Πολλές φορές έχουν γίνει συζητήσεις για την τέχνη, για το πότε κάτι είναι έντεχνο, καλλιτεχνικό, εκφραστικό και σκόπιμο, αυθόρμητο, ειλικρινές και αυθεντικό, αν υπάρχει πρωτοτυπία, καλαισθησία, εναρμόνιση με το περιβάλλον και σύγχρονη αντίληψη.
Αυτό όμως κάνει η τέχνη εντέλει. Προκαλεί σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις, αντιδράσεις, τάσεις και μπορεί να εκφράζει από εποχές μέχρι και φυλές.
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι η τέχνη δεν έχει όρια και ίσως δεν έπρεπε να αποκτήσει ποτέ, γιατί μέσα από αυτή η πραγματικότητα ζώνεται την φαντασία και δημιουργεί παράλληλα σύμπαντα, που όλα τα νοήμονα όντα αναζητούν στην πορεία της ζωής τους στην προσπάθειά τους να εξελιχθούν και να βελτιωθούν.
Η τέχνη είναι τρόπος εκπαίδευσης σώματος, ψυχής και νου. Είναι το μέσο που μας οδηγεί εκτός τόπου και χρόνου, ένα ταξίδι μαγικό που μόνο τέρψη και κάθαρση επιφέρει, αρκεί να υπάρχει εισητήριο μετ’ επιστροφής στο σήμερα, το εδώ και τώρα.
Δίχως αυτή οι μεγαλύτεροι πολιτισμοί θα ήταν άγνωστοι σε εμάς σήμερα, αφού μέσα από τα απομεινάρια των τεχνών που αποκαλύφθηκαν αναδύθηκε το μεγαλείο της προόδου, της οργάνωσης, του τρόπου ζωής, των εθίμων, των ηθών και της φιλοσοφίας.
Κι όμως μετά από όλες αυτές τις διαπιστώσεις, αλλά κι από άλλες πολλές που έχουν δηλωθεί, η τέχνη σήμερα περιορίζεται, παραγκωνίζεται και γίνεται, από ψυχαγωγός, διασκεδαστής. Αντιμετωπίζεται σαν πολυτέλεια ή συνήθεια, λες κι αυτό το κάτι που προσφέρει δεν το έχουμε ανάγκη πραγματική, είναι κάτι άχρηστο που παρεκτρέπει την πορεία μας…
Βαριές κουβέντες; Δεν θα το έλεγα!
Ήδη στο σύστημα εκπαίδευσης έχουν περιοριστεί οι ώρες απασχόλησης των παιδιών με την τέχνη, ενώ οι περισσότερες καλλιτεχνικές δραστηριότητες έχουν εγκλωβιστεί σε αίθουσες και σχολές, οτιδήποτε υπαίθριο απαξιώνεται, δεν υποστηρίζεται όσο θα έπρεπε, κι ας είναι οργανωμένο από κάποιον φορέα ή οργανισμό.
Και φτάνουμε στην τέχνη του δρόμου… Ένας τίτλος που είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικός και υποτιμητικός, καθαρά από τον τρόπο που χρησιμοποιείται. Είναι του δρόμου γιατί υπάρχει παντού γύρω μας, έξω από στεγανά και πλίνθους. Γιατί ταξιδεύει, δεν έχει μόνιμη έδρα και αναζητά το κοινό της με τον ίδιο τρόπο που αναζητά την ελευθερία έκφρασης.
Δείτε επίσης: Ανδρέας Καλλιγέρης : “Οι τέχνες του δρόμου υπήρχαν πάντα, εμείς τις κάναμε να φαίνονται κάπως”
Κι όμως, όσο ατόφια και συμπαγής είναι, τόσο υποτιμάται από τον κόσμο. Πολλοί θεωρούν πως οτιδήποτε δεν έχει ορίσει την θέση του στον κόσμο και την κοινωνία, είναι άναρχο, ανοργάνωτο, πρεσβεύει την αταξία και την αντίθεση σε νόμους, κανόνες και ορισμούς. Δημιουργίες και εκθέματα που υπάρχουν σε δημόσιους χώρους βανδαλίζονται, δεν προστατεύονται και δεν συντηρούνται, απαξιώνοντας τον κόπο του δημιουργού, το μήνυμά του, την ίδια του την έκφραση και την υπόσταση.
Μα πόσο άχαρο όμως είναι αυτό όταν μιλάμε για την τέχνη; Αφού όλοι παραδέχονται ότι η τέχνη δεν έχει όρια, γιατί πρέπει ξαφνικά να αποκτήσει; Τι μας ωθεί να παραβλέπουμε τον σκοπό, τον εκφραστή, το έργο, την ουσία του πράγματος;
Στους δρόμους της τέχνης και της ελεύθερης έκφρασης ανήκουμε όλοι. Δείτε τα παιδιά που παίζουν ρόλους, τραγουδούν και χορεύουν, όπου βρεθούν. Την ίδια ανάγκη έχουμε μεγαλώνοντας, γιατί την έχουμε καταπιέσει; Πότε βάζουμε φίμωτρο στην ελεύθερη έκφραση και την τέχνη;
Ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε όλοι και χρήζουν συζήτησης, τόσο σε ιδιωτικό επίπεδο όσο και σε δημόσιο. Η φίμωση των τεχνών είναι κοινωνικό φαινόμενο και όταν το εμπεδώσουμε, ο δρόμος της τέχνης και της ελεύθερης έκφρασης θα γίνει λεωφόρος. Μια λεωφόρος που θα μας οδηγήσει σε νέα θαύματα του κόσμου….
Η Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο αποτελεί πρωτοβουλία της Γαλλικής Federation des Arts de la Rue και γιορτάζεται παγκοσμίως από το 2007, με στόχο την ανάδειξη της αναγκαιότητας της παρουσίας της τέχνης στο δημόσιο χώρο.
