλων των μορφωτικών επιπέδων- να μην δέχονται τις επιλογές των παιδιών τους; Είτε αυτό είναι μια επαγγελματική επιλογή, είτε επιλογή συντρόφου, είτε σε περιπτώσεις σεξουαλικής ταυτότητας;

Γιατί έχουμε τόση μεγάλη ανάγκη να παρεμβαίνουμε και να έχουμε άποψη για τις ζωές των άλλων;

Γιατί πολύ απλά δεν είναι δεδομένο ότι είναι ανιδιοτελής αυτή η αγάπη! Ξέρω ότι δεν ακούγεται πολύ ευχάριστα αυτό, όμως πόση ανιδιοτέλεια μπορεί να υπάρξει σε χειριστικές συμπεριφορές, με στόχο την παρέμβαση και την επιδίωξη προσωπικών προσδοκιών και απωθημένων; Αρκετοί άνθρωποι βλέπουν το παιδί ως μια προσωπική συνέχεια τους και όχι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με τη δική του πορεία. Ανιδιοτελής αγάπη είναι αυτή που αποδέχεται, ενθαρρύνει, συμβουλεύει με επιείκεια και κατανόηση, εκφράζει την αντίθετη άποψη με σεβασμό! Γι’ αυτό και θα επαναλάβω, ότι χαίρομαι πολύ όταν νέοι γονείς «ψάχνονται» και θέλουν να δημιουργήσουν μια ουσιαστική σχέση με το παιδί τους…

Κατά τη διάρκεια της μέρας έχεις παρέα τη Lune, τα γάτα σου… έχοντας και εγώ δύο σκυλάκια μπορώ να καταλάβω ότι τα ζώα είναι μέλος της οικογένεια μας. Μίλησε μου για αυτή την υπέροχη αγάπη μεταξύ ανθρώπου-ζώου και γιατί μια μερίδα ανθρώπων αρνείται να καταλάβει και πολύ περισσότερο να δεχτεί αυτή την σχέση και την αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ μας;

Βρήκα τη Lune τυχαία στο δρόμο πριν από δύο χρόνια, όταν ήταν μόλις 1,5 μηνών και αποφάσισα ότι θα είναι το κατοικίδιο μου. Λέω αποφάσισα, γιατί ήξερα τι ήθελα να προσφέρω σε ένα ζώο που θα μου προσέφερε την παρέα του. Δεν περίμενα βέβαια να γίνει η μασκότ του γραφείο μου! Είναι αναπόσπαστο κομμάτι των συνεδριών και έχει κερδίσει ακόμα και τους πιο «δύσκολους».

Η σχέση με ένα ζώο πραγματικά μπορεί να προσφέρει πολύ όμορφα συναισθήματα και στιγμές. Βοηθά και ψυχολογικά πολλές φορές. Τώρα σε ό,τι αφορά όσους δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, θα έλεγα ότι ίσως κάποιοι δυσκολεύονται να αποδεχτούν αυτή την πραγματική ανιδιοτέλεια, ίσως όμως και να έχουν ένα μικρό δίκιο κάποιες φορές. Και αναφέρομαι στις περιπτώσεις εκείνες μιας κάποιας υπερβολής σε ό,τι αφορά τα ζώα που συνήθως έχει να κάνει με δικές μας εσωτερικές ανάγκες.

Τελικά τι είναι κανονικό και τι όχι;

Τίποτα… Είναι θέμα οπτικής!

Εύη, την αγάπη -όλα τα είδη της αγάπης, ερωτική, αδερφική, αγάπη για τους γονείς ή τα παιδιά μας, αγάπη για τον συνάνθρωπό μας- την έχουμε μέσα μας, γεννιόμαστε με αυτό το συναίσθημα ή μας μαθαίνουν να αγαπάμε; Αν γεννιόμαστε με αυτή, γιατί δεν την αξιοποιούμε; Και αν είναι κάτι που μαθαίνεται, γιατί δεν μας τη μαθαίνουν;

Μπορούμε να αγαπήσουμε, αλλά χρειάζεται να δούμε πώς γίνεται! Σαφώς και χρειάζεται να το αισθανθούμε από τους πρώτους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας και να αρχίσουμε να αλληλεπιδρούμε με βάση αυτό. Αν δεν νιώσουμε το πώς, δε γίνεται να το δώσουμε και εμείς στη συνέχεια. Το να μη μας το μάθουν όπως λες, δε γίνεται επίτηδες! Αν δεν ξέρουν, αν δεν αντέχουν, αν δεν είδαν το πώς, τότε πώς θα μας το δώσουν; Είναι ιδιαίτερο και μεγάλο αυτό το κεφάλαιο. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε όμως ότι γενικώς αν δε νιώθω καλά με τον εαυτό μου, δεν μπορώ να συνδεθώ με τους άλλους με υγιείς τρόπους. Και φυσικά, κανείς δεν υπάρχει εκεί έξω που μπορεί να κλείσει πληγές δικές μας ή να μας “συμπληρώσει”. Δεν ισχύουν αυτά…

Η επίσκεψη στον ψυχολόγο είναι το ωραιότερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου. Θα καταλάβεις πολλά πράγματα για σένα, θα ξεκινήσεις να φροντίζεις τον εαυτό σου, θα βρεις ισορροπίες, θα διορθώσεις τις σχέσεις με τους γύρω σου και κάποιες θα πάψουν να υπάρχουν!!! Θα αναρωτηθείς πολλές φορές “γιατί”, θα κλάψεις, θα δικαιολογήσεις και σίγουρα θα λυτρωθείς!!! Στο τέλος θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά γιατί είναι μονόδρομος.

Εύη, σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα!

Μπορείτε να βρείτε την Εύη Γιαννίκου στο γραφείο της Ροστώβ 41Β, Ν.Δημητριάδα, Βόλος. Παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη ατομικά, ομαδικά και online.

τηλ. 2421309124 / 6984663094

Facebook / Instagram

Κοινοποιήστε
Ουρανία Σταμούλη
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Βόλο. Πέρασα στη σχολή Γεωπονίας αλλά τελικά ασχολήθηκα με την αισθητική. Όταν ήμουν μικρή όλοι μου έλεγαν ότι πρέπει να γίνω δημοσιογράφος…κι έτσι ξεκίνησα και εγώ να κάνω συνεντεύξεις! Λατρεύω τον ήλιο, τη θάλασσα, τα βιβλία και τις κρύες μπύρες! Έχω δύο σκυλιά και πολλές ιστορίες να μοιραστώ μαζί σας!!!!